Janusz Warmiński

Janusz Warmiński
Imię i nazwisko

Janusz Lewandowski-Warmiński

Data i miejsce urodzenia

30 września 1922
Warszawa

Data i miejsce śmierci

2 listopada 1996
Warszawa

Zawód

aktor, reżyser

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1943–1989) Krzyż Partyzancki Medal 30-lecia Polski Ludowej Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
POL Zasłużony Kultury Narodowej (1987)
Grób Janusza Warmińskiego i jego żony Aleksandry Śląskiej na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, 24 lipca 2008

Janusz Warmiński właśc. Janusz Lewandowski-Warmiński[1] (ur. 30 września 1922 w Warszawie, zm. 2 listopada 1996 tamże) – polski aktor, reżyser teatralny, dyrektor Teatru Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie w latach 1952–1958 i 1960–1996[2].

Praca artystyczna

Eksternistyczny egzamin aktorski zdał w 1945. W latach 1945–1947 był aktorem i asystentem reżyserów w Teatrze Polskim w Poznaniu, a w latach 1947–1949 w Teatrze Wojska Polskiego w Poznaniu. Lata 1949–1952 spędził w Teatrze Nowym w Łodzi. Był, obok m.in. Kazimierza Dejmka, Danuty Mancewicz, Barbary Rachwalskiej, Janusza Kłosińskiego i Wojciecha Pilarskiego, jednym z założycieli tego teatru. W 1950 zadebiutował jako reżyser przedstawieniem Makar Dubrawa Aleksandra Korniejczuka.

W latach 1952–1958 i 1960–1996 kierował warszawskim Teatrem Ateneum im. Stefana Jaracza. Przez lata swojej dyrekcji uczynił z Ateneum jeden z najważniejszych warszawskich teatrów, podnosząc rangę jego repertuaru. Warmiński stworzył i utrzymywał jeden z najciekawszych zespołów aktorskich. W czasie kierowania teatrem często wykorzystywał współczesny repertuar zachodni. Reżyserował także nowe teksty dramatopisarzy niemieckojęzycznych. Często sięgał po światową klasykę literatury. W latach 70. zrealizował szereg polityczno-historycznych spektakli nawiązujących do historii Polski. Był aktywny prawie do końca życia. Ostatnią premierę zrealizował 10 czerwca 1995. Przygotował też siedem przedstawień dla Teatru Telewizji.

Informacje dodatkowe

Zrealizowane przedstawienia

Teatr Nowy w Łodzi

  • 1950 – Makar Dubrawa – reżyseria (debiut)
  • 1950 – Zwycięstwo – reżyseria
  • 1951 – Horsztyński – reżyseria
  • 1960 – Śmierć komiwojażera – reżyseria (polska prapremiera)

Teatr Ateneum w Warszawie

  • 1953 – Południk 49 – inscenizacja i reżyseria
  • 1953 – Ostatni – reżyseria
  • 1953 – Panna Malczewska – reżyseria
  • 1954 – Chwasty – reżyseria
  • 1954 – Pojedynek – reżyseria
  • 1955 – Neapol, miasto milionerów – reżyseria
  • 1957 – Yerma – reżyseria
  • 1957 – Soledad – reżyseria
  • 1957 – Tartuffe, czyli Świętoszek – reżyseria
  • 1958 – Tramwaj zwany pożądaniem – reżyseria
  • 1960 – Śmierć komiwojażera – reżyseria
  • 1961 – Więźniowie z Altony – reżyseria
  • 1962 – Andorra – reżyseria
  • 1963 – Marie – Octobre – reżyseria
  • 1964 – Nocna opowieść – reżyseria
  • 1965 – Zamek – opracowanie dramaturgiczne i reżyseria – Janusz Warmiński
  • 1965 – Świadkowie albo nasza mała stabilizacja i śmieszny staruszek – reżyseria (wspólnie ze Zdzisławem Tobiaszem)
  • 1966 – Mąż i żona – reżyseria
  • 1966 – Incydent w Vichy – reżyseria
  • 1967 – Niemcy – reżyseria
  • 1967 – Idziemy do wnuka – reżyseria
  • 1968Biografia – reżyseria
  • 1969Cena – reżyseria
  • 1970Aby podnieść różę – reżyseria
  • 1970Kurdesz – reżyseria
  • 1970Wszystko o ogrodzie – reżyseria
  • 1971Biesy – reżyseria
  • 1972Kuchnia – adaptacja tekstu i reżyseria
  • 1973Wspólnik – reżyseria
  • 1973Skoro go nie ma – reżyseria
  • 1974Bal manekinów – opracowanie dramaturgiczne i reżyseria
  • 1975Panna Tutli Putli – adaptacja i reżyseria
  • 1976A miłość nigdy się nie kończy – opracowanie i reżyseria
  • 1977Mewa – reżyseria
  • 1978Tryptyk listopadowy – opracowanie dramaturgiczne, inscenizacja i reżyseria
  • 1981Polonez – reżyseria
  • 1981Po Hamlecie – reżyseria
  • 1982Wierzyciele – reżyseria
  • 1983Hamlet – reżyseria
  • 1984Matka – reżyseria
  • 1986Wiśniowy sad – reżyseria
  • 1987Garaż – reżyseria
  • 1989Ciemność w południe – reżyseria wspólnie ze Stanisławem Mączyńskim
  • 1990Małżeństwo pana Mississippi – reżyseria
  • 1992Detektyw – reżyseria
  • 1995Za i przeciw – reżyseria

Teatr telewizji

  • 1993Detektyw – reżyseria
  • 1979Bal manekinów – opracowanie tekstu i reżyseria
  • 1973W domu z powrotem – adaptacja i reżyseria
  • 1971Cena – reżyseria
  • 1970Granica – scenariusz i reżyseria
  • 1968Łagodna – adaptacja i reżyseria
  • 1964Śmierć komiwojażera – reżyseria
  • 1964Człowiek z głową (autor)

Role teatralne (wybór)

Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia

Ponadto Medal Komisji Edukacji Narodowej dla Teatru Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie z okazji pięćdziesięciolecia działalności (1979)

Przypisy

  1. Według inskrypcji na nagrobku
  2. Historia – Teatr Ateneum. teatrateneum.pl. [dostęp 2019-02-27]. (pol.).
  3. Powstańcze biogramy – Janusz Warmiński. www.1944.pl. [dostęp 2015-07-23].
  4. Andrzej Seweryn: Wajda był moim mistrzem, profesorem i sędzią. audio.onet.pl. [dostęp 2022-11-15].
  5. Cmentarz Stare Powązki: Aleksandra Śląska, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-05-15].
  6. 19 lipca 1954 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki” M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1458
  7. 22 lipca 1952 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki” M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1078

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

POL Medal 30-lecia Polski Ludowej BAR.svg
Baretka: Medal 30-lecia Polski Ludowej
POL Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego BAR.png
Baretka Odznaki 1000-lecia Państwa Polskiego
POL Zasłużony Kultury Narodowej (1985).jpg
Zasłużony dla Kultury Narodowej
POL Krzyż Partyzancki BAR.svg
Baretka: Krzyż Partyzancki
Nagrobek aleksandra slaska.JPG
Grób Aleksandry Śląskiej