Janusz Messing
 Janusz Messing (ze zbiorów NAC) | |
 porucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1940–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 2 Pułk Grenadierów Wielkopolskich |
| Stanowiska | instruktor plutonu żołnierzy jugosłowiańskich, oficer referatu „Wschód”, referent biura studiów „Pralnia”, adiutant dowódcy batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _4r_BAR.svg){kind=small}  | |
Janusz Henryk Leon Messing vel Mieczysław Szelągowski vel Jan Osmólski vel Edward Michalski, pseud.: „Bekas”, „Zasiew”, „Basiński” (ur. 18 maja 1917 w Moskwie, zm. 4 stycznia 2010 prawdopodobnie w Maidenhead w Anglii) – polski inżynier rolnik, żołnierz Polskich Sił Zbrojnych, oficer wywiadu Armii Krajowej, porucznik piechoty, cichociemny.
Życiorys
Przed wojną, w sierpniu 1939 roku uzyskał absolutorium na SGGW w Warszawie.
We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany. Przekroczył granicę polsko-łotewską 18 września 1939 roku. W styczniu 1940 roku znalazł się we Francji, gdzie walczył w 2 pułku Grenadierów Wielkopolskich 1 Dywizji Grenadierów, następnie w 2 kompanii 2 Batalionu Strzelców Podhalańskich 1 Półbrygady Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. W czasie bitwy o Narwik był ciężko ranny w obie nogi[a]. Za udział w niej dostał swój pierwszy Krzyż Walecznych.
W czerwcu 1940 roku przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został skierowany początkowo do 2. kompanii 1 batalionu strzelców podhalańskich, następnie od 1 maja do 31 sierpnia 1941 r. na kursie Szkoły Podchorążych w Dundee. Od listopada 1941 r. do lutego 1942 r. był instruktorem w plutonie żołnierzy jugosłowiańskich, szkolonym w ramach 1 batalionu strzelców podhalańskich.
Cichociemny
Zgłosił się do służby w Kraju. Przeszkolony ze specjalnością w wywiadzie, m.in. od maja 1942 r. do marca 1943 r. uczestnik kursu Oficerskiego Kursu Doskonalącego Administracji Wojskowej (kamuflaż polskiej szkoły wywiadu) w Glasgow. Zaprzysiężony na rotę AK 29 grudnia 1942 roku w Audley End, mianowany podporucznikiem ze starszeństwem od 13 marca 1943 r.
Zrzucony do kraju w nocy z 13 na 14 marca 1943 roku w operacji lotniczej „Brick” z samolotu Halifax DT-627 „P” (138 Dywizjon RAF) na placówkę odbiorczą „Wół”, 14 km od miejscowości Końskie. Razem z nim skoczyli: ppor. Longin Jurkiewicz ps. Mysz, mjr Franciszek Koprowski ps. Dąb, ppor. Wojciech Józef Lipiński ps. Lawina.
Aresztowany na stacji Tomaszów Mazowiecki (wraz z drugim cichociemnym, Józefem Lipińskim „Lawiną”) 14 marca 1943 roku, podczas kontroli dokumentów w pociągu, gdy jechał do Warszawy. Przebywał w więzieniu w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie zapadł na tyfus plamisty (dostarczono mu zarażone wszy), dzięki czemu został wydobyty. Po rekonwalescencji, jesienią 1943 roku dostał przydział do Referatu „Wschód” Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Komendy Głównej AK oraz jako referent biura studiów KG AK "Pralnia" w Warszawie.
W czasie powstania warszawskiego walczył w Śródmieściu Południowym, m.in. jako oficer do specjalnych poruczeń oraz adiutant kpt. Stefana Golędzinowskiego ps. Golski, dowódcy batalionu „Odwet 2” Batalionie „Golski”. Po upadku powstania, od 5 października 1944 r. jako sierżant w niewoli niemieckiej: offlag Fallingbostel, następnie stalag Dorsten. Uwolniony 15 kwietnia 1945 r.
Po wojnie
24 kwietnia 1945 roku dotarł do Wielkiej Brytanii, zameldował się w Oddziale VI Specjalnym) Sztabu Naczelnego Wodza. Do maja 1947 w PSZ na Zachodzie, zwolniony celem ukończenia studiów, następnie do 26 maja 1948 roku w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia
Osiedlił się w Wielkiej Brytanii, we wrześniu 1947 uzyskał tytuł Bachelors of Science, przez dwa lata pracował na kontrakcie naukowym w Gujanie Brytyjskiej. W styczniu 1966 uzyskał tytuł inżyniera rolnictwa na SGGW. Od 1966 roku pracował w laboratorium badawczym na Saint Lucia. W 1983 przeszdł na emeryturę, w 1992 roku powrócił na stałe do Anglii.
Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (kwatera A/A, rząd 1, miejsce 25).
Awanse
- podporucznik – ze starszeństwem od 13 marca 1943 roku
- porucznik – ze starszeństwem od 1 stycznia 1945 roku.
Odznaczenia
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Medal za Odwagę w Sprawie Wolności (Wielka Brytania)
- Odznaka za Rany i Kontuzje
- Zlatna Medalja za Revnosnu Službu (Jugosławia).
Życie rodzinne
Janusz Messing był synem Henryka, posła na Sejm w II RP, i Natalii z domu Bitny-Szlachty. Miał dwoje rodzeństwa: Henryka Leona i Marię (1920–2012). Ożenił się w 1944 roku z Zofią Zaborowską(ur. w 1924 roku), z którą miał czterech synów:Huberta (ur. w 1945 roku), Aleksandra (ur. w 1947 roku), Paula (ur. w 1948 roku) i Juliana (ur. w 1957 roku).
Uwagi
- ↑ Janusz Messing występuje w książce Ksawerego Pruszyńskiego Droga wiodła przez Narvik (Londyn 1941; wydanie krajowe 1945; PIW 1984; 1986; Wydawnictwo Siedmiogród 1996) jako podchorąży Kettler.
Przypisy
Bibliografia
- Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo „Abres”, 1996, s. 112–116. ISBN 83-902499-5-2.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 366. ISBN 83-211-0537-8.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 139.
- Janusz Messing w Wielkiej genealogii Minakowskiego. [dostęp 2013-12-01].
- Wywiad z Januszem Messingiem na stronie 1944.pl. [dostęp 2013-12-01].
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
Naramiennik porucznika Wojska Polskiego (1919-39).
Janusz Messing – cichociemny
Autor: Marcvjnicolas, Licencja: CC BY-SA 3.0
King's Medal for Courage in the Cause of Freedom
Odznaka za rany i kontuzje - 1 gwiazdka