Jan Sawicki (taternik)

Jan Sawicki
Data i miejsce urodzenia	16 grudnia 1909 Bereźnica Królewska
Data śmierci	28 kwietnia 1997
Miejsce spoczynku	prochy zostały rozsypane w Tatrach
Zawód, zajęcie	taternik

Jan Sawicki (ur. 16 grudnia 1909 w Bereźnicy Królewskiej, zm. 28 kwietnia 1997^[1]) – polski taternik, jeden z czołowych polskich wspinaczy dwudziestolecia międzywojennego.

Życiorys

W latach 1911–1939 mieszkał w Zakopanem, od 1925 roku uprawiał taternictwo, największe sukcesy odnosił od 1929 roku. Po ukończeniu gimnazjum w Zakopanem studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim i weterynarię na Uniwersytecie Lwowskim, studiów jednak nie ukończył ze względu na wybuch II wojny światowej.

W początkowym okresie działalności górskiej jego partnerami wspinaczkowymi byli m.in. Tadeusz Brzoza, Stanisław Motyka, Witold Henryk Paryski, Tadeusz Pawłowski i Bronisław Czech. W latach 1930–1932 ze Stanisławem Motyką stworzył zespół, który dokonał wielu istotnych pierwszych wejść. Innymi jego towarzyszami byli wtedy Karol Zając, Zoltán Brüll, István Zamkovszky i Stanisław Krystyn Zaremba. Po 1934 roku oprócz Motyki i Zamkovskiego jego partnerami byli Jan Gnojek czy Jerzy Hajdukiewicz.

Na początku II wojny światowej przez Tatry dostał się na Węgry, a dalej do Francji, gdzie walczył w Wojsku Polskim. Po internowaniu w Szwajcarii przez Francję i Hiszpanię uciekł do Anglii. W latach 1943–1945 jako marynarz we flocie handlowej uczestniczył w konwojach atlantyckich i inwazji na Normandię. Po zakończeniu wojny pozostał w Anglii i pracował jako malarz pokojowy. Wspinał się wtedy w górach Walii (z Zygmuntem Klemensiewiczem i Stanisławem Zarembą). Do Polski przyjeżdżał od 1974 roku, wspinał się wtedy znów w Tatrach.

Jan Sawicki jest autorem licznych opisów dróg taternickich w „Taterniku” oraz kilku artykułów w tym i innych czasopismach.

Został wyróżniony członkostwem honorowym Klubu Wysokogórskiego i Polskiego Związku Alpinizmu.

Jego prochy zostały rozsypane w Tatrach^[2].

Osiągnięcia wspinaczkowe

• pierwsze wejście Filarem Leporowskiego na Kozi Wierch (1929),
• pierwsze wejście północnym żlebem na Kozią Przełęcz Wyżnią (1929),
• nowa droga północno-wschodnią ścianą Żłobistego Szczytu (z Motyką),
• pierwsze wejście od wschodu na Wyżnią Basztową Przełęcz (z Motyką),
• pierwsze przejście południowo-zachodniej ściany Ostrego Szczytu (z Motyką),
• nowa droga południową ścianą Małego Lodowego Szczytu (z Motyką),
• trawers południowej ściany Zamarłej Turni (z Motyką),
• pierwsze wejście północną ścianą Zasłonistej Turni,
• pierwsze wejście południową ścianą Małego Ostrego Szczytu,
• pierwsze wejście południowo-wschodnią ścianą Staroleśnego Szczytu,
• pierwsze wejście wschodnim filarem Durnego Szczytu,
• pierwsze wejście południowym żebrem Ostrego Szczytu,
• wiele nowych dróg w masywach Kończystej, Gerlachu i Jaworowych Turni,
• pierwsze wejście zimowe północno-zachodnim żlebem Wielkiej Buczynowej Turni,
• pierwsze wejście zimowe południową ścianą Zamarłej Turni,
• pierwsze wejście zimowe na Szczerbę od północy (samotne).

Przypisy

Bibliografia

• Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 1060–1061. ISBN 83-7104-009-1.

Linki zewnętrzne

• „Taternik” 1/1976: Gdzie ten świat minionych lat? Rozmowa z Janem Sawickim (Józef Nyka)