Jan Zarako-Zarakowski
 generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 22 V 1887 - 23 XII 1918 (Armia Imperium Rosyjskiego), |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 283 Pułk Piechoty 71 Dywizji Piechoty, 2 Brygady 71 Dywizji Piechoty, 2 Brygady 8 Dywizji Piechoty, 11 Syberyjska Dywizji Strzelców |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
.svg){kind=small} .svg){kind=small} .svg){kind=small} .png){kind=small} | |
Jan Zarako-Zarakowski herbu Dębicz (ur. 8 lutego[1] 1857 na Wileńszczyźnie, zm. 2 stycznia 1930 w Warszawie) – generał lejtnant Armii Imperium Rosyjskiego i generał dywizji Wojska Polskiego.
22 maja 1887, po ukończeniu Korpusu Kadetów i Szkoły Junkrów, rozpoczął służbę zawodową w piechocie armii rosyjskiej. Był oficerem Gwardii i słuchaczem Mikołajewskiej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej 1904-1905 dowodził 283 Pułkiem Piechoty 71 Dywizji Piechoty. W czerwcu 1905 odznaczył się i awansował na generała majora oraz dowódcę 2 brygady 71 Dywizji Piechoty. W styczniu 1907 objął dowództwo 2 brygady 8 Dywizji Piechoty w Warszawie. W marcu 1913 mianowany został generał lejtnantem i dowódcą 11 Syberyjskiej Dywizji Strzelców. Od 3 września 1914 do 30 lipca 1917 dowodził dywizją na froncie niemieckim, na terenach polskich. Następnie leczył się w szpitalu w Moskwie.
Z dniem 23 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała porucznika ze starszeństwem z 4 marca 1913, i przydzielony do Rezerwy Oficerskiej [2]. Pozostawał w Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. Przydziału nie otrzymał ze względu na wiek i stan zdrowia. Przyjęty do Wojska Polskiego ze względu na przydział gaży na utrzymanie. Od 1921 w stanie spoczynku, osiadł w Warszawie.
26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała dywizji [3].
Awanse
- chorąży (прапорщик) - 1877
- kapitan (капитан) - 1889
- pułkownik (полковник) - 1899
- generał major (генерал-майор) - 1905
- generał lejtnant (генерал-лейтенант) - 4 marca 1913
Ordery i odznaczenia
- Złota szabla "Za Odwagę" (1907)
- Order św. Stanisława kl. 1 (1911)
- Order św. Stanisława z Mieczami kl. 2 (1905)
- Order św. Stanisława kl. 3 (1896)
- Order św. Włodzimierza kl. 3 (1908)
- Order św. Anny z Mieczami kl. 2 (1905)
- Order św. Anny kl. 3 (1902)[4]
Przypisy
- ↑ a b Kryska-Karski i Żurakowski oraz Rocznik oficerski z 1928 r. podają, że urodził się 21 lutego.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 5 z 18.01.1919 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 07.11.1923 r. W Rocznikach oficerskich z 1924 i 1928 również figuruje jako generał dywizji w stanie spoczynku.
- ↑ W rocznikach oficerskich z 1924 i 1928 r. brak adnotacji o nadaniu polskich i zagranicznych orderów i odznaczeń.
Bibliografia
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 67.
- H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 363, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
- Zdzisław Nicman, Chrzest bojowy przyszłych generałów, Polska Zbrojna.
- Henryk P. Kosk, Z armii zaborczych do Wojska Polskiego. Poczet polskiej generalicji, Polska Zbrojna.
- Rocznik oficerski 1924, s. 1404.
- Rocznik oficerski 1928, s. 878.
Media użyte na tej stronie
Baretka Orderu św. Włodzimierza.
Baretka Orderu św. Jerzego
Baretka Orderu św. Anny.
Naramiennik generała dywizji Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka Orderu św. Stanisława.