Jan Tombiński
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 października 1958 |
|---|---|
| Ambasador UE przy Stolicy Apostolskiej | |
| Okres | od 2016 |
| Poprzednik | Laurence Argimon-Pistre |
| Następca | Alexandra Valkenburg |
| Ambasador UE na Ukrainie | |
| Okres | od 2012 |
| Poprzednik | José Manuel Pinto Teixeira |
| Następca | Hugues Mingarelli |
| Ambasador RP przy UE | |
| Okres | od 2007 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador RP we Francji | |
| Okres | od 9 kwietnia 2001 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador RP w Słowenii | |
| Okres | od 1996 |
| Następca | |
| Ambasador RP w Bośni i Hercegowinie | |
| Okres | od 1996 |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  | |
Jan Tadeusz Tombiński (ur. 4 października 1958 w Krakowie) – polski historyk i dyplomata, w latach 2007–2012 stały przedstawiciel Rzeczypospolitej Polskiej przy Unii Europejskiej, następnie ambasador Unii Europejskiej na Ukrainie (2012–2016) i przy Stolicy Apostolskiej (2016–2020).
Życiorys
W młodości uprawiał sport, był m.in. wicemistrzem Polski we florecie (1978). Został absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego, na której to uczelni uzyskał tytuły zawodowe magistra germanistyki (1984) i historii (1985)[1]. Początkowo (1985–1987) pracował w bibliotece uniwersyteckiej na UJ, a później jako wykładowca w Instytucie Historii na tym uniwersytecie[1].
W latach 1981–1984 był wiceprzewodniczącym Niezależnego Zrzeszenia Studentów na Uniwersytecie Jagiellońskim, po 13 grudnia 1981 działał w strukturach podziemnych NZS. Przez pewien czas był też przewodniczącym samorządu studenckiego na UJ[2]. W maju 1988 został członkiem redakcji podziemnego pisma „Przegląd Wiadomości Strajkowych”, wydawanego w Krakowie przez komitet strajkowy „Solidarności” Huty im. Lenina[3].
Od 1990 związany z polską dyplomacją. Do 1995 był zatrudniony w Ambasadzie RP w Pradze, kolejno w randze III, II i I sekretarza, a następnie radcy, radcy-ministra i radcy-ministra pełnomocnego. W latach 1995–1996 był konsulem ministrem pełnomocnym w Ambasadzie RP w Lublanie w Słowenii, a następnie w latach 1996–1998 pełnił funkcję ambasadora RP w Słowenii, a do 1999 także w Bośni i Hercegowinie[1].
W latach 1998–2001 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Warszawie na stanowisku dyrektora Departamentu Europa. W 2001 ponownie objął kierownictwo przedstawicielstwa dyplomatycznego. Do końca 2006 był ambasadorem RP we Francji[1]. 1 lutego 2007 objął stanowisko Stałego Przedstawiciela RP przy Unii Europejskiej w Brukseli, został z niego odwołany z dniem 31 sierpnia 2012[4]. W tym samym roku powierzono mu funkcję ambasadora Unii Europejskiej na Ukrainie[5]. W październiku 2016 rozpoczął misję na stanowisku ambasadora UE przy Stolicy Apostolskiej[6]. Zakończył kadencję w sierpniu 2020[7]. Powrócił do pracy w MSZ.
Włada biegle językami angielskim, niemieckim, francuskim, słoweńskim, czeskim i ukraińskim. Jest żonaty z Agnieszką, mają dziesięcioro dzieci[8].
Odznaczenia i wyróżnienia
- 2012: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego, za wybitne zasługi w służbie zagranicznej, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i działalności dyplomatycznej[9]
- 2005: Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja)[10]
- 2018: Nagroda im. bł. ks. Emiliana Kowcza[11]
Wybrane publikacje
- Hitler a neutralność Szwajcarii w latach 1933–1935, „Studia Historyczne”, t. 33, nr 1, 1990.
- Zwischen Indoktrination und Information – Fernsehen im posttotalitären Polen, „Zeitschrift für Kulturaustausch”, nr 2, 1990.
- Dyskusja nad projektem Unii Europejskiej w Lidze Narodów, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace Historyczne”, nr 97, 1991.
- Stephena King-Halla wojna na listy, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace Historyczne”, nr 99, 1991.
- Polsko-německý politický dialog, 1945–1991, „Mezinárodní vztahy”, t. 29, nr 4, 1994.
- Początki ruchu paneuropejskiego w Polsce, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace Historyczne”, nr 118, 1995.
- Österreichische Antwort auf den Plan Briands, [w:] Plan Briand d'Union fédérale européenne. Perspectives nationales et transnationales, avec documents. Actes du Colloque international tenu à Genève du 19 au 21 septembre 1991, Lang, Berno 1998.
- L'entreprise face au défi européen: régulations et performances (współautor), Dunod, Paryż 2004.
Przypisy
- ↑ a b c d Replacement of the Polish Permanent Representative to the European Union. Komisja Europejska, 23 września 2020. [dostęp 2020-09-23]. (ang.).
- ↑ Relacja Adama Kality. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2012-11-16].
- ↑ „Przegląd Wiadomości Strajkowych”. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2012-11-16].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 sierpnia 2012 r. nr 110-67-2012 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2012 r. poz. 734).
- ↑ Inga Czerny: Puzzle Tombińskich. polityka.pl, 7 sierpnia 2012. [dostęp 2012-11-16].
- ↑ Le Lettere Credenziali dell’Ambasciatore dell’Unione Europa presso la Santa Sede, 10.10.2016. vatican.va, 10 października 2016. [dostęp 2016-10-10]. (wł.).
- ↑ Esteri: congedo ambasciatore Jan Tombiński. San Marino Rtv, 28 sierpnia 2020. [dostęp 2020-09-23]. (wł.).
- ↑ Monika Redzisz, Monika Bereżecka: Duże rodziny. wysokieobcasy.pl, 9 kwietnia 2007. [dostęp 2012-11-16].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 listopada 2012 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2013 r. poz. 274).
- ↑ Remise des insignes d’officier des arts et lettres à M. l’Ambassadeur Jan Tombinski. culture.gouv.fr, 21 kwietnia 2005. [dostęp 2014-01-20]. (fr.).
- ↑ Włochy: ambasador Jan Tombiński otrzymał nagrodę im. bł. ks. Emiliana Kowcza. dzieje.pl, 27 stycznia 2018. [dostęp 2020-02-01].
Bibliografia
- Jan Tombiński w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 2011-06-24].
Media użyte na tej stronie
Autor: News UTR
Інеса Заніна, Ігор Коркодим, Licencja: CC BY 3.0
Jan Tombiński, polski dyplomata, ambasador Unii Europejskiej na Ukrainie.
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .