Janusz Dłużniakiewicz

Janusz Dłużniakiewicz
Ilustracja
Janusz Dłużniakiewicz (przed 1933)
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

1 października 1888
Wacławów

Data i miejsce śmierci

19 października 1932
Kuńkowce

Przebieg służby
Lata służby

1914–1932

Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Formacja

Orzełek legionowy.svg Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty
23 Pułk Piechoty
32 Pułk Piechoty
3 Pułk Piechoty Legionów
11 Pułk Piechoty
28 Pułk Strzelców Kaniowskich
1 Pułk Piechoty Legionów
33 Pułk Piechoty
2 Pułk Strzelców Podhalańskich

Stanowiska

dowódca batalionu piechoty
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920-1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka „Za wierną służbę” Odznaka 1 Kompanii Kadrowej Państwowa Odznaka Sportowa
Grób płk. Janusza Dłużniakiewicza

Janusz Wacław Dłużniakiewicz, ps. „Sęp” (ur. 1 października 1888 w Wacławowie, zm. 19 października 1932 pod Kuńkowcami) – polski żołnierz, pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Janusz Wacław Dłużniakiewicz urodził się 1 października 1888 w majątku Wacławów w ówczesnej guberni kaliskiej, w rodzinie Zygmunta i Janiny z domu Golcz[1]. Naukę rozpoczął w Męskim Gimnazjum Klasycznym w Kaliszu, ale został z niego usunięty za uczestnictwo w strajku szkolnym (1905). Naukę kontynuował w polskiej Szkole Handlowej w Kaliszu, w której w 1908 złożył egzamin dojrzałości. Następnie podjął studia na Uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii.

Działał w organizacjach niepodległościowych, był jednym z przywódców stowarzyszenia „Filarecja”, działał w PPS – Frakcji Rewolucyjnej, Związku Walki Czynnej. W ramach Związku Strzeleckiego ukończył szkołę podoficerską i oficerską.

Na I wojnę światową wyruszył 6 sierpnia 1914 z krakowskich Oleandrów w składzie 2 plutonu 1 Kompanii Kadrowej. Następnie walczył w szeregach 1 pułku piechoty Legionów, awansując 2 lipca 1915 do stopnia porucznika. W szeregach I Brygady Legionów Polskich był dowódcą plutonu, następnie dowódcą kompanii. W listopadzie 1916 zaangażował się w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej, działał jako komendant placu w Warszawie, później w okręgu łomżyńskim. W lipcu 1917 został aresztowany i następnie był internowany w Beniaminowie i Werlu aż do schyłku wojny do końca października 1918.

Po odzyskaniu wolności w listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i był dowódcą batalionu w 23 pułku piechoty. Od stycznia 1919 w szeregach 32 pułku piechoty walczył na froncie wołyńskim. W sierpniu 1919 przeniesiony do 3 pułku piechoty Legionów i walczył na froncie litewsko-białoruskim w wojnie polsko-bolszewickiej. 15 lipca 1920 został awansowany do stopnia majora[2]. Od sierpnia 1920 był dowódcą batalionu w 11 pułku piechoty. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował służbę wojskową. 13 czerwca 1922 został (10 lipca zatwierdzony) na stanowisku dowódcy batalionu 28 pułku Strzelców Kaniowskich[3]. W następnych latach pełnił służbę w 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie. Od kwietnia 1923 do listopada 1926 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy tego oddziału[4][5]. W 1923 otrzymał zezwolenie na zawarcie związku małżeńskiego z Teresą Teofilą Sokołowską z domu Buryan (1889-1980), którą poślubił 23 września 1923[6][7][8][9]. 3 listopada 1926 objął dowództwo 33 pułku piechoty w Łomży[10][11]. Na tym stanowisku 24 grudnia 1929 awansował do stopnia pułkownika. 31 marca 1930 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku[12][13].

Był szanowany i ceniony zarówno wśród żołnierzy, jak również mieszkańców Sanoka. Uprawiał sport. Miał żonę i syna[14][15].

