Janusz Sidło

Janusz Jan Sidło
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 czerwca 1933
Szopienice – dziś dzielnica Katowic

Data i miejsce śmierci

2 sierpnia 1993
Warszawa

Wzrost

182 cm

Informacje klubowe
Klub

Stal Katowice (1949–1950), Spójnia Gdańsk (1951–1954), Spójnia Warszawa (1955–1973)

Trener

Zygmunt Szelest

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
srebroMelbourne 1956lekkoatletyka
rzut oszczepem
Mistrzostwa Europy
złotoBerno 1954rzut oszczepem
złotoSztokholm 1958rzut oszczepem
brązAteny 1969rzut oszczepem
Uniwersjada
srebroSofia 1961rzut oszczepem
Mistrzostwa Polski
złotoWarszawa 1951rzut oszczepem
złotoWrocław 1952rzut oszczepem
złotoWarszawa 1953rzut oszczepem
złotoWarszawa 1954rzut oszczepem
złotoŁódź 1955rzut oszczepem
złotoZabrze 1956rzut oszczepem
złotoPoznań 1957rzut oszczepem
złotoBydgoszcz 1958rzut oszczepem
złotoGdańsk 1959rzut oszczepem
złotoOlsztyn 1960rzut oszczepem
złotoNowa Huta 1961rzut oszczepem
srebroWarszawa 1962rzut oszczepem
złotoBydgoszcz 1963rzut oszczepem
srebroWarszawa 1964rzut oszczepem
srebroSzczecin 1965rzut oszczepem
złotoPoznań 1966rzut oszczepem
brązChorzów 1967rzut oszczepem
złotoKraków 1969rzut oszczepem
srebroWarszawa 1970rzut oszczepem
złotoWarszawa 1951rzut granatem
złotoWrocław 1952rzut granatem
Plebiscyt „Przeglądu Sportowego”
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
1954
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
1955
Silver medal with cup.svg 2. miejsce
1953
Silver medal with cup.svg 2. miejsce
1956
Silver medal with cup.svg 2. miejsce
1957
Silver medal with cup.svg 2. miejsce
1959
Bronze medal with cup.svg 3. miejsce
1958

Janusz Jan Sidło (właściwe imię Reinhold[1]) ps. Łokietek, Gruby (ur. 19 czerwca 1933 w Szopienicach, zm. 2 sierpnia 1993 w Warszawie) – polski lekkoatleta, który specjalizował się w rzucie oszczepem. Najwybitniejszy polski zawodnik w historii tej konkurencji. Rekordzista Europy, świata, olimpijski oraz wielokrotny Polski. Pierwszy Europejczyk, który rzucił oszczepem ponad 80 metrów. Pięciokrotny olimpijczyk: Helsinki 1952, Melbourne 1956, Rzym 1960, Tokio 1964 i Meksyk 1968. Srebrny medalista olimpijski, trzykrotny medalista mistrzostw Europy. Kapitan polskiej reprezentacji lekkoatletycznej w okresie Wunderteamu i najlepszy polski sportowiec pierwszych 20 lat po II wojnie światowej[2]. Dwukrotnie wybrany najlepszym sportowcem Polski w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” (w latach 1954 i 1955). Przez magazyn Track & Field News uznany został najlepszym lekkoatletą w historii, gdyż przez 20 kolejnych sezonów należał do dziesiątki najlepszych oszczepników świata[3]. Czternastokrotny mistrz Polski w rzucie oszczepem oraz dwukrotny w rzucie granatem (konkurencja ta była tylko dwukrotnie rozgrywana podczas mistrzostw Polski). 64 razy bronił barw narodowych w meczach międzypaństwowych odnosząc w nich 43 zwycięstwa[4]. Podopieczny słynnego trenera Zygmunta Szelesta. Zwyciężał, przeważnie, już pierwszym rzutem[5]. W ciągu swojej kariery startował w barwach Stali Katowice (1949–1950), Spójni Gdańsk (1951–1954) oraz Spójni Warszawa (1955–1973). Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku (1952)[6] oraz warszawskiej AWF (1971). Tytuł magistra otrzymał za pracę „Oszczep – od narzędzia do przyboru sportowego”.

Dzieciństwo

Janusz Sidło urodził się w robotniczej rodzinie śląskiej. Syn Romana Sidły i Elfrydy Papoń. W Szopienicach (obecnie dzielnica Katowic) mieszkał w jednej kamienicy z innym znakomitym sportowcem – ciężarowcem Czesławem Białasem[7]. Przy tej samej ulicy (noszącej wówczas nazwę Piastowska) mieszkała także olimpijka Magdalena Bregulanka[7]. W młodości chciał uprawiać hokej na lodzie lub piłkę nożną[8].

Prezentacja poszczególnych sezonów

1948–1949

Swoją przygodę z lekkoatletyką zaczął w Chorzowie w roku 1948. W czerwcu 1949 podczas ogólnopolskich zawodów szkół średnich wystąpił w rzucie dyskiem. Zawodnikowi występ ten się jednak nie udał, więc, zdenerwowany, poszedł na rzutnię do oszczepu. Z wynikiem 41,90 wygrał. Miesiąc później, 31 lipca zadebiutował w reprezentacji Polski podczas pierwszego od zakończenia II wojny światowej meczu międzypaństwowego. Na Stadionie Wojska Polskiego Polska zmierzyła się z Rumunią. Szesnastoletni zawodnik zajął ostatnie – czwarte – miejsce (z wynikiem 51,29), a mecz zakończył się przegraną Polaków. Warto zaznaczyć, że młody lekkoatleta „wygryzł” z kadry na mecz z Rumunią swojego przyszłego trenera – Zygmunta Szelesta[9].

Ważnym wydarzeniem były międzynarodowe zawody w Katowicach. Jesienią 1949 pierwszy (i ostatni zarazem) raz doszło do potyczki Sidły z Szelestem. Zawody wygrał József Várszegi – węgierski oszczepnik, który przed wojną był rywalem Eugeniusza Lokajskiego. Sidło był trzeci, a Szelest czwarty[9].

1950

Wiosną 1950 roku Janusz Sidło przebywał wraz z innymi miotaczami na obozie szkoleniowym w Zakopanem. Wzbudził tam zachwyt wybitnego specjalisty – Witolda Gerutty. Ten lekkoatleta i działacz wspomina ów zakopiański obóz następująco:

„Rzuca chłopak o skośnych, zielonkawych oczach. Silne nogi, długi tułów – biegnie pewnie i wyrzuca oszczep bez najmniejszego pojęcia o technice. Ani przekładanki, ani bocznego odprowadzenia ale oszczep leci czyściuteńko, idealnym torem, i do tego daleko, ponad 50 m. Co u czorta?
Nic nie mówię. Przy następnym rzucie przyglądam się z najwyższą uwagą. Jak też on to robi? Biegnie swobodnie, żadnego bocznego odchylenia, żadnego skrętu tułowiem, stopy stale skierowane do przodu, oszczep odprowadza nad ramieniem, odchyla tułów do tyłu, napina ciało jak łuk i ciach wprost przed siebie. Oszczep leci, aż przyjemnie patrzeć Nigdy nikogo tak rzucającego w życiu nie widziałem. Ani o takiej technice nigdy nie słyszałem. Takiej techniki w ogóle nie było. Co robić? Chłopak rzuca ładnie i skutecznie – niech więc rzuca po swojemu.
Takie było moje pierwsze spotkanie z Januszem Sidło – zawodnikiem, który „trafił” na technikę dziś stosowaną przez wszystkich na świecie”[9]

W lipcu wystąpił w Warszawie w kolejnym meczu międzypaństwowym. 2 lipca Polska podejmowała reprezentację Czechosłowacji. Sidło ponownie zajął ostatnie – czwarte – miejsce. Rzucił 53,78. 1 października ustanowił swój najlepszy wynik w sezonie. Na mityngu w Lublinie osiągnął wynik 59,10 i sezon zakończył na drugim miejscu na liście najlepszych oszczepników kraju.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
58,76 mPolska Katowice16 kwietnia
55,06 mPolska Szczecin25 czerwca
53,78 mPolska Warszawa2 lipca
57,25 mPolska Złocieniec30 lipca
59,10 mPolska Lublin1 października
55,70 mPolska Katowice7 października

