Janusz Lalka

Janusz Lalka
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1952
Lubartów

Przebieg służby
Lata służby

1976–2011

Siły zbrojne

Orzeł LWP.jpg Siły Zbrojne PRL
POL Wojska Lądowe.svg Siły Zbrojne RP

Jednostki

Sztab Generalny WP

Stanowiska

szef Inżynierii Wojskowej

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Janusz Franciszek Lalka (ur. 2 kwietnia 1952 w Lubartowie[1]) – generał dywizji Wojska Polskiego, w latach 2002-2011 szef Inżynierii Wojskowej Sztabu Generalnego Wojska Polskiego[2].

Służba w wojsku

W latach 1972-1976 był podchorążym Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych im. gen. Jakuba Jasińskiego we Wrocławiu. Po ukończeniu szkoły i promocji został przydzielony do 5 Mazurskiej Brygadzie Saperów w Szczecinie i wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu inżynieryjno-drogowego. Po dwóch latach został dowódcą kompanii saperów, a po kolejnych dwóch szefem sztabu batalionu saperów. W latach 1982-1985 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu tytułu oficera dyplomowanego powrócił do 5 Mazurskiej Brygady Saperów w Szczecinie, w której objął dowództwo batalionu inżynieryjno-drogowego. W 1986 roku został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu – zastępcy dowódcy 9 Pułku Pontonowego w Chełmnie. W 1988 roku objął dowództwo 3 Warszawskiego Pułku Pontonowego we Włocławku. W latach 1992-1996 dowodził 2 Mazowiecką Brygadą Saperów w Kazuniu Nowym. W międzyczasie, na przełomie 1993 i 1994 roku, był słuchaczem Podyplomowych Studiów Operacyjno-Strategicznych w Akademii Obrony Narodowej w Rembertowie. W latach 1996-2000 był szefem Wojsk Inżynieryjnych Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie. W 2000 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Wojsk Inżynieryjnych Wojsk Lądowych. W 2002 roku został szefem Inżynierii Wojskowej w Generalnym Zarządzie Wsparcia P-7 Sztabu Generalnego WP. Na tym stanowisku służbowym był dwukrotnie awansowany. 15 sierpnia 2003 roku prezydent RP Aleksander Kwaśniewski wręczył mu nominację na generała brygady, a 15 sierpnia 2010 roku z rąk prezydenta RP Bronisława Komorowskiego otrzymał nominację na generała dywizji. 8 sierpnia 2011 roku oficjalnie przekazał obowiązki szefa Inżynierii Wojskowej swojemu następcy, płk. Bogusławowi Bębenkowi i został przeniesiony do dyspozycji szefa Sztabu Generalnego.

Wykształcenie wojskowe

  • Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu – studia I stopnia
  • Akademia Sztabu Generalnego w Warszawie – studia II stopnia
  • Akademia Obrony Narodowej w Warszawie – studia podyplomowe
  • Centrum Doskonalenia Oficerów w Warszawie – kurs kwalifikacyjny

Awanse

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Awanse generalskie z okazji Święta Wojska Polskiego. bbn.gov.pl, 13 sierpnia 2010. [dostęp 2010-08-15].
  2. ↑ Przekazanie obowiązków Szefa Inżynierii Wojskowej SG WP. sgwp.wp.mil.pl, 9 sierpnia 2011. [dostęp 2011-08-16].
  3. ↑ M.P. z 2003 r. nr 42, poz. 610
  4. ↑ M.P. z 2010 r. nr 65, poz. 834
  5. ↑ M.P. z 2001 r. nr 39, poz. 640
  6. ↑ a b c d e Przekazanie obowiązków Szefa Inżynierii Wojskowej SG WP – galeria zdjęć, zdjęcie nr 8. 9 sierpnia 2011. [dostęp 2011-08-16].

Media użyte na tej stronie