Jan Socha

Jan Socha

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	21 listopada 1926 Sokolniki
Data śmierci	30 sierpnia 2017
Przebieg służby
Lata służby	1944–1990
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	7 Dywizja Piechoty, Warszawski Okręg Wojskowy
Stanowiska	z-ca d-cy WOW
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Grób Jana Sochy na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Jan Socha (ur. 21 listopada 1926 w Sokolnikach, zm. 30 sierpnia 2017^[1] w Warszawie) – doktor, generał brygady WP.

Życiorys

Syn Michała i Agnieszki. Do 1939 skończył 6 klas szkoły podstawowej w Sokolnikach, a w latach 1939–1941 we Lwowie 7 i 8 klasę sowieckiej „dziesięciolatki”. Podczas okupacji w latach 1941-1944 był pomocnikiem murarskimw firmach budowlanych. 12 sierpnia 1944 wstąpił we Lwowie ochotniczo do ludowego WP. Żołnierz 33 Pułku Piechoty 7 Dywizji Piechoty 2 Armii WP. Przeszedł szlak bojowy tego pułku jako dowódca drużyny w plutonie zwiadu konnego. Brał udział w forsowaniu Nysy Łużyckiej i walkach pod Budziszynem oraz na terenie Czech - posiada honorowe obywatelstwo miasta Stetti.

Od września 1945 był żołnierzem Wojsk Ochrony Pogranicza (50 Odcinka WOP w Żybocinie (obecnie Stronie Śląskie)). Od sierpnia 1946 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 w Krakowie, od 1947 we Wrocławiu. W 1948 został podporucznikiem i zastępcą dowódcy kompanii szkolnej ds. polityczno-wychowawczych. Potem był wykładowcą, starszym wykładowcą i kierownikiem Cyklu Nauk Społecznych w tej szkole. W latach 1954-1957 studiował w Wyższym Wojskowym Instytucie Pedagogicznym ZSRR w Leningradzie, później służył w Zarządzie Politycznym Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu, gdzie był lektorem, szefem Oddziału Propagandy i zastępcą szefa Zarządu. W latach 1957-1970 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego, na którym w 1961 został magistrem, a w 1970 doktorem. W latach 1969-1973 był szefem Zarządu Propagandy i Agitacji Głównego Zarządu Politycznego WP w Warszawie, potem zastępcą dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. politycznych - szefem Zarządu Politycznego WOW. Jesienią 1974 mianowany przez Radę Państwa PRL generałem brygady. Nominację otrzymał z rąk przewodniczącego Rady Państwa prof. Henryka Jabłońskiego. W latach 1987-1990 był attaché wojskowym przy Ambasadzie PRL w Pradze. Po powrocie zakończył zawodową służbę wojskową i przeszedł w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie^[2]. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera D29-1-9)^[3].

Odznaczenia i wyróżnienia

• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (1945)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal 100 lat ruchu robotniczego w Polsce (1982)^[4]
• Honorowe Obywatelstwo miasta Stetti (Czechosłowacja) (1988)
• Medal za Chrabrost (Czechosłowacja)
• Order Wojny Ojczyźnianej II klasy (ZSRR)

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III:M-S, Toruń 2010, s. 473-474;
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. Tom II: M-Ż. Suplement. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0..