1951

Janusz Sidło (z prawej) z trenerem Zygmuntem Szelestem

W 1951 Janusz Sidło pierwszy raz wystąpił w mistrzostwach Polski. Podczas zawodów rozegranych 12 września w Warszawie osiągnął wynik 63,01. Wygrał i zdobył pierwszy ze swoich 14 tytułów najlepszego oszczepnika w kraju. Trzy dni później został mistrzem kraju w rzucie granatem[10]. Kilka miesięcy później, w grudniu trenerem Sidły został ojciec polskiej szkoły oszczepu – Zygmunt Szelest[9]. To właśnie on zaprowadzi Sidłę do największych sukcesów. Swój najlepszy wynik w sezonie Sidło osiągnął na mityngu w Bukareszcie. 24 września rzucił tam 67,88.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
62,59 mPolska Gdańsk22 kwietnia
63,50 mPolska Kraków20 maja
64,28 m Moskwa15 lipca
65,45 mPolska Warszawa29 lipca
66,38 m Berlin9 sierpnia
62,98 m Berlin18 sierpnia
57,31 mPolska Warszawa10 września
63,01 mPolska Warszawa12 września
67,88 m Bukareszt24 września
64,93 mPolska Warszawa7 października

1952

Sezon 1952 był bardzo ważny dla Sidły. Po 3 latach rzucania oszczepem udało mu się zdobyć minimum olimpijskie i wraz ze Zbigniewem Radziwonowiczem pojechał reprezentować Polskę na igrzyska olimpijskie w Helsinkach. Pierwszy występ na imprezie tej rangi nie był dla Sidły udany. W eliminacjach rzucił 62,16 i nie awansował do finału. Kilka tygodni później, 16 sierpnia, został drugi raz w karierze mistrzem Polski. Dzień później zdobył złoto mistrzostw kraju w rzucie granatem (konkurencja ta pojawiła się wtedy w programie polskiego czempionatu po raz drugi i zarazem ostatni)[10]. We wrześniu w Warszawie wziął udział w meczu międzypaństwowym Polska – NRD. Swój najlepszy rzut w sezonie oddał już w pierwszym starcie – 6 kwietnia w Warszawie osiągnął 68,42.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
68,42 mPolska Warszawa6 kwietnia
60,56 mPolska Warszawa21 czerwca
66,46 mPolska Kraków28 czerwca
62,16 mFinlandia Helsinki (IO)23 lipca
64,75 mPolska Wrocław16 sierpnia
64,38 mPolska Wrocław18 sierpnia
64,48 mPolska Warszawa5 września
67,42 mPolska Katowice4 października

1953

W 1953 o Januszu Sidle usłyszała cała Europa. Początek sezonu pokazywał ciągły wzrost poziomu sportowego zawodnika. Oszczepnik oddawał rzuty regularnie w okolice 70 metra, jednak magiczną granicę „siedemdziesiątki” przekroczył dopiero 21 września – na zawodach w Warszawie pokonał wówczas znakomitych fińskich oszczepników. Był to pierwszy tak odległy rzut w historii powojennego oszczepu w Polsce (a jednocześnie trzeci wynik w historii tej dyscypliny w kraju). Kulminacyjnym punktem sezonu okazał się jednak mecz międzypaństwowy NRD – Polska, który odbył się 2 października na stadionie w Jenie. Sidło w drugiej kolejce osiągnął wynik: 77,32. Był to nowy rekord Polski. W związku z doskonałym wynikiem Sidło postanowił zrezygnować z kolejnych prób. Jednak za namową ekipy filmowej stanął ponownie na rozbiegu[11] i posłał oszczep na odległość 80,15. Tym samym ustanowił nowy rekord Europy i jako drugi człowiek na świecie (a pierwszy Europejczyk) przekroczył nieosiągalną wówczas barierę 80 metrów. Do rekordu świata Franklina Helda zabrakło mu tylko 26 centymetrów. Warto dodać, że Sidło rzucał w Jenie starym oszczepem produkcji fińskiej, a Held rekord pobił aerodynamicznym oszczepem własnej produkcji. Rekord Sidły był pierwszym po II wojnie światowej lekkoatletycznym rekordem Europy ustanowionym przez Polaka. Od 1953 do końca sierpnia 1956 Sidło dominował w światowym oszczepie nie przegrywając żadnego pojedynku z zagranicznym rywalem. Ówczesna prasa okrzyknęła wówczas Sidłę „ambasadorem Polski”, a miłośnicy lekkoatletyki entuzjastycznie witali polskiego zawodnika na całym świecie[9].

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
61,50 mPolska Warszawa10 maja
63,31 mPolska Warszawa17 maja
69,84 mPolska Warszawa20 czerwca
66,66 mPolska Warszawa18 lipca
69,76 mPolska Gdańsk25 lipca
68,93 m Bukareszt7 sierpnia
67,88 mPolska Warszawa30 sierpnia
65,35 mPolska Warszawa5 września
69,80 mPolska Warszawa5 września
71,40 mPolska Warszawa21 września
80,15 m (RE) Jena2 października
76,00 mPolska Warszawa10 października

1954

Kulminacyjnym punktem sezonu były mistrzostwa Europy w szwajcarskim Bernie. Sidło w 1954 osiągał bardzo dobre wyniki – rzucał głównie w granicach 75 metra. Najlepszy swój wynik w sezonie udało mu się osiągnąć w Warszawie – 20 czerwca uzyskał rezultat 79,03. Miesiąc później został mistrzem kraju i jako faworyt udał się do Szwajcarii, gdzie zdobył swój pierwszy medal na międzynarodowej imprezie – rzucił 76,35 i został mistrzem Europy. Wyniki Sidły sprawiły, że po raz pierwszy wygrał w Plebiscycie Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
67,00 mPolska Warszawa26 marca
60,94 mPolska Warszawa14 kwietnia
73,38 mPolska Warszawa30 kwietnia
70,60 mPolska Warszawa1 maja
75,02 mPolska Płock16 maja
74,65 m Budapeszt29 maja
74,53 mPolska Kraków6 czerwca
79,03 mPolska Warszawa20 czerwca
71,60 mFinlandia Seinäjoki25 czerwca
71,06 mPolska Spała11 lipca
72,05 mPolska Warszawa22 lipca
75,24 m Budapeszt8 sierpnia
76,35 mSzwajcaria Berno29 sierpnia
75,26 mPolska Kraków11 września
76,05 m Budapeszt25 września
74,72 mPolska Szczecin2 października
73,57 mPolska Bielawa10 października
74,09 mPolska Łódź24 października
73,62 mPolska Chorzów30 października
70,29 mPolska Warszawa7 listopada

1955

W sezonie przedolimpijskim zawodnik prezentował równą formę, osiągnął liczne zwycięstwa i zdobył tytuł najlepszego sportowca kraju w kolejnej edycji Plebiscytu Przeglądu Sportowego. Był to kolejny rok, w którym Sidło nie został pokonany przez żadnego rywala. W tym też roku zaczął startować w wielu zagranicznych mityngach, których był ozdobą. Najlepszy wyniki w roku 1955 osiągnął na zawodach w Pradze – 28 czerwca rzucił 80,07 i drugi raz w karierze przekroczył barierę osiemdziesięciu metrów.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
71,30 mPolska Spała8 maja
72,60 mPolska Spała13 maja
74,98 mPolska Warszawa21 maja
74,92 mFinlandia Helsinki26 maja
79,30 mFinlandia Kouvola30 maja
78,01 mPolska Warszawa19 czerwca
75,28 m Moskwa26 czerwca
80,07 mCzechosłowacja Praga28 czerwca
76,54 mCzechosłowacja Uście nad Łabą3 lipca
79,07 mNorwegia Oslo15 lipca
76,23 mDania Kopenhaga20 lipca
77,93 mPolska Warszawa6 sierpnia
75,08 mPolska Bielawa15 sierpnia
77,78 m Budapeszt20 sierpnia
79,05 mSzwajcaria Berno30 sierpnia
78,81 m Budapeszt10 września
76,73 mPolska Poznań25 września
78,61 mFrancja Paryż2 października
76,47 m Jena16 października
78,42 mPolska Łódź23 października
71,81 mPolska Szczecin30 października
74,98 m Sofia5 listopada
72,79 m Sofia13 listopada

