Janusz Styczeń

Janusz Styczeń

(c) Arkadiusz Janicki, CC BY 3.0
Data i miejsce urodzenia	27 listopada 1939 Biadoliny Szlacheckie
Data i miejsce śmierci	2 kwietnia 2022 Wrocław
Narodowość	Polska
Dziedzina sztuki	literatura
Epoka	poezja surrealistyczno-symboliczna
Ważne dzieła
Tomiki Pani Wyrocznia, 2016 Furia instynktu, 2011 Lustro-sofista, 1969 Kontury, 1966 Dramaty Echnaton i inne dramaty, 1982 Uśnij snem morskim i inne dramaty, 1977 Opowiadanie Requiem dla nieśmiałego, "Odra" 1960
Nagrody
Nagroda Literacka Czterech Kolumn, 2008 Orfeusz − Nagroda Poetycka, Nominacja, 2011
Strona internetowa

Janusz Styczeń (ur. 27 listopada 1939 w Biadolinach Szlacheckich, zm. 2 kwietnia 2022 we Wrocławiu^[1]) – polski poeta, dramatopisarz i prozaik.

Życiorys

Absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego (1962). Debiutował opowiadaniem pt. Requiem dla nieśmiałego, które ukazało się w 1960 roku na łamach „Odry”, a kilka miesięcy później w czasopiśmie tym został ogłoszony drukiem jego wiersz Niewymierność. Wydał szesnaście tomików poetyckich, publikował także w czasopismach (przede wszystkim we wrocławskich „Pomostach” i „Odrze”, ale także w „Twórczości”, „Poezji”, „Kwartalniku Artystycznym”, „Miesięczniku Literackim”, „Nowym Wyrazie”, „Akcencie”, „Dialogu”, „Kontakcie”, „Nurcie”, „Liście Oceanicznym”, „Toposie”, „Sigmie”, „Opolu”). Jego wiersze przetłumaczono na wiele języków: angielski, niemiecki (ukazały się w austriackich czasopismach „Literatur und Kritik” i „Pannonia”), serbochorwacki (czasopisma „Polja” i „Pismo”), japoński (w Antologii poezji Europy Wschodniej z 1989 roku), ukraiński, rosyjski (w 2016 roku w miesięczniku „Nowaja Polsza”). Wydał dwa zbiory dramatów: Uśnij snem morskim i inne dramaty (1977) oraz Trujące piękno (1982). Na przełomie lat 60. i 70. XX w. należał do grupy literackiej Ugrupowanie 66^[2]. Jego poezję jego uznano za modelowy – odznaczający się zintelektualizowanym rygoryzmem i obecnością egzystencjalnej metafizyki – przykład literatury Ugrupowania. W 2012 roku tom Furia instynktu został nominowany do Nagrody Literackiej Nike^[3] oraz znalazł się w finale Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego – Orfeusz^[4].

W latach sześćdziesiątych przyjaźnił się z Rafałem Wojaczkiem^[5].

Wybrana twórczość

• Kontury (1966)
• Lustro-sofista. issuu.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-31)]. (1969)
• Boski paragraf (1971)
• Ten najżarliwszy seans spirytystyczny (1975)
• Uśnij snem morskim (1977)
• Rozkosz gotycka (1980)
• Trujące piękno (1982)
• Widzialne ciała tajemnicy (1982)
• Liście księżyca (1989)
• Mężczyzna i kobieta patrzą na księżyc (1989)
• Poezja mroku (1995)
• Groza wtajemniczenia (1996)
• Wieczna noc miłosna (1999)
• Zamarznięty łabędź (2007)
• Furia instynktu (2011)
• Pani Wyrocznia (2016)
• Pani Wyrocznia II (2017), wyd. II zmienione

Przypisy

Bibliografia

• Krzysztof Garczarek: Poezja Janusza Stycznia. Elementy poetyki i kulturowe inspiracje. Wrocław: Oficyna Wydawnicza „Akwedukt”, 2019. ISBN 978-83-940364-6-1.
• Grzegorz Gazda: Słownik europejskich kierunków i grup literackich XX wieku. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 701. ISBN 978-83-01-15724-1.
• Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny, red. J. Czachowska, A. Szałagan, t. 8, Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 2003, s. 88.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Janusza Stycznia
• Kazimiera Kuzborska – Pani Wyrocznia kontroluje Czas