Jan Pióro
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | 21 kwietnia 1887 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1914–1940 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | 3 Batalion Sanitarny |
Stanowiska | dowódca batalionu sanitarnego |
Główne wojny i bitwy | wojna polsko-ukraińska |
Odznaczenia | |
![]() ![]() |
Jan Maria Pióro h. Bończa (ur. 21 kwietnia 1887 w Grabowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – doktor medycyny, pułkownik lekarz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w Grabowie, w ówczesnym powiecie szczuczyńskim guberni łomżyńskiej, w rodzinie Jana i Józefy z Bogusławskich[1]. W 1911 roku uzyskał dyplom lekarski na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium. W okresie I wojny światowej w latach 1914–1918 przebywał w niewoli niemieckiej[1].
W dniu 28 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego „w charakterze lekarza wojskowego”, mianowany kapitanem lekarzem i przydzielony do Pułku Inżynieryjnego[2] i Komendy Miasta Warszawa. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej.
1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Szpitalu Wojskowym w Modlinie, a jego oddziałem macierzystym była wówczas Kompania Zapasowa Sanitarna Nr 2[3]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 132. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy[4]. Z dniem 1 października 1922 roku otrzymał przeniesienie z 2 Batalionu Sanitarnego w Lublinie do 3 batalionu sanitarnego w Grodnie[5]. W 1923 roku był dowódcą 3 batalionu sanitarnego w Grodnie. 21 stycznia 1924 roku otrzymał przeniesienie do Szpitala Okręgowego Nr III w Wilnie na stanowisko ordynatora[6]. W 1928 roku pełnił służbę w Szpitalu Obszaru Warownego „Wilno” w Wilnie. W marcu 1930 roku został przeniesiony z 4 pułku Ułanów Zaniemeńskich do 3 Szpitala Okręgowego w Grodnie na stanowisko starszego ordynatora[7]. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy. W czerwcu 1934 roku został przeniesiony do 10 Szpitala Okręgowego w Przemyślu na stanowisko komendanta[8]. Następnie został szefem sanitarnym Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów zdrowia, w grupie lekarzy[9].
Był lekarzem chirurgiem i ginekologiem[10].
W kampanii wrześniowej 1939 roku był szefem służby zdrowia Armii „Modlin”. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w obozie starobielskim[11]. W 1940 wraz z jeńcami osadzonymi w Starobielsku został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (część zbrodni katyńskiej). Zamordowani jeńcy są pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach.
Jego synem był Tadeusz, generał brygady ludowego Wojska Polskiego.
Upamiętnienie
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z dnia 5 października 2007 roku został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[12]. Awans został ogłoszony w dniu 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w Złocieńcu został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Jana Pióro[13][14].
Ordery i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[15][16]
- Państwowa Odznaka Sportowa[17]
Zobacz też
- generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
Przypisy
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 417.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 11 z 15 grudnia 1918 r., poz. 265.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 433, 818.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 314.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 14 października 1922 roku, s. 783.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 stycznia 1924 roku, s. 29.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 111.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 172.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 367, 528.
- ↑ Ryszard Tłuczek: Przemyska Lista Katyńska (3). niedziela.pl. [dostęp 2015-03-03].
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 336. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
- ↑ Tygodnik Pojezierza Drawskiego - 50 lat Szkoły Podstawowej nr 3 w Złocieńcu Budowie (ZŁOCIENIEC), www.wppp.pl [dostęp 2017-11-24] .
- ↑ Zespół Szkół w Złocieńcu z siedzibą przy ul.Czwartaków 2 - Aktualności, sp3zlocieniec.edupage.org [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (pol.).
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1937 roku, s. 3.
- ↑ Na podstawie fotografii
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Tadeusz Pióro, Armia ze skazą. W Wojsku Polskim 1945–1968 (wspomnienia i refleksje), Warszawa: Czytelnik, 1994, ISBN 83-07-02397-1, OCLC 830246029 .