Jan Popiel (1914–2003)

Jan Popiel

Data i miejsce urodzenia	28 stycznia 1914 Brodnica
Data i miejsce śmierci	21 listopada 2003 Stara Wieś
Prowincjał PME Towarzystwa Jezusowego
Okres sprawowania	1973–1977
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	Towarzystwo Jezusowe
Prezbiterat	1941

Jan Chościak Popiel herbu Sulima (ur. 28 stycznia 1914 w Brodnicy, zm. 21 listopada 2003 w Starej Wsi) – polski jezuita, doktor filozofii, profesor, prowincjał Prowincji Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego.

Życiorys i działalność

Był synem Michała Chościak-Popiela i Jadwigi Mańkowskiej. Dzieciństwo i młodość spędził w Wójczy, w rodzinnym majątku ziemskim Popielów. Po ukończeniu szkoły średniej w Stella Matutina (Feldkirch, Austria, 1926–1932) wstąpił do nowicjatu jezuitów 8 maja 1933 w Starej Wsi. W latach 1935–1938 studiował filozofię na Wydziale Filozoficznym Towarzystwa Jezusowego w Krakowie (dzisiejsze Ignatianum), gdzie uzyskał licencjat kościelny. W momencie rozpoczęcia II wojny światowej przebywał w Lublinie, który opuścił po rozpoczęciu aresztowań jezuitów. Wrócił do domu rodzinnego w Wójczy, następnie rozpoczął tajnie studia teologiczne w Warszawie i Nowym Sączu. W 1941 przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Stanisława Galla.

Od 1945 studiował filozofię i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskał magisterium z filozofii (estetyka). Promotorem jego pracy magisterskiej i doktorskiej (Estetyka sztuki sakralnej, obronionej w 1963) był prof. Władysław Tatarkiewicz. Od roku 1969 był profesorem zwyczajnym Wydziału Filozoficznego Towarzystwa Jezusowego w Krakowie i jego dziekanem (1982–1985). Wykładał m.in. historię filozofii i estetykę na Wydziale Filozoficznym Jezuitów w Krakowie, Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie i w Wyższych Seminariach Duchownych diecezjalnych (Śląskim, Częstochowskim) oraz zakonnych (Ojców Dominikanów i Paulinów). Wykładał także na Gregorianie w Rzymie.

Popiel pełnił odpowiedzialne funkcje zakonne i kościelne. W latach 1950–1957 był rektorem Kolegium Jezuitów w Krakowie, a okresie 1973–1977 prowincjałem południowej prowincji jezuitów. Działał w Komisji Episkopatu Polski oraz Komisji Archidiecezjalnej w Krakowie ds. sztuki kościelnej i konserwacji zabytków. Był autorem kilku książek oraz kilkudziesięciu artykułów z historii sztuki i historii filozofii. Posługiwał się biegle językiem angielskim, niemieckim, francuskim i włoskim. Znał także łacinę i grekę.

Książki

• Rozmowy o modlitwie
• Szkoła modlitwy

Bibliografia

• Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy, 1564–1995, (red.) Ludwik Grzebień i inni, Wydział Filozoficzny Towarzystwa Jezusowego, Kraków 1996.