Janne Ahonen

Janne Ahonen

(c) Tadeusz Mieczyński, CC BY-SA 3.0
Data i miejsce urodzenia	11 maja 1977 Lahti
Klub	Lahden Hiihtoseura
Wzrost	184 cm
Debiut w PŚ	13 grudnia 1992 w Ruhpolding (56. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	7 marca 1993 w Lahti (11. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	19 grudnia 1993 w Engelbergu (1. miejsce)
Rekord życiowy	233,5 m na Letalnicy w Planicy (20 marca 2005)[1][a]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Finlandia Igrzyska olimpijskie srebro Salt Lake City 2002 duża druż. srebro Turyn 2006 duża druż. Mistrzostwa świata złoto Thunder Bay 1995 duża druż. złoto Trondheim 1997 normalna ind. złoto Trondheim 1997 duża druż. złoto Val di Fiemme 2003 duża druż. złoto Oberstdorf 2005 duża ind. srebro Lahti 2001 duża druż. srebro Lahti 2001 normalna druż. srebro Oberstdorf 2005 duża druż. brąz Lahti 2001 duża ind. brąz Oberstdorf 2005 normalna ind. Mistrzostwa świata w lotach srebro Tauplitz 1996 ind. srebro Planica 2004 ind. srebro Planica 2004 druż. srebro Tauplitz 2006 druż. srebro Oberstdorf 2008 druż. brąz Vikersund 2000 ind. brąz Oberstdorf 2008 ind. Mistrzostwa świata juniorów złoto Harrachov 1993 ind. złoto Harrachov 1993 druż. złoto Breitenwang 1994 ind. złoto Breitenwang 1994 druż. Puchar Świata w skokach narciarskich Kryształowa Kula 2003/2004 Kryształowa Kula 2004/2005 2. miejsce 1998/1999 2. miejsce 2005/2006 3. miejsce 1994/1995 3. miejsce 1995/1996 3. miejsce 1999/2000 3. miejsce 2007/2008 Puchar Świata w lotach narciarskich 2. miejsce 1995/1996 2. miejsce 1999/2000 Turniej Czterech Skoczni 1. miejsce 1998/1999 1. miejsce 2002/2003 1. miejsce 2004/2005 1. miejsce 2005/2006 1. miejsce 2007/2008 2. miejsce 1999/2000 2. miejsce 2000/2001 2. miejsce 2009/2010 3. miejsce 1994/1995 3. miejsce 1997/1998 Turniej Nordycki 2. miejsce 2000 Letnie Grand Prix 1. miejsce 2000 3. miejsce 1999 3. miejsce 2002
Inne nagrody
Medal Holmenkollen 2011 Skok Roku 1. miejsce 2004[2]

Janne Petteri Ahonen (ur. 11 maja 1977 w Lahti) – fiński skoczek narciarski, reprezentant klubu Lahden Hiihtoseura. Dwukrotny drużynowy srebrny medalista olimpijski. Dziesięciokrotny medalista mistrzostw świata, w tym dwukrotny indywidualny mistrz świata. Siedmiokrotny medalista mistrzostw świata w lotach, w tym dwukrotny indywidualny wicemistrz świata. Dwukrotny indywidualny i drużynowy mistrz świata juniorów. Zdobywca Pucharu Świata w sezonach 2003/2004 i 2004/2005 oraz zwycięzca 36 konkursów tego cyklu. W karierze stawał 108 razy na podium w konkursach PŚ, co jest rekordem tego cyklu zawodów^[3]. Jedyny skoczek w historii, który wygrał pięć edycji Turnieju Czterech Skoczni (1998/1999, 2002/2003, 2004/2005, 2005/2006, 2007/2008). Triumfator Letniego Grand Prix 2000 oraz multimedalista mistrzostw Finlandii. W 2011 odznaczony Medalem Holmenkollen^[4].

20 marca 2005 w Planicy oddał najdłuższy ówcześnie skok w historii (240 m), jednak nie zdołał go ustać^[5]. 9 stycznia 2005 na skoczni Mühlenkopfschanze w Willingen skoczył 152 m. Do 29 stycznia 2021 była to najdłuższa w historii odległość uzyskana na skoczni dużej, kiedy to na tym samym obiekcie o metr dalej skoczył Klemens Murańka.

Skakał na nartach firmy Atomic, butach Jalas i w wiązaniach Win Air^[6].

Życie prywatne

Janne Ahonen jest synem Maarit i Keijo. Matka zajmowała się sprzętem wędkarskim, a ojciec jest krawcem. Od siódmego roku życia Ahonen skacze w klubie Lahden Hiihtoseura^[7].

27 listopada 2001 urodził się jego syn Mico Petteri Ahonen. 24 lipca 2004 ożenił się z matką swojego syna Tiią Jakobsson, z którą był zaręczony przez siedem lat^[8]. Ślub odbył się w XV-wiecznym kościele Panny Marii w Lahti. Przyjęcie weselne, na które przybyło około 150 osób, odbyło się w kompleksie rekreacyjnym Messilä. 9 czerwca 2008 urodził się jego drugi syn Milo^[9].

Janne Ahonen w trakcie wyścigów Dragster na torze Hockenheim, sierpień 2010

Skokami narciarskimi interesował się już w dzieciństwie. Jego idolami byli Matti Nykänen i Jari Puikkonen. Ahonena uważa się za osobę o kamiennej twarzy, bardzo rzadko okazującą emocje, stąd pseudonim Maska^[10]. Ponadto w pierwszych latach kariery skakał z maską na twarzy^[11]. Słynie z zamiłowania do szybkiej jazdy, w 1995 roku został ukarany mandatem, za jazdę z prędkością przekraczającą prędkość dozwoloną o 115 km/h^[12]. Dzień po tym incydencie wygrał zawody w Lahti^[11]. Bierze udział w wyścigach samochodowych Drag Racing. We wrześniu 2004 został zwycięzcą klasyfikacji generalnej w mistrzostwach Finlandii i Skandynawii tych wyścigów. Największa prędkość, jaką osiągnął w tych zawodach to 307 km/h^[12]. Jest uzdolniony plastycznie, zaprojektował markę Turnieju Nordyckiego^[13], sam stworzył również projekt swojego domu. Interesuje się malarstwem. Oprócz tego zajmuje się malowaniem kasków i masek dla skoczków. Edukację zakończył egzaminem maturalnym na etapie szkoły średniej. Oprócz ojczystego języka zna dwa języki obce, angielski i szwedzki^[11].

Jego młodszy o cztery lata brat Pasi Ahonen również jest skoczkiem narciarskim^[7], lecz nie odniósł on znaczących sukcesów na arenie międzynarodowej. Nigdy nie zdobył punktów Pucharu Świata, a jego najlepszy występ w zawodach Pucharu Kontynentalnego to 5. miejsce^[14].

Dziennikarz Pekka Holopainen napisał biografię Janne Ahonena zatytułowaną „Królewski Orzeł”, którą skoczek oficjalnie zaprezentował w sierpniu 2009 roku^[15].

Przebieg kariery

Pierwszym medalem, jaki Ahonen przywiózł z zawodów międzynarodowych, było złoto Młodzieżowych Mistrzostw Skandynawii zdobyte na przełomie 1991 i 1992^[16].

1992/1993

W Pucharze Świata zadebiutował 13 grudnia 1992 w Ruhpolding, zajmując 56. miejsce (54,3 pkt). Następnie wystąpił we wszystkich konkursach Turnieju Czterech Skoczni, zajmując odpowiednio 47., 55., 23. i 45. miejsce. Ostatecznie zajął 39. miejsce w klasyfikacji generalnej^[17]. Po Turnieju Czterech Skoczni odbyły się zawody PŚ w Predazzo, gdzie był 41.

19 lutego 1993 odbył się konkurs drużynowy, w którym reprezentacja Finlandii (w składzie z Ahonenem) zajęła szóste miejsce. 21 lutego 1993 po raz pierwszy wystartował w indywidualnym konkursie mistrzostw świata, na skoczni K-120 w Falun, zdobywając tam 131.1 pkt i zajmując 31. miejsce^[18].

Podczas mistrzostw świata juniorów w Harrachovie zdobył dwa złote medale – indywidualnie i drużynowo. W konkursie indywidualnym wyprzedził Andreasa Widhölzla oraz Alexandra Herra. Drużynowo Finowie wyprzedzili Czechy i Austrię^[19].

Do rywalizacji w Pucharze Świata powrócił 7 marca 1993 w konkursie w Lahti, gdzie po raz pierwszy w karierze zdobył punkty do klasyfikacji generalnej za zajęcie jedenastego miejsca (w konkursie zdobył 170.6 pkt). Trzy tygodnie później wystąpił w drużynowym i indywidualnym konkursie w Planicy, gdzie był na 8. oraz 30. miejscu. 5 punktów Pucharu Świata, które zdobył w Lahti dało mu 50. miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu^[20].

1993/1994

Puchar Świata – 10. miejsce

11 grudnia 1993 w inaugurującym sezon konkursie w Planicy Ahonen zajął 47. miejsce. Trzy dni później w Predazzo ponownie nie zdobył punktów (był 35.). Udało mu się to 17 grudnia w Courchevel, gdzie zdobył 24 punkty za zajęcie jedenastego miejsca. 19 grudnia 1993 w Engelbergu Ahonen wygrał swój pierwszy w karierze konkurs zaliczany do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata^[b]. Dzięki temu osiągnięciu stał się jednym z najmłodszych w historii zwycięzców zawodów PŚ. Miał wtedy 16 lat 7 miesięcy i 8 dni^[21].

Turniej Czterech Skoczni – 16. miejsce

• W konkursach zaliczanych do 42. Turnieju Czterech Skoczni był w Oberstdorfie na 8. miejscu, w Garmisch-Partenkirchen 27., w Innsbrucku zajął 36. lokatę, natomiast w Bischofshofen udało mu się uplasować na 10. miejscu. W klasyfikacji końcowej TCS został sklasyfikowany na 16. miejscu^[22].

9 stycznia 1994 odbyły się zawody PŚ w Murau, gdzie zajął 20. miejsce. Kolejne dwa konkursy odbyły się w czeskim Libercu, gdzie Ahonen dwukrotnie uplasował się na piątym miejscu.

Mistrzostwa świata juniorów – 1. miejsce

• W Breitenwang obronił oba mistrzowskie tytuły zdobyte przed rokiem – z drużyną (wyprzedzając reprezentację Czech oraz Austrii) oraz indywidualnie (pokonując Widhölzla i Krompolca)^[19].

Igrzyska olimpijskie – 25. i 37. miejsce

• Podczas igrzysk w Lillehammer w 1994 uplasował się na 25. miejscu na skoczni dużej oraz 37. na normalnej. W konkursie drużynowym Ahonen był na piątej pozycji. Finlandia przegrała z Niemcami, Japończykami, Austriakami oraz z Norwegami^[23].

Po igrzyskach brał udział w zawodach w Skandynawii. 5 marca 1994 w konkursie na normalnej skoczni Salpausselkä w Lahti był dwudziesty, natomiast cztery dni później w Örnsköldsvik był siódmy.

Mistrzostwa świata w lotach – 12. miejsce

• 20 marca 1994 odbyły się mistrzostwa świata w lotach w Planicy. Był to jego pierwszy w karierze start na mamuciej skoczni^[24]. Ahonen był dwunasty, jednak stracił aż 122,5 pkt do zwycięzcy zawodów Jaroslava Sakali. Za występ ten Fin otrzymał 22 punkty do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata (obecnie za imprezy rangi mistrzowskiej zawodnicy nie otrzymują punktów PŚ)^[25].

Po mistrzostwach skoczkowie rywalizowali w konkursach w Thunder Bay. 26 marca Ahonen był 32., natomiast dzień później zajął ósme miejsce. 388 punktów zdobytych przez cały sezon dało mu 10. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata^[20].

1994/1995

Letnie Grand Prix – 12. miejsce

• Latem 1994 wystąpił we wszystkich konkursach pierwszego w historii Letniego Grand Prix. W Hinterzarten wywalczył 10. lokatę, w Predazzo był siódmy, natomiast w Stams uplasował się na 31. miejscu. Zdobył 599,3 pkt, co dało mu 12. miejsce. Do zwycięzcy Takanobu Okabe stracił 147,2 pkt^[26].

Puchar Świata – 3. miejsce

Inauguracja sezonu 1994/95 odbyła się w Planicy. 10 grudnia 1994 w pierwszym konkursie Ahonen stanął na najniższym stopniu podium, natomiast dzień później był czwarty.

Turniej Czterech Skoczni – 3. miejsce

• Turniej rozpoczął od czwartego miejsca w Oberstdorfie. 1 stycznia 1995 był najlepszy w zawodach na skoczni Große Olympiaschanze. W austriackiej części turnieju zajmował odpowiednio 7. i 15. miejsce. W klasyfikacji generalnej 43. Turnieju Czterech Skoczni zajął trzecie miejsce, przegrywając tylko z Goldbergerem i Funakim^[27].

