Janusz Warnecki

Janusz Warnecki
Ilustracja
Imię i nazwisko

Jan Kozłowski

Data i miejsce urodzenia

2 lipca 1895
Warszawa

Data i miejsce śmierci

4 lutego 1970
Warszawa

Zawód

aktor, reżyser

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Złoty Krzyż Zasługi

Janusz Warnecki, właśc. Jan Kozłowski (ur. 2 lipca 1895 w Warszawie, zm. 4 lutego 1970 tamże) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser. Dyrektor teatrów Lwowa, Warszawy, Krakowa[1].

Życiorys

Syn Józefa Kozłowskiego, urzędnika, i Michaliny ze Świątkowskich, właścicielki magazynu krawieckiego[2]. Ukończył w 1914 gimnazjum OO. Jezuitów w Chyrowie[2]. W latach 1915–1916 należał do zespołu pod kier. D. Baranowskiego, początkowo w Zakopanem, później grał w Teatrze Nowym w Tarnowie i objazdach Galicji[2]. W niepodległej Polsce występował na scenach: Teatru Miejskiego we Lwowie (1918–1921), Teatru Polskiego w Warszawie (1921–1926), Teatru Stańczyk w Warszawie (1922), Teatru Komedia w Warszawie (1923–1924), Teatru Nowego w Poznaniu (1926–1927), Teatrów Miejskich w Warszawie (1928–1929)[2]. W 1928 zdał eksternistyczny egzamin reżyserski przed komisją ZASP-u w Warszawie[2]. Od 1929 więc pracował jako reżyser, aktor oraz na stanowiskach kierowniczych w teatrach warszawskich i lwowskich[2]. Pełnił funkcję dyrektora Teatru Letniego w Warszawie (1936–1937), Teatrów Miejskich we Lwowie (1937–1938) i Teatru Muzycznego Domu Wojska Polskiego w Warszawie (1947)[2].

W okresie okupacji niemieckiej, w ramach represji po udanym zamachu na Igo Syma, w marcu 1941 został aresztowany przez Niemców i osadzony na Pawiaku[3]. Od początku 1942 do 1944 był wykładowcą konspiracyjnego PIST w Warszawie[2].

Po wojnie, w sezonie 1945/46 pełnił funkcje kierownika artystycznego w krakowskim Starym Teatrze[2]. Pracował dla tej instytucji także jako aktor, reżyser i wykładowca Studio Aktorskiego[2]. Po decyzji o połączeniu Starego Teatru z Teatrem im. Słowackiego (1946) zdecydował się opuścić Kraków[2]. W latach 1956–65 pracował na stanowisku profesora zwyczajnego w Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie[2]. Od 1956 do 1961 był dyrektorem Teatru Polskiego Radia, jednocześnie nie tylko występując w tamtejszych słuchowiskach ale też je reżyserując[2].

Aktor zmagał się z cukrzycą i jej powikłaniami[4]. W 1960 roku przeszedł zabieg amputacji nogi[2]. Kalectwo utrudniło mu stałą pracę w radiu i występy[2]. Jednakże, po okresie nieobecności na scenie i w eterze[5], podjął współpracę z Teatrem Telewizji[2].

Od 17 sierpnia 1929 był mężem aktorki Janiny Warneckiej z Rafalskich (1901–1988)[2]. Był ojcem Jadwigi Walewskiej[2].

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 161-6-9,10)[6].

Filmografia (wybór)

Aktor
Reżyser

Ordery i odznaczenia

Nagrody (wybór)

Przypisy

  1. ↑ Cmentarz Powązkowski w Warszawie. (red.). Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984. ISBN 83-03-00758-0.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Janusz Warnecki, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [online] [dostęp 2022-03-12].
  3. ↑ Władysław Bartoszewski, Bogdan Brzeziński, Leszek Moczulski: Kronika wydarzeń w Warszawie 1939–1949. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 43.
  4. ↑ Maria Kopeć: „Ha! rozumiem... Będę grał” Wsłuchiwanie się w ciszę swego serca – słuchanie drugiego człowieka. W: Krystian Cieśliński: Mistrz Ortografii Gminy Czerniejewo [on-line]. 2017-05-26. [dostęp 2022-03-12].
  5. ↑ Ilona Berezowska: Lista Mocy 1918-2018. Janusz Warnecki. Stowarzyszenie Przyjaciół Integracji (niepelnosprawni.pl), 2019-01-29. [dostęp 2022-03-12].
  6. ↑ Cmentarz Stare Powązki: Kozłowscy, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-12-19].
  7. ↑ M.P. z 1950 r. nr 6, poz. 58 „za zasługi położone dla Narodu i Państwa w dziedzinie (...) oświaty, kultury i sztuki”.
  8. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 338 „za zasługi na polu sztuki scenicznej”.
  9. ↑ Dziennik Polski, rok VIII, nr 176, (2639), s. 3.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Janusz Warnecki.jpg
Janusz Warnecki, polski aktor i reżyser