Jan Tomaszewski (piłkarz)

Jan Tomaszewski

Jan Tomaszewski (1975)
Data i miejsce urodzenia	9 stycznia 1948 Wrocław
Wzrost	1,93 m[1]
Pozycja	bramkarz
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1960–1962 Śląsk Wrocław 1963–1967 Gwardia Wrocław 1968–1970 Śląsk Wrocław 25 (1) 1971–1972 Legia Warszawa 19 (0) 1972–1978 ŁKS Łódź 155 (1) 1978–1981 Beerschot VAC 85 (0) 1981–1982 Hércules Alicante 12 (0) 1982 ŁKS Łódź 4 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1971–1981  Polska 63 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1981 ŁKS Łódź 1989–1990 Polska (trener bramkarzy) 1990 Widzew Łódź 1995 ŁKS Łódź
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie srebro Montreal 1976 piłka nożna Mistrzostwa świata III miejsce RFN 1974 piłka nożna

Jan Tomaszewski (ur. 9 stycznia 1948 we Wrocławiu) – polski piłkarz występujący na pozycji bramkarza, reprezentant Polski, trener, polityk, działacz piłkarski i publicysta sportowy. Poseł na Sejm VII kadencji.

Uważany za jednego z najlepszych polskich bramkarzy w historii. Reprezentował barwy Gwardii Wrocław, Śląska Wrocław, Legii Warszawa, ŁKS-u Łódź, Beerschot VAC oraz Hércules CF. W latach 1999–2012 członek Klubu Wybitnego Reprezentanta. Z reprezentacją Polski dwukrotnie uczestniczył w mistrzostwach świata (1974 – 3. miejsce, 1978) oraz w Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1976 w Montrealu (srebrny medal).

Życiorys

Kariera piłkarska (klubowa)

Karierę piłkarską zaczynał w 1960 w trampkarzach Śląska Wrocław^[2]. Po kilku latach trafił do juniorów Gwardii Wrocław, których trenował jego krewny^[2]. Drużyna miała problem z bramkarzami, występujący dotąd jako pomocnik Jan Tomaszewski zgodził się spróbować zagrać na nowej pozycji. Grając w seniorach Gwardii, zwrócił uwagę trenera Śląska Franciszka Głowackiego, który ściągnął go do tego klubu^[2]. W barwach WKS zadebiutował 18 sierpnia 1968 w ówczesnej ekstraklasie, zastępując Klausa Masselego w drugiej połowie przegranego 3:1 meczu wyjazdowego z Odrą Opole^[3]. Wkrótce został podstawowym bramkarzem zespołu (25 meczów), który w sezonie 1968/1969 zajął 13. miejsce i tym samym spadł z ligi. Jan Tomaszewski z klubu odszedł w trakcie sezonu 1970/1971.

Następnie został zawodnikiem Legii Warszawa, w której z czasem zastąpił w podstawowym składzie Władysława Grotyńskiego. W sezonie 1970/1971 zdobył z klubem wicemistrzostwo Polski. Z powodu słabych występów na początku sezonu 1971/1972 stracił miejsce w podstawowym składzie na rzecz Piotra Mowlika, zdobył wówczas zajął z klubem 3. miejsce w ekstraklasie oraz dotarł do finału Pucharu Polski. Po sezonie 1971/1972 oraz rozegraniu 19 meczów ligowych odszedł z zespołu.

Następnie podpisał kontrakt z ŁKS-em Łódź, w którym dzięki znakomitym występom udało mu się wywalczyć pozycję jednego z najlepszych polskich bramkarzy oraz wrócić do reprezentacji Polski. 29 września 1973 w wygranym 2:0 meczu wyjazdowym z Odrą Opole strzelił swoją jedyną bramkę w ekstraklasie, pokonując w 79. minucie z rzutu karnego Andrzeja Krupę i ustalając tym samym wynik meczu^[4]. 7 grudnia 1975 podczas przegranego 3:0 meczu wyjazdowego ze Stoczniowcem Gdańsk w ramach 1/8 finału Pucharu Polski został ukarany czerwoną kartką za niesportowe zachowanie, a PZPN ukarał go wkrótce dyskwalifikacją na cztery mecze w ekstraklasie^[5]. Klub opuścił po sezonie 1977/1978.

W 1978 wyjechał do Belgii, gdzie zaczął grać w klubie Eerste klasse – VAC Beerschot, z którym w sezonie 1978/1979 zdobył Puchar Belgii. W klubie, w którym występował do 1981, rozegrał łącznie 85 meczów ligowych. Następnie w latach 1981–1982 reprezentował barwy klubu hiszpańskiej Primera División – Hérculesa Alicante, w którym rozegrał tylko 12 meczów ligowych.