8 stycznia 1995 konkurs na Mühlenkopfschanze ukończył na czwartej pozycji. W konkursach w Engelbergu dwukrotnie stanął na podium – był drugi i trzeci. Tydzień później w Sapporo znów był drugi i trzeci. 28 i 29 stycznia w Lahti był jedenasty na skoczni normalnej i osiemnasty na dużej. Na skoczni Puijo w Kuopio zajął piątą lokatę. 4 i 5 lutego 1995 w Falun był 30. oraz 7. Konkurs w Lillehammer ukończył na 23. pozycji. Ahonen nie wziął udziału w zmaganiach na skoczni w Oslo. 18 i 19 lutego wystąpił w Vikersund, gdzie zajął 14. i 4. miejsce. 25 lutego na skoczni im. Heiniego Klopfera w Oberstdorfie ponownie uczestniczył w konkursie lotów, był ósmy. Był to ostatni konkurs PŚ w tym sezonie. W klasyfikacji końcowej zajął miejsce na najniższym stopniu podium przegrywając tylko z Andreasem Goldbergerem i Roberto Ceconem^[20].

Mistrzostwa świata – 9. miejsce

• W obu konkursach indywidualnych o tytuł mistrzowski w Thunder Bay zajął dziewiąte miejsce. 12 marca 1995 na normalnej skoczni stracił do zwycięzcy Takanobu Okabe 46,5 pkt, a 18 marca na dużej złoty medalista Tommy Ingebrigtsen pokonał go o 64,4 pkt. Natomiast drużynowo zdobył złoty medal, wyprzedzając m.in. Niemców i Japończyków^[18].

1995/1996

Letnie Grand Prix – 5. miejsce

• W 1995 konkursy na igelicie odbyły się w Kuopio, Trondheim, Hinterzarten i Stams. Ahonen plasował się na pozycjach: 13., 21., 4. i 21. Zdobył 888,3 pkt^[28].

Puchar Świata – 3. miejsce

Konkursy otwarcia sezonu odbyły się w Lillehammer i tam Ahonen zajął odpowiednio czwarte oraz pierwsze miejsce (była to jego trzecia wygrana w PŚ w karierze). Na normalnej skoczni w Villach ponownie był czwarty. Na dużej skoczni w Planicy zajął miejsce trzecie. Piąty był w Predazzo. W Chamonix zajął miejsce tuż za pierwszą trzydziestką, a w Oberhofie był 38.

Turniej Czterech Skoczni – 6. miejsce

• W klasyfikacji generalnej turnieju był ostatecznie szósty po tym, jak zajął 6. miejsce w Oberstdorfie, 5. w Garmisch-Partenkirchen, 14. w Innsbrucku oraz 7. w Bischofshofen^[29].

Tydzień po zakończeniu TCS odbyły się konkursy w Engelbergu, w których Ahonen zajął 37. oraz 20. miejsce. Później uczestniczył w konkursach w Sapporo, gdzie był piętnasty i szesnasty. 27 i 28 stycznia 1996 zawody pucharowe gościły na Wielkiej Krokwi, gdzie zajmował miejsca 17. i 19.

Mistrzostwa świata w lotach – 2. miejsce

• Mistrzostwa świata w lotach w 1996 odbyły się na skoczni Kulm w Tauplitz. Ahonen prowadził po pierwszym dniu rywalizacji, jednak ostatecznie przegrał z Andreasem Goldbergerem. Wówczas mistrzostwa świata w lotach były podzielone na dwa konkursy indywidualne zaliczane do Pucharu Świata. Pierwszego dnia Ahonen był najlepszy, natomiast drugiego był trzeci. Za występy te Fin otrzymał 160 punktów do klasyfikacji PŚ^[25].

Tydzień później odbyły się dwa konkursy w Iron Mountain. Ahonen był tam czwarty i dziewiąty. Zawody w Kuopio ukończył na piątym miejscu, natomiast w Lahti na 7. i 14. W zawodach na skoczni Čerťák zajął 10. miejsce. W Falun był osiemnasty, natomiast w Oslo był drugi (przegrał tylko z Adamem Małyszem). Podobnie jak przed rokiem ukończył sezon na trzecim miejscu z dorobkiem 1054 punktów^[20].

1996/1997

Letnie Grand Prix – 5. miejsce

• 18 sierpnia 1996 w Trondheim był dziesiąty. Szóste miejsce zajął trzy dni później w Oberhofie. Piąty był w Hinterzarten, a piętnasty w Predazzo. 1 września w Stams zajął 9. pozycję. Pozwoliło mu to zająć piątą lokatę w klasyfikacji końcowej LGP^[30].

Janne Ahonen podczas konkursu LGP w Klingenthal w 2007 roku

Puchar Świata – 8. miejsce

W pierwszych konkursach nowego sezonu Ahonen nie zdobył punktów Pucharu Świata, zajął bowiem 48. oraz 34. miejsce w zawodach otwarcia w Lillehammer. W Ruce był 23. i 5., w Harrachovie 9. i 12.

Turniej Czterech Skoczni – 18. miejsce

• Spośród czterech konkursów turnieju, Ahonen dwukrotnie nie awansował do pierwszej trzydziestki (w Oberstdorfie i Innsbrucku). W Garmisch-Partenkirchen był czternasty, a w Bischofshofen był piąty i stracił do podium 11,6 pkt. Cały turniej ukończył na 18. miejscu^[31].

11 i 12 stycznia 1997 wystartował w konkursach na Gross-Titlis-Schanze w Engelbergu, gdzie uplasował się na ósmym i drugim miejscu. W japońskich konkursach w Sapporo i Hakubie zajmował piąte i dwukrotnie szóste lokaty. Konkursy w Willingen ukończył na 7. i 10. miejscu. Na Kulm był piąty i czwarty.

Mistrzostwa świata – 1. i 8. miejsce

• 22 lutego 1997 na skoczni Granåsen w Trondheim Ahonen zdobył swój pierwszy indywidualny tytuł mistrza świata seniorów. Pokonał o 5 punktów drugiego Haradę oraz o 6,5 trzeciego Goldbergera. 27 lutego odbył się konkurs drużynowy, w którym bezkonkurencyjna była reprezentacja Finlandii w składzie z Janne Ahonenem. W drugim konkursie indywidualnym na obiekcie Granåsen (na którym 2 dni wcześniej miała miejsce rywalizacja drużynowa) zajął ósme miejsce, przegrywając ze zwycięzcą konkursu o ponad 20 punktów^[18].

Turniej Nordycki – 4. miejsce

• Do końca sezonu nie udało mu się stanąć na podium Pucharu Świata. W Lahti był siódmy, w Kuopio szósty, w Falun piętnasty, a w Oslo szósty. Dało mu to czwarte miejsce w klasyfikacji Turnieju Nordyckiego, który wtedy rozegrano po raz pierwszy^[32].

Loty na największej skoczni świata w Planicy przyniosły mu ósme oraz dwudzieste drugie miejsce. W ciągu całego sezonu 1996/1997 zgromadził 734 pkt, co dało mu ósme miejsce w klasyfikacji końcowej^[20].

1997/1998

Puchar Świata – 9. miejsce

W pierwszych konkursach sezonu, które odbyły się w Lillehammer, zajął 24. i 34. miejsce. W Predazzo i Villach zajmował miejsca w drugiej dziesiątce. W pierwszym z konkursów w Engelbergu był trzeci, natomiast w drugim był siódmy.

Turniej Czterech Skoczni – 3. miejsce

• W niemieckich konkursach Janne Ahonen zajmował 12. i 4. miejsce. W austriackich zawodach dwukrotnie stanął na najniższym stopniu podium. Lokaty zajęte w tych konkursach dały mu po raz drugi w karierze miejsce na podium Turnieju Czterech Skoczni – ponownie trzecie^[33].

Siódmą lokatę wywalczył w konkursie w Ramsau. 17 i 18 stycznia 1998 konkursy Pucharu Świata odbyły się w Zakopanem. Fin wywalczył tam drugie oraz szóste miejsce.

Mistrzostwa świata w lotach – 8. miejsce

• Ahonen zajął ósme miejsce w walce o tytuł mistrzowski na skoczni mamuciej w Oberstdorfie. Przegrał tam z siedmioma zawodnikami (z Funakim, Hannawaldem, Thomą, Stensrudem, Ottesenem, Peterką i Brendenem). Podobnie jak przed dwoma laty mistrzostwa świata w lotach były podzielone na dwa konkursy indywidualne zaliczane do Pucharu Świata. Pierwszego dnia Ahonen był ósmy, drugiego dziesiąty. Za występy te zdobył 58 punktów do klasyfikacji PŚ 1997/98^[25].

5 lutego 1998 odbyły się indywidualne zawody Pucharu Świata na skoczni w Sapporo, Ahonen zajął tam trzecie miejsce.

Igrzyska olimpijskie – 4. i 37. miejsce

• 8 lutego odbył się konkurs drużynowy w ramach igrzysk olimpijskich w Nagano na skoczni dużej w Hakubie. Finlandia zajęła piąte miejsce w składzie: Nikkola, Laitinen, Ahonen i Soininen. Indywidualna rywalizacja o medale olimpijskie rozpoczęła się 11 lutego na skoczni K-90. Ahonen zajął czwarte miejsce, przegrywając brązowy medal o zaledwie punkt. Do złotego medalisty, swojego rodaka Jani Soininena stracił tylko 3 punkty. Drugi konkurs był dla Ahonena nieudany – 37. miejsce po skoku na odległość 106 m^[23].

Pierwsze zawody po igrzyskach odbyły się w norweskim Vikersund na skoczni mamuciej. Ahonen uplasował się tam odpowiednio na 18. i 11. miejscu. Zawody w Kuopio zakończyły się dla niego dwunastym miejscem, natomiast 7 marca 1998 w Lahti odniósł swoje piąte zwycięstwo w zawodach o Puchar Świata.

Turniej Nordycki – 9. miejsce

• Konkursy zaliczane do Turnieju Nordyckiego odbyły się w Lahti, Falun, Trondheim oraz Oslo. Fin zajmował w nich odpowiednio 11., 18., 22. oraz 13. miejsca^[34]. W klasyfikacji generalnej turnieju zajął dziewiąte miejsce.

W konkursach na mamuciej skoczni w Planicy Janne Ahonen nie wystąpił. W klasyfikacji generalnej zajął miejsce dziewiąte, zdobywając 836 punktów (o 417 mniej niż zdobywca kryształowej kuli Primož Peterka)^[20].

1998/1999

Letnie Grand Prix – 4. miejsce

• Pierwszy konkurs LGP 1998 w Stams ukończył na miejscu czwartym. W kolejnych trzech konkursach zajmował drugie miejsca (w Predazzo, Courchevel, Hinterzarten). W konkursach, które odbyły się w Japonii nie wziął udziału. 290 punktów, które zdobył dały mu czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej LGP^[35].

Puchar Świata – 2. miejsce

Sezon rozpoczął od trzech drugich miejsc (w Lillehammer i pierwszym konkursie w Chamonix). Kolejny konkurs zakończył się jego triumfem. Konkursy w Predazzo i Oberhofie ukończył tuż poza pierwszą szóstką. Wygrał dwa konkursy w Harrachovie i został liderem klasyfikacji generalnej Pucharu Świata.

Turniej Czterech Skoczni – 1. miejsce

• 29 grudnia 1998 na Schattenbergschanze wywalczył piątą lokatę. W kolejnych trzech konkursach zajmował drugie miejsca. Mimo że nie wygrał żadnych zawodów, uzyskał najwyższą łączną notę ze wszystkich startujących i po raz pierwszy w karierze wygrał Turniej Czterech Skoczni^[36].

Po TCS Ahonen powiększył przewagę w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata nad drugim Martinem Schmittem. W Engelbergu był pierwszy i czwarty, w Zakopanem był drugi i pierwszy. W Sapporo był ósmy i siódmy, w Willingen szósty i czternasty. W Harrachovie na dużej skoczni odniósł zwycięstwo (ostatnie w sezonie).

Mistrzostwa świata – 4. miejsce

• Janne Ahonen podczas mistrzostw świata w 1999 zajął trzykrotnie czwarte miejsce. 20 lutego 1999 na skoczni im. Paula Ausserleitnera w Bischofshofen razem z drużyną, następnego dnia na tej samej skoczni indywidualnie (był za Schmittem, Hannawaldem i Miyahirą) oraz 26 lutego na skoczni w Ramsau o punkcie konstrukcyjnym K-90 w konkursie indywidualnym (był za japończykami Funakim, Miyahirą i Haradą)^[18][37].

Turniej Nordycki – 5. miejsce

• Na skoczni Puijo był 18. W Lahti był czwarty, a w Trondheim 31. W Falun był ósmy, w Oslo piąty. Do Turnieju zaliczały się trzy konkursy (Lahti, Falun, Oslo). Suma łączna not za te trzy konkursy dała mu piąte miejsce. Fin pojechał do Planicy z żółtą koszulką lidera PŚ, którą utrzymywał prawie od początku sezonu, jednak jego przewaga na Schmittem była niewielka^[38].

W Planicy odbyły się trzy konkursy. Już po pierwszym, w którym Ahonen uplasował się na piątym miejscu, został wyprzedzony w klasyfikacji generalnej przez Martina Schmitta. W kolejnych zawodach był ósmy i dziewiąty, co nie pozwoliło mu odzyskać prowadzenia w PŚ. W klasyfikacji generalnej zajął drugie miejsce z dorobkiem 1695 pkt^[20].

