Jaromil Jireš
Data i miejsce urodzenia | 10 grudnia 1935 Bratysława |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 24 października 2001 Praga |
Zawód | reżyser, scenarzysta |
Współmałżonek | Hana Jirešová |
Lata aktywności | 1963–1999 |
Jaromil Jireš (ur. 10 grudnia 1935 w Bratysławie, zm. 24 października 2001 w Pradze) – czeski reżyser i scenarzysta filmowy. Jeden z twórców czechosłowackiej Nowej Fali. Tworzył przede wszystkim dramaty poruszające kwestie codziennych dylematów moralnych. Ceniony za umiejętność opowiadania historii i surrealistyczne obrazy[1].
Młodość i edukacja
Urodził się w Bratysławie, jednak już od najmłodszych lat mieszkał w Pradze z matką i ciotką, którym zawdzięcza znajomość języka francuskiego[2]. Studiował na praskiej FAMU, gdzie ukończył kierunek operatorski w 1958 roku i reżyserię w 1960 roku. Już w czasie studiów zaczął reżyserować pierwsze filmy, głównie dokumentalne, m.in. Gorączka (1958) i Sala zagubionych kroków (1960)[3][2].
Kariera filmowa
W 1963 roku nakręcił swój pierwszy film pełnometrażowy, Pierwszy krzyk (Křik)[2][4], który uczestniczył w festiwalu w Cannes[5]. Film ten jest opisem życia młodego małżeństwa, które spodziewa się dziecka[2][4]. Mężczyzna zajmuje się naprawą telewizorów. Ukryta kamera podąża za nim podczas pracy, podpatrując sceny życia ulicznego, biurowego i prywatnego, a także rejestrując przypadkiem zasłyszane słowa i podpatrzone sytuacje. Bohater przypomina sobie sytuacje z ostatnich miesięcy, a teraźniejszość miesza się w jego myślach z przeszłością. Pojawiają się obrazy dzieci z różnych państw, fragmenty kroniki filmowej oraz zdjęcia z albumu rodzinnego, które wraz ze scenami z wędrówki miejskiej tworzą mozaikę[6]. Reżyser realizuje w tym dziele współczesne nurty filmowe, głównie cinéma-vérité[7]. Wbrew intencjom reżysera, reżimowi krytycy wykorzystali film do celów propagandowych, przeciwstawiając go Odwadze na co dzień Evalda Schorma, który uważali za zbyt pesymistyczny[8]. Był to też jego pierwszy obraz nakręcony w studiu filmowym Barrandov[9], z którym współpracował do 1992 roku[10].
W 1965 roku wyreżyserował nowelę Romanca, która weszła w skład filmu Perełki na dnie[8][11], powstałego z inicjatywy Jireša[12]. Nowela ta opowiada o miłości młodego elektryka do romskiej dziewczyny[8] i otrzymała Grand Prix festiwalu w Oberhausen w 1966 roku[13], a także została wyróżniona przez krytyków z „Film Society Review”, którzy nazwali ją „uroczą historią miłosną”, a resztę filmu „nudną”[14]. W tym samym roku Jireš został też wykładowcą reżyserii na FAMU[2].
W 1968 roku na podstawie powieści Żart Milana Kundery wyreżyserował film o tym samym tytule, do którego razem z pisarzem stworzył scenariusz[2]. Film ten otrzymał dwie nagrody na festiwalu w San Sebastián[12]: Katolickiego Biura Filmowego[2] oraz nagrodę CIDALC[15]. Początkowo obraz zyskał też popularność w kinach, jednak niedługo później został wycofany i zakazany w kraju aż do obalenia komunizmu[16], a reżyser został wyrzucony z uczelni[2]. W międzyczasie Jireš kontynuował tworzenie filmów dokumentalnych, m.in. Zabawa w króla (1967), Dziadek (1968) oraz Wyprawa Vincenza Moštka i Šimona Pešla z Vlčnova do Pragi A.D. 1969[8]. W swoich filmach dokumentalnych z lat 60. skupiał się głównie na folklorze Moraw południowych, tam również działa się akcja kilku jego filmów krótkometrażowych. W nieco zmienionej formie uwzględnił ten region również w filmie Opera ve vinici (1981). Od lat 70. natomiast poświęcone były sztuce: muzyce, malarstwu i architekturze[7].