1956

Sezon olimpijski Sidło rozpoczął od znakomitego startu we włoskim Mediolanie. 30 czerwca, rzucając 83,66 pobił, należący od 6 dni do Fina Soini Nikkinena, rekord świata. Sidło użył wówczas – pierwszy raz w swojej karierze – oszczepu skonstruowanego przez Franklina Helda, którym ów amerykański sportowiec kilka lat wcześniej ustanowił rekord świata i jako pierwszy w historii przekroczył barierę 80 metrów[12]. Po tym sukcesie włoski dyskobol Adolfo Consolini wziął polskiego miotacza na barki i zrobił z nim rundę honorową wokół stadionu[12]. Podczas meczu międzypaństwowego Polska – Norwegia, 30 sierpnia w Oslo przegrał po raz pierwszy, od 1953 roku, z zagranicznym oszczepnikiem. Na stadionie w norweskiej stolicy Sidło był drugi. Wygrał Egil Danielsen – późniejszy złoty medalista olimpijski. Mimo to na jesienne igrzyska olimpijskie do Melbourne pojechał w roli faworyta. Sidło prowadził w konkursie po rzucie, w trzeciej kolejce[13], na odległość 79,98 i był bliski olimpijskiego złota. Zdecydował się jednak pożyczyć oszczep (marki Sandvik produkcji szwedzkiej) Egilowi Danielsenowi, który słabo radził sobie w zawodach. Danielsen oszczepem Polaka osiągnął znakomity rezultat: 85,71, odbierając reprezentantowi Polski szanse na złoty medal olimpijski[8][14]. Wyczyn ten uważany jest za jeden z najpiękniejszych gestów fair-play w historii olimpizmu[15].

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
72,38 mPolska Warszawa20 maja
83,66 m (RŚ)Włochy Mediolan30 czerwca
78,09mPolska Poznań8 lipca
78,50 mPolska Warszawa15 lipca
77,35 mPolska Chorzów22 lipca
75,19 mNorwegia Oslo30 sierpnia
75,20 mPolska Poznań9 września
80,47 m Bukareszt16 września
80,44 m Zagrzeb23 września
76,11 mDania Kopenhaga27 września
78,02 mPolska Zabrze2 października
78,63 m Split21 października
72,00 mAustralia Melbourne (IO)26 listopada
79,98 mAustralia Melbourne (IO)26 listopada

1957

W roku 1957 Sidło startował głównie za granicą. Ponownie zdobył tytuł mistrza kraju, zajął także drugie miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego. Po raz pierwszy od 1951 roku nie osiągnął najlepszego, spośród polskich oszczepników, wyniku w sezonie. 13 października lepszy rezultat osiągnął bowiem inny lekkoatleta – Jan Kopyto.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
76,10 mPolska Warszawa12 maja
78,02 mPolska Warszawa18 maja
77,86mPolska Sopot26 maja
75,44 mPolska Warszawa1 czerwca
82,98 mPolska Warszawa9 czerwca
79,92 mDania Kopenhaga13 czerwca
71,32 mSzwecja Helsingborg14 czerwca
80,28 mFinlandia Helsinki17 czerwca
82,88 mNorwegia Hamar22 czerwca
79,39 mNorwegia Oslo24 czerwca
79,83 mPolska Kraków29 czerwca
82,35 m Budapeszt7 lipca
79,49 m Stuttgart14 lipca
80,12 m Moskwa1 sierpnia
80,95 mFinlandia Helsinki9 sierpnia
79,37 mFinlandia Lappeenranta11 sierpnia
77,03 mFinlandia Imatra13 sierpnia
80,95 mNorwegia Oslo26 sierpnia
76,42 mPolska Warszawa6 września
77,11 mPolska Łódź10 września
79,88 mPolska Poznań15 września
76,02 mBelgia Bruksela18 września
82,84 mWielka Brytania Londyn25 września
76,29 mWielka Brytania Glasgow28 września
76,96 mPolska Chorzów5 października
75,04 mPolska Krywałd8 października
71,29 mWłochy Bari17 października

1958

Główną imprezą sezonu 1958 były mistrzostwa Europy w Sztokholmie. Sidło był faworytem tej imprezy. Przed mistrzostwami, które odbywały się w drugiej połowie sierpnia potwierdzał swoją świetną dyspozycję wygrywając tak w Polsce, jak i na stadionach Europy. Pierwszej porażki w sezonie doznał w eliminacjach do konkursu podczas mistrzostw Europy. Z wynikiem 73,41 był drugi. W finale uzyskał jednak wynik 80,18 i po raz drugi w karierze zdobył złoty medal oraz tytuł najlepszego oszczepnika Europy.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
72,83 mPolska Warszawa3 maja
70,93 mPolska Spała9 maja
78,17mPolska Spała10 maja
77,16 mFrancja Mantes15 maja
75,06 mFrancja Paryż17 maja
74,97 mPolska Warszawa24 maja
81,22 mFinlandia Helsinki11 czerwca
79,46 mPolska Warszawa15 czerwca
80,38 m Hanower19 czerwca
79,45 m Belgrad22 czerwca
78,14 mCzechosłowacja Bratysława29 czerwca
80,15 m Moskwa6 lipca
75,55 mFinlandia Helsinki8 lipca
74,40 mPolska Łódź13 lipca
77,16 mPolska Bydgoszcz19 lipca
81,97 mPolska Warszawa1 sierpnia
73,41 mSzwecja Sztokholm23 sierpnia
80,18 mSzwecja Sztokholm24 sierpnia
78,44 mPolska Warszawa13 października

1959

Janusz Sidło podczas zawodów

Rok 1959 pozbawiony był międzynarodowych imprez rangi mistrzowskiej. Sidło wystartował natomiast w 3 (z 4 rozegranych), meczach międzypaństwowych – 14 sierpnia w Londynie przeciwko Wielkiej Brytanii, 5 września w Berlinie przeciwko NRD oraz 20 września w Kolonii przeciwko NRF. 23 sierpnia w Gdańsku wywalczył kolejny złoty medal mistrzostw Polski.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
76,65 mFrancja Tourcoing10 maja
78,85 mAlgieria Algier16 maja
73,87 mPolska Warszawa24 maja
77,73 mPolska Warszawa14 czerwca
79,69 mPolska Warszawa27 czerwca
74,14 mPolska Zabrze4 lipca
84,00 m Budapeszt11 lipca
79,47 mPolska Warszawa26 lipca
76,53 mAustria Wiedeń1 sierpnia
76,70 mSzwecja Gävle10 sierpnia
81,50 mSzwecja Västerås12 sierpnia
82,54 mWielka Brytania Londyn14 sierpnia
80,81 mPolska Gdańsk23 sierpnia
83,45 mNorwegia Oslo25 sierpnia
80,19 mNorwegia Sarpsborg26 sierpnia
85,56 m Berlin5 września
81,78 mSzwecja Göteborg8 września
80,46 mSzwecja Hagfors14 września
78,79 mSzwecja Växjö15 września
81,76 mNiemcy Kolonia20 września
77,80 mPolska Poznań26 września
77,98 mWłochy Rzym11 października

