Jan Stecki

Jan Stecki

Data i miejsce urodzenia	22 marca 1871 Siedliska, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	30 czerwca 1954 Bełżyce
Minister spraw wewnętrznych
Okres	od 7 grudnia 1917 do 27 lutego 1918
Następca	Stefan Dziewulski (kierownik ministerstwa)
Minister spraw wewnętrznych
Okres	od 4 kwietnia 1918 do 5 września 1918
Poprzednik	Stefan Dziewulski
Następca	Zygmunt Chrzanowski
Senator III kadencji
Okres	od 9 grudnia 1930 do 10 lipca 1935
Przynależność polityczna	Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem
Odznaczenia

Jan Stecki (ur. 22 marca 1871 w Siedliskach k. Lubartowa, zm. 30 czerwca 1954 w Bełżycach) – polski ekonomista, polityk, działacz organizacji ziemiańskich, minister w rządach Rady Regencyjnej, publicysta, senator I i III kadencji w II RP.

Życiorys

Członek Związku Młodzieży Polskiej „Zet” i od 1893 Ligi Narodowej i Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego (do 1917). Współpracownik Głosu i Przeglądu Wszechpolskiego. Poseł do rosyjskiej I i II Dumy Państwowej. W latach 1917–1918 prezes Głównego Komitetu Ratunkowego w Lublinie. Był członkiem Komitetu Narodowego Polskiego (1914–1917)^[1]. Był członkiem Komisji Realizacyjnej Tymczasowej Rady Stanu^[2]. W latach 1917–1918 minister spraw wewnętrznych w kolejnych gabinetach powołanych przez Radę Regencyjną poczynając od rządu Jana Kucharzewskiego.

Od 1919 prezes Związku Ziemian w Warszawie. W latach 1922–1927 i 1930–1935 senator Rzeczypospolitej.

Od 1923 jeden z przywódców Stronnictwa Chrześcijańsko-Narodowego, po przewrocie majowym jeden z przywódców Stronnictwa Chrześcijańsko-Rolniczego związanego z rządzącym obozem piłsudczyków.

3 maja 1928 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[3][4].

Autor artykułów w „Ekonomiście” i „Gazecie Rolniczej”, podręcznika ekonomii politycznej oraz: książki W obronie prawdy (1928).

Przypisy