Janusz Gąsiorowski

Janusz Gąsiorowski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	17 czerwca 1889 Lwów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	19 października 1949 Paryż, Francja
Przebieg służby
Lata służby	1913–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Sztab Główny 7 Dywizja Piechoty
Stanowiska	szef Sztabu Głównego dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa, Kampania wrześniowa
Odznaczenia

Janusz Tadeusz Gąsiorowski (ur. 17 czerwca 1889 we Lwowie^[1], zm. 19 października 1949 w Paryżu) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się i wychował we Lwowie. Był synem Ferdynanda i Wandy z Gostyńskich. W 1907 ukończył gimnazjum filologiczne we Lwowie^[1]. Do 1912 zaliczył 9 semestrów na Wydziałach Filozoficznych Uniwersytetu Wiedeńskiego i Jagiellońskiego w Krakowie.

Od 1901 działał w organizacjach niepodległościowych, „Przyszłość”, tzw. Pet i „Zarzewie”^[1]. Od 1909 w Polskich Drużynach Strzeleckich. Był wykładowcą, instruktorem i członkiem Komendy Naczelnej PDS oraz komendantem tej organizacji w Krakowie.

1 października 1913 rozpoczął ochotniczą jednoroczną służbę w cesarsko-królewskiej armii. Z chwilą rozpoczęcia I wojny światowej został zatrzymany w służbie czynnej. Walczył na froncie rosyjskim, w 1, a potem 7. dywizjonie artylerii konnej. Zajmował stanowiska dowódcy plutonu i baterii, adiutanta dywizjonu i grupy kombinowanej.

10 grudnia 1916 roku, otrzymał urlop zdrowotny i zdezerterował z armii. Zgłosił się do Komendy Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej. 29 kwietnia 1917 w Zielonej pod Wawrem uczestniczył, obok Józefa Piłsudskiego, Tadeusza Kasprzyckiego, Janusza Jędrzejewicza, Wacława Jędrzejewicza, Henryka Krok-Paszkowskiego i innych członków Komendy Naczelnej, w dużych ćwiczeniach POW prowadzonych przez Stefana Pomarańskiego.

Jako oficer byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego^[2].

Od 1918 w Wojsku Polskim, m.in. jako szef Sekcji Regulaminów i Wyszkolenia Ministerstwa Spraw Wojskowych i Sztabu Generalnego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca 3. pułku artylerii polowej i w zastępstwie III Brygady Artylerii.

W latach 1922–1923 był słuchaczem Kursu Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1923, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie na stanowisko wykładowcy^[3]. W październiku 1924 został przydzielony na stanowisko szefa Biura Komisji Uzbrojenia Armii^[4][5][6]. W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego^[7]. Z dniem 1 września 1926 został przydzielony do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko szefa Gabinetu Wojskowego (etat generała)^[8]. W lipcu 1927 został mianowany pełniącym obowiązki szefa Biura Inspekcji GISZ z równoczesnym zachowaniem stanowiska oficera do zleceń przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych^[9]. Później został zatwierdzony na stanowisku szefa Biura Inspekcji i I oficera do zleceń przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych. 3 grudnia 1931 został mianowany na stanowisko szefa Sztabu Głównego^[10]. 10. grudnia 1931 Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 5. lokatą w korpusie generałów i „zezwolił na nałożenie odznak nowych stopni przed 1 stycznia 1932^[11]. 5 czerwca 1935 Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska szefa Sztabu Głównego i mianował dowódcą 7. Dywizji Piechoty w Częstochowie^[12].

Mieszkał w domu przy al. Wolności, który od tego czasu nazywany jest „willą generalską”. Dowodził 7 DP w kampanii wrześniowej. 4 września 1939 trafił do niewoli niemieckiej pod Częstochową^[13]. W czasie wojny w oflagu VII A Murnau. Po wojnie przebywał we Francji, gdzie zmarł. Napisał kilka prac, m.in. w 1938 „Bibliografię psychologii wojskowej”.

Był mężem Zofii Kernowej^[14], ich córką była Anna Turowiczowa (1916–2000), żona Jerzego Turowicza.

Pochowany na Cmentarzu Les Champeaux w Montmorency^[15].

Patronuje ulicy w Częstochowie^[16]

Awanse

• podporucznik – 1915
• kapitan – 1917
• podpułkownik – 1921
• pułkownik – 31 marca 1924 ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[17]
• generał brygady – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 5. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[18]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1934)^[19]
• Krzyż Niepodległości (19 grudnia 1930)^[20]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[18][21]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[18]
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 24 maja 1929^[22], 13 maja 1933^[23][24][18])
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[18]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[18]
• Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia^[25]
• Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża I stopnia (1935)^[26]
• Znak oficerski „Parasol”
• Odznaka „Za wierną służbę”
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Krzyż Wielki Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, 1934)^[27]
• Krzyż Wielki Orderu Krzyża Orła (Estonia, 1933)^[28][29]
• Krzyż Wielki Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia, 1935)^[30][31]
• Krzyż Wielki Orderu Miecza (Szwecja, 1936)^[32]
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Węgry, 1936)^[32]
• Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii (Rumunia, zezwolenie w 1933)^[29][18]
• Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)^[18]
• Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia, zezwolenie 1929)^[33][18]
• Komandor Orderu św. Sawy (Jugosławia)^[18]
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 10 lutego 1928)^[34].

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
• Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r.. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Wacław Jędrzejewicz, Wspomnienia, Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, Wrocław 1993, ISBN 83-04-04126-X, s. 50,
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.

Linki zewnętrzne

• Prace Janusza Gąsiorowskiego w serwisie Polona.pl