Jan Tomorowicz

Jan Tomorowicz
Data urodzenia	24 czerwca 1787
Data i miejsce śmierci	10 września 1831 Warszawa
profesor nauk medycznych
Specjalność: chirurgia
Alma Mater	Uniwersytet Wileński
Doktorat	15 września 1819 Uniwersytet Jagielloński
Profesura	13 maja 1826
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia

Jan Tomorowicz (ur. 24 czerwca 1787 na Litwie, zm. 10 września 1831 w Warszawie) – polski chirurg, społecznik, lekarz w wojskach Napoleona Bonaparte i Wojsku Polskim, profesor Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego.

Nauki podstawowe odebrał w szkole powiatowej oo. Bazylianów w Berezweczu w latach 1797-1801. Świadectwo dojrzałości uzyskał w Mińsku gubernianym w 1807 i został przyjęty na Uniwersytet Wileński, gdzie uczęszczał na wykłady z fizyki, chemii, mineralogii i botaniki. Po zdaniu egzaminów został w 1809 kandydatem Wydziału Lekarskiego a 5 lipca 1812 uzyskał tytuł magistra medycyny.

Został skierowany do szpitala wojskowego w Wilnie jako młodszy lekarz. Z rozbitą i wycofującą się armią Napoleona trafił pod koniec 1812 do Warszawy, gdzie dostał się pod opiekę gen. Józefa Wielhorskiego.

Został mianowany na stopień urzędnika zdrowia 1. klasy i skierowany na lekarza ordynującego do Szpitala Wojskowego na Ujazdowie. Uczył się praktycznej medycyny, głównie chirurgii i chirurgii urazowej. 15 października 1815 otrzymał stopień sztabs-lekarza i przydział do 7 Pułku Piechoty Liniowej Wojska Polskiego.

W 1815 ożenił się z Urszulą Michaliną Tokarską, córką Mateusza Tokarskiego – nadwornego malarza króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. W 1816 wydał "Chirurgię obozową"^[1] – pierwszą tego typu publikację dla lekarzy w języku polskim.

15 września 1819 obronił pracę i uzyskał tytuł doktora medycyny na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. 17 października 1819 został członkiem Orderu Św. Stanisława IV klasy.

1 listopada 1819 został przeniesiony w stopniu sztabs-lekarza do 1 Pułku Strzelców Konnych w Sieradzu gdzie pozostał aż do zwolnienia z wojska 27 maja 1822. Wrócił do Warszawy i 27 sierpnia tego roku został mianowany przez Komisję Rządową Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego profesorem tymczasowym Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Rozpoczął wykładać dla lekarzy "niższych" (licencjatów).

2 października 1823 został mianowany asystentem chirurgicznym prof. Franciszka Dybka. Pod koniec 1825 objął po prof. Wincentym Szczuckim Katedrę Materii Lekarskiej, Toksykologii i Formularza, gdzie prowadził wykłady dla lekarzy "wyższych". Profesorem stałym został mianowany 13 maja 1826. Zaczął wykładać i kierować zastępczo za schorowanego prof. Jana Freyera Kliniką Chorób Wewnętrznych.

Zastępcą profesora kliniki mianowano go 18 listopada 1828. W tym samym czasie był lekarzem prywatnym Ordynata Stanisława Kostki Zamoyskiego. Na rozpoczęcie roku akademickiego 1829/1830 wygłosił obszerny odczyt opisujący klinikę medyczną Wydziału Lekarskiego Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Obecnie jest to podstawowe źródło wiedzy na ten temat.

Działał w Warszawskim Towarzystwie Dobroczynności (WTD). Na wniosek WTD otrzymał uprawnienie do wydawania bezpłatnych recept ubogim chorym jako pierwszy lekarz w Warszawie. 16 maja 1830 został wybrany na ogólnym zebraniu WTD zastępcą prezesa Wydziału Lekarskiego WTD.

Członek Kapituły loży masońskiej Rycerze Gwiazdy z lożą Świątynia Minerwy, członek loży Świątynia Minerwy.

Przypisy

Bibliografia

• Dr Józef Bieliński, Wydział lekarski królewskiego Warszawskiego Uniwersytetu (1817-1831)- Zarys historyczny w "Nowiny Lekarskie", Rocznik XXII, Poznań 1910
• Stanisław Małachowski-Łempicki, Wykaz polskich lóż wolnomularskich oraz ich członków w latach 1738-1821, Kraków 1929

Linki zewnętrzne

• Publikacje Jana Tomorowicza w bibliotece Polona