1960

Kolejny olimpijski sezon początkowo nie przynosił sukcesów i zadowalających rezultatów. Szczyt formy przyszedł w pierwszym tygodniu września – wówczas w Rzymie odbywał się konkurs igrzysk olimpijskich. 7 września na Stadio Olimpico Sidło uzyskał znakomity wynik – 85,14 i tym samym wygrał eliminacje. Dzień później rezultat ten dałby mu olimpijskie złoto. Wynik ten był najlepszy, jaki osiągnęli oszczepnicy w sezonie 1960[16]. Niestety następnego dnia – 8 września – podczas rozgrzewki oszczep jednego z zawodników o mało nie trafił Polaka w twarz. Roztrzęsiony tym wydarzeniem Sidło uzyskał w zawodach wynik 76,46 i zajął 8. miejsce nie awansując do wąskiego finału[17][18]. Zwycięstwo odniósł wówczas reprezentant ZSRRWiktor Cybulenko. Oprócz nieudanego występu w Rzymie Sidło wziął udział w 2 meczach międzypaństwowych oraz zdobył tytuł mistrza Polski podczas zawodów w Olsztynie.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
74,70 mPolska Warszawa28 maja
77,02 mPolska Warszawa29 maja
76,00 mNiemcy Brema8 czerwca
77,97 mPolska Warszawa12 czerwca
77,37 mNiemcy Kolonia15 czerwca
75,14 mNiemcy Hamburg17 czerwca
75,80 m Tuła25 czerwca
69,79 mPolska Gdańsk2 lipca
73,68 mPolska Gdańsk2 lipca
75,86 m Rostock10 lipca
75,84 mFinlandia Helsinki13 lipca
80,00 mFinlandia Hyvinkää16 lipca
80,98 mFinlandia Helsinki19 lipca
78,73 mPolska Olsztyn6 sierpnia
80,65 mPolska Zabrze15 sierpnia
81,57 mSzwajcaria Berno21 sierpnia
85,14 mWłochy Rzym (IO)7 września
76,46 mWłochy Rzym (IO)8 września
80,95 mNorwegia Oslo11 września
80,15 mNiemcy Dortmund14 września
78,24 mNiemcy Kolonia16 września
81,18 mPolska Warszawa17 września
80,44 mPolska Warszawa2 października
76,59 mPolska Bydgoszcz8 października

1961

Po nie do końca udanym sezonie olimpijskim w roku 1961 jedyną imprezą międzynarodową rangi mistrzowskiej była uniwersjada, która odbyła się w bułgarskiej Sofii. Janusz Sidło uzyskał tam rezultat 77,48 i przegrał z Węgrem Gergelym Kulcsárem zajmując drugie miejsce. Oprócz tego wystartował w czterech meczach międzypaństwowych oraz zwyciężył w mistrzostwach Polski w Nowej Hucie. W ciągu całego sezonu Sidło tylko dwa razy posłał oszczep poza granicę 80 metra – 22 czerwca i 15 października. Najlepszy rezultat sezonu – 82,12 – uzyskał właśnie w październikowym mityngu w Rzymie na zakończenie sezonu.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
70,65 m Hanower30 kwietnia
75,72 mPolska Bydgoszcz7 maja
76,17 mFrancja Nantes11 maja
74,78 mPolska Warszawa13 maja
79,90 mPolska Łódź14 maja
76,89 mPolska Warszawa21 maja
75,43 mPolska Warszawa10 czerwca
79,14 mPolska Warszawa18 czerwca
80,39 mFinlandia Kemi22 czerwca
72,00 mFinlandia Karelja25 czerwca
76,73 mFinlandia Sohija26 czerwca
77,94 mPolska Poznań2 lipca
78,50 m Solingen6 lipca
78,10 m Rostock9 lipca
77,21 m Kolonia12 lipca
76,28 mPolska Szczecin15 lipca
78,02 mPolska Łódź21 lipca
79,21 mPolska Warszawa29 lipca
77,66 mPolska Łódź13 sierpnia
70,02 mPolska Nowa Huta24 sierpnia
78,16 mPolska Nowa Huta24 sierpnia
79,53 mCzechosłowacja Bratysława27 sierpnia
77,57 mPolska Warszawa6 września
77,48 m Sofia9 września
79,84 mWłochy Bergamo17 września
74,83 mPolska Szczecin30 września
76,77 mWłochy Palermo8 października
82,12 mWłochy Rzym15 października

1962

Główną imprezą sezonu były wrześniowe mistrzostwa Europy. Sidło miał tam bronić złotego medalu wywalczonego cztery lata wcześniej. Niestety start w Belgradzie nie był udany, podobnie jak cały sezon. Głównym sukcesem było więc wicemistrzostwo Polski oraz cztery zwycięstwa w meczach międzypaństwowych, także w prestiżowym spotkaniu z reprezentacją Stanów Zjednoczonych w Chicago.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
75,05 mPolska Bydgoszcz16 maja
77,97 mPolska Warszawa17 czerwca
75,23 mStany Zjednoczone Chicago1 lipca
77,55 mPolska Warszawa20 lipca
72,59 mFinlandia Helsinki30 lipca
78,03 mWielka Brytania Londyn4 sierpnia
78,80 mPolska Warszawa18 sierpnia
76,33 mPolska Warszawa3 września
74,77 m Belgrad14 września
75,01 m Belgrad15 września
77,70 mPolska Lublin22 września
77,35 mPolska Mielec30 września
76,46 mPolska Sopot6 października
80,98 m Frankfurt nad Menem14 października
80,49 mPolska Lublin23 października
80,70 mPolska Siedlce28 października

1963

Rok 1963 był kolejnym sezonem pozbawionym międzynarodowych imprez rangi mistrzowskiej. Sidło zdobył następny złoty medal mistrzostw Polski, wystąpił w kilku zagranicznych mityngach oraz w pięciu meczach międzypaństwowych. Oszczepnik zajął także 7. miejsce w kolejnej edycji plebiscytu Przeglądu Sportowego.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
78,71 mPolska Działdowo1 maja
79,35 mPolska Warszawa11 maja
79,64 mPolska Elbląg12 maja
78,20 mPolska Warszawa19 maja
78,63 mPolska Warszawa19 maja
81,68 mWłochy Trento27 maja
80,95 mPolska Warszawa2 czerwca
79,71 mPolska Warszawa2 czerwca
80,93 mPolska Bydgoszcz16 czerwca
79,75 mPolska Kraków22 czerwca
73,04 mPolska Wałbrzych28 czerwca
77,71 mPolska Wałbrzych28 czerwca
78,34 m Kolonia16 lipca
78,81 m Hamburg18 lipca
77,20 m Bremerhaven20 lipca
79,85 mPolska Warszawa27 lipca
82,27 m Leverkusen17 sierpnia
74,10 mPolska Bydgoszcz23 sierpnia
80,30 mPolska Bydgoszcz23 sierpnia
80,82 mFinlandia Helsinki8 września
81,10 m Moskwa14 września
80,96 mPolska Kielce22 września
81,72 mPolska Warszawa6 października

1964

Główną imprezą roku 1964 były zaplanowane na październik igrzyska olimpijskie w Tokio. Po uzyskaniu 27 września w Rzymie wyniku 85,09 był jednym z faworytów japońskich igrzysk. W czasie konkursu olimpijskiego padał deszcz, więc rozbieg pokryły kałuże. W porannej i deszczowej rundzie eliminacyjnej tylko jeden zawodnik – Szwajcar Urs von Wartburg – uzyskał minimum, które wynosiło 77 metrów (rzucił 79,92). Sidło uzyskał wynik 76,93 i zajął ostatecznie drugie miejsce w eliminacjach. Po rundzie kwalifikacyjnej Polak udał się do wioski olimpijskiej, do konkursu pozostało ledwie półtorej godziny. Na stadion udało mu się wrócić 10 minut przed rozpoczęciem finału[2]. Tuż po godzinie 14 polski oszczepnik oddał swój pierwszy finałowy rzut. Osiągnął wynik 80,17 i objął prowadzenie. W drugiej kolejce Polak spalił próbę, a lepszy rzut udał się reprezentantowi ZSRRJānisowi Lūsisowi. Lūsis rzucił na odległość 80,57 i zepchnął Sidłę na drugie miejsce. Polski zawodnik spalił swoje próby w 2, 3 i 4 kolejce, co było efektem bólu mięśni nóg (wynik zbyt krótkiej rozgrzewki)[2]. Czwarta kolejka przyniosła jednak poprawę pogody – przestało padać. Właśnie wtedy zawodnika radzieckiego oraz polskiego oszczepnika wyprzedziło dwóch innych sportowców: Pauli Nevala z Finlandii oraz Węgier Gergely Kulcsár[2]. W piątej kolejce Sidło nie zbliżył się do swojego najlepszego wyniku. Przebywający na trybunach trener Zygmunt Szelest przed ostatnim rzutem przekazywał naszemu reprezentantowi znaki i dyspozycje[2]. Sidło wykonał rzut prawidłowy, jednak zbyt krótki, by uzyskać medal – 78,17[2]. Ostatecznie zajął 4. miejsce podczas olimpijskiego konkursu w Tokio.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
73,60 mPolska Działdowo1 maja
74,65 mPolska Warszawa9 maja
78,20 mPolska Warszawa31 maja
80,04 m Budapeszt7 czerwca
76,50 mPolska Warszawa13 czerwca
79,43 mFinlandia Jyväskylä20 czerwca
76,90 mFinlandia Rauma21 czerwca
83,01 mFinlandia Tampere23 czerwca
81,37 mPolska Warszawa27 czerwca
80,27 m Moskwa5 lipca
85,03 m Moskwa5 lipca
76,21 mPolska Warszawa19 lipca
82,14 mPolska Warszawa19 lipca
83,29 mNorwegia Oslo22 lipca
80,60 mWłochy Siena25 lipca
83,76 mWielka Brytania Londyn3 sierpnia
75,43 mPolska Kalisz8 sierpnia
81,68 mPolska Kalisz8 sierpnia
80,24 mNorwegia Oslo10 sierpnia
78,62 mPolska Radom6 września
80,59 mPolska Katowice13 września
78,79 mPolska Warszawa21 września
85,09 mWłochy Rzym27 września
76,93 mJaponia Tokio (IO)14 października
80,17 mJaponia Tokio (IO)14 października
82,84 mJaponia Kyoto27 października
78,89 mJaponia Nara29 października
78,39 mJaponia Odawara31 października

