Jan Skotarek

Jan Skotarek

podpułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia	1 czerwca 1883 Wojnowice
Data i miejsce śmierci	3 marca 1968 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1914–1929
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	Rejon Inżynierii i Saperów Poznań Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VIII 7 Okręgowe Szefostwo Budownictwa
Stanowiska	kierownik rejonu inżynierii i saperów szef Służby Budowlanej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie II wojna światowa
Późniejsza praca	Wydział Budowlany Zarządu Miejskiego w Poznaniu
Odznaczenia

Jan Skotarek (ur. 1 czerwca 1883 w Wojnowicach, zm. 3 marca 1968 w Poznaniu) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego, inżynier, architekt, powstaniec wielkopolski.

Życiorys

Jan Skotarek pochodził z rodziny chłopskiej Tomasza i Józefy ze Śliwińskich. Jego braćmi byli Władysław (1894–1969) i Józef (1897–1968), lekarz medycyny, kapitan Wojska Polskiego, lekarz 1 paplot., odznaczony Krzyżem Niepodległości (9 listopada 1932), Krzyżem Walecznych za kampanię 1944–1945 i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (9 stycznia 1960).

W 1906 ukończył Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. W Berlinie odbywał studia na politechnice uzyskując w 1911 dyplom inżyniera architekta. Pracował jako inżynier architekt w Brodnicy, Berlinie i Królewcu. W 1912 odbył służbę jednoroczną w armii niemieckiej (artyleria ciężka)^[1]. Przed I wojną światową pracował we Wrocławiu, Opolu i Poznaniu^[2].

W 1914 został powołany do armii niemieckiej, walcząc w niej na froncie zachodnim. W styczniu 1919 uczestniczył w powstaniu wielkopolskim będąc początkowo dowódcą baterii, a następnie na froncie południowym na stanowisku dowódcy batalionu^[2]. 13 kwietnia 1919 został oficjalnie przyjęty do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika byłej armii niemieckiej i jednoczesnym awansem na porucznika w artylerii^[3]. Tego samego dnia, kolejnym dekretem Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej, został awansowany na kapitana ze starszeństwem z 1 lipca 1917 w artylerii^[4]. W listopadzie 1919 przeniesiono go do budownictwa wojskowego^[2].

W latach 1920–1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Poznań” w Poznaniu. 15 lipca 1920 został zatwierdzony w stopniu majora z dniem 1 kwietnia 1920, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej^[5]. 1 czerwca 1921 został przydzielony pod względem ewidencyjnym do 14 Dywizjonu Artylerii Ciężkiej^[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 28. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[7]. W latach 1923–1924 był kierownikiem Rejonu Inżynierii i Saperów w Poznaniu^[8][9]. Był szefem służby budowlanej w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu, a następnie szefem 7 Okręgowego Szefostwa Budownictwa w Poznaniu, pozostając oficerem nadetatowym 7 Pułku Saperów^[10]. W marcu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska, pozostawiony bez przynależności służbowej i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu^[11], a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku^[12].

W Poznaniu od 1929 do 1939 prowadził prywatne biuro inżynieryjno-architektoniczne. W latach 1930–1934 był radnym miejskim. Tamże został członkiem Zarządu Miejskiego w 1934 i pełnił obowiązki decernenta Ogrodów Miejskich do września 1939. Od 5 do 15 września 1939 pełnił funkcję komendanta Straży Obywatelskiej^[13], która w mieście czuwała nad porządkiem i bezpieczeństwem^[2]. W marcu 1940 został wysiedlony do Mielca, gdzie pracował w przedsiębiorstwie drogowym. W kwietniu 1945 powrócił do Poznania i jako naczelnik nadzoru budowlanego pracował w Wydziale Budowlanym Zarządu Miejskiego. W 1948 został Kierownikiem technicznym odbudowy katedry poznańskiej. W 1956, po zakończeniu odbudowy, przeszedł na emeryturę.

Jan Skotarek 25 stycznia 1919 ożenił się z Zofią Koch (1883–1932)^[14]. W 1927 małżonkowie adoptowali Helenę Tomczak (ur. 1925)^[14].

Zmarł 3 marca 1968 w Poznaniu. Został pochowany 6 marca 1968 na cmentarzu Junikowskim (pole 12-10-2)^[15][2].

Ordery i odznaczenia^[1]

• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 671. ISBN 83-01-02722-3.