Jan Stoberski

Jan Stoberski (ur. 16 maja 1906 w Czarnej Wsi pod Krakowem, zm. 27 maja 1997 w Krakowie-Prokocimiu) – polski prozaik.

Był synem Jana, urzędnika sądowego, i Marii z d. Mazurkiewicz, robotnicy w „Cygar-Fabryce”, krakowskiej fabryce wyrobów tytoniowych. Naukę w V Państwowym Gimnazjum Neoklasycznym przerwał z powodu choroby oczu w 1926 r.[a], po ukończeniu siódmej klasy, pracował jako urzędnik i przepisywacz akt, później jako kupiec. W 1943 wywieziony do Bawarii na 5 miesięcy na roboty przymusowe. Debiutował jako pisarz w 1955 r. na łamach tygodnika "Życie Literackie" opowiadaniami Etiudy miłosne. Był współpracownikiem kilku czasopism krakowskich (m.in. "Przekroju"). Na przełomie lat 50. i 60. XX w. związany był z grupą poetycką Muszyna[1].

Tomiki opowiadań

  • Zwierzenia durnia (1958)
  • Przyjaciel mężatki
  • Ludzie i gołębie
  • Wyłapuję szczęście z powietrza
  • Będę żył dalej!
  • Każdy inny
  • Notatki kochliwego
  • Miłość przy ladzie
  • Wybryki serca
  • Pogromca smutku

Uwagi

  1. ↑ Lesław M. Bartelski w swym leksykonie Polscy pisarze współcześni, 1939-1991 błędnie podaje, iż ukończył gimnazjum

Przypisy

  1. ↑ Słownik europejskich kierunków i grup literackich XX wieku. Grzegorz Gazda (redaktor). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 348-349. ISBN 978-83-01-15724-1.