Janusz Dukiet
kapitan piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 17 kwietnia 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 31 maja 1975 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | 45 Pułk Piechoty, |
Stanowiska | dowódca kompanii, |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
Odznaczenia | |
Janusz Stanisław Dukiet (ur. 17 kwietnia 1895 we Lwowie, zm. 31 maja 1975 w Krakowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Janusz Stanisław Dukiet[1] urodził się 17 kwietnia 1895 we Lwowie[2][3] jako jeden z pięciu synów Władysława (1868–1942, sędzia w Lisku[4], prokurator w Sanoku) i Marii z domu Wagner (1870–1953)[5][6]. Jego braćmi byli: Włodzimierz (ur. 1897[7][8], zm. w 1905 w Makowie wskutek choroby[9]), Mieczysław (1899–1983, lekarz, oficer, działacz sportowy w Krynicy-Zdroju[10]), Zbigniew Tadeusz (ur. 1905[11], urzędnik bankowy, do 1939 w Kołomyi, zaginął 2 kwietnia 1940[12][13]), Tadeusz Maria (1908[14]–1969, po wojnie pracownik umysłowy w Bytomiu[15], ojciec prof. zw. nauk prawnych Teresy Dukiet-Nagórskiej).
Podczas nauki szkolnej wraz z bratem Włodzimierzem działał w sanockim harcerstwie, należał do I Drużyny Skautowej im. hetmana Stanisława Żółkiewskiego – ex ossibus ultor; pełnił funkcję zastępowego i instruktora[16][17][18]. W 1914 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku[19][5] (do tej szkoły uczęszczali także jego bracia)[20]. Po maturze miał podjąć studia na akademii górniczej[5].
Podczas I wojny światowej został powołany do szeregów C. K. Armii w stopniu chorążego rezerwy piechoty z dniem 1 sierpnia 1915[21]. Około 1916–1918 był żołnierzem 45 pułku piechoty, przed wojną stacjonującego w Sanoku[22][23]. Dekretem Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego z 19 lutego 1919 jako były oficer armii austriackiej został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 stycznia 1918 wraz z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 sierpnia 1916[24] i rozkazem z tego samego dnia 19 lutego 1919 Szefa Sztabu Generalnego płk. Stanisława Hallera mianowany komendantem 2 kompanii przy dowództwie 3 batalionu Strzelców Sanockich od 1 listopada 1918[25][6]. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej[6]. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty[26][27][28][6]. Po wojnie, w stopniu porucznika był jednym z referentów Referatu A-1 (Techniczno-Wywiadowczy) Oddziału II Sztabu Generalnego, kierowanego przez kpt. Tadeusza Puszczyńskiego[29]. W 1923, 1924 był oficerem 67 pułku piechoty w garnizonie Brodnica (w którym był dowódcą kompanii[6]), w tym w 1923 jako oficer nadetatowy służył w Oddziale II SG[30][31], gdzie był kierownikiem Referatu B.5, później B.5/6[32]. W 1928 był oficerem 51 pułku piechoty w garnizonie Brzeżany, pełniąc stanowiska dowódcy kompanii, komendanta obwodowego Przysposobienia Wojskowego[33][6]. W 1934, jako kapitan piechoty przeniesiony w stan spoczynku był w oficerskiej kadrze okręgowej nr X jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i był wówczas przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Przemyśl[34].
Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1938 został uznany przynależnym do gminy Sanok[3].
Po wybuchu II wojny światowej, zmobilizowany do Wojska Polskiego, uczestniczył w kampanii wrześniowej na stanowisku komendanta kwatery głównej 22 Dywizji Piechoty Górskiej[6]. Po zakończeniu wojny w 1946 był oskarżony i sądzony przed sądem w Warszawie w procesie członków OP i NSZ, w trakcie którego nie przyznał się do zarzucanych mu czynów[35]. Był jednym z założycieli zarejestrowanej 12 lutego 1948 Kasy Zapomogowej Pracowników Przemysłu Węglowego Kopalni Wanda-Lech w Nowym Bytomiu[36]. Po wojnie (1958) był pracownikiem umysłowym, zamieszkiwał w Katowicach-Ligocie przy ul. Grunwaldzkiej 8a/4[15].
Zmarł nagle 31 maja 1975 w Krakowie, a jego pogrzeb odbył się 3 czerwca 1975 na tamtejszym Cmentarzu Rakowickim (kwatera PAS 62-wsch-4)[37][38].
