Janusz Zabłocki (dyplomata)

Janusz Zabłocki
Data i miejsce urodzenia

6 czerwca 1923
Warszawa

Data śmierci

2 maja 2003

Ambasador PRL w Libanie
Okres

od 1977
do 1981

Poprzednik

Antoni Pierzchała

Następca

Krzysztof Antczak

Stały Przedstawiciel PRL przy UNESCO
Okres

od 1986
do 1989

Poprzednik

Leon Waściński

Następca

Władysław Neneman

Janusz Jerzy Zabłocki (ur. 6 czerwca 1923 w Warszawie, zm. 2 maja 2003) – polski dyplomata.

Życiorys

Syn Stefana Zabłockiego, inżyniera chemika, działacza politycznego związanego z Władysławem Sikorskim (w czasie wojny był wiceszefem jego gabinetu).

Janusz Zabłocki w czasie wojny służył w armii gen. Maczka, brał udział w walkach w 1944 (posiadacz szeregu odznaczeń bojowych). Po wojnie zaczął studiować w Szkocji medycynę. W 1947 powrócił z rodzicami do Polski i rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, jednocześnie studiując; uzyskał stopień magistra prawa międzynarodowego.

W 1953 zwolniony z pracy w MSZ jako "osobnik niepewny politycznie". Pracował w różnych instytucjach, do dyplomacji mógł powrócić dopiero w 1957.

Po powrocie do MSZ brał czynny udział w sfinalizowaniu sprowadzenia do Polski z Kanady skarbów wawelskich. Temu zagadnieniu poświęcił opracowanie „Sprawa polskich zbiorów wawelskich w Kanadzie” (1959).

Pracował na placówkach w Indiach (zastępca ambasadora), Wietnamie (ambasador w Komisji Nadzoru i Kontroli, Sajgon), Wielkiej Brytanii (minister pełnomocny), Libanie (ambasador, 1977–1981) i Francji (stały przedstawiciel i minister pełnomocny przy UNESCO, 1986–1989[1]). Brał udział w wielu konferencjach międzynarodowych, zwłaszcza ONZ-u (Paryż, Nowy Jork, Genewa, Bangkok),

Znawca historii politycznej i wojskowej II Rzeczypospolitej i okresu II wojny światowej.

Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1956–1973 tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa PRL o pseudonimie „Saragat”[2].

Jego synem jest Krzysztof Zabłocki, tłumacz.

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 157-2-18)[3].

Przypisy

  1. Polski Komitet do spraw UNESCO, unesco.pl, 2014, s. 82 [dostęp 2022-07-23] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-23].
  2. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych w Warszawie (1944) 1954-1990.
  3. Cmentarz Stare Powązki: 140, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-03-07].