1965

W 1965 roku Sidło zdobył kolejny, tym razem srebrny medal mistrzostw Polski. Poza występem w meczu przeciwko Wielkiej Brytanii w Londynie, gdzie zajął 2. miejsce z wynikiem 73,12, Polak bronił barw narodowych w pierwszej edycji pucharu Europy[19] oraz wystąpił w kilku mityngach w zachodniej Europie. Najlepszy rezultat sezonu – 85,50 – uzyskał w Zurychu 29 czerwca.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
79,29 mPolska Warszawa2 maja
79,46 mPolska Warszawa8 maja
81,01 mPolska Kielce9 maja
80,00 m Madryt14 maja
82,40 m Barcelona16 maja
83,80 mPolska Warszawa22 maja
81,71 mPolska Warszawa5 czerwca
83,65 m Ryga9 czerwca
82,61 mPolska Warszawa20 czerwca
79,10 mPolska Łódź22 czerwca
70,05 mPolska Gdańsk26 czerwca
81,53 mPolska Gdańsk27 czerwca
85,50 mSzwajcaria Zurych29 czerwca
83,66 mNorwegia Oslo7 lipca
83,80 mFinlandia Hyvinkää8 lipca
84,84 mFinlandia Varkaus10 lipca
82,02 mNorwegia Oslo14 lipca
83,60 mFinlandia Mikkeli18 lipca
82,88 mFinlandia Kouvola19 lipca
80,44 mFinlandia Matsala21 lipca
77,47 mWłochy Siena24 lipca
75,57 mWłochy Grosseto27 lipca
73,13 mWielka Brytania Londyn31 lipca
72,20 mPolska Szczecin15 sierpnia
77,72 mPolska Szczecin15 sierpnia
79,46 mWłochy Rzym22 sierpnia
77,02 mWłochy Rzym28 sierpnia
68,04 mWłochy Rieti29 sierpnia
80,30 mWłochy Rzym4 września
81,18 m Stuttgart12 września
80,86 m Drezno25 września
76,11 mPolska Białystok2 października

1966

Rok 1966 to kolejny złoty medal mistrzostw Polski, trzy występy w meczach międzypaństwowych oraz (po obiecujących startach poprzedzających imprezę) nieudany występ w mistrzostwach Europy. Podczas piątkowych eliminacji 1 września Polak z wynikiem 80,16 zajął trzecie miejsce[20]. Finał odbył się dzień później. W pierwszej kolejce Sidło uzyskał swój najlepszy wynik – 78,86. Po pierwszej serii rzutów Polak był piąty, a ostatecznie (nie poprawiając już swojego najlepszego rezultatu) zajął siódme miejsce[20].

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
77,15 mPolska Warszawa23 kwietnia
77,36 mPolska Warszawa1 maja
79,66 mPolska Warszawa7 maja
75,80 mPolska Kielce8 maja
78,71 mPolska Warszawa14 maja
80,94 mPolska Warszawa15 maja
81,22 mPolska Warszawa9 czerwca
82,96 mPolska Warszawa18 czerwca
79,66 mPolska Warszawa26 czerwca
77,10 mPolska Zielona Góra2 lipca
80,12 mPolska Zielona Góra2 lipca
82,76 mPolska Katowice17 lipca
84,86 m Mińsk25 lipca
72,38 mPolska Poznań5 sierpnia
83,12 mPolska Poznań6 sierpnia
80,94 mPolska Warszawa13 sierpnia
81,10 mWielka Brytania Londyn29 sierpnia
80,16 m Budapeszt1 września
78,66 m Budapeszt2 września
78,80 mPolska Warszawa10 września
81,46 mPolska Warszawa17 września
76,40 mPolska Radom21 września
80,42 mPolska Mielec25 września
83,70 m Magdeburg1 października
80,88 mPolska Kraków8 października
80,11 mPolska Stargard16 października
79,20 mPolska Brwinów23 października

1967

W sezonie 1967 Sidło zdobył swój pierwszy i jedyny brązowy medal mistrzostw kraju. Oprócz serii występów zagranicznych wystartował także w dwóch meczach międzypaństwowych oraz reprezentował Polskę w zawodach półfinałowych pucharu Europy. Swój najlepszy rezultat w sezonie uzyskał na mityngu w Grosseto 12 czerwca – rzucił wówczas 82,96.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
79,66 mPolska Warszawa16 kwietnia
79,02 mPolska Warszawa23 kwietnia
80,96 mPolska Warszawa1 maja
80,50 mPolska Puławy7 maja
78,59 mPolska Kielce14 maja
80,70 mPolska Warszawa20 maja
77,74 mPolska Warszawa27 maja
81,66 mPolska Warszawa2 czerwca
79,68 mWłochy Siena10 czerwca
82,96 mWłochy Grosseto12 czerwca
82,74 mPolska Poznań25 czerwca
80,24 mPolska Lublin27 czerwca
80,54 mPolska Chorzów1 lipca
79,38 mNorwegia Oslo11 lipca
81,40 mNorwegia Oslo12 lipca
78,72 mCzechosłowacja Ostrawa23 lipca
78,72 mPolska Białystok29 lipca
78,95 mPolska Szczecin2 sierpnia
75,34 mPolska Chorzów20 sierpnia
77,76 mPolska Chorzów20 sierpnia
78,98 mPolska Gdańsk26 sierpnia
77,46 mPolska Katowice2 września
82,46 mPolska Poznań14 września
77,90 mPolska Mielec24 września
80,70 mPolska Białystok1 października
81,02 mPolska Stargard8 października
82,62 mPolska Warszawa15 października
81,78 mKuba Hawana29 października

1968

W roku 1968 mistrzostwa Polski odbyły się w Zielonej Górze, Sidło jednak nie wystąpił w tych zawodach. W okresie letnim startował głównie za granicą. 27 lipca w Sienie uzyskał swój najlepszy wynik w sezonie – 84,40. Główną imprezą były październikowe igrzyska olimpijskie w Meksyku. Oprócz Sidły w zawodach tych brał udział inny Polak – Władysław Nikiciuk. Po pierwszej kolejce rzutów Janusz Sidło zajmował piąte miejsce z wynikiem 80,00. Ostatecznie z wynikiem 80,58 Sidło zajął miejsce 7., a Nikiciuk, uzyskując w drugiej kolejce rezultat 85,70, uplasował się na 4. pozycji[21].

