Janusz Alwasiak

Janusz Franciszek Alwasiak
Ilustracja
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1932
Pabianice

Data i miejsce śmierci

12 lipca 2019
Pabianice

profesor 1992 nauk medycznych
Specjalność: anatomia patologiczna
Alma Mater

Akademia Medyczna w Łodzi

Doktorat

1969 – nauki medyczne
Akademia Medyczna w Łodzi

Habilitacja

1983
Akademia Medyczna w Łodzi

anatomia patologiczna, nauczyciel akademicki
Zakład

Zakład Anatomii Patologicznej Akademii Medycznej w Łodzi

Okres zatrudn.

1964-1974

Ośrodek Naukowo-Badawcy AM w Łodzi

Katedra Onkologii

Okres zatrudn.

1975-1996

Zakład

Zakład Patologii Nowotworów Katedry Onkologii AM w Łodzi

Okres zatrudn.

1996-1999

Janusz Franciszek Alwasiak (ur. 3 grudnia 1932 w Pabianicach, zm. 12 lipca 2019[1]) – polski lekarz, profesor doktor habilitowany nauk medycznych, nauczyciel akademicki, Honorowy Obywatel Pabianic[2].

Życiorys

Młodość

Jeden z pięciu synów Michała Alwasiaka i Janiny z domu Kołodziejczyk, wychowywał się w rodzinie robotniczej. W chwili wybuchu wojny miał 7 lat i naukę szkolną odbywał na tajnych kompletach. W 1942 został sam z matką i braćmi, ponieważ ojciec trafił do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, a następnie w Buchenwaldzie. Maturę zdał w 1951 w Gimnazjum im. Jędrzeja Śniadeckiego w Pabianicach (obecnie I Liceum Ogólnokształcące im. Jędrzeja Śniadeckiego), a w latach 1951–1957 studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Łodzi[2].

Kariera medyczna

Pracę lekarza rozpoczął w Szpitalu Miejskim w Pabianicach. 24 września 1960 uzyskał I stopień specjalizacji z anatomii patologicznej (czyli patomorfologii, a 30 kwietnia 1964 I stopień specjalizacji z chorób wewnętrznych. W 1964 rozpoczął pracę w Zakładzie Anatomii Patologicznej Akademii Medycznej w Łodzi pod kierownictwem profesora Aleksandra Pruszczyńskiego. Tytuł specjalisty II stopnia z zakresu anatomii patologicznej zdobył 11 kwietnia 1968. 10 grudnia 1969 obronił rozprawę doktorską, której promotorem był docent Andrzej Głuszcz, i uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. Tytuł specjalisty neuropatologii posiada od 14 maja 1975. W 1975 przeniósł się do Ośrodka Naukowo-Badawczego Akademii Medycznej w Łodzi, przekształconego w Katedrę Onkologii, która kierował prof. Leszek Woźniak. Otrzymał tam stanowisko kierownika Pracowni Cytodiagnostyki Klinicznej. 15 grudnia 1981 zakończył swój przewód habilitacyjny i w lipcu 1983 uzyskał stanowisko docenta. Profesorem nadzwyczajnym Akademii Medycznej w Łodzi został w 1986. Tytuł profesora zwyczajnego nauk medycznych Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nadał mu 12 maja 1992. W 1996 objął stanowisko kierownika Zakładu Patologii Nowotworów Katedry Onkologii Akademii Medycznej w Łodzi. Pomimo przejścia na emeryturę w 1999 pozostał aktywny zawodowo[3].

Pochowany na Cmentarzu Ewangelickim w Pabianicach[3].

Działalność pozazawodowa

Na przestrzeni lat 1949–1965 czynnie uprawiał sport jako piłkarz klubu PTC Pabianice oraz hokeista Włókniarza Pabianice. W ramach PTTK trenował narciarstwo. Od 1988 zaangażował się w pracę społeczną na rzecz Pabianic i został czynnym członkiem Zarządu (a następnie Członkiem Honorowym) Towarzystwa Przyjaciół Pabianic. 5 listopada 1996 otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Pabianice[3].

Dorobek naukowy

Spektrum jego zainteresowań naukowych koncentrowało się wokół nowotworów, głównie ośrodkowego układu nerwowego. Na temat mechanizmów obronnych w nowotworach, wznów glejaków, wzrostu i rozsiewu chłoniaków w ośrodkowym układzie nerwowym opublikował 98 prac. Spośród nich 59 ukazało się w językach obcych. Odbył szkolenia specjalistyczne w renomowanych ośrodkach medycznych takich jak Uniwersytet Stanford w Kalifornii, Uniwersytet Tromsø, szpitale w Bodø i Skien w Norwegii, Leiden i Delft w Holandii. W latach 1973–1977 kierował pracami polsko-amerykańskiego zespołu zajmującego się biologią i histochemią glejaków[2].

Członek licznych towarzystw i organizacji naukowych:

  • Polskiego Towarzystwa Onkologicznego (w latach 1982–1990 był przewodniczącym Oddziału Łódzkiego PTO), otrzymał tytuł członka honorowego tego towarzystwa;
  • Towarzystwa Patologów Polskich;
  • Krajowego Zespołu Specjalistycznego w dziedzinie patomorfologii (w latach 1987–1991 był wiceprzewodniczącym Zespołu);
  • Komisji Neuroonkologii Komitetu Nauk Neurologicznych Polskiej Akademii Nauk;
  • European Academy of Pathology;
  • International Society of Neuropathology.

Kierował specjalizacją 7 lekarzy w dziedzinie patomorfologii i 2 lekarzy w dziedzinie neuropatologii.

Wypromował 5 doktoratów z zakresu nauk medycznych:

  • Badania nad pochodzeniem komórek śródmiąższowych naczyniaka płodowego (dr Aleksandra Omulecka 1 stycznia 1990);
  • Wyniki leczenia elektrokonizacją ciężkiej dysplazji i raka przedinwazyjnego szyjki macicy (CIN III) (dr Janusz Sobotkowski 25 maja 1993);
  • Histoklinika prymitywnych neuroektodermalnych guzów CUN (dr Paweł Kolasa 21 czerwca 1994);
  • Badania odległe kobiet z rozpoznaniem cytologicznym CIN (follow-up) (dr Jan Matyjaszczyk 13 grudnia 1994);
  • Białko p 65 w naciekającym przewodowym raku sutka u kobiet (dr Marek Stempień 4 czerwca 1996).

Ponadto recenzował rozprawę habilitacyjną prof. Stanisława Spornego Cytodiagnostyka chorób tarczycy (15 grudnia 1998).

Przypisy

  1. ↑ Odszedł profesor Janusz Alwasiak – znakomity lekarz. zyciepabianic.pl. [dostęp 2019-07-12]. (pol.).
  2. ↑ a b c Roman Kubiak - My Pabianiczanie. Agencja Dziennikarzy, 2019, s. 5-8, język polski, ISBN 978-83-945659-1-6
  3. ↑ a b c Rok temu odszedl Janusz Alwasiak (1932-2019). www.zyciepabianic.pl. [dostęp 2021-12-21].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Janusz Alwasiak.jpg
Autor: Arkadiusz Jeziorski, Licencja: FAL
Janusz Alwasiak