Mimo represji związanych z Praską Wiosną, pozostał w kraju i zaczął tworzyć filmy, głównie dokumentalne, dla telewizji[17], jednakże brak wolności twórczej niekorzystnie wpłynął na jego zdrowie psychiczne: popadł w depresję[2]. W 1970 roku nakręcił kolejny film, Waleria i tydzień cudów, na podstawie powieści Vítězslava Nezvala o tym samym tytule[18]. Zdaniem Marii Janion, jest on swego rodzaju przeglądem dziecięcych wyobrażeń na temat własnego pochodzenia, w którym urojenia bohaterki mieszają się ze schematami melodramatu i powieści grozy[19]. Film opowiada o mieszkającej z babcią na wsi nastolatce, która przeżywa pierwszą w życiu menstruację (tytułowy „tydzień cudów”) oraz jest prześladowana przez wampiry. Dzieło skupia się na zmieniających się doświadczeniach świata głównej bohaterki oraz jej poglądach na sprzeczne z rzeczywistością wyobrażenia seksualne[20]. W filmie pojawia się też wątek nekrofilii, przeciwstawionej młodzieńczej inicjacji bohaterki. W dojrzewaniu dziewczyny bierze udział wampir, podający się za jej ojca[21] i księdza. Babcia dziewczyny pomaga mu ją uwieść w zamian za wieczną młodość. W filmie pojawia się również brat dziewczyny, będący jednocześnie jej obrońcą, jak i zalotnikiem, który najpierw kradnie dziewczynie perłowe kolczyki, by później je jej oddać[22]. Obraz został nagrodzony Grand Prix festiwalu w Bergamo[23].
W 1972 roku wyreżyserował film I pozdrawiam jaskółki na podstawie pamiętników więziennych Marii Kudeříkovej, działającej w czeskim ruchu oporu podczas II wojny światowej[7][24]. W 1974 roku otrzymał Srebrnego Smoka na Krakowskim Festiwalu Filmowym za Kasiarza[25]. W 1978 roku stworzył film Młody mężczyzna i Moby Dick, który rok później został zaprezentowany na festiwalu w Moskwie[26]. W 1982 roku ukończył obraz Zaćmienie częściowe, za który został nominowany do Złotego Niedźwiedzia na festiwalu w Berlinie[2][27] oraz zdobył Srebrnego Słonia na festiwalu w Kalkucie[18]. Rok później wyreżyserował Katapultę, a w 1984 roku – Receptę na życie[18].
W 1986 roku nakręcił opowiadający o życiu Leoša Janáčka film Lev s bílou hřívou[28]. Po 1989 roku ponownie wykładał na FAMU[18], a w 1993 roku został przewodniczącym Stowarzyszenia czeskich reżyserów[2]. W 1991 roku wyreżyserował Labirynt, a trzy lata później zrealizował kolejny film – Nauczyciel tańca, za który został nominowany do Czeskiego Lwa dla najlepszego reżysera[18][29], a Martin Dejdar za rolę w nim otrzymał Czeskiego Lwa dla najlepszego aktora pierwszoplanowego[29]. Ostatnim filmem Jireša był obraz Dvojrole z 1999 roku, poruszający problematykę zmiany tożsamości i związane z nią kwestie etyczne[2]. Za rolę w tym filmie Tereza Brodská została nagrodzona Czeskim Lwem dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej[30][31]. W latach 90. Jireš był też przedstawicielem Czech w funduszu wsparcia europejskiej kinematografii Eurimages[32].
Ostatnie lata życia
Pod koniec życia pracował nad adaptacją filmową książki Podivné lásky Jiříego Muchy, jednak nigdy jej nie nakręcił[32][33]. W październiku[12] lub grudniu 1999 roku[32] w wypadku samochodowym doznał ciężkiego urazu głowy. Mimo wielu zabiegów rehabilitacyjnych, nie wrócił do pełni zdrowia. Zmarł w szpitalu uniwersyteckim w praskiej dzielnicy Motol[2] 24 października 2001 roku[34][35].
Życie osobiste
Był żonaty z Haną Jirešovą, z którą miał dwoje dzieci[34]: córkę Alenę i syna Ondřeja[2].
