Jan Witowski (oficer piechoty)
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 30 sierpnia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 3 lipca 1963 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | II zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 _3r_BAR.svg){kind=small}  | |
Jan Witowski (ur. 30 sierpnia 1891 w Kobyle-Gródku, zm. 3 lipca 1963 w Krakowie) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się we wsi Kobyle-Gródek, w ówczesnym powiecie nowosądeckim Królestwa Galicji i Lodomerii. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii generała Hallera. Służył w 52 Pułku Piechoty w Złoczowie[1][2][3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1350. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W listopadzie 1927 został wyznaczony w macierzystym pułku na stanowisko oficera przysposobienia wojskowego[5]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 106. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W tym samym roku został wyznaczony na stanowisko obwodowego komendanta przysposobienia wojskowego 52 pp[7]. W marcu 1932 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[8][9]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 1 Pułku Strzelców Podhalańskich w Nowym Sączu na stanowisko kwatermistrza[10]. W 1938 zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „II zastępca dowódcy pułku”[11].
Po kampanii wrześniowej przebywał w Oflagu VI E Dorsten i Oflagu VI B Dössel[12]. Do kraju wrócił 11 listopada 1945[13].
Zmarł 3 lipca 1963. Został pochowany na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera 6 WOJ-7-11)[14].
Major Witowski był żonaty z Emilią z Rosnerów (ur. 1898), z którą miał dwie córki: Jadwigę (ur. 1924) i Zofię (ur. 1932)[12]. Emilia była siostrą Heleny (ur. 1897), żony generała Bernarda Monda[12]. 30 listopada 1943 w Zakliczynie funkcjonariusze niemieckiej Policji zatrzymali żonę majora, obie córki oraz Helenę Mond i dwie siostry generała: Zofię Czajkowską (ur. 1900) i Henrykę Mościskierową (ur. 1891). Wszystkie kobiety zostały wywiezione do tarnowskiego Getta i tam zamordowane[15].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[16]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[17][16]
- Odznaka za Rany i Kontuzje
Przypisy
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 167, 948.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 272, 416.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 249, 360.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 60.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 294.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 46.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 66, 183.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 225.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 580.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 131.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 21, 652.
- ↑ a b c Kotarba 2011 ↓, s. 368.
- ↑ Kotarba 2011 ↓, s. 381.
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych, www.zck-krakow.pl [dostęp 2022-11-02].
- ↑ Kotarba 2011 ↓, s. 382.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Kotarba. Zamordowanie rodziny gen. bryg. Bernarda Monda przez Niemców w 1943 r.. „Przegląd Archiwalny Instytutu Pamięci Narodowej”. 4, 2011. ISSN 1899–1254.
Media użyte na tej stronie
Odznaka pamiątkowa Armii gen. Józefa Hallera
Odznaka za rany i kontuzje - 2 gwiazdki
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).