Jan Waligórski

Jan Waligórski-Zubrzycki

major taborów
Data i miejsce urodzenia	12 czerwca 1887 Lwów
Data i miejsce śmierci	1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1914-1932 i 1939-1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	4 Dywizjon Taborów PKU Sambor
Stanowiska	zastępca dowódcy dywizjonu komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Jan Waligórski-Zubrzycki (ur. 12 czerwca 1887 we Lwowie, zm. 1940 w Charkowie) – major taborów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 12 czerwca 1887 roku we Lwowie, w rodzinie Zygmunta. Był absolwentem akademii górniczej^[1]. W czasie I wojny światowej pełnił służbę w Żandarmerii Legionów Polskich. Awansował kolejno na chorążego (3 lutego 1915) i podporucznika (1 listopada 1916)^[2].

14 lutego 1920 roku został mianowany porucznikiem w żandarmerii z dniem 1 grudnia 1919 roku, warunkowo do czasu ukończenia prac przez Komisję Weryfikacyjną, z jednoczesnym przeniesieniem na etat Wojsk Taborowych^[3]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 6 dywizjon taborów we Lwowie^[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów taborowych. Jego oddziałem macierzystym był 4 dywizjon taborów w Łodzi^[5]. W latach 1923–1924 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 4 dywizjonu taborów w Łodzi^[6][7]. W lutym 1925 roku został przeniesiony do 10 dywizjonu taborów w Przemyślu^[8]. Od 1 października 1925 roku pełnił służbę w Szefostwie Taborów Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu^[9]. 3 maja 1926 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 1,5. lokatą w korpusie oficerów taborowych^[10]. W lipcu 1926 roku pozostawał w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X i został czasowo przydzielony ewidencyjnie do kadry oficerów taborowych, do czasu przeniesienia do innego korpusu osobowego^[11]. Z dniem 1 listopada tego roku został przeniesiony służbowo do Powiatowej Komendy Uzupełnień Przemyśl na okres sześciu miesięcy^[12]. W maju 1927 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sambor na stanowisko kierownika I referatu, pozostając w kadrze oficerów taborowych^[13][14]. W marcu 1929 roku został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta PKU Sambor^[15]. W sierpniu tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X^[16]. Przed 1932 rokiem został przeniesiony w stan spoczynku.

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Brzeżany. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI”^[17].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika^[18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – 16 marca 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[19]
• Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich

Przypisy

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, opracowanie zespołowe pod kierunkiem Jędrzeja Tucholskiego, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2.
• Żołnierze Niepodległości. Waligórski Jan „Odrowąż”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-06].