Janusz Niesyto

Janusz Niesyto

Data i miejsce urodzenia	15 czerwca 1949 Siemianowice Śląskie
Dyrektor Protokołu Dyplomatycznego MSZ
Okres	od 1998 do 2005
Poprzednik	Jan Wojciech Piekarski
Następca	Tomasz Orłowski
Ambasador RP w Szwajcarii
Okres	od 2005 do 2007
Poprzednik	Jerzy Margański
Następca	Jarosław Starzyk
Ambasador RP w Finlandii
Okres	od 2011 do 2015
Poprzednik	Joanna Hofman
Następca	Przemysław Grudziński
Odznaczenia

Janusz Walenty Niesyto (ur. 15 czerwca 1949 w Siemianowicach Śląskich) – polski dyplomata, ambasador RP w Szwajcarii (2005–2007) oraz Finlandii (2016–2017).

Wykształcenie

Syn Pawła^[1]. W 1967 rozpoczął studia na Wydziale Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Warszawskiego. Po roku studiów wyjechał jako stypendysta rządu RP na studia w Moskiewskim Państwowym Instytucie Stosunków Międzynarodowych, gdzie na Wydziale Stosunków Międzynarodowych w 1973 uzyskał z wyróżnieniem tytuł magistra historii stosunków międzynarodowych. W latach 1973–1974 był słuchaczem podyplomowego studium międzynarodowych stosunków gospodarczych przy Wydziale Handlu Zagranicznego SGPiS w Warszawie^[2][3][4].

Praca zawodowa

We wrześniu 1973 podjął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych od stanowiska starszego referenta. W latach 1973–1975 i 1980–1985 był radcą, a następnie ekspertem ds. Beneluksu. W latach 1987–1988 był kierownikiem wydziału kontroli w gabinecie ministra, a następnie, do 1991 – wicedyrektorem gabinetu ministra. W latach 1991–1992 pełnił funkcję dyrektora gabinetu ministra Krzysztofa Skubiszewskiego. W 1997 został urzędnikiem służby cywilnej, zaś w 2002 ambasadorem tytularnym^[2][4].

W 1997 ponownie objął stanowisko dyrektora gabinetu ministra, a następnie dyrektora sekretariatu ministrów Dariusza Rosatiego oraz Bronisława Geremka. Od lutego 1998 do czerwca 2005 był dyrektorem protokołu dyplomatycznego, zaś od stycznia 2008 do 2011 zastępcą^[2][4].

W latach 1975–1980 był attaché i II sekretarzem ambasady RP w Brukseli, a w latach 1983–1987 radcą ambasady w Moskwie. W latach 1992–1997 ponownie przebywał w Brukseli, początkowo jako radca-minister pełnomocny, a następnie jako minister pełnomocny RP w Belgii i Luksemburgu. Jednocześnie był zastępcą szefa tzw. biura łącznikowego RP przy Kwaterze głównej NATO i Sekretariacie Unii Zachodnioeuropejskiej w Brukseli. W latach 2005–2007 reprezentował Polskę w Szwajcarii jako ambasador nadzwyczajny i pełnomocny, akredytowany jednocześnie na Liechtenstein^[2]. Następnie, do 2011 do 2015 był ambasadorem w Finlandii. Od stycznia 2016 na emeryturze^[5].

Wykłada lub wykładał protokół dyplomatyczny m.in. w Krajowej Szkole Administracji Publicznej, Akademii Dyplomatycznej, Szkole Głównej Handlowej, Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza, Europejskiej Akademii Dyplomacji^[5].

Życie prywatne

Włada czterema językami: rosyjskim, francuskim, angielskim i niderlandzkim. Porozumiewa się po niemiecku i bułgarsku. Jest żonaty. Ma dwie córki^[2].

Odznaczenia

Odznaczony wieloma wysokimi orderami polskimi i zagranicznymi, w tym:

• Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1997)^[1]
• Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2005)^[6]
• Odznaką Honorową „Bene Merito” (2015)^[7]
• Krzyżem Komandorskim Orderu „Za Zasługi dla Litwy” (2003)^[8].

Przypisy