Jan Pentz

Jan Adam Pentz

Jan Pentz (około 1943 roku)
major pilot
Data i miejsce urodzenia	22 grudnia 1906 Dobromil
Data i miejsce śmierci	9 stycznia 1994 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie, Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego, Armée de l’air, RAF
Jednostki	121 eskadra myśliwska, GC II/6, 257 dywizjon myśliwski, 317 dywizjon myśliwski „Wileński”
Stanowiska	dowódca klucza, dowódca eskadry, operator naprowadzania
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa,
Odznaczenia

Jan Adam Pentz (ur. 22 grudnia 1906 w Dobromilu, zm. 9 stycznia 1994 w Warszawie^[1]) – major pilot Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys

Grupa Montpellier udająca się 27 marca 1940 roku na front francusko-niemiecki – pierwszy z lewej stoi kpt. Jan Pentz

Urodził się w rodzinie Józefa i Katarzyny z Wolffów^[2]. Był starszym bratem Karola (1908–1944), cichociemnego^[3]. Ukończył Szkołę Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie^[4]. 15 sierpnia 1929 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1929 roku i 63. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 6 Pułku Lotniczego we Lwowie^[5][6]. Służył w 2 Pułku Lotniczym w Krakowie^[7] (latał w grupie akrobacyjnej 121 Eskadry Myśliwskiej^[8]). 12 marca 1933 roku został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 roku i 22. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych^[9]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 55. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa^[10]. W 1939 roku pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa nr 1 w Dęblinie na stanowisku dowódcy 5. eskadry II dywizjonu Szkoły Podchorążych Lotnictwa – Grupa Liniowa^[11].

Walczył we Francji w 1940 roku w Grupie Montpellier w GC II/6 (Grouppe de Chasse „Cigogne” II/6 w miejscowości Vouarces) jako dowódca klucza (Klucz Frontowy Nr 2 "Pe") ^[12][7], od 23 marca 1940 roku na froncie francusko-niemieckim^[7]. W okresie do 10 maja 1940 roku uczestniczył w jednej konfrontacji z myśliwcami Luftwaffe: swoim Morane-Saulnier MS.406 zbliżył się na dogodną pozycję i odległość do zestrzelenia samolotu niemieckiego, jednak jego karabiny maszynowe nie zadziałały. Okazało się, że nie były przestrzeliwane od początku wojny^[13].

29 maja 1940 roku rozchorował się i został przeniesiony do szpitala^[14], a następnie ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie latał w 257 Dywizjonie Myśliwskim, potem był operatorem naprowadzania. Pod koniec 1943 roku został przydzielony do „Wileńskiego” 317 Dywizjonu Myśliwskiego. 28 maja 1944 roku w czasie walki powietrznej jego Supermarine Spitfire LF.IX został zestrzelony, a Pentz dostał się do niewoli niemieckiej^[15]. Za udział w walkach był odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych oraz trzykrotnie Medalem Lotniczym^[16].

Po wojnie wrócił do Polski. Uchwałą Rady Państwa z 16 kwietnia 1975 roku został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (legitymacja nr 510-75-14).

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera H, rząd 6, miejsce 13)^[1].

Grób Jana Pentza na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Życie rodzinne

Był dwukrotnie żonaty, jego pierwszą żoną była Krystyna z domu Langer (1918–1964), drugą – Danuta z domu Zalewska (ur. w 1931), ich synem jest Jan Ludwik (ur. w 1970 roku).

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• GrzegorzG. Śliżewski GrzegorzG., Rola polskiego lotnictwa myśliwskiego w działaniach aliantów w latach 1940-1942, praca doktorska napisana pod kierunkiem prof. zw. dr. hab. Bogusława Polaka, Koszalin 2011 .