Janusz Iliński

Janusz Iliński

Janusz Iliński (1928)
podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data urodzenia	14 listopada 1896
Data i miejsce śmierci	16 lipca 1961 Paryż
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	14 Pułk Ułanów Jazłowieckich Polska Misja Wojskowa we Francji 3 Pułk Ułanów Śląskich Sztab Generalny Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich Polska Misja Wojskowa przy SHAEF
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka Kampania norweska 1940
Odznaczenia

Janusz Iliński (ur. 14 listopada 1896, zm. 16 lipca 1961 w Paryżu) – hrabia, działacz niepodległościowy, dyplomata, podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

W czasie służby w 14 pułku ułanów jazłowieckich został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Od 16 czerwca do 30 listopada 1919 był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, po zakończeniu której pełnił służbę w Polskiej Misji Wojskowej we Francji^[1]. W latach 1920–1922 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej (franc. École supérieure de guerre) w Paryżu. 28 lutego 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w kawalerii, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”^[2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 366. lokatą w korpusie oficerów jazdy.

Z dniem 15 lutego 1923, po ukończeniu studiów i otrzymaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” został przydzielony do Inspektoratu Jazdy przy Inspektorze Armii Nr 5 we Lwowie na stanowisko oficera sztabu^[3]. W tym samym roku został przeniesiony do Sztabu Generalnego na stanowisko oficera do zleceń specjalnych (od 1924 – adiutanta przybocznego) szefa Sztabu Generalnego, gen. dyw. Stanisława Hallera. W czasie studiów wojskowych we Francji, a następnie służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 3 pułku ułanów śląskich. 1 grudnia 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 40. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[4][5]. Z dniem 1 lutego 1925 został wyznaczony na stanowisko pomocnika attaché wojskowego przy Poselstwie Polskim w Paryżu^[6][7]. Z dniem 31 maja 1930 został przeniesiony z Oddziału II SG w stan nieczynny^[8]. Z dniem 30 listopada 1931 został przeniesiony do rezerwy^[9]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Okręgowej Kadry Oficerskiej Nr I^[10].

3 września 1939 został powołany do składu Polskiej Misji Wojskowej w Londynie, której szefem był gen. dyw. Mieczysław Norwid-Neugebauer. Wiosną 1940 wziął udział w kampanii norweskiej jako zastępca szefa sztabu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich^[11]. W 1945 pełnił służbę w Polskiej Misji Wojskowej przy Naczelnym Dowództwie Alianckich Sił Ekspedycyjnych^[12].

Po wojnie pozostał na emigracji. W latach 50. przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie w końcu omawianego dziesięciolecia był dyrektorem naczelnym luksusowego hotelu Carlyle Hotel w Nowym Jorku.

Jego żoną była projektantka mody Fira Benenson(ang.)^[13] (1898–1977).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2632 (1921)^[14]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[15]
• Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
• Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja, 1924)
• Krzyż Kawalerski Orderu Korony (Belgia)
• Krzyż Wojenny nr 102 (Norwegia)
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)

Zobacz też

• Polscy absolwenci francuskich wyższych szkół wojskowych

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• TadeuszT. Panecki TadeuszT., Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich, Warszawa: Bellona, 2010, ISBN 978-83-11-11733-4, OCLC 751248818 .

Linki zewnętrzne

• J P Waterfield, Memories of 1945–50 Christ Church, Northern Department in the Foreign Office, Poland and Moscow. 2000. tamburlane.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].