Janusz Kowalski (polityk)

Janusz Kowalski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1978
Opole

Zawód, zajęcie

polityk, prawnik

Alma Mater

Uniwersytet Łódzki

Stanowisko

wiceprezydent Opola (2014–2015), poseł na Sejm IX kadencji (od 2019), wiceminister aktywów państwowych (2019–2021), wiceminister rolnictwa i rozwoju wsi (od 2022)

Partia

SKL (1998–2001)
Przymierze Prawicy (2001–2002)
PiS (2001–2002)
PO (2005–2006)
Solidarna Polska (od 2019)

Janusz Marcin Kowalski (ur. 11 kwietnia 1978 w Opolu[1]) – polski polityk i prawnik, w latach 2014–2015 zastępca prezydenta miasta Opole, poseł na Sejm IX kadencji, w latach 2019–2021 sekretarz stanu w Ministerstwie Aktywów Państwowych, od 2022 sekretarz stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Życiorys

Janusz Kowalski w trakcie defilady w 80. rocznicę powstania Narodowych Sił Zbrojnych i Armii Krajowej (2022)

Na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego uzyskał magisterium z administracji (2004) i prawa (2008). W 2011 ukończył podyplomowo prawo spółek na Uniwersytecie Warszawskim[2].

Działał w stowarzyszeniu Młodzi Konserwatyści (przystąpił do niego w 1997 w Łodzi, w 1998 tworzył jego struktury w Opolu) i Stronnictwie Konserwatywno-Ludowym, będącym częścią Akcji Wyborczej Solidarność. W 2001 przeszedł do Przymierza Prawicy[3][4]. Jako jego członek bez powodzenia kandydował z listy Prawa i Sprawiedliwości do Sejmu w wyborach parlamentarnych w tym samym roku[5], a w wyniku rozwiązania PP w czerwcu 2002 przystąpił do PiS. Jesienią tego samego roku z ramienia Komitetu Wyborczego Wyborców Ryszarda Zembaczyńskiego (lokalnej wersji tzw. POPiS-u, którego prowadził kampanię skutkującą odsunięciem od władzy w mieście SLD) uzyskał mandat radnego Opola[6], a następnie utracił członkostwo w PiS w wyniku rozwiązania struktur partii w województwie opolskim. Od 2005 do 2006 należał do Platformy Obywatelskiej (jako stronnik Jana Rokity), kandydował z jej listy bezskutecznie do Sejmu w wyborach w 2005[7]. Odszedł z partii w wyniku konfliktu z Leszkiem Korzeniowskim, wskutek czego nie kandydował w kolejnych wyborach samorządowych[3].

Od 2003 do 2008 był prezesem zarządu krajowego Stowarzyszenia „Stop Korupcji”. W latach 2007–2008 pracował w Departamencie Dywersyfikacji Dostaw Nośników Energii w Ministerstwie Gospodarki (gdzie współpracował z wiceministrem gospodarki Piotrem Naimskim) oraz w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego. Od stycznia 2009 do 2010 był członkiem Zespołu ds. Bezpieczeństwa Energetycznego w Kancelarii Prezydenta RP. Został też prywatnym przedsiębiorcą[3]. W latach 2014–2015 pełnił funkcję wiceprezydenta Opola u boku Arkadiusza Wiśniewskiego[8][9].

Jako bezpartyjny dołączył do rady programowej PiS[9]. Po odejściu z opolskiego ratusza był prokurentem i następnie do 2016 członkiem zarządu Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa, a od 2018 do 2019 był członkiem zarządu Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych[9].

W wyborach parlamentarnych w 2019, startując jako przedstawiciel Solidarnej Polski na liście PiS, został wybrany na posła na Sejm IX kadencji[10]. Kandydował w okręgu wyborczym nr 21 i otrzymał 20 973 głosy[11]. Po wyborach przystąpił do odbudowy regionalnych struktur Solidarnej Polski[12]. W grudniu 2019 powołany na sekretarza stanu w Ministerstwie Aktywów Państwowych, został też pełnomocnikiem rządu do spraw reformy nadzoru właścicielskiego nad spółkami Skarbu Państwa[13]. 19 lutego 2021, na zebraniu kierownictwa PiS, zdecydowano o jego odwołaniu[14]. Dzień później został zdymisjonowany ze stanowiska wiceministra[15].

5 maja 2021 został ukarany przez Komisję Etyki Poselskiej, po zarzutach o „odczłowieczanie osób LGBT” i posługiwanie się określeniem „ideologia LGBT[16]. Krytycznie odnosił się do przynależności Polski do Unii Europejskiej, mówiąc: Gdyby dzisiaj było referendum, (…) zagłosowałbym przeciwko wejściu do Unii (…), która kojarzy mi się wyłącznie z ubóstwem energetycznym, (…) i z agendą gender i LGBT[17].

We wrześniu 2022 został powołany na stanowiska sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz pełnomocnika rządu ds. przetwórstwa i rozwoju rynków rolnych[18].

Autor publikacji, m.in. w „Pro Publico Bono”, „Gazecie Polskiej” i „Nowym Państwie”. Współautor książki pt. Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005[19].

Wyniki wyborcze

WyboryKomitet wyborczyOrganOkręgWynik
2001KW Prawo i SprawiedliwośćSejm IV kadencjinr 212330 (0,75%) N[5]
2002KWW Ryszarda ZembaczyńskiegoRada Miasta Opolanr 4993 (13,76%) T[6]
2005KW Platforma Obywatelska RPSejm V kadencjinr 215662 (2,12%)N[7]
2019KW Prawo i SprawiedliwośćSejm IX kadencji20 973 (5,16%)T[11]

Przypisy

  1. Oświadczenie majątkowe. bip.um.opole.pl. [dostęp 2019-10-31].
  2. Strona sejmowa posła IX kadencji. [dostęp 2020-09-24].
  3. a b c Nasz temat: 15 lat działalności środowiska konserwatywnego w Opolu. „Przełomowy 2002 rok”. „Niezależna Gazeta Obywatelska” w Opolu, 3 września 2002. [dostęp 2019-10-25].
  4. Komu podpadł Kowalski. nto.pl, 11 maja 2012. [dostęp 2019-10-25].
  5. a b Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2019-10-25].
  6. a b Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2021-04-06].
  7. a b Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2020-06-09].
  8. Janusz Kowalski. wnp.pl. [dostęp 2019-10-25].
  9. a b c Piotr Guzik: Janusz Kowalski poza zarządem Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych. Wystartuje do Sejmu?. nto.pl, 1 lipca 2019. [dostęp 2019-10-31].
  10. Mariusz Lodziński: Wyniki wyborów 2019. Kowalski: kampania wyborcza to było preludium. wyborcza.pl, 14 października 2019. [dostęp 2019-10-25].
  11. a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-31].
  12. Walka o wpływy na opolskiej prawicy. „Ziobryści” w natarciu. naszemiasto.pl, 6 stycznia 2020. [dostęp 2020-01-09].
  13. Nowi wiceministrowie w Ministerstwie Aktywów Państwowych. gov.pl, 12 grudnia 2019. [dostęp 2019-12-12].
  14. Andrzej Gajcy: Antyunijna szarża skończy się dymisją. Kierownictwo PiS nie chce Janusza Kowalskiego w rządzie. 19 lutego 2021. [dostęp 2022-09-16].
  15. Janusz Kowalski odwołany ze stanowiska wiceministra. interia.pl, 20 lutego 2021. [dostęp 2021-02-20].
  16. Joanna Szwalikowska: Terlecki i Kowalski ukarani przez komisję etyki. Za „puknij się w czoło” i „odczłowieczanie osób LGBT”. 5 maja 2021. [dostęp 2022-09-16].
  17. Janusz Kowalski: gdyby dzisiaj było referendum, zagłosowałbym przeciwko wejściu do UE. onet.pl, 19 września 2021. [dostęp 2022-09-16].
  18. Nowy wiceminister w MRiRW. gov.pl/web/rolnictwo, 15 września 2022. [dostęp 2022-09-15].
  19. Sławomir Cenckiewicz, Adam Chmielecki, Janusz Kowalski, Anna K. Piekarska: Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005. Poznań: Zysk i S-ka, 2013. ISBN 978-83-7785-229-3.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Tickmark icon.svg
Autor: MGalloway (WMF), Licencja: CC BY-SA 3.0
A tickmark icon included in the OOjs UI MediaWiki lib.
OOjs UI icon check.svg
Autor: MGalloway (WMF), Licencja: CC BY-SA 3.0
A tickmark icon included in the OOjs UI MediaWiki lib.
Janusz Kowalski - defilada.jpg
Autor: Tomasz Molina, Licencja: CC BY-SA 4.0
Janusz Kowalski w trakcie defilady niosący flagę Polski.
Janusz Kowalski Sejm 2019.jpg
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Poseł Janusz Kowalski w Sejmie