Jan Paweł Gromnicki

Jan Gromnicki

Jan Paweł Maria
Prawdzic
Rodzina	Gromniccy z Omelan herbu Prawdzic
Data i miejsce urodzenia	15 stycznia 1872 Wachnówka
Data i miejsce śmierci	9 lipca 1956 Słomniki
Ojciec	Piotr Gromnicki
Matka	Ewelina Kotowicz
Żona	Helena Tokarzewska-Karaszewicz
Dzieci	Stefan Maria Gromnicki Marceli Gromnicki Danuta Gromnicka Wanda Gromnicka
Rodzeństwo	Kazimierz Gromnicki Roman Gromnicki Stefania Zdziechowska
Odznaczenia

Jan Paweł Maria Gromnicki herbu Prawdzic (ur. 15 stycznia 1872 w Wachnówce, gub. kijowskiej, zm. 9 lipca 1956 w Słomnikach) – radca tytularny, starszy ułan 14 pułku Ułanów Jazłowieckich oraz sędzia.

Życiorys

Urodził się jako syn Piotra, marszałka pow. berdyczowskiego, właściciela Wachnówki^[1] oraz Eweliny z Kotowiczów Gromnickich. Ukończył gimnazjum w Odessie, następnie w 1897 prestiżowe Imperatorskie Liceum Aleksandrowskie w Petersburgu (wcześniej Imperatorskie Carskosielskie Liceum).

Po zakończeniu edukacji pracował jako urzędnik Ministerstwa Dróg i Komunikacji w Starej Uszycy na Podolu, osiągając rangę cywilną radcy tytularnego. 25 lipca 1899 poślubił Helenę Tokarzewską-Karaszewicz h. Trąby, córkę Stefana i Laury z Janiszewskich h. Strzemię. Helena była siostrą Jana Tokarzewskiego-Karaszewicza. Po ślubie mieszkali w majątku Czabanówka, a następnie w nabytym majątku Hołubecze, koło Krzyżopola.

W latach 1916–1918 Jan Gromnicki był jednym z organizatorów Polskiej Organizacji Wojskowej w Odessie. Po wybuchu rewolucji październikowej, wraz z synami wstąpił w Odessie do dowodzonego przez majora Konstantego Pliskowskiego Dywizjonu Jazdy przy 4 Dywizji Strzelców Polskich, późniejszego 14 pułku Ułanów Jazłowieckich. Brał udział w kampanii w Małopolsce Wschodniej przeciwko oddziałom ukraińskim. Walczył między innymi w sławnej bitwie pod Jazłowcem^[2], podczas której oswobodzony został klasztor sióstr Niepokalanek, których współzałożycielką była Marcelina Darowska – siostra Eweliny Gromnickiej^[3].

W październiku 1919 mianowany został referentem aprowizacji w Baranowiczach. W 1920 wstąpił ponownie, ochotniczo, do 14 pułku Ułanów Jazłowieckich i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Następnie mianowany został referentem aprowizacji w Krzemieńcu, a później w Kowlu i Kamieniu Koszyrskim.

Jako prawnik został wcielony do Korpusu Sądowego Wojska Polskiego i pracował jako aplikant przy Sądzie Okręgowym w Łucku. W 1921 mianowany sędzią pokoju w Międzyrzeczu, a następnie sędzią grodzkim w Równem i Bodzentynie. Od 1936 pracował jako notariusz w Słomnikach.

W tym samym roku został też wiceprezesem Towarzystwa „Strzelec” oraz prezesem Koła Przyjaciół Harcerstwa.

Po II wojnie światowej, w 1947, powołany do rocznego wykonywania obowiązków sędziego grodzkiego w Słomnikach i pełnił tę funkcję jednocześnie będąc notariuszem. Zmarł 9 lipca 1956 w Słomnikach i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
• Medal Niepodległości
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[4]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921

Bibliografia

• S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938, s. 232.
• E. Rulikowski, Wachnówka w: Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII: Szlurpiszki – Warłynka, Warszawa 1892.
• J. Gromnicki, Z. Szymerski, Księga Grobów Ułanów Jazłowieckich, Warszawa 2005.
• A. Pospiszyl, Krótka monografia rodziny Zdziechowskich h. Rawicz, Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego [red. S. Górzyński], t. XIV (XXV), Warszawa 2015.
• M. A. Sołtan, Matka. Życie i działalność Matki Marceliny Darowskiej 1827-1911, Szymanów 1982.
• T. Epsztein, Polska Własność ziemska na Ukrainie w 1900 roku, Warszawa 2008.
• Dzieje Ułanów Jazłowieckich, Londyn 1988.

Przypisy