Jan Piechociński

Jan Piechociński
Ilustracja
Jan Piechociński (2012)
Data i miejsce urodzenia

26 lipca 1950
Warszawa

Zawód

aktor

Lata aktywności

od 1974

Jan Adam Piechociński (ur. 26 lipca 1950 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy, telewizyjny i dubbingowy.

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się i dorastał w Warszawie[1][2]. Jego kuzynem był Andrzej Kurek, twórca legendarnego programu Sonda, z którym spędzał wakacje w Radziejowicach[3]. Jest stryjecznym bratem Janusza Piechocińskiego[4][5].

Ukończył Technikum Łączności nr 1 na Saskiej Kępie w klasie o profilu lekkiej atletyki, gdzie jego trenerem sportowym był Roman Wszoła, ojciec złotego i srebrnego medalisty olimpijskiego w skoku wzwyż Jacka Wszoły[3]. Po maturze, pod wpływem ciotecznego brata Andrzeja Kurka, podjął studia na wydziale fizyki na Uniwersytecie Warszawskim[3], a po pierwszym semestrze zdawał na filologię polską. Następnie studiował prawo w Akademii Teologii Katolickiej, Wydział Prawa[3], zanim dostał się do PWST w Warszawie[3]. Po roku nauki wziął urlop zdrowotny i wkrótce został skreślony z listy studentów. Jednak został przyjęty do Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi, którą ukończył w 1976.

Kariera

Statystował w filmach i Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi[3]. W 1974 zadebiutował w roli wojaka w spektaklu Václava Čtvrtka Rumcajs w reżyserii Jana Skotnickiego na scenie Teatru Polskiego. W 1975 zagrał w łódzkim Teatrze Otwartym w przedstawieniu Jerzego Wawrzaka Dom na zaciszu w reż. Karola Obidniaka. Na ekranie wystąpił po raz pierwszy jeszcze podczas studiów w dwóch rolach - wojownika księcia Mieszka I (Wojciech Pszoniak) i księcia czeskiego w dramacie historycznym Jana Rybkowskiego Gniazdo (1974). Rok później Walerian Borowczyk wybrał go do roli studenta Stanisława Liwickiego w Paryżu w ekranizacji powieści Stefana Żeromskiego Dzieje grzechu (1975).

Po studiach związał się z Teatrem Ateneum (1976–1979), gdzie jego pierwszą rolę była postać faszysty w sztuce Ödöna von Horvátha A miłość nigdy się nie kończy (1976) w reż. ówczesnego dyrektora Janusza Warmińskiego. Odszedł po aferze przy okazji wyjazdu Teatru Ateneum do Szwecji[3]. W latach 1979–1982 występował w warszawskim Teatrze Polskim.

Grał na ekranie w sensacyjnym dramacie wojennym Jana Łomnickiego Akcja pod Arsenałem (1977), serialach - Polskie drogi (1977) i 07 zgłoś się (1978), monumentalnej inscenizacji Teatru Telewizji Noc listopadowa (1978) w reż. Andrzeja Wajdy jako młody Gendre i telewizyjnym dramacie wojennym Janusza Morgensterna Godzina „W” (1979) jako „Jastrząb”. Grał w radiu i wystąpił jako Manekin w adaptacji telewizyjnej sztuki Brunona Jasieńskiego Bal manekinów (1979) w reż. Janusza Warmińskiego. Popularność przyniosła mu rola Julka w komedii Krzysztofa Rogulskiego Wielka majówka (1981) ze Zbigniewem Zamachowskim. W polsko-czechosłowackim melodramacie Janusza Majewskiego Słona róża (1982)[6] zagrał główną rolę Marka Wolskiego, członka brygad międzynarodowych wojny domowej w Hiszpanii, który przebywa tu na rekonwalescencji.

Rozpoznawalność zapewniła mu tytułowa rola niewiernego męża i kochanka Karola Górskiego w komedii erotycznej Romana Załuskiego Och, Karol (1985), za którą otrzymał Złote Grono dla najpopularniejszego aktora sezonu 1985, przyznane na XVI Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie[3]. Po sukcesie filmu grywał już głównie epizody w filmach takich jak C.K. Dezerterzy (1985) w reż. Janusza Majewskiego, Magnat (1986) w reż. Filipa Bajona czy Krótki film o miłości (1988) w reż. Krzysztofa Kieślowskiego, a przez kolejne cztery lata (1989-1993) nie dostawał żadnej propozycji[7].

Na kinowy ekran powrócił dzięki reżyserowi Romanowi Załuskiemu w Komedii małżeńskiej (1994), gdzie ponownie zagrał Karola, który był jego utrapieniem[7], przyjaciela Wiktora (Jan Englert). W latach 90. występował najczęściej w epizodach w Teatrze Telewizji i serialach, w tym Ekstradycja 2 (1996). Zajął się też dubbingiem, użyczył głosu Robertowi w 101 dalmatyńczykach (1995) i do kultowej gry komputerowej Baldur’s Gate (1998)[3]. Na pół roku wyjechał do Szwecji i pracował fizycznie jako malarz[3]. W 1997 przyjął rolę Feliksa Nowaka, partnera Moniki Ross-Nawrot (Izabela Trojanowska) w telenoweli TVP1 Klan. W remake’u Piotra Wereśniaka Och, Karol 2 (2011) pojawił się jako ksiądz.

Filmografia

Dubbing

Nagrody i wyróżnienia

  • 1986 – „Złote Grono” – nagroda dla najpopularniejszego aktora sezonu 1985

Przypisy

  1. Personalidade: Jan Piechociński (Polônia) (port.). InterFilmes.com. [dostęp 2019-12-08].
  2. Jan Piechociński Pictures (ang.). FanPix.Net. [dostęp 2019-12-08].
  3. a b c d e f g h i j Angora”, Tomasz Gawiński, Jan Piechociński: Feliks z „Klanu”, Nr 16/16 kwietnia 2020
  4. Jan Piechociński to stryjeczny brat Janusza Piechocińskiego (pol.). Fakt.pl, 22 października 2014. [dostęp 2021-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-11)].
  5. Emsta, Bzato, JK: Piechociński o... Piechocińskim: dziewczyny, nie dajcie się podrywać na sierotkę! (pol.). TVP Info, 22 października 2014. [dostęp 2021-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-11)].
  6. Jan Piechociński (cz.). ČSFD.cz. [dostęp 2019-12-08].
  7. a b Aktor „Klanu” Jan Piechociński: Nie miałem na chleb (pol.). Fakt.pl, 25 lipca 2016. [dostęp 2021-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-24)].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie