Japońska Armia Czerwona

Japońska Armia Czerwona (jap. 日本赤軍 Nihon Sekigun; JRA) – organizacja terrorystyczna z Japonii.

Nazwa

Posługiwała się też nazwą Antyimperialistyczne Brygady Międzynarodowe[1].

Historia

Około 1970 roku oddzieliła się od Japońskiej Ligi Komunistycznej – Frakcji Czerwonej Armii[2][3]. Celem grupy było obalenie japońskiego rządu i monarchii[2][3]. W związku z brakiem możliwości realizacji tak daleko idących celów grupa skupiła się na sprawie niepodległości Palestyny[2]. W lutym 1971 roku przywódcy JRA przylecieli do Libanu, gdzie nawiązali kontakty z Ludowym Frontem Wyzwolenia Palestyny (LFWP)[2][4]. Palestyńczycy zapewnili japońskim komunistom schronienie i pomoc finansową[2]. W drugiej połowie lat 90. formacja uległa niemal całkowitemu rozbiciu[2], a większość jej liderów została schwytana. Terroryści, którym udało się uniknąć aresztowania, ukryli się w Korei Północnej[2][4]. W kwietniu 2001 roku JRA zadeklarowała samorozwiązanie[5].

Najważniejsze ataki przeprowadzone przez grupę

  • W lipcu 1973 roku Japończycy wsparli członków LFWP w porwaniu samolotu Japan Airlines. Samolot został uprowadzony do Libii, gdzie wszyscy pasażerowie i członkowie załogi zostali wypuszczeni, samolot został jednak zniszczony za pomocą ładunków wybuchowych[4].
  • W styczniu 1974 roku rewolucjoniści wysadzili magazyn w rafinerii ropy naftowej w Singapurze[4].
  • We wrześniu 1974 roku oddział Japońskiej Armii Czerwonej zajął ambasadę francuską w Hadze. Terroryści domagali się wypuszczenia więzionych we Francji japońskich komunistów. Po spełnieniu żądań terroryści zostali przetransportowani do Syrii[2][4].
  • W sierpniu 1975 roku terroryści zajęli konsulat USA w Kuala Lumpur, gdzie wzięli 52 zakładników. Ekstremistom udało się wymusić uwolnienie pięciu bojowników przebywających w japońskich więzieniach[2][4]. Po okupacji konsulatu, napastnicy wraz z uwolnionymi towarzyszami udali się samolotem do Libii[4].
  • We wrześniu 1977 roku bojownicy porwali samolot linii Japan Airlines. W zamian za uwolnienie zakładników, z więzień zwolniono sześciu japońskich terrorystów[2] i zapłacono okup w wysokości sześciu milionów dolarów[4].
  • W maju 1986 roku ekstremiści ostrzelali z moździerzy budynki ambasad Japonii, Kanady i USA w Dżakarcie[4].
  • W czerwcu 1987 roku JRA zaatakowała ambasady USA i Wielkiej Brytanii w Rzymie[2].
  • W kwietniu 1988 roku celem terrorystów stał się amerykański klub wojskowy w Neapolu[2]. W ataku z użyciem materiałów wybuchowych zginęło pięć osób[4].
  • W lipcu 1988 roku terroryści przeprowadzili zamach bombowy na amerykańską ambasadę w Madrycie[2].

Oprócz powyższych grupa często przeprowadzała ataki bombowe na japońskie przedsiębiorstwa[2].

Ataki na cele amerykańskie z lat 80. przypuszczalnie zrealizowano na zlecenie rządu Libii[2].

Wsparcie zagraniczne

Była wspierana finansowo przez Syrię, Libię i Koreę Północną[6][7].

Liczebność

W szczytowym okresie działalności liczyła od 30 do 40 członków[7].

Ideologia

Była grupą marksistowsko-leninowską[2]. Dążyła do obalenia japońskiego rządu i monarchii oraz wywołania światowej rewolucji komunistycznej[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Michał Piekarski: Strategia i taktyka terrorystów (pol.). konflikty.pl. [dostęp 2017-12-01].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Terroryzm s. 88-89
  3. ↑ a b c d Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 116-117
  4. ↑ a b c d e f g h i j Red Army's reign of terror (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 2017-12-24].
  5. ↑ Court upholds 20-yr prison term for ex-Japan Red Army head Shigenobu (ang.). breitbart.com. [dostęp 2017-12-24].
  6. ↑ Bruce E. Bechtol Jr.: North Korea and Support to Terrorism: An Evolving History (ang.). cholarcommons.usf.edu. [dostęp 2017-11-15].
  7. ↑ a b Thomson Gale: Japanese Red Army (ang.). encyclopedia.com. [dostęp 2017-11-16].

Bibliografia

  • Wilhelm Dietl, Rolf Tophoven, Kai Hirschmann: Terroryzm. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16019-7.
  • Robert M. Barnas: Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena. Wrocław: Kirke, 2001. ISBN 978-83-914970-4-3.
  • Jarosław Tomasiewicz: Terroryzm na tle przemocy politycznej (Zarys encyklopedyczny). Katowice, 2000., s. 265