1999/2000

Letnie Grand Prix – 4. miejsce

• 7 sierpnia 1999 na skoczni K-95 w Hinterzarten Ahonen stanął na drugim stopniu podium. W Courchevel był czwarty. Piąty był podczas zawodów w Stams. Na Okurayamie w Sapporo był drugi, natomiast w Hakubie – siódmy. W klasyfikacji łącznej zajął trzecie miejsce z dorobkiem 291 pkt. Przegrał ze Svenem Hannawaldem i Andreasem Goldbergerem^[39].

Puchar Świata – 3. miejsce

W pierwszych zawodach w Kuopio zajął 37. i 66. miejsce. Tydzień później w Predazzo był 10., ale w kolejnym konkursie był znowu poza trzydziestką (33.). Później zwyciężył w Villach i zajął dwa drugie miejsca w Zakopanem.

Turniej Czterech Skoczni – 2. miejsce

• Fin zajmował miejsca odpowiednio: 6., 3., 3., 2., które dały mu drugie miejsce w klasyfikacji ogólnej. Przegrał tylko z Andreasem Widhölzlem^[40].

Tradycyjnie od czterech lat stanął na podium w Engelbergu (był drugi i trzeci). W konkursach w Sapporo zajmował miejsca: szóste i drugie, natomiast w Hakubie czwarte. W Willingen znowu był wśród trzech najlepszych – był drugi i trzeci.

Mistrzostwa świata w lotach – 3. miejsce

• W lutym 2000 odbyły się mistrzostwa świata w lotach na skoczni Vikersundbakken w Vikersund. Ahonen zdobył tam brązowy medal, przegrywając ze zwycięzcą Svenem Hannawaldem o 52,7 pkt^[25].

W konkursach w Iron Mountain (26 i 27 lutego 2000) uplasował się na 19. i 9. miejscu. We wszystkich kolejnych zawodach do zakończenia sezonu stawał na podium.

Turniej Nordycki – 2. miejsce

• W Lahti był pierwszy i drugi, w Trondheim i Oslo trzeci. Dobre występy pozwoliły mu po raz pierwszy w karierze stanąć na podium klasyfikacji końcowej Turnieju Skandynawskiego^[41].

19 marca 2000 odbył się konkurs na największej skoczni świata. Ahonen zajął tam drugie miejsce. W klasyfikacji generalnej zajął miejsce trzecie, przegrał tylko z Martinem Schmittem i Andreasem Widhölzlem. Zdobył 1437 punktów^[20].

2000/2001

Letnie Grand Prix – 1. miejsce

• Podczas LGP 2000 Ahonen wygrał pięć z ośmiu konkursów, w dwóch był drugi, w jednym był piąty. Łącznie zdobył 705 punktów i zwyciężył w klasyfikacji generalnej^[42].

Puchar Świata – 5. miejsce

W pierwszych trzech konkursach sezonu, które odbyły się w Kuopio, Ahonen zajął 17., 4., i 2. miejsce.

Turniej Czterech Skoczni – 2. miejsce

• Na skoczni w Oberstdorfie zajął dziewiąte miejsce, w Ga-Pa był czwarty. W Innsbrucku i Bischofshofen był drugi, przegrał tylko z Adamem Małyszem. W klasyfikacji końcowej turnieju stracił do Polaka 104,4 pkt. Jest to największa w historii różnica między pierwszym a drugim zawodnikiem Turnieju Czterech Skoczni^[43].

Loty w Harrachovie ukończył na piątym oraz na drugim miejscu. W zawodach próby przedolimpijskiej w Park City zajął piątą lokatę. W konkursach w Japonii zajmował miejsca pod koniec pierwszej dziesiątki. W Willingen nie wystartował.

Mistrzostwa świata – 3. i 6. miejsce

• Na skoczni K-116 Ahonen wywalczył brązowy medal, przegrał tylko z Martinem Schmittem i Adamem Małyszem. Na skoczni K-90 zajął szóste miejsce. W obu konkursach drużynowych Finlandia wywalczyła srebro^[18].

Po mistrzostwach świata odbyły się loty na mamuciej skoczni w Oberstdorfie. Ahonen zajął tam 10. oraz 46. miejsce.

Turniej Nordycki – 36. miejsce

• Następnie wystąpił tylko w jednym z trzech konkursów turnieju (w Falun). Zajął tam 19. miejsce. Do końca sezonu już nie wystartował^[44].

W generalnej klasyfikacji Pucharu Świata był piąty z dorobkiem 686 pkt^[20].

2001/2002

Letnie Grand Prix – 16. miejsce

• 11 i 12 sierpnia 2001 na Adlerschanze w Hinterzarten zajął odpowiednio 24. i 6. miejsce. W Courchevel był trzeci, a w Stams 19. W Hakubie i Sapporo nie wystąpił. Zdobył 119 pkt. do klasyfikacji generalnej^[42].

Puchar Świata – 15. miejsce

W Kuopio, w pierwszym konkursie sezonu 2001/2002 zajął 33. lokatę. W drugim konkursie w Kuopio oraz w zawodach w Titisee-Neustadt nie wystartował. Wystąpił dopiero w Villach, gdzie był dziewiętnasty. Konkursy w Engelbergu ukończył na 18. oraz na 11. miejscu. Nie wystartował w konkursach we Predazzo.

Turniej Czterech Skoczni – 26. miejsce

• W pierwszym konkursie 50. Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie Ahonen zajął 12. miejsce, w Garmisch-Partenkirchen był szesnasty. Do konkursu w Innsbrucku nie zdołał się zakwalifikować^[45]. W Bischofshofen został sklasyfikowany na 16. miejscu^[46].

W Willingen zajął ósme miejsce. Podczas pierwszych konkursów na nowo przebudowanej Wielkiej Krokwi w Zakopanem uplasował się na 34. oraz na 14. miejscu. W japońskich konkursach nie wystąpił.

Igrzyska olimpijskie – 4. i 9. miejsce

• 10 lutego 2002 w pierwszym indywidualnym konkursie igrzysk olimpijskich w Salt Lake City na skoczni K-90 Janne Ahonen znalazł się tuż za podium. Do zwycięzcy Simona Ammanna stracił 7,5 pkt, natomiast do medalu zabrakło mu 1,5 pkt. 13 lutego odbył się drugi indywidualny konkurs, tym razem na skoczni K-120. Ahonen był dziewiąty, a do zwycięzcy stracił prawie 40 pkt. 18 lutego odbył się konkurs drużynowy, w którym Finlandia zdobyła srebrny medal, przegrywając najmniejszą możliwą różnicą – 0,1 pkt z Niemcami^[23].

Turniej Nordycki – 5. miejsce

• 1 marca 2002 w Lahti Ahonen zajął miejsce czwarte. 13 marca w Falun stanął po raz pierwszy w sezonie na podium (wspólnie ze Svenem Hannawaldem). Zawody w Trondheim ukończył na 5. pozycji, natomiast w Oslo na czwartej. W klasyfikacji końcowej Turnieju był piąty^[47].

Mistrzostwa świata w lotach – 24. miejsce

• 9 marca 2002 odbyły się zawody o mistrzostwo świata w lotach. Ahonen zajął 24. miejsce, a do zwycięzcy Svena Hannawalda stracił 126,0 pkt^[25].

Konkurs drużynowy, który odbył się w Planicy wygrali Finowie. Konkurs indywidualny zaplanowany na 24 marca 2002 został odwołany^[48]. Ahonen zajął piętnaste miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ. Zdobył 356 pkt^[20].

2002/2003

Letnie Grand Prix – 3. miejsce

• Rozpoczęcie współpracy z trenerem Tommim Nikunenem zaowocowało dobrymi startami Ahonena latem 2002. Trzy razy stanął na podium, we wszystkich konkursach zajmował miejsca wśród dziesięciu najlepszych. Zdobył 329 punktów i był trzeci, przegrał tylko z Andreasem Widhölzlem i Clintem Jonesem^[42].

Puchar Świata – 4. miejsce

Janne Ahonen podczas PŚ w Zakopanem w 2003

Janne Ahonen rozpoczął sezon od dwóch miejsc na podium w Ruce, zajął kolejno trzecie i drugie miejsce. W Trondheim był dziewiąty i czwarty. Jego występy w Titisee-Neustadt to czwarta i dziesiąta lokata. W Engelbergu 21 grudnia 2002 wygrał pierwsze zawody PŚ po ponad 2,5-rocznej przerwie. Dzień później był ósmy.

Turniej Czterech Skoczni – 1. miejsce

• W pierwszym konkursie turnieju był trzeci. Konkurs w Garmisch-Partenkirchen ukończył na piątej pozycji, po upadku na 129 metrze^[49]. Na Bergisel odniósł drugie w sezonie (i piętnaste w karierze) zwycięstwo. W Bischofshofen był czwarty, ale nie przeszkodziło mu to w odniesieniu drugiego karierze zwycięstwa w Turnieju Czterech Skoczni. Pokonał drugiego Svena Hannawalda o 23,6 punktu^[50].

Konkurs w Libercu był pierwszym w sezonie dla Fina, w którym wystartował lider klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Zawody te skończyły się dla niego szóstym miejscem. 18 stycznia 2003 w Zakopanem po raz pierwszy w sezonie zajął miejsce poza pierwszą dziesiątką – był dwudziesty. Dzień później był szósty. W japońskich konkursach w Hakubie i Sapporo zajmował miejsca: 6., 8. i 11. Na skoczni mamuciej w Tauplitz zajmował lokaty: 17. i 5. W niemieckim Willingen udało mu się zająć dziewiąte miejsce (stracił prowadzenie w Pucharze Świata na rzecz Hannawalda). Dzień później na tej samej skoczni był dwudziesty.

Mistrzostwa świata – 35. miejsce

• Podczas mistrzostw świata w Predazzo w konkursie na K-120 zajął 35. miejsce po upadku na odjeździe. W konkursie na skoczni K-95 nie wystartował. W konkursie drużynowym Finlandia z Ahonenen w składzie zdobyła złoty medal^[18].

Turniej Nordycki – 17. miejsce

• 9 marca 2003 w Oslo wywalczył 19. miejsce. W Lahti był siedemnasty i dziewiętnasty. Dało mu to 17. lokatę w klasyfikacji Turnieju Nordyckiego^[51].

22 marca 2003 podczas zawodów w Planicy Ahonen po raz pierwszy w sezonie nie zmieścił się w pierwszej trzydziestce zawodów o Puchar Świata. Był 35. W ostatnich zawodach sezonu był 17. 1016 punktów dało mu czwartą lokatę w klasyfikacji generalnej, do podium zabrakło mu zaledwie 12 punktów^[20].

2003/2004

Letnie Grand Prix – 18. miejsce

• Fin uczestniczył we wszystkich konkursach cyklu. W Hinterzarten zajął 14. miejsce, w Courchevel był dwunasty, w Predazzo miał czternasty rezultat, a w Innsbrucku był 33. 58 punktów, które zdobył w LGP 2003, dały mu 18. miejsce w klasyfikacji końcowej^[42].

Puchar Świata – 1. miejsce

Pierwsze zawody sezonu, które odbyły się w Ruce Ahonen ukończył na 23. miejscu. Po pierwszej serii był drugi, jednak w drugiej serii skakał w bardzo niekorzystnych warunkach atmosferycznych i spadł na 23. miejsce. W drugim konkursie zajął miejsce szóste. W kolejnych trzech konkursach stawał na podium. W Trondheim był drugi, w Neustadt był trzeci, a w Engelbergu drugi.

Turniej Czterech Skoczni – 5. miejsce

• Zawody na Schattenbergschanze w Oberstdorfie ukończył na 13. miejscu. W Garmisch-Partenkirchen na Große Olympiaschanze był na czwartym miejscu. Na Bergisel w Innsbrucku oraz na skoczni im. Paula Ausserleitnera w Bischofshofen zajął trzecie lokaty. W klasyfikacji końcowej TCS nie udało mu się zająć miejsca na podium – był piąty^[52].

10 i 11 stycznia 2004 wygrał dwa konkursy Libercu i objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Konkursy, które odbyły się w Zakopanem, ukończył na 6. i na 12. miejscu. 23 stycznia zajął drugie miejsce w konkursie na olimpijskiej skoczni w Hakubie. Dzień później w Sapporo był ponownie drugi, w kolejnych zawodach był trzeci. 7 lutego odbył się konkurs na największej skoczni w Niemczech im. Heiniego Klopfera, w którym Ahonen był drugi, przegrał tylko z Roarem Ljøkelsøyem. W Willingen zwyciężył po raz trzeci w sezonie.

Mistrzostwa świata w lotach – 2. miejsce

• 20 i 21 lutego 2004 Ahonen rywalizował o indywidualny tytuł mistrzowski na Letalnicy w Planicy. Skoki na odległości 190, 225, 216,5 oraz 201,5 metra pozwoliły mu zdobyć srebro. Przegrał o 18 punktów ze zwycięzcą Roarem Ljøkelsøyem. 22 lutego w konkursie drużynowym reprezentacja Finlandii stanęła na drugim stopniu podium, przegrywając tylko z Norwegami^[25].

28 lutego odbył się konkurs na skoczni w Park City, na której 2 lata wcześniej odbyły się igrzyska olimpijskie. Ahonen podczas tych zawodów uplasował się na czternastej pozycji. Po tym konkursie miał w klasyfikacji generalnej 198 punktów przewagi nad drugim zawodnikiem.