W 1982 wrócił do ŁKS-u Łódź, w barwach którego w sezonie 1982/1983, rozegrał 4 mecze ligowe. 25 sierpnia 1982 zagrał swój ostatni mecz w profesjonalnej karierze; w spotkaniu tym łódzka drużyna zremisowała 2:2 w meczu wyjazdowym z Cracovią^[6]. Łącznie w ekstraklasie rozegrał 203 spotkania ligowe, w których strzelił 1 bramkę.

Kariera piłkarska (reprezentacyjna)

W latach 1971–1981 w reprezentacji Polski rozegrał 63 mecze. Debiut zaliczył 10 października 1971 na Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie w przegranym 1:3 meczu eliminacyjnym do mistrzostw Europy 1972 z reprezentacją RFN^[7]. W spotkaniu tym zastąpił chorego Piotra Czaję; Jan Tomaszewski był później krytykowany za postawę w tym meczu. Ostatni raz w reprezentacji Polski zagrał 18 listopada 1981 na Stadionie Miejskim w Łodzi w meczu towarzyskim z Hiszpanią, w którym jedyny raz wystąpił w roli kapitana. Spotkanie zakończyło się porażką Polaków 3:2, a Jan Tomaszewski w 46. minucie został zmieniony przez Piotra Mowlika^[8].

W 1973 po półtorarocznej przerwie wrócił do reprezentacji, wywalczając miejsce w podstawowej jedenastce. 17 października 1973 po remisie 1:1 z Anglią na Wembley w Londynie po 36 latach Polska awansowała na mistrzostwa świata. Do awansu przyczyniła się znakomita postawa Jana Tomaszewskiego w tym spotkaniu. Nazwany przed meczem przez angielskiego trenera Briana Clougha „klaunem” polski bramkarz bronił skutecznie, przepuszczając w meczu tylko jeden strzał oddany przez Allana Clarke’a z rzutu karnego. Dzięki swojemu występowi zdobył duży szacunek wśród angielskich kibiców i zyskał przydomek „bohatera z Wembley”, a także „człowieka, który zatrzymał Anglię”.

W 1974 został powołany na mistrzostwa świata w RFN, na których reprezentacja Polski zajęła 3. miejsce. Jan Tomaszewski na tym turnieju był podstawowym bramkarzem drużyny prowadzonej przez Kazimierza Górskiego, występując we wszystkich siedmiu meczach. Turniej był bardzo udany dla Polaka, jako pierwszy bramkarz w historii mistrzostw świata obronił dwa rzuty karne na jednym turnieju: Staffana Tappera w meczu ze Szwecją oraz Uliego Hoenessa w spotkaniu z RFN. Po turnieju zdobył wielkie uznanie, a Pelé nazwał go najlepszym bramkarzem świata.

W 1976 znalazł się w składzie reprezentacji Polski, prowadzonej wciąż przez Kazimierza Górskiego na turniej olimpijski w Montrealu. W finale reprezentacja Polski przegrała 3:1 z NRD i ostatecznie zdobyła srebrny medal. Rezultat ten uznano w kraju za porażkę, w konsekwencji trener podał się następnie do dymisji.

W 1978 został powołany przez polskiego trenera Jacka Gmocha na mistrzostwa świata w Argentynie. Wystąpił na nich w 4 meczach. Po porażce 2:0 z Argentyną został zastąpiony w bramce przez Zygmunta Kuklę, który bronił w ostatnich dwóch meczach Polaków. Reprezentacja Polski zajęła 3. miejsce w drugiej grupie drugiej rundy i zakończyła swój udział w turnieju.

Kariera trenerska

Jan Tomaszewski (2005)

Kopia medalu i autograf w Alei Gwiazd Sportu w Dziwnowie

Jeszcze w trakcie kariery piłkarskiej rozpoczął karierę trenerską. W ostatniej kolejce sezonu 1980/1981 poprowadził ŁKS Łódź w przegranym 0:2 meczu wyjazdowym z Szombierkami Bytom. W latach 1989–1990 był trenerem bramkarzy reprezentacji Polski prowadzonej przez Andrzeja Strejlaua. W rundzie wiosennej sezonu 1989/1990 był przez trzy mecze trenerem Widzewa Łódź, a w rundzie wiosennej sezonu 1994/1995 prowadził ŁKS Łódź w jednym zremisowanym 1:1 spotkaniu z Rakowem Częstochowa, po którym złożył rezygnację^[9].

Pozostała działalność

W 1967 zdał egzamin maturalny we Wrocławiu. W 1986 ukończył trzyletnie zaoczne studia trenerskie w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.

