Janusz Styczeń

Janusz Styczeń
Ilustracja
(c) Arkadiusz Janicki, CC BY 3.0
Data i miejsce urodzenia

27 listopada 1939
Biadoliny Szlacheckie

Data i miejsce śmierci

2 kwietnia 2022
Wrocław

Narodowość

Polska

Dziedzina sztuki

literatura

Epoka

poezja surrealistyczno-symboliczna

Ważne dzieła
  • Tomiki
  • Pani Wyrocznia, 2016
  • Furia instynktu, 2011
  • Lustro-sofista, 1969
  • Kontury, 1966
  • Dramaty
  • Echnaton i inne dramaty, 1982
  • Uśnij snem morskim i inne dramaty, 1977
  • Opowiadanie
  • Requiem dla nieśmiałego, "Odra" 1960
Nagrody

Nagroda Literacka Czterech Kolumn, 2008 Orfeusz − Nagroda Poetycka, Nominacja, 2011

Strona internetowa

Janusz Styczeń (ur. 27 listopada 1939 w Biadolinach Szlacheckich, zm. 2 kwietnia 2022 we Wrocławiu[1]) – polski poeta, dramatopisarz i prozaik.

Życiorys

Absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego (1962). Debiutował opowiadaniem pt. Requiem dla nieśmiałego, które ukazało się w 1960 roku na łamach „Odry”, a kilka miesięcy później w czasopiśmie tym został ogłoszony drukiem jego wiersz Niewymierność. Wydał szesnaście tomików poetyckich, publikował także w czasopismach (przede wszystkim we wrocławskich „Pomostach” i „Odrze”, ale także w „Twórczości”, „Poezji”, „Kwartalniku Artystycznym”, „Miesięczniku Literackim”, „Nowym Wyrazie”, „Akcencie”, „Dialogu”, „Kontakcie”, „Nurcie”, „Liście Oceanicznym”, „Toposie”, „Sigmie”, „Opolu”). Jego wiersze przetłumaczono na wiele języków: angielski, niemiecki (ukazały się w austriackich czasopismach „Literatur und Kritik” i „Pannonia”), serbochorwacki (czasopisma „Polja” i „Pismo”), japoński (w Antologii poezji Europy Wschodniej z 1989 roku), ukraiński, rosyjski (w 2016 roku w miesięczniku „Nowaja Polsza”). Wydał dwa zbiory dramatów: Uśnij snem morskim i inne dramaty (1977) oraz Trujące piękno (1982). Na przełomie lat 60. i 70. XX w. należał do grupy literackiej Ugrupowanie 66[2]. Jego poezję jego uznano za modelowy – odznaczający się zintelektualizowanym rygoryzmem i obecnością egzystencjalnej metafizyki – przykład literatury Ugrupowania. W 2012 roku tom Furia instynktu został nominowany do Nagrody Literackiej Nike[3] oraz znalazł się w finale Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego – Orfeusz[4].

W latach sześćdziesiątych przyjaźnił się z Rafałem Wojaczkiem[5].

Wybrana twórczość

  • Kontury (1966)
  • Lustro-sofista. issuu.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-31)]. (1969)
  • Boski paragraf (1971)
  • Ten najżarliwszy seans spirytystyczny (1975)
  • Uśnij snem morskim (1977)
  • Rozkosz gotycka (1980)
  • Trujące piękno (1982)
  • Widzialne ciała tajemnicy (1982)
  • Liście księżyca (1989)
  • Mężczyzna i kobieta patrzą na księżyc (1989)
  • Poezja mroku (1995)
  • Groza wtajemniczenia (1996)
  • Wieczna noc miłosna (1999)
  • Zamarznięty łabędź (2007)
  • Furia instynktu (2011)
  • Pani Wyrocznia (2016)
  • Pani Wyrocznia II (2017), wyd. II zmienione

Przypisy

  1. Zmarł Janusz Styczeń. Wrocławski poeta miał 82 lata, wroclaw.tvp.pl [dostęp 2022-04-03] (pol.).
  2. Gazda 2009 ↓.
  3. nominacje do nagrody Nike 2012. polskieradio.pl. [dostęp 2015-07-04].
  4. Orfeusz - Nagroda Poetycka im. K. I. Gałczyńskiego – finaliści. www.orfeusz-nagroda.pl. [dostęp 2015-07-04].
  5. Janusz Styczeń, poeta z Wrocławia kończy dziś 70 lat, Polskatimes.pl [dostęp 2016-05-16].

Bibliografia

  • Krzysztof Garczarek: Poezja Janusza Stycznia. Elementy poetyki i kulturowe inspiracje. Wrocław: Oficyna Wydawnicza „Akwedukt”, 2019. ISBN 978-83-940364-6-1.
  • Grzegorz Gazda: Słownik europejskich kierunków i grup literackich XX wieku. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 701. ISBN 978-83-01-15724-1.
  • Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny, red. J. Czachowska, A. Szałagan, t. 8, Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 2003, s. 88.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Janusz Styczeń.jpg
(c) Arkadiusz Janicki, CC BY 3.0
Janusz Styczeń, polski poeta