Turniej Nordycki – 4. miejsce

• Turniej w 2004 rozgrywany był w Lahti, Kuopio, Lillehammer i Oslo. We wszystkich konkursach Fin zajął lokaty w czołowej dziesiątce. Był kolejno: trzeci, czwarty, siódmy i ósmy. Suma not za skoki w tych konkursach dała mu czwarte miejsce^[53]. Pod koniec sezonu dobrą formę prezentował jego rywal w walce o kryształową kulę Roar Ljøkelsøy, przez co przewaga w klasyfikacji PŚ malała. Norweg w czterech konkursach był kolejno dwukrotnie drugi i dwukrotnie pierwszy, co jednak nie pomogło wyprzedzić Ahonena w klasyfikacji PŚ.

Janne Ahonen po raz pierwszy w karierze zdobył kryształową kulę. Zdobył 1316 punktów, zaledwie o 10 więcej niż Roar Ljøkelsøy. Była to najmniejsza różnica pomiędzy pierwszym a drugim zawodnikiem w klasyfikacji Pucharu Świata od sezonu 1993/1994 (od kiedy to obowiązuje taka punktacja za konkurs PŚ^[20]).

2004/2005

Letnie Grand Prix – 31. miejsce

• Uczestniczył tylko w jednym konkursie latem. Było to w Innsbrucku, gdzie zajął szóstą lokatę^[42].

Puchar Świata – 1. miejsce

Janne Ahonen zdominował pierwszą część sezonu 2004/2005. Wygrał pierwsze cztery konkursy z rzędu (dwa w Ruce i dwa w Trondheim). Pierwszym, któremu udało się pokonać Ahonena był Adam Małysz, a miało to miejsce 11 grudnia 2004 w Harrachovie, Fin zajął wtedy drugie miejsce. Jednak w kolejnych sześciu konkursach Ahonen ponownie wygrywał.

Janne Ahonen podczas konkursu PŚ w Zakopanem w 2008 roku

Turniej Czterech Skoczni – 1. miejsce

• 29 grudnia 2004 wygrał pierwszy konkurs 53. Turnieju Czterech Skoczni z przewagą prawie dziesięciu punktów nad drugim zawodnikiem. W noworocznym konkursie w Garmisch-Partenkirchen Ahonen znowu zwyciężył – skoki na odległość 124 i 128 metrów były łącznie o 10 metrów dłuższe od skoków drugiego skoczka tych zawodów Thomasa Morgensterna, jednak z powodu niskich not za styl wygrał z przewagą tylko 6 punktów. W Innsbrucku ponownie wygrał, tym razem z przewagą 7 pkt. nad drugim w konkursie Adamem Małyszem. Finowi nie udało się powtórzyć wyczynu Hannawalda sprzed trzech lat, który jako jedyny wygrał wszystkie cztery konkursy turnieju. Przeszkodził mu w tym Martin Höllwarth, który był najlepszy w Bischofshofen (Ahonen w tym konkursie przegrał tylko z Austriakiem). Nie przeszkodziło mu to w trzecim w karierze zwycięstwie w całym turnieju, z przewagą prawie 50 pkt. nad Höllwarthem^[54].

Wygrana, którą odniósł w Innsbrucku była szóstą z rzędu. W ten sposób ustanowił rekord w liczbie zwycięstw w konkursach Pucharu Świata z rzędu, który później został wyrównany przez Matti Hautamäkiego, Thomasa Morgensterna, Gregora Schlierenzauera i Ryōyū Kobayashiego^{[55][56][57][58]}. 9 stycznia odbyły się zawody w Willingen, Ahonen ponownie był najlepszy. W drugiej serii konkursu pobił rekord skoczni. W zawodach na skoczni Kulm nie wystartował z powodu choroby^[59]. W pełni sił powrócił na konkursy w Titisee-Neustadt. W pierwszym z nich zwyciężył, ustanawiając rekord dwunastu zwycięstw w sezonie^[60], natomiast w drugim po raz pierwszy w całym sezonie nie stanął na podium – był siódmy. 29 i 30 stycznia zajął czwarte i drugie miejsce na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. Po zawodach w Zakopanem ponownie zachorował na grypę, przez co nie wystartował w konkursach w Sapporo oraz w próbie przedolimpijskiej w Pragelato.

Mistrzostwa świata – 1. i 3. miejsce

• 19 lutego 2005 Ahonen zdobył brązowy medal na skoczni K-90, przegrał tylko z Rokiem Benkovičem i Jakubem Jandą. Dzień później w rywalizacji zespołowej nie zdobył medalu (był czwarty). 25 lutego na skoczni K-120 zdobył po raz drugi w karierze tytuł mistrza świata. Srebrnego medalistę Roara Ljøkelsøya wyprzedził o 6 pkt. Następnego dnia odbył się konkurs o drużynowy tytuł mistrzowski – Finlandia zajęła w nim drugie miejsce^[18].

(c) Wladyslaw, CC-BY-SA-3.0

Janne Ahonen zdobywca Pucharu Świata w sezonie 2004/2005 – Zakopane 2005

Turniej Nordycki – 5. miejsce

• W konkursach Skandynawskich Fin nie stanął ani raz na podium. W Lahti zajął czwarte miejsce, na skoczni w Kuopio był dwunasty, zawody w Lillehammer ukończył na czwartym miejscu, natomiast na skoczni w Oslo był osiemnasty. Turniej Nordycki ukończył na piątej pozycji z notą 1011,1 pkt., a do zwycięzcy turnieju Matti Hautamäkiego stracił 91,9 pkt^[61].

19 marca 2005 w Planicy odbył się przedostatni konkurs sezonu. Ahonen był tam siedemnasty, mimo że po pierwszej serii był dopiero trzydziesty po zakończonym upadkiem skoku na odległość 215 m. 20 marca w pierwszej konkursowej serii ustanowił swój rekord życiowy i rekord swojego kraju w długości skoku (233,5 m.), natomiast w drugiej oddał najdłuższy skok w historii – 240 metrów, który jednak zakończył się upadkiem^[62]. Oddał najdłuższe skoki obu serii, ale z powodu upadku zajął 6. miejsce.

Ahonen zdobył w ciągu 28 konkursów sezonu, spośród których startował w 23, 1715 punktów i po raz drugi z rzędu odebrał kryształową kulę za Puchar Świata^[20].

2005/2006

Letnie Grand Prix – 25. miejsce

• Fin wystąpił tylko w konkursie inaugurującym letnie starty w Hinterzarten. Zajął tam drugie miejsce, dzięki czemu zdobył 80 pkt. do generalnej klasyfikacji. Ostatecznie dało mu to 25. miejsce^[42].

Puchar Świata – 2. miejsce

26 listopada 2005 odbyły się dwa konkursy w Ruce, gdzie Ahonen zajmował drugie miejsca. Zdobył łącznie 160 pkt. i na następne zawody pojechał jako lider Pucharu Świata ex aequo z Robertem Kranjcem^[63]. Konkursy zaplanowane na 3 i 4 grudnia zostały przeniesione z Trondheim do Lillehammer. Zajął w nich piąte i szóste miejsce. Konkursy na dużej skoczni w Harrachovie ukończył dwukrotnie na podium, był trzeci oraz drugi. 18 grudnia konkurs w Engelbergu ukończył na czwartym miejscu.

Turniej Czterech Skoczni – 1. miejsce

• Fin po konkursie w Oberstdorfie objął prowadzenie w Turnieju Czterech Skoczni. Pierwszego dnia 2006 na skoczni w Garmisch-Partenkirchen przegrał tylko z Jakubem Jandą. W Innsbrucku był szósty i spadł na drugie miejsce TCS. Jednak wygrana w Bischofshofen sprawiła, że odrobił stratę do Jandy i uzyskał tę samą notę (1081,5 pkt.) po czterech konkursach, co Czech. Po raz pierwszy w historii Turniej Czterech Skoczni miał dwóch zwycięzców^[64]. Ahonen wygrywając po raz czwarty Turniej Czterech Skoczni wyrównał osiągnięcie Jensa Weißfloga^[65].

Mistrzostwa świata w lotach – 8. miejsce

• Nota 715,8 pkt. pozwoliła Finowi na uzyskanie ósmego miejsca w indywidualnych mistrzostwach świata w lotach na skoczni Kulm w Tauplitz. Do zwycięzcy stracił 72,8 pkt. W żadnej z prób nie osiągnął dwustu metrów. W konkursie drużynowym Ahonen zdobył srebrny medal razem z kolegami z drużyny (Tami Kiuru, Janne Happonen, Matti Hautamäki)^[25].

Podobnie jak większość zawodników ze światowej czołówki z powodu zbliżających się igrzysk, Ahonen nie wziął udziału w konkursach zaliczanych do klasyfikacji PŚ w Sapporo. 28 i 29 stycznia 2006 w Zakopanem był trzeci i drugi. W Willingen był szósty.

Igrzyska olimpijskie – 6. i 9. miejsce

• Dla Janne Ahonena były to czwarte w karierze igrzyska. Nie udało mu się zdobyć medalu na skoczni K-95. Skoczył 103,5 oraz 100 metrów, konkurs ukończył na szóstym miejscu, mimo że na półmetku był drugi. Na skoczni dużej został sklasyfikowany na dziewiątej pozycji, po skokach na odległość 123,5 i 128,5 m. W konkursie drużynowym zdobył srebrny medal. Finlandia przegrała z Austrią o 7,4 pkt^[23].

Turniej Nordycki – 24. miejsce

• W pierwszym konkursie na skoczni w Lahti zajął 20. miejsce. W drugim konkursie turnieju, w Kuopio nie wystartował^[66]. W norweskich konkursach (Lillehammer i Oslo) był 25. i 12. W klasyfikacji generalnej Turnieju Nordyckiego zajął 24. miejsce^[67].

18 marca 2006 w Planicy oddał skoki na odległości 209 i 212,5 m. Dały mu one jedenaste miejsce. W ostatnich zawodach sezonu 2005/2006 uplasował się na ostatnim miejscu w pierwszej dziesiątce, po skokach na odległość 204 i 217,5 m. Nie udało mu się odnieść trzeciego zwycięstwa w klasyfikacji generalnej z rzędu. Wywalczył drugie miejsce z dorobkiem 1024 pkt., przegrał z Jakubem Jandą o 127 pkt^[20].

2006/2007

Letnie Grand Prix – 31. miejsce

• Ahonen brał udział tylko w dwóch ostatnich konkursach LGP w 2006. Miało to miejsce w Klingenthal, gdzie był jedenasty i w Oberhofie, gdzie był trzeci^[42].

Puchar Świata – 8. miejsce

Pierwszy konkurs sezonu w Ruce Ahonen ukończył na 55. miejscu. Podobnie jak przed rokiem konkursy z Trondheim zostały przeniesione do Lillehammer i Fin zajął tam 6. i 7. miejsce. W Engelbergu zajął 21. i 14. pozycję.

Turniej Czterech Skoczni – 8. miejsce

• 30 grudnia 2006 w konkursie inaugurującym 55. Turniej Czterech Skoczni uplasował się na miejscu siódmym. Składające się z jednej serii zawody w Garmisch-Partenkirchen ukończył na 16. pozycji. Na Bergisel zajął piąte miejsce. W Bischofshofen był jedenasty. W klasyfikacji generalnej TCS zajął 8. miejsce^[68].

13 stycznia 2007 konkurs na mamuciej skoczni w Vikersund zakończył tuż za podium – na miejscu czwartym. Tydzień później w jednoseryjnym konkursie w Zakopanem zajął 25. lokatę. 27 i 28 stycznia odbyły się konkursy na Schattenbergschanze w Oberstdorfie. Fin zajął w nich dwukrotnie ósme miejsce. Aby lepiej przygotować się do zbliżających się mistrzostw świata, nie wystartował w konkursach w Neustadt, Klingenthal oraz w Willingen.

Mistrzostwa świata – 6. i 14. miejsce

• W Sapporo nie zdołał obronić tytułu z 2005. Zajął szóste miejsce, przegrywając z Simonem Ammannem, Harrim Ollim, Roarem Ljøkelsøyem, Adamem Małyszem i Thomasem Morgensternem. W rywalizacji zespołowej zajął czwarte miejsce, przegrywając z Austriakami, Norwegami oraz Japończykami. 3 marca na Miyanomori odbył się drugi konkurs w ramach mistrzostw, w którym był czternasty, po skokach na odległość 93,5 i 90,5 metra^[18].

Turniej Nordycki – 4. miejsce

• Konkursy w Kuopio i w Lahti ukończył na ósmych miejscach. W konkursach w Oslo był dwukrotnie dziesiąty. Ostatecznie turniej ukończył na czwartym miejscu. Przegrał z Adamem Małyszem, Andreasem Koflerem i Simonem Ammannem^[69].

W dniach 23–25 marca 2007 odbyły się trzy indywidualne konkursy PŚ w Planicy. Ahonen zajął w nich 7., 9. i 17. miejsce. Zdobył 539 punktów do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, co dało mu ósme miejsce. Ani raz nie stanął na podium, co ostatnio zdarzyło mu się 14 lat wcześniej w debiutanckim sezonie 1992/1993^[20].

2007/2008

Letnie Grand Prix – 26. miejsce

• Fin wystąpił w czterech pierwszych konkursach Letniego Grand Prix. Zajął w nich miejsca: 10., 10., 8. i 36. W klasyfikacji generalnej LGP 2007 zajął 26. miejsce, natomiast w Turnieju Czterech Narodów zajął 13. lokatę^[42].

