Janusz Henryk Pobóg-Gurski

Janusz Henryk Władysław Pobóg-Gurski (ur. 15 marca 1883 w Mokrzanach, zm. 6 maja 1934 w Wilnie^[1]) – polski technolog rolnictwa.

Życiorys

Syn Antoniego Pobóg-Gurskiego i Ksawery z Kunaszowskich, wnuczki Franciszka Ksawerego Godebskiego. Ukończył gimnazjum w Chyrowie, a następnie studiował w Akademii Rolniczej w Dublanach. Pozostał na uczelni i prowadził tam wzorowe gospodarstwo doświadczalne. Podczas wojny polsko-bolszewickiej walczył w szeregach 14 pułku ułanów jazłowieckich, a następnie w obronie Lwowa w słynnym oddziale „Wilków”. Na krótko powrócił do Dublan, a następnie udał się na Śląsk, gdzie brał udział w powstaniach śląskich. Walczył m.in. pod Górą świętej Anny.

Jesieną 1921 powrócił na uczelnię, gdzie otrzymał stanowisko docenta uprawy roślin, równolegle kierował Katedrą Organizacji Gospodarstw i Ekonomiki Rolniczej. Po uzyskaniu tytułu profesora Wydziału Rolniczo-Lasowego Politechniki Lwowskiej stanął na czele Katedry Ogólnej i Szczegółowej Uprawy Roślin i zajmował to stanowisko do 1933. W 1934, jako podporucznik geograf rezerwy ze starszeństwem z 1 lipca 1925 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto^[2].

Zmarł 6 maja 1934 w Wilnie. Jego ciało zostało przetransportowane do Lwowa i złożone na Cmentarzu Obrońców Lwowa (k. XXVI, g. 2147).

Jerzy Henryk Pobóg-Gurski był wybitnym specjalistą w dziedzinie stosowania płodozmianu w gospodarstwach specjalistycznych. Należał do aktywnych zwolenników melioracji Polesia i Podola, a także propagował produkcję lniarską.

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Nota biograficzna w „Dzieje studiów rolniczo-lasowych w ośrodku lwowsko-dublańskich w opacowaniu Tadeusza Wośkowskiego”. Warszawa: Centralna Biblioteka Rolnicza im. Michała Oczapowskiego, 2011, s. 26. delta.cbr.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-13)]. ISBN 978-83-932996-0-7;
• "Dublany i Prószków. Historia pewnej analogii" Nowa Trybuna Opolska 12 lutego 2010