Janusz Libicki

Janusz Libicki

porucznik
Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1902 Warszawa
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1920-1921; 1939
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	7 Pułk Ułanów Lubelskich
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka III powstanie śląskie II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Janusz Wojciech Libicki (ur. 23 kwietnia 1902 w Warszawie, zm. w kwietniu 1940 w Katyniu) – docent doktor prawa, porucznik kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Tablica w mauzoleum Strzałków i Libickich w Radzewicach

Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. Po ukończeniu gimnazjum w latach 1920–1921 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a następnie w III powstaniu śląskim, za co została mu przyznana odznaka honorowa „Górnośląski Krzyż Walecznych”. Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Biedrusku. Został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i w tym roku był zweryfikowany w korpusie oficerów kawalerii z lokatą 15. W 1934 był podporucznikiem rezerwy 7 pułku Ułanów Lubelskich ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 15. lokatą na liście starszeństwa oficerów rezerwy kawalerii^[1]. W drugiej połowie lat 30. mianowany porucznikiem.

W latach 1921–1926 pracował w Banku Kredytowym w Warszawie. W 1926 rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1 kwietnia 1929 do 1 września 1931 był starszym asystentem Seminarium Ekonomicznego tej uczelni, w 1930 opublikował w czasopiśmie „Ruch Prawniczy i Ekonomiczny” artykuł „Klęska urodzaju”. W czerwcu 1931 na podstawie rozprawy „Teoretyczne podstawy polityki banków emisyjnych” (Kraków 1931, str. 115) uzyskał doktorat praw^[2].

W 1932 wyjechał do USA jako stypendysta fundacji Rockefellera. Po powrocie od 1 grudnia 1933 był ponownie starszym asystentem Seminarium Ekonomicznego, w lutym 1935 na podstawie rozprawy „Zarys teorii kosztów produkcji” (Kraków 1935) habilitował się na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego z ekonomiki. Ponownie przy pomocy fundacji Rockefellera wyjechał do Anglii, gdzie od lutego do grudnia 1935 studiował w London School of Economics^[2]. W latach 1936-1937 był wykładowcą Wydziałów Prawa i Rolniczego Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz w Wyższej Szkole Handlowej w Krakowie. W 1937 na podstawie rozprawy „Granice opodatkowania” (Kraków 1935, str. 49) rozszerzył habilitację na naukę skarbowości^[2].

Od 1937 jako docent prowadził wykłady na Uniwersytecie Poznańskim jako zastępca profesora skarbowości i prawa skarbowego na Wydziale Prawno-Ekonomicznym. W krakowskim czasopiśmie „Economic Studies” (1936/III) opublikował artykuł z dziedziny teorii kosztów „Some consequences of different interpretations of supply curves”, w „Ekonomiście” 1937/II rozprawę „Finansowanie wydatków nadzwyczajnych” oraz w Encyklopedii Nauk Politycznych (tom III, 1938) rozprawę „Koszty”^[2].

Po ogłoszeniu mobilizacji w 1939 jako porucznik rezerwy 7 pułku strzelców konnych wielkopolskich udał się do kadry pułku w Kraśniku, a stamtąd, biorąc udział w walkach, wraz z pułkiem dalej na wschód^[a]. Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku^[2]. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 3545 (dosł. określony jako Janusz Lebicki)^[3]. Przy zwłokach Janusza Libickiego zostały odnalezione legitymacja oficera rezerwy, książeczka oszczędnościowa PKO, legitymacja urzędnicza, dwa listy^[4].

Życie prywatne

Był synem Stanisława Libickiego (prezesa Towarzystwa Kredytowego w Warszawie, działacza narodowego, zesłanego na Syberię) i Julii z domu Antoniewska. Jego żoną była Wanda z domu Strzałka, z którą miał synów Marcina Libickiego (polityka konserwatywnego, byłego eurodeputowanego) i Jacka. Jego wnukiem jest Jan Filip Libicki (także polityk).

Upamiętnienie

Minister obrony narodowej decyzją z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[5][6].

Został upamiętniony na tablicy w mauzoleum Strzałków i Libickich w Radzewicach. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 163-4-19/20)^[7].

Grób Libickich na Starych Powązkach w Warszawie

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Janusza Libickiego przy Przedszkolu w Oleśnicy.

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 346. [dostęp 2015-01-13].
• Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914-1939. Janusz Libicki. officersdatabase.appspot.com. [dostęp 2015-01-13].
• Maria Magdalena Blombergowa. Uczeni polscy rozstrzelani w Katyniu, Charkowie i Twerze. „Analecta”, s. 28, R. 9 Z. 2 (18) / 2000. 
• Janusz Libicki. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 marca 2016)].