W 1982 wstąpił do Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego, popierając wprowadzenie stanu wojennego^[10].

Od lat 90. zajmował się działalnością gospodarczą. Pracował jako specjalista ds. marketingu. Był także doradcą Jacka Dębskiego, prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki. Zajął się również działalnością publicystyczną w zakresie problematyki piłkarskiej. Był m.in. felietonistą „Przeglądu Sportowego”, a także komentatorem telewizyjnym w TVP oraz w Wizji Sport. Opublikował dwie książki: Kulisy reprezentacyjnej piłki (Promise Publishing Institute, Łódź 1991) oraz PZPN czy przestępcy zrzeszeni przeciw nam (Zysk i S-ka, Poznań 2004).

W swoich nieraz kontrowersyjnych wypowiedziach publicznych wielokrotnie krytykował działalność władz PZPN. W czasie kadencji prezesa Mariana Dziurowicza nazywał związek „dziurolandem”, a po objęciu funkcji prezesa przez Michała Listkiewicza ludzi z nim współpracujących określił „listkoludkami”^[11]. Na prośbę Michała Listkiewicza objął w 2005 funkcję szefa specjalnie powołanej komisji etyki PZPN, mającej zajmować się ujawnianiem i karaniem nieprawidłowości oraz nieuczciwości w krajowych rozgrywkach ligowych.

Podczas wyborów prezydenckich w 2010 wspierał kandydaturę Jarosława Kaczyńskiego^[12]. W 2011 kandydował w wyborach parlamentarnych z ostatniego miejsca na liście komitetu wyborczego Prawa i Sprawiedliwości w okręgu wyborczym nr 9 w Łodzi. Uzyskał mandat poselski, otrzymując 8114 głosów (2,24% głosów oddanych w okręgu)^[13], jednak do partii nie przystąpił. 25 maja 2012 został zawieszony na miesiąc w prawach członka klubu parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości^[14]. 27 lipca 2014 zapowiedział na następny dzień rezygnację z członkostwa w KP PiS, jednak prezes partii Jarosław Kaczyński poinformował następnego dnia o jego wykluczeniu^[15]. 4 lutego 2015 został przyjęty do klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej^[16]. W wyborach w 2015 z piotrkowskiej listy PO nie uzyskał poselskiej reelekcji.

Z 63 meczami w barwach reprezentacji Polski należał do Klubu Wybitnego Reprezentanta. 28 czerwca 2012 zrzekł się członkostwa w tej organizacji^[17]. Decyzję podjął dzień po tym, jak przewodniczący klubu, Władysław Żmuda, złożył wniosek o jego wykluczenie.

Życie prywatne

Rodzice Jana Tomaszewskiego przybyli do Wrocławia z Wileńszczyzny^[18]. Trzykrotnie żonaty^[10]. Trzecia żona (od 1988), Katarzyna Calińska-Tomaszewska, była mistrzynią Polski w tenisie stołowym^[19]; ma dwie córki: Paulinę i Małgorzatę^[20].

Statystyki

Reprezentacyjne

Reprezentacja narodowa	Rok	Występy
Polska
	1971	1
	1972	0
	1973	13
	1974	12
	1975	9
	1976	7
	1977	12
	1978	7
	1979	0
	1980
	1981	2
Łącznie		63

Sukcesy

Reprezentacyjne

• 3. miejsce mistrzostw świata: 1974
• Wicemistrzostwo olimpijskie: 1976

VAC Beerschot

• Puchar Belgii: 1979

Legia Warszawa

• Wicemistrzostwo Polski: 1971
• 3. miejsce w ekstraklasie: 1972
• Finał Pucharu Polski: 1972

Odznaczenia

• Złoty Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe
• Srebrny Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe

Przypisy

Bibliografia

• Jan Tomaszewski. olimpijski.pl. [dostęp 2018-06-14].
• Jan Tomaszewski w bazie 90minut.pl. [dostęp 2021-11-12].
• Jan Tomaszewski. wikiliga.pl. [dostęp 2018-06-14].
• Jan Tomaszewski. orlygorskiego.pl. [dostęp 2018-06-14].

Linki zewnętrzne

• Jan Tomaszewski. weltfussball.de. [dostęp 2018-06-14]. (niem.).
• Jan Tomaszewski. footballdatabase.eu. [dostęp 2018-06-14]. (ang.).
• Jan Tomaszewski, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [online] [dostęp 2018-06-14] .
• Jan Tomaszewski. Legia.Net. [dostęp 2018-06-14].
• Jan Tomaszewski (piłkarz) . [dostęp 2018-06-14].
• Jan Tomaszewski. National Football Teams. [dostęp 2018-06-14]. (ang.).