Jan Stawisiński

Jan Paweł Stawisiński (ur. 29 czerwca 1960 w Sławnie, zm. 25 stycznia 1982 w Katowicach-Ochojcu) – górnik katowickiej Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek”, ofiara pacyfikacji kopalni 16 grudnia 1981.

Życiorys

W Koszalinie był ratownikiem[1]. Do pracy na Śląsk przyjechał w 1978 za namową kolegi. W tym samym roku zatrudnił się jako górnik w Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek”. Był bezpartyjny i należał do NSZZ "Solidarność". W grudniu 1981 r. brał udział w strajku. W trakcie pacyfikacji kopalni przez oddziały ZOMO, 16 grudnia 1981 r. doznał rany postrzałowej głowy. Ranny najpierw został zawieziony do szpitala w Szopienicach. Potem przewieziono go do szpitala w Ochojcu, gdzie zmarł 25 stycznia 1982 r., nie odzyskując przytomności. Został pochowany 29 stycznia w Koszalinie. W pogrzebie uczestniczyło około 170 osób[2]. Miał dwie siostry, był kawalerem[3].

Matka Jana, Janina Stawisińska, na wieść o pacyfikacji przyjechała do Katowic szukać syna. Odnalazła go po kilku dniach w szpitalu w Ochojcu. By być blisko niego, zatrudniła się w tym szpitalu jako salowa[4]. Gdy przystąpiono do rozliczania tragedii w kopalni Wujek, Janina Stawisińska przez 25 lat, do śmierci, jeździła z Koszalina do Katowic i Warszawy na wszystkie rozprawy i walczyła o prawdę w sprawie „Wujka”.

W 34. rocznicę pacyfikacji Kopalni „Wujek” został 16 grudnia 2015 roku pośmiertnie odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności[5].

Przypisy

  1. ↑ Stawisiński, Jan, Wyborcza.pl, 12 grudnia 2006 [zarchiwizowane z adresu 2012-01-15].
  2. ↑ Adam Dziuba: Pamięć o ofiarach "Wujka". ipn-areszt.pl. [dostęp 2014-05-12].
  3. ↑ Przemysław Miśkiewicz, Jędrzej Lipski, Robert Dyja, "25. rocznica pacyfikacji Kopalni Wujek" - dodatek specjalny Dziennika Zachodniego nr 293, 16 grudnia 2006, s. XV.
  4. ↑ Idź i zabij, Maria Szcześniak.
  5. ↑ Ceremonia wręczenia Krzyży Wolności i Solidarności w 34. rocznicę pacyfikacji kopalni „Wujek” – Katowice, 16 grudnia 2015

Bibliografia