Jan Welisław Lewicki

Jan Welisław Lewicki

Jan Welisław Lewicki w okresie międzywojennym
Data i miejsce urodzenia	15 lutego 1869 Przemyśl
Data i miejsce śmierci	16 marca 1954 Tarnów
Miejsce spoczynku	Сmentarz parafialny w Zakliczynie
Zawód, zajęcie	prawnik
Narodowość	Polak
Tytuł naukowy	doktor nauk prawnych
Alma Mater	Uniwersytety Lwowski i Wiedeński
Rodzice	Jan Lewicki, Zofia (Olimpia) z d. Zatońska vel Zakońska
Odznaczenia

Jan Welisław Lewicki herbu Rogala (ur. 15 lutego 1869 w Przemyślu, zm. 16 marca 1954 w Tarnowie) – polski prawnik, doktor nauk prawnych, prezes Związku Polaków w Austrii „Strzecha”, działacz na rzecz Polonii Austriackiej, społecznik, podróżnik, fotografik. Od początku XX w. do 21 listopada 1916 szef Kancelarii Cywilnej cesarza Franciszka Józefa I i jego osobisty doradca.

Życiorys

Jan Welisław Lewicki urodził się w Przemyślu, gdzie został ochrzczony w obrządku grecko-katolickim. Jego ojcem był Jan Lewicki – profesor gimnazjalny w "c. k. Gimnazyum wyższym" (obecnie I Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego w Przemyślu)^[1], a następnie inspektor szkół średnich w C. K. Radzie Szkolnej Krajowej w Galicji Wschodniej^[2]. Matka, Zofia^[3] z domu Zatońska^[4] w późniejszych latach udzielała się w organizacjach kobiecych we Lwowie^[3].

Jan Welisław Lewicki uczęszczał do C. K. Gimnazjum w Przemyślu od roku szkolnego 1878/1879^[5][6][7], uzyskując tam świadectwo dojrzałości w 1886. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Administracji na C. K. Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie zaliczając tutaj cztery semestry, z kolei dwa następne (w roku akademickim 1888/1889) na c. k. Uniwersytecie Wiedeńskim oraz dwa ostatnie semestry (rok akad. 1889/1890) ponownie na Uniwersytecie we Lwowie, gdzie uzyskał absolutorium oraz doktorat. Po ukończeniu studiów podjął pracę w Namiestnictwie Galicji we Lwowie skąd jeszcze przed końcem lat 90. XIX w. został przeniesiony do Kancelarii Cywilnej cesarza Franciszka Józefa I w Wiedniu. Tutaj szybko zaczął awansować, zostając po niedługim czasie szefem Kancelarii Cywilnej cesarza i jego osobistym doradcą. Był jedynym Polakiem, który dokładnie znał panujące tam stosunki i rozkład pracy monarchy^[8].

Od samego początku pobytu w Wiedniu działał na rzecz austriackiej Polonii, między innymi w Polskim Towarzystwie Szkoły Ludowej w Wiedniu. Wszędzie, gdzie praca dla niej zaczynała kuleć na jakimś odcinku, tam na kierowniczym stanowisku najczęściej obsadzano Lewickiego, co powodowało jej rewitalizację. Gdy np. w środowisku Stowarzyszenia Polskiego „Strzecha”^[a] został poruszony, nabrzmiały od lat problem urządzenia Domu Polskiego w Wiedniu, tę szczytną ideę podjął i zrealizował w 1907 m.in. Jan Lewicki^[9]. W latach 1920–1925 pełnił funkcję Prezesa tego Stowarzyszenia. Za jego prezesury „Strzecha” znajdowała się w największym rozkwicie^[10].

Po zakończeniu I wojny światowej Lewicki wraz z hr. Karolem Lanckorońskim, Kazimierzem Chłędowskim oraz Bernardem Szarlittem wszedł w skład Komisji Rewindykacyjnej określającej zakres zwrotu przez Austrię dóbr nauki i kultury odradzającej się Polsce^[11]. Z racji swojego stanowiska zajmowanego na dworze cesarskim – w urzędowej korespondencji w kraju był określany mianem „likwidatora majątku Habsburgów”.

Po zajęciu Austrii przez III Rzeszę w marcu 1938 (Anschluss) działalność stowarzyszeń i instytucji polonijnych została drastycznie ograniczona, a następnie zakazana^[12]. W związku z tym Jan Lewicki latem 1938 powrócił do Lwowa, przywożąc ze sobą urny z prochami matki, Zofii (ur. 4 marca 1847, zm. 18 lutego 1915 w Wiedniu) oraz swojej żony, Kamili (ur. 4 września 1873, zm. 28 stycznia 1934 w Wiedniu). W dniu 13 sierpnia 1938 r. ich prochy zostały pochowane w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.

Pod koniec II wojny światowej Jan Lewicki jako uchodźca opuścił Lwów i osiedlił się w powiecie Brzesko. Najpierw jako rezydent we dworze w Lusławicach nad Dunajcem (gmina Zakliczyn), a następnie zaraz po wojnie w pobliskim Zakliczynie, zajmując jeden pokój na plebanii, w parafii św. Idziego Opata. W umeblowaniu tego pokoju – jako meloman – posiadał również fortepian. Z początkiem 1954, w wyniku przeprowadzonego zabiegu operacyjnego w Tarnowie – zgodnie z informacją zawartą w karcie zgonu w tarnowskim Urzędzie Stanu Cywilnego – został umieszczony w Domu Starców przy ul. Starodąbrowskiej 53, gdzie zmarł 16 marca 1954. Został pochowany na Сmentarzu parafialnym w Zakliczynie^[13].

Życie prywatne

Jan Welisław Lewicki brał udział w wyjazdach cesarskiego dworu (m.in. kurort Bad Ischl, pałac na Korfu, zamek k. Triestu – obecnie Castello di Miramare). Był zapalonym podróżnikiem (m.in. Włochy, rejs do fiordów norweskich i Spitsbergen), uprawiał turystykę górską (Alpy, m.in. Adamello). Będąc z zamiłowania fotografikiem był pionierem fotografii kolorowej. Zostawił z tych podróży i wypraw bogaty zbiór przeźroczy na płytach szklanych. Był bezpotomnie żonaty z Kamilą.

Ordery i odznaczenia

• Kawaler Orderu Franciszka Józefa^[14]
• Jubileuszowy Pamiątkowy Medal dla Urzędników Cywilnych^[14]
• Jubileuszowy Krzyż Dworski^[14]
• Komandor II Klasy Orderu Fryderyka (Wirtembergia)^[14]
• Oficer Orderu Leopolda (Belgia)^[14]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Lewiccy. W: Adam Boniecki: Herbarz polski. T. 14: Lasoccy – Liwiński. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1911, s. 189.

Linki zewnętrzne

• Jan Welisław Lewicki, opracował Marek Mietelski, na str. I Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego w Przemyślu