Puchar Świata – 3. miejsce

1 grudnia 2007 w Ruce zajął czternaste miejsce. Rywalizację w konkursach w Trondheim ukończył na czwartym oraz siódmym miejscu. Na normalnej skoczni w Villach po raz pierwszy od prawie dwóch lat stanął na podium Pucharu Świata, zajął drugie i trzecie miejsce. W zawodach na Gross-Titlis-Schanze uplasował się na 16. i 15. miejscu.

Turniej Czterech Skoczni – 1. miejsce

• 30 grudnia 2007 zajął trzecie miejsce. 1 stycznia 2008 na nowo wybudowanej Große Olympiaschanze był drugi, przegrywając tylko z Gregorem Schlierenzauerem. W konkursie tym po raz setny stanął na podium zawodów o Puchar Świata. Trzeci konkurs turnieju wyjątkowo nie odbył się w Innsbrucku^[70], lecz został przeniesiony do Bischofshofen. Oba konkursy na skoczni im. Paula Ausserleitnera zakończyły się zwycięstwem Ahonena i piątym zwycięstwem w całym Turnieju Czterech Skoczni^[71].

W zawodach, które 12 stycznia 2008 odbyły się w Predazzo Fin był piąty. Dzień później zajął czwartą pozycję. 20 stycznia na mamucie w Harrachovie odniósł swoją 35. wygraną w Pucharze Świata. W Zakopanem był trzynasty i szesnasty. 8 i 9 lutego na skoczni Ještěd w Libercu zajął odpowiednio 4. i 5. miejsce. W Willingen udało mu się wskoczyć na 9. miejsce.

Mistrzostwa świata w lotach – 3. miejsce

• 22 i 23 lutego 2008 zostały rozegrane mistrzostwa świata na skoczni mamuciej w Oberstdorfie. Ahonen skakał równo: 210,5, 206,5, 209,0 i 208,5 metra. Za skoki te uzyskał notę łączną 811,9 pkt. Po raz czwarty w karierze zdobył indywidualnie medal na MŚwL. Przegrał tylko z Gregorem Schlierenzauerem oraz Martinem Kochem. Drużynowo zdobył srebrny srebrny^[25].

Turniej Nordycki – 4. miejsce

• Pierwszy konkurs odbył się w Kuopio zamiast w Lahti i Ahonen zajął tam dziewiątą lokatę. 4 marca również w Kuopio odniósł czwarte zwycięstwo w sezonie, dzięki skokom 122,5 i 126 m. W zawodach na skoczni Lysgårdsbakken w Lillehammer był czwarty. Na Holmenkollbakken w Oslo był czternasty. Rywalizację w Turnieju Nordyckim podobnie jak przed rokiem ukończył tuż za podium^[72].

14 marca 2008 w Planicy po raz sto piąty w karierze stanął na podium PŚ. Zajął drugie miejsce po skokach 212,5 i 221,5 m. Przegrał wyłącznie z Gregorem Schlierenzauerem. Dzień później był piąty. Przez cały sezon zdobył 1291 punktów PŚ i zajął trzecie miejsce w klasyfikacji końcowej (po raz ósmy w karierze na podium). Przegrał o 503 pkt. z Thomasem Morgensternem i o 270 z Gregorem Schlierenzauerem^[20].

26 marca 2008 ogłosił koniec swojej kariery narciarskiej. Oficjalnym powodem był brak motywacji oraz chęć odejścia ze sportu w chwale^[73].

Konkurs pożegnalny

9 lipca 2008 w Lahti odbył się pożegnalny konkurs z udziałem Janne Ahonena. Na liście zaproszonych znaleźli się:

Skoczkowie

• Pasi Ahonen
• Andreas Goldberger
• Janne Happonen
• Matti Hautamäki
• Ville Kantee
• Noriaki Kasai
• Tami Kiuru
• Andreas Küttel
• Ville Larinto
• Veli-Matti Lindström
• Roar Ljøkelsøy
• Adam Małysz
• Thomas Morgenstern
• Bjørn Einar Romøren
• Martin Schmitt
• Georg Späth
• Andreas Widhölzl
• Kimmo Yliriesto

Sędziowie

• Mika Kojonkoski
• Hannu Lepistö
• Tommi Nikunen
• Käri Pātāri
• Kari Ylianttila

Ahonen wygrał, na drugim miejscu uplasował się Adam Małysz, a trzeci był Georg Späth^[74]. Po skoku Ahonena skoczkowie utworzyli dla niego szpaler z nart, pod którym przejechał.

8 marca 2009 ogłosił, iż zamierza powrócić do skakania. Zapowiedział że jego głównym celem jest zdobycie złotego medalu zimowych igrzysk olimpijskich w Vancouver^[75]. Do rywalizacji powrócił w listopadzie 2009. Występ na igrzyskach skończył się niepowodzeniem – zarówno Ahonen, jak i reprezentacja Finlandii nie zdobyła żadnego medalu w konkursach skoków.

2009/2010

Puchar Świata – 11. miejsce

Po ponad półtorarocznej przerwie Ahonen powrócił do skakania w Pucharze Świata 28 listopada 2009 w konkursie w Ruce. Zajął tam 34. miejsce. 5 grudnia 2009 w Lillehammer zajął miejsce dziewiąte. Dzień później nie wystąpił z powodu choroby^[76]. 18 grudnia w zawodach w Engelbergu zajął 16. miejsce. Dzień później na tej samej skoczni był trzynasty. W jednoseryjnym konkursie, który odbył się 20 grudnia, zamknął pierwszą dziesiątkę. Ahonen w drugiej serii został zdyskwalifikowany za nieprawidłowy kombinezon, jednak chwilę po jego skoku drugą serię odwołano, a za oficjalne wyniki przyjęto rezultaty serii pierwszej^[77].

Turniej Czterech Skoczni – 2. miejsce

• W pierwszym konkursie 58. Turnieju Czterech Skoczni stanął na drugim stopniu podium, przegrywając jedynie z Andreasem Koflerem. 1 stycznia 2010 na skoczni Große Olympiaschanze w Garmisch-Partenkirchen uplasował się na szóstej pozycji. Ze zwycięzcą konkursu Gregorem Schlierenzauerem przegrał o 18,5 pkt. Zawody na Bergisel w Innsbrucku ukończył na trzecim stopniu podium, za Gregorem Schlierenzauerem i Simonem Ammannem. Podobnie jak w Oberstdorfie w ostatnim konkursie turnieju, który odbył się w Bischofshofen Fin był drugi, przegrywając o 0,7 pkt. z Thomasem Morgensternem. Ostatecznie zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej Turnieju Czterech Skoczni. Wyprzedził go jedynie Andreas Kofler.

9 stycznia 2010 w zawodach na mamuciej skoczni Kulm Finowi udało się zająć 9. lokatę. Dzień później nie udało mu się wejść do pierwszej dziesiątki konkursu, był dwunasty. 16 i 17 stycznia nie wystartował w konkursach w japońskim Sapporo. 22 i 23 stycznia w Zakopanem dwukrotnie uplasował się na miejscach w czołowej dziesiątce, był odpowiednio siódmy i dziewiąty. 31 stycznia 2010 wziął udział w zawodach na mamuciej skoczni im. Heiniego Klopfera, w których po skokach na 190 i 190,5 m. zajął 11. pozycję. W klasyfikacji generalnej lotów narciarskich zajął 10. miejsce. Nie wystąpił w konkursach w Klingenthal oraz Willingen.

Igrzyska olimpijskie – 4. i 31. miejsce

Janne Ahonen pod skocznią w Whistler, luty 2010

• Janne Ahonen w konkursie olimpijskim na skoczni normalnej (HS-106) po raz trzeci w karierze uplasował się na czwartej pozycji po skokach na odległość 102 i 104m. Przegrał z Simonem Ammannem, Adamem Małyszem oraz Gregorem Schlierenzauerem. W konkursie na dużej skoczni, który został rozegrany 20 lutego 2010, Fin skoczył 125 metrów, co dało mu 16. miejsce po pierwszej serii. Zrezygnował z udziału w serii finałowej z powodu urazu, którego doznał podczas upadku w serii próbnej^[78]. Z tego samego powodu nie wystartował w rywalizacji zespołowej. Bez Ahonena w składzie Finlandia zajęła czwarte miejsce.

Turniej Nordycki – 51. miejsce

27. miejsce zajął w rywalizacji o Puchar Świata na skoczni w Lahti 7 marca 2010. Oddał skoki na odległość 115 i 113 metrów, za które uzyskał 212,9 pkt. W kolejnych konkursach turnieju nie wziął udziału, w związku z czym zajął 51. miejsce w klasyfikacji generalnej.

Mistrzostwa świata w lotach – 27. miejsce

Na mistrzostwach świata w lotach w Planicy, które odbyły się 19–20 marca 2010 Ahonen uplasował się na 27. pozycji. Pierwszego dnia oddawał skoki na odległość 182 i 189,5 m, natomiast drugiego dwukrotnie na 197 m. Zgromadził 701,1 pkt. i do zdobywcy złotego medalu Simona Ammanna stracił ponad 200 pkt. Nie wystartował on w konkursie drużynowym, w którym Finlandia zdobyła brązowy medal.

2010/2011

Puchar Świata – 44. miejsce

Janne Ahonen rozpoczął sezon od braku kwalifikacji do konkursu w Ruce, gdyż został zdyskwalifikowany po tym jak oddał swój skok po czasie. Ta kontrowersyjna dyskwalifikacja przyczyniła się zmian w przepisach polegających na tym, że zielone światło nie będzie oznaczało dla skoczka konieczności oddania skoku, a światło może zostać wyłączone, jeśli trener zauważy że warunki atmosferyczne uniemożliwią oddanie skoku, a nowa możliwość startu zostanie wyznaczona przez jury.

Do konkursu w Kuopio zakwalifikował się skokiem na 111.0 m. W konkursie skoczył 112.5 m i zajął 35. miejsce. Nie wystąpił w konkursach w Lillehammer. W Engelbergu punktował dwukrotnie – raz zajął 24., następnie 34., po czym 20. pozycję. Po TCS następnymi zawodami w jakich brał udział były te w Zakopanem, gdzie zajął 35., 39. i 47. miejsce. Nie zakwalifikował się do zawodów w Vikersund.

5 marca ogłosił po raz drugi zakończenie kariery. 13 marca 2011 oddał ostatni skok przed przerwą w uprawianiu dyscypliny. W rodzinnym Lahti zajął 34. miejsce w konkursie, skacząc 117 m i zdobywając 109 punktów.

Najlepsze miejsce jakie zajął w sezonie to 5. podczas noworocznego konkursu Turnieju Czterech Skoczni w Ga-Pa. Ogółem wystartował w dwunastu konkursach, punktował w czterech, raz udało mu się znaleźć w pierwszej dziesiątce.

Turniej Czterech Skoczni – 24. miejsce

W pierwszym z konkursów 59. Turnieju Czterech Skoczni, w Oberstdorfie znalazł się w parze z Manuelem Fettnerem. Przegrał z nim rywalizację, skacząc 119,5 m, jednak zakwalifikował się do drugiej serii jako lucky loser. Tam skoczył 110,5 m i zajął 31. pozycję. W Garmisch-Partenkirchen został zestawiony w parę z Andreasem Wankiem. Rozegrana została tylko jedna seria, w trakcie której skoczył 134 m i zajął 5. miejsce. W Innsbrucku jego konkurentem był Anders Bardal, który skoczył 122 m i pokonał Ahonena, który oddał skok 118,5 m. Ahonen znalazł się na 31. miejscu. W Bischofshofen zakwalifikował się do drugiej serii jako lucky loser, gdyż pokonał go zestawiony z nim w parę Martin Schmitt. Ahonen zajął 20. miejsce przy skokach 121,5 m i 125,5 m. W klasyfikacji generalnej turnieju Ahonen zajął 24. miejsce.

Mistrzostwa świata – 20. i 30. miejsce

(c) Tadeusz Mieczyński, CC BY-SA 3.0

Janne Ahonen podczas pierwszego konkursu drużynowego na MŚ w Oslo, luty 2011

• Na mistrzostwach świata w Oslo Fin zdobył 20. miejsce na skoczni K-95 Midtstubakken. W pierwszej serii skoczył 96.0 m i zajął 13. miejsce po pierwszej serii. W drugiej skoczył 94.0 m i zajął 20. miejsce.

Na skoczni K-120 Holmenkollbakken oddał skoki 121.0 m i 115.0 m zajmując 30. miejsce.

5 marca 2011 podjął kolejną decyzję o zakończeniu swojej kariery. Jako powód podawał, że treningi i życie pełne wyrzeczeń przychodzi mu z coraz większym trudem.

W styczniu 2013 w wywiadzie dla telewizji MTV3 zapowiedział kolejny powrót do skoków, uzasadniając go chęcią zdobycia medalu olimpijskiego w Soczi^[79]. Do rywalizacji powrócił już latem 2013 startując w kilku konkursach Letniego Grand Prix.

