Jan Sienieński (kasztelan małogoski)

Jan Sienieński (Oleski), Jan z Sienna i Oleska

Dębno
Rodzina	Sienieńscy herbu Dębno
Data śmierci	między 1510–1513
Ojciec	Jan z Sienna i Oleska
Matka	Barbara, córka Klemensa ze Strzelec zwanego Wątróbką herbu Oksza
Żona	Barbara z Chodcza

Jan Sienieński (Oleski), Jan z Sienna i Oleska herbu Dębno (zm. między 1510–1513) – kasztelan małogoski, podkomorzy sandomierski

Rodzina

Był jednym z pięciu synów Jana z Sienna i Oleska herbu Dębno i Barbary Wątróbki, córki Klemensa ze Strzelec zwanego Wątróbką herbu Oksza, wdowy po Janie Kmicie z Wiśnicza zw. Tępym. Wraz ze swoimi braćmi używał nazwiska Oleski (od dóbr Olesko^[1] w woj. ruskim), odróżniając się w ten sposób od stryjecznych braci Sienieńskich z Gołogór w ziemi lwowskiej. Był bratankiem Jakuba z Sienna, arcybiskupa gnieźnieńskiego i prymasa Polski. Z czterech braci Jana Sienieńskiego dwóch zostało duchownymi; Dobiesław (zm. po 1477) był kanonikiem gnieźnieńskim oraz dziekanem kieleckim i radomskim, a Zygmunt (zm. ok. 1500) był kanonikiem krakowskim i archidiakonem zawichojskim. Trzeci brat Paweł z Oleska, Sienna i Złoczowa (zm. przed 1498 był podkomorzym lwowskim, czwarty brat Piotr Sienieński, z Oleska (zm. między 1506–1510) nie sprawował żadnych urzędów.

Wywód genealogiczny

Kariera

• 1464 – wraz z bratem Dobiesławem i stryjem Andrzejem Sienieńskim podpisał akt konfederacji lwowsko-żydaczowskiej, wymierzonej przeciwko staroście ruskiemu Andrzejowi Odrowążowi ze Sprowy,
• często zasiada jako asesor w sądzie ziemskim, jest arbitrem zwaśnionych stron, wraz z matką Barbarą i braćmi porządkuje sprawy majątkowe w dobrach oleskich, w sporach z sąsiadami nie cofa się przed użyciem siły (np. w 1464 r. najechał Żuków Elżbiety Gołogórskiej, a w 1471 r. Podkamień Piotra Czajkowskiego),
• 1472 występuje kilkakrotnie z tytułem strenuus, był zatem rycerzem pasowanym,
• 1475 – otrzymał od stryja, arcybiskupa gnieźnieńskiego Jakuba z Sienna urząd starosty arcybiskupiego klucza łowickiego (urząd ten pełnił jeszcze w roku 1478),
• po przejściu Andrzeja Tęczyńskiego z kasztelanii małogoskiej do sądeckiej zostaje kasztelanem małogoskim,
• 2 stycznia 1476 – pierwszy raz wymieniony jako kasztelan małogoski,
• 1493 – był na sejmie w Piotrkowie, towarzyszył królowi w Poznaniu, był poborcą czopowego w powiecie lwowskim,
• 1494 – po śmierci stryja Andrzeja Sienieńskiego objął podkomorstwo sandomierskie, uczestniczył w sejmie radomskim
• 1494–1506 – piastuje jednocześnie urzędy kasztelana małogoskiego i podkomorzego sandomierskiego,
• 1497 – otrzymuje od króla Jana Olbrachta wieś Świrz, jest też współwłaścicielem Złoczowa,
• 1498 – zostaje wyznaczony przez króla Jana Olbrachta na asesora sądu ziemskiego lwowskiego (obok Zbigniewa Tęczyńskiego i Pawła Koli),
• 1498–1499 – jest w ostrym konflikcie o dobra pomorzańskie ze swoimi stryjecznymi braćmi Janem i Wiktorynem,
• 1501 – był sygnatariuszem unii piotrkowsko-mielnickiej 1501 roku^[2]
• jako komisarz króla bierze udział w rozgraniczeniach dóbr (m.in. w 1507 r. rozgraniczał dobra królewny Elżbiety od dóbr klasztoru tynieckiego),

kartusz herbowy na Zamku w Olesku

• w marcu 1506 – rezygnuje z kasztelanii małogoskiej^[3], zatrzymując sobie podkomorstwo sandomierskie,
• 1508 – podejmuje się odbudowy zniszczonych przez Tatarów dóbr oleskich^[4]
• zmarł między rokiem 1510 a 1513.

Żoną Jana Sienieńskiego była Barbara z Chodcza (zm. po 1525). Nie mieli prawdopodobnie potomstwa gdyż dobra oleskie przeszły drogą wiana jego bratanic Anny i Jadwigi, w połowie do Herburtów, a w połowie do Kamienieckich.

Zobacz też

• Zamek w Olesku
• Ziemia lwowska
• Pasowanie na rycerza
• Kasztelani i starostowie małogoscy

Przypisy

Bibliografia

• Cz. Hadamik, D. Kalina, E. Traczyński, Miasto i Gmina Małogoszcz, Kielce 2006
• Polski Słownik Biograficzny, t. 37, s. 179 – 181
• M. Rawita-Witanowski, Dawny powiat chęciński, Kielce 2002

Linki zewnętrzne

• Ci wielcy Polacy to nasza rodzina
• Jan Sienieński (Oleski) z Sienna i Oleska h. Dębno, Internetowy Polski Słownik Biograficzny [dostęp 2021-12-12]