Jan Wojciech Piekarski

Jan Wojciech Piekarski

Data i miejsce urodzenia	1941 Radom
Ambasador PRL w Pakistanie
Okres	od 27 września 1984 do 1989
Poprzednik	Władysław Neneman
Następca	Dyonizy Gliński
Dyrektor Protokołu Dyplomatycznego MSZ
Okres	od 1994 do 1997
Poprzednik	Janusz Świtkowski
Następca	Janusz Niesyto
Ambasador RP w Belgii
Okres	od 18 listopada 1997 do 20 marca 2002
Poprzednik	Andrzej Krzeczunowicz
Następca	Iwo Byczewski
Ambasador RP w Izraelu
Okres	od 18 listopada 2003 do 16 czerwca 2006
Poprzednik	Maciej Kozłowski
Następca	Agnieszka Magdziak-Miszewska
Odznaczenia

Jan Wojciech Piekarski (ur. 1941 w Radomiu) – polski dyplomata i wykładowca, ambasador RP w Belgii i Luksemburgu (1998–2002) i Izraelu (2003–2006) oraz ambasador PRL w Pakistanie (1984–1989), ambasador ad personam, sekretarz Komitetu Zakładowego PZPR w MSZ w 1983^[1].

Życiorys

Ukończył IV Liceum Ogólnokształcące im. Tytusa Chałubińskiego w Radomiu^[2][3], po czym kształcił się na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Studium Afrykanistycznym UW. W 1984 został absolwentem Podyplomowego Studium Służby Zagranicznej w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych.

Po studiach był zatrudniony w Towarzystwie „Polonia” oraz Centralnej Radzie Związków Zawodowych. W latach 1966–1967 wchodził w skład Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Laosie. W 1974 podjął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych – w drugiej połowie lat 70. pełnił obowiązki I sekretarza ambasady PRL w Iranie, a od 1984 do 1989 sprawował funkcję ambasadora w Pakistanie.

W latach 1976–1989 był zarejestrowanym tajnym współpracownikiem wywiadu wojskowego PRL. Jego sprawę prowadził Zarząd II Sztabu Generalnego WP. Działał pod pseudonimem „Saim”^[4].

W latach 1989–1991 był odpowiedzialny za ponowne nawiązanie stosunków z Izraelem, pomoc przy transferze Żydów z ZSRR do Izraela oraz przygotowanie pierwszej wizyty Lecha Wałęsy w Izraelu. W latach 1991–1994 na prośbę władz USA kierował sekcją, która reprezentowała interesy amerykańskie w Iraku, za co uzyskał Złoty Medal Departamentu Stanu. Po powrocie do kraju stał na czele Protokołu Dyplomatycznego MSZ (1994–1997). W 1998 objął funkcję ambasadora RP w Belgii i Luksemburgu (do 2002), po czym przez krótki okres kierował Departamentem Azji i Pacyfiku MSZ. Był wykładowcą w Krajowej Szkole Administracji Publicznej oraz Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. W latach 2003–2006 był ambasadorem RP w Izraelu. Jest autorem książki „Niezbędnik dyplomatyczny i protokolarny”^[5] oraz współautorem (wraz z C. Ikanowiczem) podręcznika „Protokół dyplomatyczny i dobre obyczaje”^[6][7].

Wybrane odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (1973)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1997)^[8]
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrne Odznaczenie im. Janka Krasickiego
• Złota Odznaka Zrzeszenia Studentów Polskich
• Złoty Medal Departamentu Stanu USA za wybitne zasługi (1994)
• Komandor Legii Honorowej Republiki Francuskiej (1996)
• Krzyż z Gwiazdą Orderu Królestwa Norwegii (1996)
• Krzyż Wielki z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1997)
• Krzyż z Gwiazdą Orderu Feniksa Republiki Greckiej (1997)
• Krzyż Wielki Oficerski Orderu Zasługi Republiki Portugalskiej (1997)
• Kawaler Ukraińskiego Orderu Jarosława Mądrego (1997)
• Krzyż Komandorski Orderu Wielkiego Księcia Gedymina (1997)^[9]
• Krzyż Wielki z Gwiazdą Belgijskiego Orderu Leopolda II (1999)
• Krzyż Wielki z Gwiazdą Belgijskiego Orderu Leopolda I (2002)
• Order Wschodzącego Słońca Cesarza Japonii (2002)^[2]

Przypisy

Bibliografia

• Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 1010
• Postacie: Jan Wojciech Piekarski, „Rzeczpospolita” z 15 maja 2003
• Biuletyn Komisji Spraw Zagranicznych Sejmu RP nr 2094/IV z dn. 23 lipca 2007
• Robert Walenciak: Czystka w polskim MSZ. tygodnikprzeglad.pl, 15 stycznia 2006. [dostęp 2016-05-18].