2013/2014

Janne Ahonen pod skocznią w Wiśle, sierpień 2013

Przed sezonem letnim 2013 Ahonen ogłosił wznowienie kariery, co znalazło potwierdzenie w składzie reprezentacji Finlandii, gdzie znalazł się w kadrze A^[80]. W pierwszych zawodach po wznowieniu kariery, które odbyły się w lipcu w ramach cyklu Finlandia Veikkaus Cup na obiekcie HS 100 w Rovaniemi, uplasował się na piątej pozycji, oddając skoki na 87,5 m i 93 m^[81]. Następny konkurs tego cyklu rozegrano na dużym obiekcie w Ruce. Po pierwszej serii Ahonen prowadził, lądując na 136. metrze zeskoku. W drugiej oddał skok na 122,5 m i spadł na drugą pozycję, przegrywając z Laurim Asikainenem^[82]. W ostatnim konkursie, na normalnej skoczni w Vuokatti odniósł zwycięstwo, po skokach na 99 m i 90,5 m, wyprzedzając Lauriego Asikainena o 11,5 pkt. Tym samym zapewnił sobie pierwszą lokatę w ostatecznej klasyfikacji generalnej krajowego cyklu^[83].

W kwalifikacjach do otwierającego Letnie Grand Prix konkursu w Hinterzarten zajął trzecie miejsce i oddał najdłuższy skok – 106,5 m (tyle samo osiągnął Severin Freund, jednak był on wśród prekwalifikowanych zawodników)^[84]. Dwa dni później, 28 lipca, w konkursie głównym uplasował się na siódmej pozycji. Po pierwszej serii, w której skoczył na 100 m był piętnasty, jednak skacząc półtora metra dalej w drugiej zapewnił sobie awans^[85]. Dla Ahonena były to pierwsze punkty zdobyte w Letniej Grand Prix od 16 sierpnia 2007.

W październiku 2018 po raz trzeci ogłosił zakończenie sportowej kariery^[86].

Miejsca w klasyfikacji poszczególnych turniejów

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

1994 Lillehammer	–	25. miejsce (K-120), 37. miejsce (K-90)[87]
1998 Nagano/Hakuba	–	4. miejsce (K-90), 37. miejsce (K-120)[88]
2002 Salt Lake City/Park City	–	4. miejsce (K-90), 9. miejsce (K-120)[89]
2006 Turyn/Pragelato	–	6. miejsce (K-95), 9. miejsce (K-125)[90]
2010 Vancouver/Whistler	–	4. miejsce (K-95), 31. miejsce (K-125)[91]
2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	29. miejsce (K-95), 22. miejsce (K-125)
2018 Pjongczang	–	40. miejsce (K-98), 27. miejsce (K-125)

Drużynowo

1994 Lillehammer	–	5. miejsce[87]
1998 Nagano/Hakuba	–	5. miejsce[88]
2002 Salt Lake City/Park City	–	srebrny medal[89]
2006 Turyn/Pragelato	–	srebrny medal[90]
2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	5. miejsce[c]
2018 Pjongczang	–	8. miejsce[d]

Starty J. Ahonena na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
25.	20 lutego	1994	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	–[e]	ind.	108,5 m	99,5 m	163,4 pkt	111,1 pkt	Jens Weißflog
5.	23 lutego	1994	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120		druż.[f]	119,5 m	111,0 m	889,5 pkt (214,9 pkt)	80,6 pkt	Niemcy
37.	25 lutego	1994	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90		ind.	88,0 m	73,0 m	186,0 pkt	96,0 pkt	Espen Bredesen
4.	11 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-90		ind.	86,5 m	91,5 m	231,5 pkt	3,0 pkt	Jani Soininen
37.	15 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120		ind.	106,0 m	--	91,3 pkt	181,0 pkt	Kazuyoshi Funaki
5.	17 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120		druż.[g]	101,0 m	128,0 m	833,9 pkt (213,2 pkt)	99,1 pkt	Japonia
4.	10 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-90		ind.	95,5 m	98,0 m	261,5 pkt	7,5 pkt	Simon Ammann
9.	13 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120		ind.	124,0 m	123,5 m	241,5 pkt	39,9 pkt	Simon Ammann
2.	18 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120		druż.[h]	129,0 m	125,5 m	974,0 pkt (260,6 pkt)	0,1 pkt	Niemcy
6.	12 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-95	HS-106	ind.	103,5 m	100,0 m	261,5 pkt	5,0 pkt	Lars Bystøl
9.	18 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	ind.	123,5 m	128,5 m	234,1 pkt	42,8 pkt	Thomas Morgenstern
2.	20 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	druż.[i]	129,0 m	132,0 m	976,6 pkt (251,8 pkt)	7,4 pkt	Austria
4.	13 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park Ski Jump	K-95	HS-106	indywid.	102,0 m	104,0 m	263,0 pkt	13,5 pkt	Simon Ammann
31.	20 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park Ski Jump	K-125	HS-140	indywid.	125,0 m	DNS[j]	111,0 pkt	173,6 pkt	Simon Ammann
29.	9 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	indywid.	97,0 m	92,5 m	229,2 pkt	48,8 pkt	Kamil Stoch
22.	15 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	indywid.	126,0 m	123,0 m	241,3 pkt	37,4 pkt	Kamil Stoch
8.	17 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	druż.[c]	124,5 m	132,0 m	942,8 pkt (240,6 pkt)	98,3 pkt	Niemcy
40.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	90,5 m	–	85,1 pkt	174,2 pkt	Andreas Wellinger
27.	17 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	indywid.	124,5 m	115,5 m	210,6 pkt	75,1 pkt	Kamil Stoch
8.	19 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	druż.[d]	122,5 m	120,5 m	790,4 pkt (214,3 pkt)	308,1 pkt	Norwegia

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

1993 Falun	–	31. miejsce (K-115)[92]
1995 Thunder Bay	–	9. miejsce (K-90), 9. miejsce (K-120)[93]
1997 Trondheim	–	złoty medal (K-90), 8. miejsce (K-120)[94]
1999 Ramsau/Bischofshofen	–	4. miejsce (K-120), 4. miejsce (K-90)[95]
2001 Lahti	–	brązowy medal (K-116), 6. miejsce (K-90)[96]
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	35. miejsce (K-120)[97]
2005 Oberstdorf	–	brązowy medal (K-90), złoty medal (K-120)[98]
2007 Sapporo	–	6. miejsce (K-120), 14. miejsce (K-90)[99]
2011 Oslo	–	20. miejsce (K-95), 30.miejsce (K-120)[100]
2015 Falun	–	15. miejsce (K-90), 19. miejsce (K-120)
2017 Lahti	–	25. miejsce (K-90), 23. miejsce (K-116)

Drużynowo

1993 Falun	–	6. miejsce[92]
1995 Thunder Bay	–	złoty medal[93]
1997 Trondheim	–	złoty medal[94]
1999 Ramsau/Bischofshofen	–	4. miejsce[95]
2001 Lahti	–	srebrny medal (K-116), srebrny medal (K-90)[96]
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	złoty medal[97]
2005 Oberstdorf	–	4. miejsce (K-90), srebrny medal (K-120)[98]
2007 Sapporo	–	4. miejsce[99]
2011 Oslo	–	8. miejsce (K-95)[101], 7. miejsce (K-120)[102]
2015 Falun	–	10. miejsce (drużyna mieszana/K-90)[k], 9. miejsce (K-120)[l]
2017 Lahti	–	11. miejsce (drużyna mieszana/K-90)[m], 6. miejsce (K-116)[n]

Starty J. Ahonena na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
31.	21 lutego	1993	Falun	Lugnet	K-115	–[e]	ind.	103,0 m	76,0 m	131,1 pkt	110,3 pkt	Espen Bredesen
6.	23 lutego	1993	Falun	Lugnet	K-115		druż.[o]	93,0 m	94,0 m	696,7 pkt (145,8 pkt)	124,8 pkt	Norwegia
9.	12 marca	1995	Thunder Bay	Normal Thunder	K-90		ind.	86,5 m	87,0 m	219,5 pkt	46,5 pkt	Takanobu Okabe
1.	16 marca	1995	Thunder Bay	Big Thunder	K-120		druż.[p]	123,5 m	121,5 m	889,0 pkt (244,5 pkt)	–
9.	18 marca	1995	Thunder Bay	Big Thunder	K-120		ind.	108,5 m	118,0 m	208,2 pkt	64,4 pkt	Tommy Ingebrigtsen
1.	22 lutego	1997	Trondheim	Granåsen	K-90		ind.	95,0 m	98,5 m	263,5 pkt	–
1.	27 lutego	1997	Trondheim	Granåsen	K-120		druż.[p]	114,5 m	123,0 m	955,3 pkt (231,0 pkt)	–
8.	1 marca	1997	Trondheim	Granåsen	K-120		ind.	111,5 m	126,5 m	231,9 pkt	20,2 pkt	Masahiko Harada
4.	21 lutego	1999	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	K-120		ind.	123,5 m	126,0 m	254,1 pkt	9,3 pkt	Martin Schmitt
4.	23 lutego	1999	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	K-120		druż.[q]	123,0 m	110,5 m	855,7 pkt (220,3 pkt)	133,2 pkt	Niemcy
4.	26 lutego	1999	Ramsau	Mattensprunganlage	K-90		ind.	94,0 m	93,0 m	249,0 pkt	6,0 pkt	Kazuyoshi Funaki
3.	19 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116		ind.	124,5 m	125,5 m	267,4 pkt	8,9 pkt	Martin Schmitt
2.	21 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116		druż.[r]	112,5 m	126,0 m	900,2 pkt (245,2 pkt)	39,6 pkt	Niemcy
6.	23 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90		ind.	86,0 m	87,5 m	216,5 pkt	29,5 pkt	Adam Małysz
2.	25 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90		druż.[s]	90,0 m	93,0 m	951,5 pkt (240,5 pkt)	2,0 pkt	Austria
35.	22 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120		ind.	120,0 m[t]	–	93,5 pkt	195,5 pkt	Adam Małysz
1.	23 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120		druż.[u]	118,5 m	124,0 m	1046,6 pkt (236,5 pkt)	–
3.	19 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	ind.	97,0 m	92,0 m	249,0 pkt	7,0 pkt	Rok Benkovič
4.	20 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	druż.[v]	95,0 m	97,0 m	928,0 pkt (254,5 pkt)	42,5 pkt	Austria
1.	25 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	ind.	141,5 m	142,5 m	313,2 pkt	–
2.	26 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[w]	129,5 m	142,5 m	1122,9 pkt (282,1 pkt)	14,4 pkt	Austria
6.	24 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	ind.	123,0 m	130,0 m	249,9 pkt	16,2 pkt	Simon Ammann
4.	25 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	druż.[x]	124,0 m	119,0 m	869,8 pkt (231,4 pkt)	130,4 pkt	Austria
14.	3 marca	2007	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-98	ind.	93,5 m	90,5 m	236,0 pkt	41,0 pkt	Adam Małysz
20.	26 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	indywid.	96,0 m	94,0 m	223,0 pkt	46,2 pkt	Thomas Morgenstern
8.	27 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	druż.[101]	100,0 m	94,5 m	900,5 pkt (221,1 pkt)	125,0 pkt	Austria
30.	3 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	indywid.	121,0 m	115,0 m	209,1 pkt	78,4 pkt	Gregor Schlierenzauer
7.	5 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	druż.[102]	117,5 m	–	408,3 pkt (102,1 pkt)	91,7 pkt	Austria
15.	21 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	indywid.	90,5 m	89,0 m	221,6 pkt	31,1 pkt	Rune Velta
10.	22 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	druż. mix.[k]	89,0 m	–	369,5 pkt (103,2 pkt)	548,4 pkt	Niemcy
19.	26 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	indywid.	118,5 m	122,5 m	206,5 pkt	62,2 pkt	Severin Freund
9.	28 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	druż.[l]	109,0 m	–	328,5 pkt (77,8 pkt)	544,1 pkt	Norwegia
25.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	90,5 m	89,5 m	226,3 pkt	44,5 pkt	Stefan Kraft
11.	26 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	druż. mix.[m]	90,5 m	–	397,4 pkt (116,5 pkt)	638,1 pkt	Niemcy
23.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	115,0 m	116,0 m	225,6 pkt	53,7 pkt	Stefan Kraft
6.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[n]	116,0 m	112,0 m	926,5 pkt (228,8 pkt)	177,7 pkt	Polska

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich

Indywidualnie

1994 Planica	–	12. miejsce[103]
1996 Tauplitz	–	srebrny medal[104]
1998 Oberstdorf	–	8. miejsce[105]
2000 Vikersund	–	brązowy medal[106]
2002 Harrachov	–	24. miejsce[107]
2004 Planica	–	srebrny medal[25]
2006 Tauplitz	–	8. miejsce[25]
2008 Oberstdorf	–	brązowy medal[25]
2010 Planica	–	27. miejsce[25]
2018 Oberstdorf	–	22. miejsce

Drużynowo

2004 Planica	–	srebrny medal[25]
2006 Tauplitz	–	srebrny medal[25]
2008 Oberstdorf	–	srebrny medal[25]
2018 Oberstdorf	–	8. miejsce[25]