19 października 1932 około godz. 11 utonął w Sanie pod Kuńkowcami, gdy w czasie wycieczki kajakowej przez podmuch wiatru przewrócił się kajak z żaglem; początkowo podróżujący z nim ppor. Aleksander Florkowski wyciągnął go z toni wodnej i usadowił na kajaku, lecz następnie pułkownik wskutek wyczerpania osunął się i utonął[16][14][15][17][18]. Ciało pułkownika zostało odnalezione 21 października 1932 w okolicach Jarosławia, po czym zostało przewiezione koleją do Sanoka[19][20]. 24 października 1932 został pochowany na sanockim cmentarzu[21][22]. W późniejszym czasie jego szczątki zostały przeniesione na warszawski Cmentarz Wojskowy na Powązkach (kwatera 5A-7-9)[23].

Jego syn Zdzisław Dłużniakiewicz (ur. 1928) podczas II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej ps. „Jasiek”, zginął pod koniec powstania warszawskiego 27 września 1944[24][8].

Awanse

  • podporucznik – 9 października 1914 (pierwsze nadanie stopni oficerskich przez Józefa Piłsudskiego w Jakubowicach)
  • porucznik – 2 lipca 1915
  • major – zatwierdzony 15 lipca 1920 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920, zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 204. lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • podpułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 50. lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • pułkownik – 24 grudnia 1929 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. Polak (red.) 1993 ↓, s. 45.
  2. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 27 z 21.07.1920 r.
  3. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 22 z 22.07.1922 r.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 125, 401.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 121, 344.
  6. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Drukarnia Wydawnicza, 1939, s. 58.
  7. Nasza rodzina. „Polska Zbrojna”. Nr 259, s. 5, 22 września 1923. 
  8. a b Teresa Dłużniakiewicz. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2021-07-25].
  9. Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 82 (poz. 193).
  10. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 45 z 20.10.1926 r.
  11. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 49, 164.
  12. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 8 z 31.03.1930 r.
  13. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 18, 616.
  14. a b Tragiczna śmierć oficera. Pułk. Dłużniakiewicz utonął. „Express Wieczorny Ilustrowany”. Nr 293, s. 6, 20 października 1932. 
  15. a b Płk Janusz Dłużniakiewicz znalazł śmierć w nurtach Sanu. „Głos Poranny”. Nr 290, s. 4, 20 października 1932. 
  16. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 13 z 09.12.1932 r.
  17. Tragiczny wypadek na Sanie. „Sport Wodny”, s. 270, Nr 14 z 1932. 
  18. Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 451, Nr 13 z 9 grudnia 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  19. Odnalezienie zwłok płk. Dłużniakiewicza. „Głos Poranny”, s. 3, Nr 292 z 22 października 1932. 
  20. Zwłoki śp. płk. Dłużniakiewicza odnalezione pod Jarosławiem. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, s. 12, Nr 294 z 23 października 1932. 
  21. Janusz Wacław Dłużniakiewicz. Nekrolog. „Kurier Warszawski”, s. 9, Nr 292 z 22 października 1932. 
  22. Pogrzeb płk. Dłużniakiewicza. „Nowy Dziennik Łódzki”, s. 3, Nr 295 z 25 października 1932. 
  23. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  24. Zdzisław Dłużniakiewicz. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2021-07-25].
  25. M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  26. Odznaczenia Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Słowo Polskie”, s. 8, Nr 104 z 17 kwietnia 1931. 
  27. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża i Medalu Niepodległości. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 360, Nr 8 z 11 listopada 1931. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  28. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  29. a b Na podstawie fotografii w infoboksie.
  30. 6 sierpień: 1914–1934, Warszawa: Zarząd Główny Związku Legjonistów Polskich, 1934, s. 19.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet plk.svg
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
POL Krzyż Walecznych (1920) 2r BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
Za wierną służbe 4.jpg
Autor: Saper65, Licencja: CC BY-SA 3.0
Odznaka Za Wierną Służbę.
Odznaka 1 Kompanii Kadrowej.JPG
Autor: Jurek281, Licencja: CC BY-SA 3.0
Odznaka 1 Kompanii Kadrowej
Janusz Dłużniakiewicz (-1933).jpg
Janusz Dłużniakiewicz (przed 1933)
Janusz Dłużniakiewicz (grób).JPG
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób pułkownika Janusza Dłużniakiewicza na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie
Orzełek legionowy.svg
Orzełek legionowy
Państwowa Odznaka Sportowa.jpg
Autor: Pnapora, Licencja: CC BY-SA 4.0
Państwowa Odznaka Sportowa