Ordery i odznaczenia
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[39]
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry, przed 1917)[22]
- Brązowy Medal Waleczności (Austro-Węgry, przed 1917)[22]
Przypisy
- ↑ W ewidencji wojskowych c. k. armii był określany w języku niemieckim jako „Johann Dukiet”.
- ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok 1913/14 (zespół 7, sygn. 61). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 668.
- ↑ a b Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 86 (poz. 243).
- ↑ Andrzej Dukiet. Dr Mieczysław Dukiet. „Krynickie Zdroje”, s. 10, Nr 4 (146) z 2008.
- ↑ a b c XXXIII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1913/14. Sanok: Fundusz Naukowy, 1914, s. 58.
- ↑ a b c d e f g W. B. Moś. (Strzelcy Podhalańscy 1918–1939. Kraków 1989): Lubelszczyzna – 1939 r. Janusz Dukiet. stankiewicze.com. [dostęp 2016-11-01].
- ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok 1913/14 (zespół 7, sygn. 61). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 566.
- ↑ W 1914 Janusz Dukiet, ur. 1895, ukończył VIII klasę w sanockim gimnazjum. W tym samym roku Włodzimierz ukończył VII klasę w tej szkole. XXXIII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1913/14. Sanok: Fundusz Naukowy, 1914, s. 69.
- ↑ Karol Zaleski, Pamiętnik dr Karola Zaleskiego, (zespół 25, sygn. 13), Archiwum Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku, s. 151 .
- ↑ Andrzej Dukiet. Dr Mieczysław Dukiet. „Krynickie Zdroje”, s. 10–11, 13, Nr 4 (146) z 2008.
- ↑ Państwowe Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Katalog główny, rok 1921/22 (zespół 7, sygn. 82). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 493.
- ↑ Obwieszczenia sądowe. Uznanie za zmarłego i stwierdzenie faktu śmierci. „Monitor Polski”. Nr 153, s. 4, 23 grudnia 1947.
- ↑ Józef Stachowicz: W służbie ojczyzny. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 119.
- ↑ Państwowe Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Katalog główny, rok 1921/22 (zespół 7, sygn. 82). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 222.
- ↑ a b Zofia Bandurka: Wykaz imienny zaproszonych i obecnych na Zjeździe – przygotowała mgr Zofia Bandurkówna. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 122.
- ↑ XXXIII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1913/14. Sanok: Fundusz Naukowy, 1914, s. 40.
- ↑ Czesław Mazurczak: Harcerstwo Sanockie 1910–1949. Kraków: Harcerska Oficyna Wydawnicza, 1990, s. 9, 11, 14.
- ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 474.
- ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. 25, s. 3, 14 czerwca 1914.
- ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2016-11-01].
- ↑ Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 299.
- ↑ a b c Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 466.
- ↑ Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 598.
- ↑ Dekret Naczelnego Wodza Wojsk Polskich o przyjęciu do W.P. oficerów z b. armii austro-węgierskiej (838). „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 647, Nr 26 z 8 marca 1919.
- ↑ Rozkaz Naczelnego Dowództwa Wojsk Polskich o przydziale oficerów (841). „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 654, Nr 26 z 8 marca 1919.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 420.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 167.
- ↑ Mieczysław Starczewski: Płk dypl. Tadeusz Puszczyński współtwórca działań specjalnych (dywersji pozafrontowej) w Polsce w okresie międzywojennym. dlibra.bg.ajd.czest.pl. s. 928, 930. [dostęp 2016-11-01].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 9, 317.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 282.
- ↑ Stanisław Zenon Zakrzewski (1890–1976): "Na wozie i pod wozem".
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 65.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 328, 1042.
- ↑ Proces przeciw NSZ-owcom. „Trybuna Robotnicza”, s. 4, Nr 286 z 18 października 1946.
- ↑ Obwieszczenia sądowe. Ogłoszenia władz administracyjnych. Rejestr stowarzyszeń. „Monitor Polski”. Nr 35, s. 3, 6 kwietnia 1948.
- ↑ Nekrolog. „Dziennik Polski”, s. 2, Nr 126 (9711) z 3 czerwca 1975.
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych, zck-krakow.pl [dostęp 2022-12-30] .
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.Baretka: Wstążka Wojenna (Kriegsbande) dla odznaczeń austro-węgierskich (m.in.: Militär-Verdienstkreuz; Militär-Verdienstmedaille (Signum Laudis); Franz-Joseph-Orden; Tapferkeitsmedaille).