Jan Trzaska
 por. Jan Trzaska ps. "Gutek" (pierwszy z prawej), lato 1944 | |
 kapitan | |
| Data i miejsce urodzenia | 17 lipca 1918 Łobzów |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1939-1948 |
| Siły zbrojne |  Wojsko Polskie Związek Walki Zbrojnej Gwardia Ludowa Armia Ludowa |
| Jednostki | 9 Pułk Ułanów Małopolskich Wileńska Brygada Kawalerii 1 Brygada AL Ziemi Krakowskiej Wydział I WUBP w Krakowie Wydział do Walki z Bandytyzmem WUBP we Wrocławiu PUBP w Świdnicy PUBP w Legnicy[1]. |
| Stanowiska | Dowódcą oddziału Armii Ludowej Brygadier aresztu Zastępca kierownika Wydziału V WUBP w Krakowie Kierownik Wydziału do Walki z Bandytyzmem WUBP we Wrocławiu p.o. szefa PUBP w Świdnicy Szef PUBP w Legnicy |
| Główne wojny i bitwy | II wojna światowa |
| Późniejsza praca | funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa PRL |
| Odznaczenia | |
 | |
Jan Trzaska ps. Gutek (ur. 17 lipca 1918 w Łobzowie, zm.?)[1] – uczestnik kampanii wrześniowej, członek Związku Walki Zbrojnej, żołnierz Gwardii Ludowej, dowódca oddziału Armii Ludowej, funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa PRL, autor wspomnień pt. Partyzanckie ścieżki.
Życiorys
Urodził się w rodzinie chłopskiej mieszkającej w Łobzowie. Jego rodzicami byli Grzegorz i Katarzyna Trzaskowie[1]. Służbę wojskową jako ochotnik odbył w 9 Pułku Ułanów Małopolskich. Brał udział w kampanii wrześniowej w 1939, walcząc początkowo razem ze swoim pułkiem a później razem z Wileńską Brygadą Kawalerii[2]. Po ucieczce z niewoli niemieckiej wrócił do domu i wstąpił do ZWZ. Następnie wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej i przyjął pseudonim „Gutek”. Początkowo walczył w oddziale Gwardii Ludowej, następnie został dowódcą oddziału Armii Ludowej.
Po stwierdzeniu że jeden z członków jego oddziału zajmuje się bandytyzmem osobiście wykonał na nim wyrok śmierci[3]. Po utworzeniu 1 Brygady AL Ziemi Krakowskiej w stopniu porucznika został dowódcą 5 kompanii, biorąc udział w walkach z Niemcami na terenie tzw. Republiki Pińczowskiej[4]. Po bitwie pod Baranowem nie przeszedł razem z brygadą przez linię frontu na przyczółek sandomierski, lecz pozostał na terenie „Republiki Pińczowskiej”[5]. Po zakończeniu wojny rozpoczął pracę na stanowisku brygadiera aresztu Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie. Następnie pełnił między innymi funkcję zastępcy kierownika Wydziału V WUBP w Krakowie, kierownika Wydziału do Walki z Bandytyzmem WUBP we Wrocławiu, p.o. szefa PUBP w Świdnicy i szefa PUBP w Legnicy[1]. Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z dnia 18 września 1946 został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[6]. Po wojnie napisał też książkę pt. Partyzanckie ścieżki, wydaną w 1974, przez Wydawnictwo MON.
Przypisy
- ↑ a b c d Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej, katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2019-04-11] (ang.).
- ↑ Jan Trzaska, Partyzanckie ścieżki, Warszawa 1974, s. 28
- ↑ Odwet? Nie, dziękuję, wyborcza.pl [dostęp 2017-11-18] (pol.).
- ↑ Władysław Ważniewski 1975 ↓, s. 235.
- ↑ Jan Trzaska 1974 ↓, s. 18,22,32,46,75,219,220.
- ↑ Odznaczenia obywateli. - Prawo.pl, prawo.pl [dostęp 2019-04-13] (pol.).
Bibliografia
- Władysław Ważniewski: Walki partyzanckie nad Nidą 1939-1945. Warszawa: MON, 1975.
- Jan Trzaska: Partyzanckie ścieżki. Warszawa: MON, 1974.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik kapitana Biura Ochrony Rządu.
Lato 1944r. Płk. Franciszek Księżarczyk z dowódcami oddziałów w lasach. Armia Ludowa.