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
82,56 mWłochy Formia12 maja
83,90 mWłochy Rzym18 maja
79,40 mPolska Warszawa6 czerwca
83,86 mFinlandia Helsinki6 czerwca
78,26 mPolska Warszawa9 czerwca
80,14 mPolska Warszawa15 czerwca
78,74 mFinlandia Tampere19 czerwca
78,00 mFinlandia Keuruu21 czerwca
81,50 mFinlandia Saarijärvi23 czerwca
78,64 mFinlandia Helsinki27 czerwca
76,84 mWielka Brytania Londyn14 lipca
84,40 mWłochy Siena27 lipca
81,10 mWłochy Grosseto30 lipca
78,66 m Sofia3 sierpnia
81,18 mPolska Chorzów17 sierpnia
82,02 mWielka Brytania Londyn2 września
78,74 mPolska Łódź7 września
81,50 mFrancja Font-Romeu-Odeillo-Via29 września
80,12 mMeksyk Meksyk (IO)15 października
80,58 mMeksyk Meksyk (IO)16 października

1969

W roku 1969 Sidło zdobył w Krakowie złoto mistrzostw Polski, zajął drugie miejsce w tabelach krajowych z wynikiem 84,28 (uzyskał go 1 lipca w Helsinkach) oraz wystąpił dwóch meczach międzypaństwowych. Jego największym sukcesem w sezonie 1969 był niespodziewany brązowy medal mistrzostw Europy. W Atenach zrezygnowano z przeprowadzenia rundy eliminacyjnej[22]. W pierwszej kolejce Polak osiągnął wynik 82,90 – Sidło był wówczas drugi (za Jānisem Lūsisem). W drugiej kolejce rzutów Polaka wyprzedził jeszcze Fin Pauli Nevala i ostatecznie Janusz Sidło zdobył brązowy krążek[22] w wieku 36 lat.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
78,72 mPolska Stargard11 maja
80,44 mPolska Warszawa15 maja
76,50 mPolska Łódź24 maja
75,62 mPolska Kraków7 czerwca
76,48 mPolska Zabrze8 czerwca
79,36 mPolska Warszawa20 czerwca
78,78 mPolska Lublin21 czerwca
83,80 mFinlandia Helsinki1 lipca
77,56 mSzwecja Sztokholm2 lipca
80,80 mFrancja Paryż6 lipca
80,42 mNorwegia Oslo9 lipca
79,22 mPolska Chorzów13 lipca
81,86 mPolska Kraków17 lipca
77,50 mPolska Tarnów26 lipca
80,68 mWłochy Siena10 sierpnia
81,86 mPolska Kraków17 sierpnia
80,28 mPolska Warszawa29 sierpnia
82,90 mGrecja Ateny19 września
79,60 mPolska Lublin27 września

1970

W roku 1970 Sidło zdobył swój ostatni medal mistrzostw kraju (srebrny). Polak wystąpił także w dwóch meczach międzypaństwowych oraz zajął trzecie miejsce w półfinale pucharu Europy. W wieku 37 lat ustanowił także 7 maja rekord Polski oraz poprawił swój, mający już 11 lat, rekord życiowy. Na stadionie w Mantes uzyskał wynik 86,22. Rezultat ten otwierał polskie tabele w sezonie.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
82,38 mPolska Warszawa1 maja
86,22 mFrancja Mantes7 maja
80,14 mPolska Poznań14 maja
76,02 mPolska Warszawa30 maja
80,06 mPolska Warszawa3 czerwca
82,88 mFinlandia Tampere7 czerwca
83,08 mFinlandia Mänttä13 czerwca
78,30 mFinlandia Virrat14 czerwca
73,42 mFinlandia Kouvola15 czerwca
72,98 mFinlandia Tampere16 czerwca
77,74 mPolska Warszawa20 czerwca
78,30 mWłochy Syrakuzy4 lipca
80,42 mSzwecja Sztokholm25 lipca
79,30 mSzwecja Sztokholm29 lipca
78,18 mFinlandia Helsinki2 sierpnia
69,72 mPolska Warszawa9 sierpnia
80,42 mPolska Warszawa9 sierpnia
76,28 mPolska Warszawa2 września

1971

W 1971 Sidle nie udało się zdobyć medalu mistrzostw kraju. Oszczepnik, który chorował przez dwa tygodnie poprzedzające zawody, nie zakwalifikował się do finałowej „ósemki”[23].

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
75,60 mPolska Warszawa15 maja
77,70 mPolska Warszawa18 maja
77,56 mPolska Warszawa23 maja
76,00 mPolska Poznań29 maja
78,24 m Budapeszt11 czerwca
74,78 mPolska Warszawa26 czerwca
69,48 mPolska Warszawa26 czerwca
79,26 mPolska Warszawa25 lipca
76,70 mPolska Warszawa5 sierpnia
75,76 m Piatigorsk17 sierpnia
77,66 mPolska Zabrze5 września
77,14 mWłochy Siena19 września
74,10 mPolska Warszawa25 września
73,96 mPolska Białystok2 października

1972

W 1972 Sidło wystartował tylko trzy razy, a swój najlepszy wynik osiągnął 28 czerwca rzucając w Warszawie podczas memoriału Kusocińskiego 73,54.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
73,54 mPolska Warszawa28 czerwca
73,34 mPolska Warszawa19 lipca
68,84 mPolska Kielce30 września

1973

Rok 1973 to ostatni sezon Sidły. W wieku 40 lat postanowił zakończyć swoją karierę sportową. 29 września udało mu się osiągnąć wynik 74,48 – był to wówczas 13. rezultat w Polsce w całym sezonie.

Progresja wyników w sezonie

WynikMiejsceData
71,82 mPolska Warszawa9 czerwca
73,56 mPolska Warszawa21 czerwca
73,60 mPolska Bydgoszcz1 lipca
74,48 mPolska Warszawa29 września
73,49 mWłochy Rzym12 października

Występy w meczach międzypaństwowych

W ciągu 21 lat startów w reprezentacji Polski Janusz Sidło wystąpił w 64 meczach międzypaństwowych. Żaden inny polski lekkoatleta nie bronił barw narodowych w większej liczbie zawodów tego typu. Sidło był też wieloletnim kapitanem reprezentacji.

RokPrzeciwnicyPozycjaWynik
1949 Rumunia451,29
1950 Czechosłowacja453,78
1951 ZSRR,  Rumunia164,28
1951 NRD164,93
1952 NRD164,48
1953 NRD180,15 (RE)
1954 NRD,  Belgia175,26
1955 Czechosłowacja179,05
1955 Węgry178,81
1955 Norwegia176,23
1955 Francja178,67
1955 NRD,  Belgia176,47
1956 Węgry178,09
1956 Norwegia375,19
1956 Francja375,20
1956 Jugosławia180,44
1957 Czechosłowacja179,83
1957 Węgry182,35
1957 RFN179,49
1957 Norwegia180,95
1957 Wielka Brytania176,42
1958 Czechosłowacja178,14
1958 Stany Zjednoczone181,97
1958 RFN178,44
1959 RFSRR179,69
1959 Wielka Brytania182,54
1959 NRD185,56
1959 RFN181,76
1960 RFSRR175,80
1960 NRD,  Węgry575,86
1960 RFN180,44
1961 Czechosłowacja176,28
1961 Stany Zjednoczone279,21
1961 Wielka Brytania177,57
1961 Włochy276,36
1962 Stany Zjednoczone175,23
1962 Wielka Brytania178,03
1962 RFSRR278,82
1962 RFN180,98
1963 Włochy179,75
1963 Stany Zjednoczone179,85
1963 Finlandia180,82
1963 NRD, RFSRR181,10
1963 RFN181,72
1964 RFN180,59
1965 Wielka Brytania273,12
1965Puchar Europy – półfinał179,46
1965Puchar Europy – finał281,18
1966 ZSRR284,86
1966 RFN181,46
1966 NRD283,70
1967Puchar Europy – półfinał380,54
1967 Wielka Brytania278,95
1968 ZSRR,  NRD376,84
1968 Włochy181,18
1968 Wielka Brytania282,02
1969 Francja280,80
1969 NRD,  ZSRR379,22
1970 Włochy278,30
1970 Szwecja280,42
1970Puchar Europy – półfinał378,18