Starty J. Ahonena na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
12.	20 marca	1994	Planica	Velikanka	K-185	–[e]	ind.	120,0 m	159,0 m	–[y]	–[y]	228,8 pkt	122,5 pkt	Jaroslav Sakala
2.	10–11 lutego	1996	Tauplitz	Kulm	K-185		ind.	179,0 m	191,0 m	192,0 m	194,0 m	734,2 pkt	3,9 pkt	Andreas Goldberger
8.	24 stycznia	1998	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185		ind.	187,0 m	177,5 m	191,0 m	183,5 m	702,8 pkt	63,6 pkt	Kazuyoshi Funaki
3.	12–14 lutego	2000	Vikersund	Vikersundbakken	K-185		ind.	147,5 m	180,5 m	190,0 m	–[y]	484,1 pkt	52,7 pkt	Sven Hannawald
24.	9–10 marca	2002	Harrachov	Čerťák	K-185		ind.	160,0 m	151,5 m	–[y]	–[y]	270,3 pkt	126,0 pkt	Sven Hannawald
2.	20–21 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	HS-215	ind.	190,0 m	225,0 m	216,5 m	201,5 m	814,1 pkt	18,0 pkt	Roar Ljøkelsøy
2.	22 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	HS-215	druż.[z]	211,5 m		217,5 m		1704,1 pkt (422,3 pkt)	7,7 pkt	Norwegia
8.	13–14 stycznia	2006	Tauplitz	Kulm	K-185	HS-203	ind.	192,5 m	197,0 m	167,0 m	195,0 m	715,8 pkt	72,2 pkt	Roar Ljøkelsøy
2.	15 stycznia	2006	Tauplitz	Kulm	K-185	HS-203	druż.[i]	196,0 m		193,5 m		1477,2 pkt (377,4 pkt)	20,7 pkt	Norwegia
3.	22–23 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	ind.	210,5 m	206,5 m	209,0 m	208,5 m	811,9 pkt	23,5 pkt	Gregor Schlierenzauer
2.	24 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	druż.[aa]	195,5 m		194,0 m		1477,0 pkt (372,4 pkt)	76,3 pkt	Austria
27.	19–20 lutego	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	ind.	182,0 m	189,5 m	197,0 m	197,0 m	701,1 pkt	234,7 pkt	Simon Ammann
22.	19–20 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	indywid.	182,0 m	194,5 m	192,0 m	–[y]	500,0 pkt	151,9 pkt	Daniel-André Tande
8.	21 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	druż.[ab]	190,0 m		189,0 m		1262,2 pkt (358,5 pkt)	400,0 pkt	Norwegia

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

1993 Harrachov	–	złoty medal
1994 Breitenwang	–	złoty medal

Drużynowo

1993 Harrachov	–	złoty medal[ac]
1994 Breitenwang	–	złoty medal[ad]

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Janne Ahonen w całej swojej karierze osiem razy stał na podium w klasyfikacji generalnej, a dwukrotnie w tej klasyfikacji zwyciężał.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Ahonen mając na koncie 36 zwycięstw jest piątym zawodnikiem w historii pod względem liczby zwycięstw w konkursach PŚ^[108]. Więcej wygranych mają tylko Gregor Schlierenzauer, Matti Nykänen, Adam Małysz i Kamil Stoch. Jako jedyny w historii pięciokrotnie wygrywał zawody PŚ w Engelbergu.

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	19 grudnia	1993	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	–[e]	120,5 m	–	113,4 pkt	–
2.	1 stycznia	1995	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115		114,0 m	112,0 m	247,6 pkt	* TCS 1994/1995
3.	3 grudnia	1995	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120		123,0 m	131,0 m	257,7 pkt	–
4.	10 stycznia	1996	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-180		179,0 m	191,5 m	357,0 pkt	* Pierwszy dzień mistrzostw świata w lotach
5.	7 marca	1998	Lahti	Salpausselkä	K-116		125,0 m	121,0 m	259,7 pkt	* Turniej Nordycki 1998
6.	6 grudnia	1998	Chamonix	Tremplin aux Bossons	K-95		98,0 m	97,5 m	248,0 pkt	–
7.	19 grudnia	1998	Harrachov	Čerťák	K-120		109,0 m	132,0 m	235,3 pkt	–
8.	20 grudnia	1998	Harrachov	Čerťák	K-120		126,0 m	126,5 m	252,5 pkt	–
9.	9 stycznia	1999	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120		126,5 m	127,0 m	255,3 pkt	–
10.	17 stycznia	1999	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116		119,0 m	128,5 m	258,4 pkt	–
11.	7 lutego	1999	Harrachov	Čerťák	K-120		118,5 m	123,0 m	233,7 pkt	–
12.	12 grudnia	1999	Villach	Villacher Alpenarena	K-90		94,0 m	94,0 m	251,0 pkt	–
13.	4 marca	2000	Lahti	Salpausselkä	K-90		91,0 m	98,5 m	254,5 pkt	* Turniej Nordycki 2000
14.	21 grudnia	2002	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120		128,0 m	132,0 m	271,5 pkt	–
15.	4 stycznia	2003	Innsbruck	Bergisel	K-120		122,0 m	115,5 m	227,5 pkt	* 51. Turniej Czterech Skoczni
16.	10 stycznia	2004	Liberec	Ještěd	K-120		127,0 m	–	128,6 pkt	–
17.	11 stycznia	2004	Liberec	Ještěd	K-120		139,0 m	–	147,2 pkt	–
18.	14 lutego	2004	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130		132,5 m	133,5 m	242,8 pkt	–
19.	27 listopada	2004	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	144,5 m	142,0 m	318,7 pkt	–
20.	28 listopada	2004	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	143,0 m	143,0 m	308,3 pkt	–
21.	4 grudnia	2004	Trondheim	Granåsen	K-120	HS-131	132,0 m	135,5 m	281,5 pkt	–
22.	5 grudnia	2004	Trondheim	Granåsen	K-120	HS-131	123,0 m	124,5 m	246,5 pkt	–
23.	12 grudnia	2004	Harrachov	Čerťák	K-120	HS-142	140,0 m	141,0 m	288,8 pkt	–
24.	18 grudnia	2004	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	141,0 m	137,5 m	279,3 pkt	–
25.	19 grudnia	2004	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	134,0 m	135,0 m	260,7 pkt	–
26.	29 grudnia	2004	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	127,5 m	133,5 m	268,4 pkt	* 53. Turniej Czterech Skoczni
27.	1 stycznia	2005	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	HS-125	124,0 m	128,0 m	260,1 pkt	* 53. Turniej Czterech Skoczni
28.	3 stycznia	2005	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-134	128,5 m	120,0 m	243,8 pkt	* 53. Turniej Czterech Skoczni
29.	9 stycznia	2005	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	135,0 m	152,0 m	279,1 pkt	–
30.	9 stycznia	2005	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	142,0 m	138,0 m	283,5 pkt	–
31.	29 grudnia	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	130,5 m	130,0 m	270,9 pkt	* 54. Turniej Czterech Skoczni
32.	6 stycznia	2006	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-125	HS-140	141,0 m	141,5 m	293,0 pkt	* 54. Turniej Czterech Skoczni
33.	5 stycznia	2008	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-125	HS-140	139,5 m	138,0 m	282,5 pkt	* 56. Turniej Czterech Skoczni
34.	6 stycznia	2008	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-125	HS-140	126,0 m	136,0 m	251,6 pkt	* 56. Turniej Czterech Skoczni
35.	20 stycznia	2008	Harrachov	Čerťák	K-185	HS-205	199,5 m	–	187,9 pkt	–
36.	4 marca	2008	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	122,5 m	126,0 m	248,3 pkt	* Turniej Nordycki 2008

Miejsca na podium

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Ahonen 108 razy stał na podium konkursów PŚ, co jest najlepszym wynikiem w historii^[3][109]. Dwunastokrotnie zajmował miejsca na podium w Engelbergu.

