Jan Szaniawski
 pułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia | 20 października 1903 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 27 maja 1985 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | zgrupowanie AL |
| Stanowiska | dowódca zgrupowania AL |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej |
| Odznaczenia | |
  | |
Jan Szaniawski ps. Szwed[1] (ur. 20 października 1903 w Nowym Dworze, zm. 27 maja 1985 w Warszawie) – pułkownik, uczestnik II wojny światowej w szeregach Armii Ludowej i ludowego Wojska Polskiego, członek Rady Naczelnej PPS, komendant wojewódzki MO w Lublinie[2].
Życiorys
Był synem Franciszka i Kazimiery Bieńkowskich. Od 1930 działacz PPS[3]. Należał do Milicji Ludowej RPPS, której część w 1944 weszła w skład Armii Ludowej[4]. W czasie powstania warszawskiego był oficerem operacyjnym sztabu zgrupowania AL na Starym Mieście. Od 25 sierpnia 1944 p.o. dowódcy, dowódca zgrupowania AL na Żoliborzu, które współdziałało z oddziałami Armii Krajowej[5][6]. Wieczorem 30 września 1944 wraz z grupą 28 żołnierzy AL przebił się do Wisły i ewakuował na Pragę[7]. Następnie służbę kontynuował w ludowym Wojsku Polskim. Jako major, od 26 października 1944 pełnił funkcję zastępcy dowódcy do spraw polityczno-wychowawczych w 7 Dywizji Piechoty[8]. Następnie już w randze podpułkownika został odkomenderowany do 2 Armii Wojska Polskiego[9].
W Milicji Obywatelskiej, od 3 lutego 1945, pełnił funkcję komendanta KW MO w Lublinie a następnie, w okresie od 8 czerwca 1945 do 1 maja 1948, zastępcy komendanta do spraw operacyjnych w KG MO w Warszawie[10] Był też członkiem Komisji Historycznej ZG ZBoWiD[11].
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera II D4-6-8)[12].
Odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 października 1945)[13].
- Złoty Krzyż Zasługi (4 października 1946)[14]
Przypisy
- ↑ Józef Margules, Piechurzy kołobrzeskiej piątki: z dziejów 5 kołobrzeskiego pułku piechoty.Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967, s.204.
- ↑ Aleksander Kochański, Protokoły posiedzeń sekretariatu KC PPR: 1945-1946. Instytut Studiów Politycznych PAN 2001, s.84.
- ↑ Marian Marek Drozdowski, Mocarstwa wobec powstania: wybór dokumentów i materiałów. Bellona 1994, s.368.
- ↑ Tomasz Strzembosz, Stalin a Powstanie Warszawskie. Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk 1994, s.185.
- ↑ Józef Garas, Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej, 1942-1945. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1963, s.50.
- ↑ Wojskowy Przegląd Historyczny. Tom 4,Wydania 3-4. 1959, s.265.
- ↑ Antoni Przygoński, Armia Ludowa w Powstaniu Warszawskim 1944, Warszawa: Przedsiębiorstwo Wydawniczo-Handlowe „GRAF” – Henryk Czerski, 2008, s. 390.
- ↑ Stanisław Gać, 7 Dywizja Piechoty: historia 7 Łużyckiej Dywizji Piechoty. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1971, s.48.
- ↑ Stanisław Gać, 7 Dywizja Piechoty: historia 7 Łużyckiej Dywizji Piechoty. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1971, s.76.
- ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej, katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2019-12-31] (ang.).
- ↑ Jan Zaborowski, Żołnierze Generała Kleeberga. J. Zaborowski 2002, s.214.
- ↑ Miasto st. Warszawa – Cmentarze. mapa.um.warszawa.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-29)]. Bieńkowski-Szaniawski Jan.
- ↑ M.P. z 1945 r. nr 44 poz. 109 „za działalność w konspiracji, udział w walkach partyzanckich i za zasługi w organizowaniu służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej”.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 23, poz. 50
Linki zewnętrzne
- Jan Bieńkowski, Muzeum Powstania Warszawskiego [dostęp 2021-01-22] (pol.).
Media użyte na tej stronie