Podsumowanie osiągnięć międzynarodowych

RokZawodyMiejsceLokataWynikUwagi
1951Akademickie mistrzostwa świata BerlinGold medal with cup.svg 1. miejsce66,38[24]
1952Igrzyska olimpijskieFinlandia Helsinkiel. – 18. miejsce62,12
1953Międzynarodowe igrzyska sportowej młodzieży Bukareszt4. miejsce68,93[24]
1954Mistrzostwa EuropySzwajcaria BernoGold medal europe.svg 1. miejsce76,35
1954Akademickie mistrzostwa świata BudapesztGold medal with cup.svg 1. miejsce75,24[24]
1955Międzynarodowe igrzyska sportowej młodzieżyPolska WarszawaGold medal with cup.svg 1. miejsce77,93[24]
1956Igrzyska olimpijskieAustralia MelbourneSilver medal.svg 2. miejsce79,98rekord olimpijski
1957Międzynarodowe igrzyska sportowej młodzieży MoskwaGold medal with cup.svg 1. miejsce80,12[24]
1958Mistrzostwa EuropySzwecja SztokholmGold medal europe.svg 1. miejsce80,18rekord mistrzostw Europy
1959Międzynarodowe igrzyska sportowej młodzieżyAustria WiedeńGold medal with cup.svg 1. miejsce76,53[24]
1960Igrzyska olimpijskieWłochy Rzym8. miejsce76,46
1961Uniwersjada SofiaSilver FISU.svg 2. miejsce77,48
1962Międzynarodowe igrzyska sportowej młodzieżyFinlandia HelsinkiSilver medal with cup.svg 2. miejsce72,59[24]
1962Mistrzostwa Europy Belgrad7. miejsce75,01
1964Igrzyska olimpijskieJaponia Tokio4. miejsce80,17
1966Mistrzostwa Europy Budapeszt7. miejsce78,86
1968Igrzyska olimpijskieMeksyk Meksyk7. miejsce80,58
1969Mistrzostwa EuropyGrecja AtenyBronze medal europe.svg 3. miejsce82,90

10 najlepszych startów

WynikMiejsceData
86,22 mFrancja Mantes7 maja 1970
85,56 m Berlin5 września 1959
85,50 mSzwajcaria Zurych29 czerwca 1965
85,14 mWłochy Rzym7 września 1960
85,09 mWłochy Rzym27 września 1964
85,03 m Moskwa5 lipca 1964
84,86 m Mińsk25 lipca 1965
84,84 mFinlandia Varkaus10 lipca 1965
84,40 mWłochy Siena27 lipca 1968
84,00 m Budapeszt11 lipca 1959

Progresja wyników

Poniższa tabela prezentuje progresje wyników Janusza Sidły oraz porównanie do najlepszego wyniku w Polsce i na świecie w danym sezonie.

RokWynikLokata
w Polsce
Najlepszy wynik
w Polsce
Lokata
na świecie
Najlepszy wynik
na świecie
194953,09960,90
W. Gerutto
195059,10260,59
Cz. Kujawa
195167,981
195268,42124
195380,151280,41
F. Held
195479,031381,29
B. Miller
195580,071281,75
F. Held
195683,661285,71
E. Danielsen
195782,98283,37
J. Kopyto
5
195881,9713
195985,561286,04
A. Cantello
196085,1411
196182,121886,74
C. Lievore
196280,98281,27
M. Machowina
686,04
J. Lūsis
196382,271586,33
P. Nevala
196485,091291,72
T. Pedersen
196585,501388,14
J. Kinnunen
196684,661486,58
J. Tushaus
196782,9611190,98
J. Lūsis
196884,40286,10
W. Nikiciuk
1091,98
J. Lūsis
196983,80285,08
W.Nikiciuk
692,70
J. Kinnunen
197086,221892,64
P. Nevala
197179,26884,18
Z. Jałoszyński
5690,68
J. Lūsis
197273,541180,84
L. Krupiński
93,80
J. Lūsis
197374,481382,34
L. Krupiński
94,08
K. Wolfermann

Rankingi

Ranking czasopisma Track & Field News

Janusz Sidło pięciokrotnie zajmował pierwsze miejsce w prestiżowym rankingu amerykańskiego pisma Track & Field News[25]. W sumie sportowiec zgromadził w tym plebiscycie 139 punktów, co daje mu 2. lokatę w klasyfikacji wszech czasów w rzucie oszczepem (za Janem Železným)[26]. Wśród mężczyzn, przy zestawieniu zawodników wszystkich konkurencji, wynik ten plasuje go na 5. miejscu[26].

RokLokata
19535
19541
19552
19562
19571
19581
19591
19601
19613
19624
19632
19642
19654
19662
19676
19687
19695
197010

Odznaczenia i nagrody

Gwiazda oszczepnika w Alei Gwiazd we Władysławowie

Janusz Sidło został wiele razy odznaczony za swe osiągnięcia. Odznaczony przez Radę Państwa Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Przyznano mu także złoty Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” (dwukrotnie)[8]. Był laureatem Bislett Medal przyznawanego za najlepsze występy na Bislett Stadion[27]. Od 1996 w Sopocie rozgrywany jest Memoriał Janusza Sidły. W 2004 żona Sidły – Ewa Chodorowska – odsłoniła podczas Festiwalu Sportu we Władysławowie gwiazdę lekkoatlety w Alei Gwiazd Sportu[17][28]. Wydarzenie to tak opisuje żona oszczepnika:

Jestem w Cetniewie pierwszy raz. Gdy Janusz uprawiał sport, to żony nie bywały na zgrupowaniach, nie towarzyszyły mężom w treningach. Myślę, że mąż byłby bardzo szczęśliwy. Ta gwiazda to jakby złoty medal olimpijski, o którym marzył, a którego nie zdobył. Gwiazda szczęścia odwróciła się od niego nie tylko w legendarnym Melbourne, ale także w Rzymie. W eliminacjach rzucił ponad 80 metrów, ale w finale zabrakło już sił. A właśnie tytułem mistrzowskim chciał Janusz uczcić urodziny córki, której nadaliśmy imię Roma. Ta uroczystość jest równie ważna dla naszych wnuków. Dziadek był dla nich autorytetem. Są z niego dumni, wiedzą, że był oszczepnikiem i chwalą się tym. Bardzo przeżyły to, że podczas wycieczki w Polskim Klubie Olimpijczyka nie znalazły zdjęcia Sidły. W Cetniewie będą miały swoją gwiazdę[17].

Plebiscyt Przeglądu Sportowego

Janusz Sidło dwukrotnie wygrywał organizowany przez Przegląd Sportowy plebiscyt na najlepszego polskiego sportowca.

EdycjaPozycja
19514. miejsce
19532. miejsce
19541. miejsce
19551. miejsce
19562. miejsce
19572. miejsce
19583. miejsce
19592. miejsce
19637. miejsce

Po zakończeniu kariery

Grób Janusza Sidły

Karierę sportową Sidło zdecydował się przerwać w 1973 roku – miał 40 lat[16]. Był działaczem sportowym – pracował w biurze Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Przez krótki okres był także trenerem kadry narodowej oszczepników[14]. W VII Liceum Ogólnokształcącym im. Juliusza Słowackiego w Warszawie był doradcą ds. sportu. Był także pracownikiem naukowym Akademii Wychowania Fizycznego na Bielanach[29]. Jako weteran wziął jeszcze udział w zawodach w Zduńskiej Woli w latach 1983 i 1984 uzyskując bardzo dobre wyniki (odpowiednio 53,68 i 56,68)[16]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera AII-8-8)[30]. W bliskim sąsiedztwie jego grobu znajdują się mogiły Zygmunta Szelesta – jego wieloletniego wychowawcy, oraz Zbigniewa Radziwonowicza – głównego krajowego rywala w latach 50. XX wieku.

Życie prywatne

Janusz Sidło był żonaty z Ewą Chodorowską, nauczycielką, absolwentką AWF w Warszawie[31]. Ślub wzięli w latach 50. XX wieku. W 1960 przyszła na świat ich córka Roma[14][17]. Imię córki zaczerpnięto od włoskiej nazwy Rzymu – miasta igrzysk roku 1960.

Filmografia

Przypisy

  1. Matthew Flash: Oddał rywalowi swoją tajną broń. Przegląd Sportowy, 18 września 2012. [dostęp 2022-11-20]. (pol.).
  2. a b c d e f Konrad Gruda, Andrzej Roman: Droga do Tokio. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1965.
  3. Wirtualne Polska: „Track and Field News”: Sidło najlepszy. [dostęp 2009-10-16]. (pol.).
  4. Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Mecze Międzypaństwowe I Reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
  5. Jan Lis: Polscy medaliści olimpijscy. Białystok: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1985, s. 310. ISBN 83-03-01184-7.
  6. Absolwenci V Liceum Ogólnokształcącego. [dostęp 2012-03-05]. (pol.).
  7. a b Gazeta Wyborcza Katowice: Olimpijczycy patrzą na halę. [dostęp 2009-02-13]. (pol.).
  8. a b c Polskie Radio: Niespełniony król oszczepu. [dostęp 2009-02-12]. (pol.).
  9. a b c d e Jerzy Suszko: Cudowna drużyna królowej sportu. Warszawa: wyd. Sport i Turystyka, 1974.
  10. a b Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920–2007. Konkurencje męskie. Szczecin - Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 204. ISBN 978-83-61233-20-6.
  11. Sport.pl: Lekkoatletyka: dziesiąta rocznica śmierci Janusza Sidły. [dostęp 2009-02-12]. (pol.).
  12. a b „Lekkoatletyka”, 1978 nr 4/264. Zygmunt Głuszek – redaktor naczelny. Warszawa: RSW „Prasa-Książka-Ruch”. (pol.). 
  13. SR/Olympic Sports: Athletics at the 1956 Melbourne Summer Games: Men’s Javelin Throw. [dostęp 2009-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 lipca 2015)]. (ang.).
  14. a b c Bogdan Tuszyński: Polscy Olimpijczycy XX wieku tom II. Wrocław: Wydawnictwo Europa, 2004, s. 162. ISBN 83-7407-050-1.
  15. BBC Polish: Polacy na Olimpiadach – 1956 – Melbourne. [dostęp 2009-02-12]. (pol.).
  16. a b c Jerzy Szymonek, Janusz Rozum: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Rzut oszczepem mężczyzn.. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
  17. a b c d Trójmiasto.pl: Aleja 42 Gwiazd. [dostęp 2009-02-12]. (pol.).
  18. Gazeta Wyborcza: Janusz Sidło. [dostęp 2009-02-12]. (pol.).
  19. GBRAthletics: European Cup A Final and Super League (Men). [dostęp 2009-10-17]. (ang.).
  20. a b VIII European Athletics Championships in Budapest HUN, 30 Aug – 4 Sep. [dostęp 2009-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 marca 2005)]. (ang.).
  21. XIX Igrzyska Olimpijskie – Meksyk 1968. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1969.
  22. a b IX European Athletics Championships in ATHINAI GRE 1969,16–20 Sep. [dostęp 2009-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 marca 2005)]. (ang.).
  23. „Życie Warszawy”, 1971 nr 153. Warszawa. (pol.). 
  24. a b c d e f g Janusz Rozum, Daniel Grinberg, Zbigniew Jonik, Henryk Kurzyński, Leszek Luftam, Stefan Pietkiewicz, Tadeusz Wołejko: 90 lat polskiej lekkoatletyki 1919–2009. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2009. ISBN 978-83-902509-9-1.
  25. Track & Field News: Men’s World Rankings, 1947–2002. [dostęp 2009-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 lutego 2009)]. (ang.).
  26. a b Track & Field News -rankings 1947–2007. [dostęp 2009-04-06]. (ang.).
  27. Bislettmedaljen/The Bislett Medal, oslo.diamondleague.com [dostęp 2019-10-04] (ang.).
  28. Sport.pl: Aleja Gwiazd Sportu we Władysławowie. [dostęp 2009-02-11]. (pol.).
  29. O sporcie pisze Czesław Michalski. [dostęp 2009-02-12]. (pol.).
  30. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  31. K. Toporowicz, Sidło Janusz, Polski Słownik Biograficzny, T. 36, 1996, s.480.
  32. Filmpolski.pl: Janusz Sidło. [dostęp 2009-02-11]. (pol.).
  33. Filmpolski.pl: Motodrama. [dostęp 2009-02-11]. (pol.).

Bibliografia

  • Jerzy Szymonek, Janusz Rozum: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Rzut oszczepem mężczyzn.. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
  • Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Mecze Międzypaństwowe I Reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
  • Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920–2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
  • Mała Encyklopedia Sportu, tom I.. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1984. ISBN 83-217-2565-1.
  • Biuletyn Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Warszawa: 1999.
  • Jerzy Waśko: Polscy lekkoatleci na listach światowych 1921–2002. Warszawa – Zamość: 2003.
  • Asko Koski’s – Javelin World. [dostęp 2009-02-20]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Athletics pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports – . This is an unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Gold medal with cup.svg
Autor: Michał460, Licencja: CC BY-SA 3.0
Złoty medal z pucharem.
Silver medal with cup.svg
Autor: Michał460, Licencja: CC BY-SA 3.0
Srebrny medal z pucharem.
Bronze medal with cup.svg
Autor: Michał460, Licencja: CC BY-SA 3.0
Brązowy medal z pucharem.
Flag of Finland.svg
Flaga Finlandii
Flag of Romania (1952-1965).svg

Flag of Romania (24 September 1952 - 21 August 1965)

Flag of Romania (1965-1989) (construction).png

Construction sheet of the Flag of Romania as depicted in Decree nr. 972 from 5 November 1968.

  • l = 2/3 × L
  • C = 1/3 × L
  • S = 2/5 × l
Flag of Romania (1952–1965).svg

Flag of Romania (24 September 1952 - 21 August 1965)

Flag of Romania (1965-1989) (construction).png

Construction sheet of the Flag of Romania as depicted in Decree nr. 972 from 5 November 1968.

  • l = 2/3 × L
  • C = 1/3 × L
  • S = 2/5 × l
Flag of Bulgaria (1948-1967).svg
Autor: Scroch, Licencja: CC BY-SA 4.0
National Flag of the People's Republic of Bulgaria (1948-1967). Tha flag has got the coat-of-arms from 1948
Flag of Bulgaria (1948–1967).svg
Autor: Scroch, Licencja: CC BY-SA 4.0
National Flag of the People's Republic of Bulgaria (1948-1967). Tha flag has got the coat-of-arms from 1948
Flag of SFR Yugoslavia.svg
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Flag of Yugoslavia (1946-1992).svg
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of Spain (1945–1977).svg
Autor: SanchoPanzaXXI, Licencja: CC BY-SA 4.0
Flag of Spain during the Spanish State. It was adopted on 11 October 1945 with Reglamento de Banderas Insignias y Distintivos (Flags, Ensigns and Coats of Arms Bill)
Gold medal europe.svg
Autor: maix¿?, Licencja: CC BY-SA 2.5
A gold medal with europe inside
Silver medal.svg
Autor: B1mbo, Licencja: CC BY-SA 2.5
Draw of a silver medal, based in Olympic rings.svg.
The joining of the rings is not correct drawn.
Bronze medal europe.svg
Autor: maix¿?, Licencja: CC BY-SA 2.5
A bronze medal with europe inside
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Olympic rings.svg
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Olympic rings without rims.svg
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Flag of Hungary (1949-1956).svg
Flag of Hungary from 20 August 1949 to 12 November 1956.
Gwiazda Janusz Sidło.jpg
Gwiazda Janusza Sidło w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie.
Flag of Romania (1948-1952).svg

Flag of Romania (28 March 1948 - 24 September 1952)

Flag of Romania (1965-1989) (construction).png

Construction sheet of the Flag of Romania as depicted in Decree nr. 972 from 5 November 1968.

  • l = 2/3 × L
  • C = 1/3 × L
  • S = 2/5 × l
Janusz Sidlo 1.jpg
Janusz Sidło
Flag of Bulgaria (1967–1971).svg
Autor: Scroch, Licencja: CC BY-SA 3.0
Flag of Bulgaria (1967-1971). Flag of Bulgaria with Bulgarian coat from 1967
Janusz Sidlo 2.jpg
Janusz Sidło
Sidlo Powazki.JPG
Autor: Kleszczu, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Janusz Sidło - grób Powązki
Silver FISU.svg
Autor: Cesco 82, Licencja: CC BY-SA 3.0
Silver medal for Universiade
Janusz Sidlo 3.jpg
Zygmunt Szelest i Janusz Sidło