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	19 grudnia	1993	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	–[e]	120,5 m	–	113,4 pkt	1.	–
2.	10 grudnia	1994	Planica	Srednija Velikanka	K-92		92,0 m	93,0 m	233,0 pkt	3.	10,0 pkt	Kazuyoshi Funaki
3.	1 stycznia	1995	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115		114,0 m	112,0 m	247,6 pkt	1.	–
4.	14 stycznia	1995	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120		116,0 m	117,5 m	216,3 pkt	2.	2,9 pkt	Roberto Cecon
5.	15 stycznia	1995	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120		123,5 m	124,0 m	252,0 pkt	3.	6,2 pkt	Roberto Cecon
6.	21 stycznia	1995	Sapporo	Miyanomori	K-90		87,0 m	96,0 m	241,5 pkt	2.	4,0 pkt	Andreas Goldberger
7.	22 stycznia	1995	Sapporo	Ōkurayama	K-115		108,0 m	106,5 m	206,1 pkt	3.	8,6 pkt	Nicolas Dessum
8.	3 grudnia	1995	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120		123,0 m	131,0 m	257,7 pkt	1.	–
9.	10 grudnia	1995	Planica	Bloudkova velikanka	K-120		130,5 m	133,0 m	271,8 pkt	3.	5,5 pkt	Mika Laitinen
10.	16 grudnia	1995	Chamonix	Tremplin aux Bossons	K-95		88,0 m	101,5 m	248,0 pkt	2.	2,0 pkt	Ari-Pekka Nikkola
11.	10 stycznia	1996	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-180		179,0 m	191,5 m	357,0 pkt	1.	–
12.	11 stycznia	1996	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-180		192,0 m	194,0 m	377,2 pkt	3.	8,7 pkt	Andreas Goldberger
13.	17 marca	1996	Oslo	Holmenkollbakken	K-110		118,0 m	108,0 m	242,8 pkt	2.	6,6 pkt	Adam Małysz
14.	12 stycznia	1997	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120		124,0 m	125,0 m	241,2 pkt	2.	11,5 pkt	Primož Peterka
15.	20 grudnia	1997	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120		111,0 m	111,5 m	198,5 pkt	3.	18,7 pkt	Andreas Widhölzl
16.	4 stycznia	1998	Innsbruck	Bergisel	K-108		104,5 m	117,5 m	230,2 pkt	3.	10,5 pkt	Kazuyoshi Funaki
17.	6 stycznia	1998	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-120		118,0 m	121,0 m	232,7 pkt	3.	14,9 pkt	Sven Hannawald
18.	17 stycznia	1998	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116		98,0 m	107,0 m	181,9 pkt	2.	1,5 pkt	Kristian Brenden
19.	5 lutego	1998	Sapporo	Ōkurayama	K-120		133,0 m	119,0 m	258,1 pkt	3.	25,7 pkt	Andreas Widhölzl
20.	7 marca	1998	Lahti	Salpausselkä	K-116		125,0 m	121,0 m	259,7 pkt	1.	–
21.	28 listopada	1998	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120		124,5 m	130,0 m	261,1 pkt	2.	7,7 pkt	Martin Schmitt
22.	29 listopada	1998	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120		117,5 m	117,5 m	223,5 pkt	2.	16,4 pkt	Martin Schmitt
23.	5 grudnia	1998	Chamonix	Tremplin aux Bossons	K-95		100,5 m	92,0 m	240,5 pkt	2.	2,0 pkt	Martin Schmitt
24.	6 grudnia	1998	Chamonix	Tremplin aux Bossons	K-95		98,0 m	97,5 m	248,0 pkt	1.	–
25.	19 grudnia	1998	Harrachov	Čerťák	K-120		109,0 m	132,0 m	235,3 pkt	1.	–
26.	20 grudnia	1998	Harrachov	Čerťák	K-120		126,0 m	126,5 m	252,5 pkt	1.	–
27.	1 stycznia	1999	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115		114,5 m	118,0 m	240,0 pkt	2.	7,8 pkt	Martin Schmitt
28.	3 stycznia	1999	Innsbruck	Bergisel	K-108		108,5 m	108,5 m	226,1 pkt	2.	6,4 pkt	Noriaki Kasai
29.	6 stycznia	1999	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-120		124,5 m	126,0 m	255,9 pkt	2.	7,4 pkt	Andreas Widhölzl
30.	9 stycznia	1999	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120		126,5 m	127,0 m	255,3 pkt	1.	–
31.	16 stycznia	1999	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116		108,5 m	121,0 m	227,5 pkt	2.	5,8 pkt	Stefan Horngacher
32.	17 stycznia	1999	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116		119,0 m	128,5 m	258,4 pkt	1.	–
33.	7 lutego	1999	Harrachov	Čerťák	K-120		118,5 m	123,0 m	233,7 pkt	1.	–
34.	12 grudnia	1999	Villach	Villacher Alpenarena	K-90		94,0 m	94,0 m	251,0 pkt	1.	–
35.	18 grudnia	1999	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116		121,5 m	116,0 m	243,9 pkt	2.	16,1 pkt	Martin Schmitt
36.	19 grudnia	1999	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116		124,5 m	121,0 m	261,3 pkt	2.	7,4 pkt	Martin Schmitt
37.	1 stycznia	2000	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115		111,5 m	117,0 m	231,8 pkt	3.	9,9 pkt	Andreas Widhölzl
38.	3 stycznia	2000	Innsbruck	Bergisel	K-108		111,5 m	112,5 m	239,8 pkt	3.	6,9 pkt	Andreas Widhölzl
39.	6 stycznia	2000	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-120		130,5 m	127,0 m	270,3 pkt	2.	1,6 pkt	Andreas Widhölzl
40.	8 stycznia	2000	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120		125,5 m	119,5 m	244,0 pkt	2.	14,1 pkt	Martin Schmitt
41.	9 stycznia	2000	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120		111,5 m	122,5 m	222,2 pkt	3.	25,1 pkt	Martin Schmitt
42.	22 stycznia	2000	Sapporo	Ōkurayama	K-120		120,5 m	116,0 m	226,7 pkt	2.	12,1 pkt	Martin Schmitt
43.	5 lutego	2000	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120		114,5 m	126,0 m	234,4 pkt	3.	25,2 pkt	Andreas Widhölzl
44.	6 lutego	2000	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120		117,0 m	128,0 m	234,4 pkt	2.	5,2 pkt	Andreas Widhölzl
45.	4 marca	2000	Lahti	Salpausselkä	K-90		91,0 m	98,5 m	254,5 pkt	1.	–
46.	5 marca	2000	Lahti	Salpausselkä	K-116		120,5 m	124,5 m	257,5 pkt	2.	0,7 pkt	Martin Schmitt
47.	10 marca	2000	Trondheim	Granåsen	K-120		132,5 m	127,0 m	266,6 pkt	3.	13,1 pkt	Sven Hannawald
48.	12 marca	2000	Oslo	Holmenkollbakken	K-115		127,0 m	123,5 m	266,4 pkt	3.	5,0 pkt	Sven Hannawald
49.	19 marca	2000	Planica	Velikanka	K-185		198,0 m	211,0 m	402,3 pkt	2.	8,4 pkt	Sven Hannawald
50.	3 grudnia	2000	Kuopio	Puijo	K-120		119,0 m	124,0 m	232,1 pkt	2.	0,6 pkt	Martin Schmitt
51.	4 stycznia	2001	Innsbruck	Bergisel	K-108		104,0 m	103,0 m	214,3 pkt	2.	44,9 pkt	Adam Małysz
52.	6 stycznia	2001	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-120		118,5 m	124,5 m	242,9 pkt	2.	31,9 pkt	Adam Małysz
53.	14 stycznia	2001	Harrachov	Čerťák	K-185		200,5 m	193,0 m	381,2 pkt	2.	16,6 pkt	Adam Małysz
54.	13 marca	2002	Falun	Lugnet	K-115		121,5 m	117,5 m	248,7 pkt	3.	25,8 pkt	Matti Hautamäki
55.	29 listopada	2002	Ruka	Rukatunturi	K-120		133,5 m	138,0 m	291,2 pkt	3.	2,3 pkt	Primož Peterka
56.	30 listopada	2002	Ruka	Rukatunturi	K-120		141,0 m	134,5 m	298,4 pkt	2.	5,4 pkt	Andreas Widhölzl
57.	21 grudnia	2002	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120		128,0 m	132,0 m	271,5 pkt	1.	–
58.	29 grudnia	2002	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115		124,0 m	118,5 m	257,5 pkt	3.	5,6 pkt	Sven Hannawald
59.	4 stycznia	2003	Innsbruck	Bergisel	K-120		122,0 m	115,5 m	227,5 pkt	1.	–
60.	6 grudnia	2003	Trondheim	Granåsen	K-120		129,0 m	121,5 m	249,9 pkt	2.	4,4 pkt	Roar Ljøkelsøy
61.	14 grudnia	2003	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125		133,0 m	–	139,9 pkt	3.	5,9 pkt	Tami Kiuru
62.	20 grudnia	2003	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125		128,5 m	134,5 m	251,4 pkt	2.	7,2 pkt	Roar Ljøkelsøy
63.	4 stycznia	2004	Innsbruck	Bergisel	K-120		132,5 m	121,0 m	253,8 pkt	3.	11,4 pkt	Peter Žonta
64.	6 stycznia	2004	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-120		131,5 m	132,0 m	261,3 pkt	3.	4,5 pkt	Sigurd Pettersen
65.	10 stycznia	2004	Liberec	Ještěd	K-120	127,0 m	–	128,6 pkt	1.	–
66.	11 stycznia	2004	Liberec	Ještěd	K-120	139,0 m	–	147,2 pkt	1.	–
67.	23 stycznia	2004	Hakuba	Olimpijska	K-120	116,0 m	133,5 m	240,6 pkt	2.	11,2 pkt	Matti Hautamäki
68.	24 stycznia	2004	Sapporo	Ōkurayama	K-120	135,5 m	129,0 m	279,1 pkt	2.	2,3 pkt	Roar Ljøkelsøy
69.	25 stycznia	2004	Sapporo	Ōkurayama	K-120	124,5 m	128,0 m	256,5 pkt	3.	6,4 pkt	Roar Ljøkelsøy
70.	7 lutego	2004	Oberstdorf	im. H.Klopfera	K-185	213,5 m	198,0 m	402,8 pkt	2.	11,1 pkt	Roar Ljøkelsøy
71.	14 lutego	2004	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	132,5 m	133,5 m	242,8 pkt	1.	–
72.	7 marca	2004	Lahti	Salpausselkä	K-116	126,0 m	123,0 m	265,6 pkt	3.	3,5 pkt	Bjørn Einar Romøren
73.	27 listopada	2004	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	144,5 m	142,0 m	318,7 pkt	1.	–
74.	28 listopada	2004	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	143,0 m	143,0 m	308,3 pkt	1.	–
75.	4 grudnia	2004	Trondheim	Granåsen	K-120	HS-131	132,0 m	135,5 m	281,5 pkt	1.	–
76.	5 grudnia	2004	Trondheim	Granåsen	K-120	HS-131	123,0 m	124,5 m	246,5 pkt	1.	–
77.	11 grudnia	2004	Harrachov	Čerťák	K-120	HS-142	141,0 m	136,5 m	279,0 pkt	2.	5,2 pkt	Adam Małysz
78.	12 grudnia	2004	Harrachov	Čerťák	K-120	HS-142	140,0 m	141,0 m	288,8 pkt	1.	–
79.	18 grudnia	2004	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	141,0 m	137,5 m	279,3 pkt	1.	–
80.	19 grudnia	2004	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	134,0 m	135,0 m	260,7 pkt	1.	–
81.	29 grudnia	2004	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	127,5 m	133,5 m	268,4 pkt	1.	–
82.	1 stycznia	2005	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	HS-125	124,0 m	128,0 m	260,1 pkt	1.	–
83.	3 stycznia	2005	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-134	128,5 m	120,0 m	243,8 pkt	1.	–
84.	6 stycznia	2005	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-125	HS-140	132,0 m	140,5 m	271,0 pkt	2.	6,0 pkt	Martin Höllwarth
85.	9 stycznia	2005	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	135,0 m	152,0 m	279,1 pkt	1.	–
86.	22 stycznia	2005	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	142,0 m	138,0 m	283,5 pkt	1.	–
87.	30 stycznia	2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	128,5 m	132,0 m	270,9 pkt	2.	7,3 pkt	Adam Małysz
88.	26 listopada	2005	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	138,5 m	–	149,8 pkt	2.	5,6 pkt	Jakub Janda
89.	26 listopada	2005	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	140,5 m	136,0 m	299,7 pkt	2.	5,9 pkt	Robert Kranjec
90.	10 grudnia	2005	Harrachov	Čerťák	K-120	HS-142	129,0 m	140,0 m	264,2 pkt	3.	25,3 pkt	Andreas Küttel
91.	11 grudnia	2005	Harrachov	Čerťák	K-120	HS-142	137,5 m	139,0 m	281,7 pkt	2.	5,4 pkt	Jakub Janda
92.	29 grudnia	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	130,5 m	130,0 m	270,9 pkt	1.	–
93.	1 stycznia	2006	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	HS-125	122,5 m	124,0 m	262,2 pkt	2.	2,5 pkt	Jakub Janda
94.	6 stycznia	2006	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-125	HS-140	141,0 m	141,5 m	293,0 pkt	1.	–
95.	30 stycznia	2006	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	127,0 m	130,5 m	264,0 pkt	3.	10,3 pkt	Matti Hautamäki
96.	30 stycznia	2006	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	132,0 m	130,5 m	274,5 pkt	2.	3,0 pkt	Matti Hautamäki
97.	13 grudnia	2007	Villach	Villacher Alpenarena	K-90	HS-98	93,0 m	95,0 m	243,5 pkt	2.	11,0 pkt	Thomas Morgenstern
98.	14 grudnia	2007	Villach	Villacher Alpenarena	K-90	HS-98	91,0 m	94,0 m	238,5 pkt	3.	11,0 pkt	Thomas Morgenstern
99.	29 grudnia	2007	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	130,5 m	137,0 m	279,0 pkt	3.	16,9 pkt	Thomas Morgenstern
100.	1 stycznia	2008	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	132,0 m	141,0 m	272,7 pkt	2.	1,7 pkt	Gregor Schlierenzauer
101.	5 stycznia	2008	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-125	HS-140	139,5 m	138,0 m	282,5 pkt	1.	–
102.	6 stycznia	2008	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-125	HS-140	126,0 m	136,0 m	251,6 pkt	1.	–
103.	20 stycznia	2008	Harrachov	Čerťák	K-185	HS-205	199,5 m	–	187,9 pkt	1.	–
104.	4 marca	2008	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	122,5 m	126,0 m	248,3 pkt	1.	–
105.	14 marca	2008	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	212,5 m	221,5 m	427,8 pkt	2.	19,2 pkt	Gregor Schlierenzauer
106.	29 grudnia	2009	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	116,5 m	137,0 m	253,3 pkt	2.	11,9 pkt	Andreas Kofler
107.	3 stycznia	2010	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	128,0 m	117,5 m	237,4 pkt	3.	13,7 pkt	Gregor Schlierenzauer
108.	6 stycznia	2010	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-125	HS-140	134,0 m	133,5 m	264,0 pkt	2.	0,7 pkt	Thomas Morgenstern

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

Sezon 1992/1993
																	punkty
-	-	56	-	-	47	55	23	45	41	-	-	-	11	-	-	30	5
Legenda
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15  -  – zawodnik nie wystartował
Sezon 1993/1994
																			punkty
47	q	35	11	1	8	27	36	10	20	5	5	-	-	20	7	12	32	8	388
Sezon 1994/1995
																					punkty
3	4	4	1	7	15	4	2	3	2	3	11	18	5	30	7	23	-	14	4	8	869
Sezon 1995/1996
																												punkty
4	1	4	3	4	2	31	38	6	5	14	7	37	20	15	16	17	19	1	3	4	9	5	7	14	10	18	2	1054
Sezon 1996/1997
																									punkty
48	34	23	5	9	12	33	14	31	5	8	2	5	6	6	7	10	5	4	7	6	15	6	22	8	734
Sezon 1997/1998
																											punkty
24	34	14	11	q	3	7	12	4	3	3	7	2	6	8	10	3	18	11	12	1	11	18	22	13	-	-	836
Sezon 1998/1999
																													punkty
2	2	2	1	8	7	1	1	5	2	2	2	1	4	2	1	8	7	6	14	1	18	4	31	8	5	5	8	9	1695
Sezon 1999/2000
																										punkty
37	66	10	33	1	2	2	6	3	3	2	2	3	2	6	4	2	3	6	19	9	1	2	3	3	2	1437
Sezon 2000/2001
																					punkty
17	4	2	9	4	2	2	5	2	5	6	9	10	-	-	10	46	19	-	-	-	686
Sezon 2001/2002
																						punkty
33	-	-	-	19	18	11	-	-	12	16	q	16	8	34	14	-	-	4	3	5	4	356
Sezon 2002/2003
																											punkty
3	2	9	4	4	10	1	8	3	5	1	4	6	20	6	6	8	11	17	5	9	24	19	17	19	35	19	1016
Sezon 2003/2004
																							punkty
23	6	2	3	2	13	4	3	3	1	1	6	12	2	2	3	2	1	14	3	4	7	8	1316
Sezon 2004/2005
																												punkty
1	1	1	1	2	1	1	1	1	1	1	2	1	-	-	1	7	4	2	-	-	-	4	12	4	18	17	6	1715
Sezon 2005/2006
																						punkty
2	2	5	6	3	2	4	1	2	6	1	-	-	3	2	6	20	-	25	12	11	10	1024
Sezon 2006/2007
																								punkty
55	6	7	21	14	7	16	5	11	4	25	8	8	-	-	-	-	8	8	10	10	7	9	17	539
Sezon 2007/2008
																											punkty
14	4	7	2	3	16	15	3	2	1	1	5	4	1	13	16	-	-	4	5	9	9	1	4	14	2	5	1291
Sezon 2009/2010
																							punkty
34	9	-	16	13	10	2	6	3	2	9	12	-	-	7	9	11	-	-	27	-	-	-	494
Sezon 2010/2011
																										punkty
q	35	-	-	24	34	20	31	5	33	20	-	-	-	-	35	39	47	-	-	-	q		34	-	-	74
Sezon 2013/2014
																												punkty
16	31	13	9	21	5	23	29	25	14	23	38	-	-	-	-	-	-	30	20	34	28	36	-	-	-	-	-	176
Sezon 2014/2015
																															punkty
-	29	32	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	31	30	-	-	-	-	34	20	q	24	40	23	-	29
Sezon 2015/2016
																													punkty
41	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	43	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2016/2017
																										punkty
34	34	45	q	q	-	-	-	-	-	-	-	-	41	21	23	25	-	-	-	-	48	-	-	-	-	24
Sezon 2017/2018
																						punkty
45	34	-	-	45	-	-	-	-	-	-	39	-	-	-	37	-	-	-	-	-	-	0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował