Jan Zarako-Zarakowski
 generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 22 V 1887 - 23 XII 1918 (Armia Imperium Rosyjskiego), |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 283 Pułk Piechoty 71 Dywizji Piechoty, 2 Brygady 71 Dywizji Piechoty, 2 Brygady 8 Dywizji Piechoty, 11 Syberyjska Dywizji Strzelców |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
.svg){kind=small} .svg){kind=small} .svg){kind=small} .png){kind=small} | |
Jan Zarako-Zarakowski herbu Dębicz (ur. 8 lutego[1] 1857 na Wileńszczyźnie, zm. 2 stycznia 1930 w Warszawie) – generał lejtnant Armii Imperium Rosyjskiego i generał dywizji Wojska Polskiego.
22 maja 1887, po ukończeniu Korpusu Kadetów i Szkoły Junkrów, rozpoczął służbę zawodową w piechocie armii rosyjskiej. Był oficerem Gwardii i słuchaczem Mikołajewskiej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej 1904-1905 dowodził 283 Pułkiem Piechoty 71 Dywizji Piechoty. W czerwcu 1905 odznaczył się i awansował na generała majora oraz dowódcę 2 brygady 71 Dywizji Piechoty. W styczniu 1907 objął dowództwo 2 brygady 8 Dywizji Piechoty w Warszawie. W marcu 1913 mianowany został generał lejtnantem i dowódcą 11 Syberyjskiej Dywizji Strzelców. Od 3 września 1914 do 30 lipca 1917 dowodził dywizją na froncie niemieckim, na terenach polskich. Następnie leczył się w szpitalu w Moskwie.
Z dniem 23 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała porucznika ze starszeństwem z 4 marca 1913, i przydzielony do Rezerwy Oficerskiej [2]. Pozostawał w Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. Przydziału nie otrzymał ze względu na wiek i stan zdrowia. Przyjęty do Wojska Polskiego ze względu na przydział gaży na utrzymanie. Od 1921 w stanie spoczynku, osiadł w Warszawie.
26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała dywizji [3].
Awanse
- chorąży (прапорщик) - 1877
- kapitan (капитан) - 1889
- pułkownik (полковник) - 1899
- generał major (генерал-майор) - 1905
- generał lejtnant (генерал-лейтенант) - 4 marca 1913
Ordery i odznaczenia
- Złota szabla "Za Odwagę" (1907)
- Order św. Stanisława kl. 1 (1911)
- Order św. Stanisława z Mieczami kl. 2 (1905)
- Order św. Stanisława kl. 3 (1896)
- Order św. Włodzimierza kl. 3 (1908)
- Order św. Anny z Mieczami kl. 2 (1905)
- Order św. Anny kl. 3 (1902)[4]
Przypisy
- ↑ a b Kryska-Karski i Żurakowski oraz Rocznik oficerski z 1928 r. podają, że urodził się 21 lutego.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 5 z 18.01.1919 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 07.11.1923 r. W Rocznikach oficerskich z 1924 i 1928 również figuruje jako generał dywizji w stanie spoczynku.
- ↑ W rocznikach oficerskich z 1924 i 1928 r. brak adnotacji o nadaniu polskich i zagranicznych orderów i odznaczeń.
Bibliografia
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 67.
- H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 363, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
- Zdzisław Nicman, Chrzest bojowy przyszłych generałów, Polska Zbrojna.
- Henryk P. Kosk, Z armii zaborczych do Wojska Polskiego. Poczet polskiej generalicji, Polska Zbrojna.
- Rocznik oficerski 1924, s. 1404.
- Rocznik oficerski 1928, s. 878.
Media użyte na tej stronie
Baretka Orderu św. Stanisława.
Baretka Orderu św. Włodzimierza.
Baretka Orderu św. Jerzego
Baretka Orderu św. Anny.
Naramiennik generała dywizji Wojska Polskiego (1919-39).