Filmografia
- Pierwszy krzyk (1963)
- Żart (1968)
- Waleria i tydzień cudów (1970)
- I pozdrawiam jaskółki (1972)
- Zaćmienie częściowe (1982)
- Katapulta (1983)
- Recepta na życie (1984)
- Lev s bílou hřívou (1986)
- Labirynt (1991)
- Nauczyciel tańca (1994)
- Dvojrole (1999)
Przypisy
- ↑ Schneider 2007 ↓, s. 396.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Jaromil Jireš (cz.). Česká televize. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ Ciszewska 2013 ↓, s. 65.
- ↑ a b Trzynadlowski 1992 ↓, s. 119.
- ↑ Krik (ang.). Festiwal Filmowy w Cannes. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ Hučková 2017 ↓, s. 60.
- ↑ a b c Opela 2000 ↓, s. 487-488.
- ↑ a b c d Ciszewska 2013 ↓, s. 66.
- ↑ Jaromil Jireš – Director (ang.). Film Reference. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ Cathy Meils: Jaromil Jires (ang.). Variety, 2001-11-14. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ Romance (ang.). Filmový přehled. [dostęp 2021-04-30].
- ↑ a b c Smutny los „Żartu”. Gazeta Wyborcza, 2005-01-03. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ Czechoslovakia 1967 Yearbook. Prague: Pragopress, 1967, s. 135–136. (ang.)
- ↑ „Film Society Review”, s. 14, 1966-12. American Federation of Film Societies (ang.).
- ↑ Tuduri 1992 ↓, s. 113.
- ↑ Jaromil Jireš (Czech Republic) (ang.). Doc Alliance Films. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ Chansel 2001 ↓, s. 205.
- ↑ a b c d e Jaromil Jireš (cz.). Česko-Slovenská filmová databáze. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ Janion 1980 ↓, s. 335.
- ↑ Zipes, Greenhill i Magnus-Johnston 2016 ↓, s. 141.
- ↑ Pająk 2010 ↓, s. 164.
- ↑ Bingham 2011 ↓, s. 133.
- ↑ Bianchi 1970 ↓, s. 24.
- ↑ Julia Zelman. Czech Films about the Holocaust before and after 1968. Jaromil Jireš’s And Give My Love to the Swallows (…a pozdravuji vlastovky, 1972). „East European Film Bulletin”. 23, 2012-11. ISSN 1775-3635 (ang.).
- ↑ Art and Science. „Polish Perspectives”. 9, s. 76, 1974 (ang.).
- ↑ 1979 ГОД (ros.). Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Moskwie. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ Programme 1983 (ang.). Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ Hames 2010 ↓, s. 30.
- ↑ a b Český lev / 1995 / Nominace (cz.). Česká filmová a televizní akademie. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ Český lev / 1999 / Nominace (cz.). Česká filmová a televizní akademie. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ Držitelé ocenění Český lev za rok 1999 (cz.). Hospodářské noviny, 2000-03-06. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ a b c Zemřel režisér Jaromil Jireš (cz.). iDnes, 2001-10-26. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ Svůj talent utopil režisér Žertu v desítkách bezzubých filmů. Příběhy slavných: Jaromil Jireš (cz.). Český rozhlas Dvojka, 2017-08-11. [dostęp 2021-06-09].
- ↑ a b Ronald Bergan: Jaromil Jires (ang.). The Guardian, 2001-11-20. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ Fallece Jaromil Jires. „Reforma”, s. 5, 2001-10-27. ISSN 1563-7697 (hiszp.).
Bibliografia
- Pietro Bianchi. Per Bergamo ragionamento sugli autori e sulla vittoria cecoslovacca. „Il Dramma”. 9, s. 24–25, 1970-09 (wł.).
- Adam Bingham (red.): Directory of World Cinema: East Europe. Bristol: Intellect, 2011, s. 133. ISBN 978-1-84150-464-3. (ang.)
- Dominique Chansel: Europe On-screen: Cinema and the Teaching of History. Strasbourg: Council of Europe, 2001. ISBN 978-92-871-4531-4. (ang.)
- Ewa Ciszewska: Folklor w służbie komunizmu. Żart Milana Kundery w adaptacji Jaromila Jireša. W: Ewa Ciszewska, Ewelina Nurczyńska-Fidelska (red.): Hrabal i inni. Adaptacje czeskiej literatury. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2013, s. 63–86. DOI: 10.18778/7525-950-6.05. ISBN 978-83-7525-950-6.
- Peter Hames: Czech and Slovak Cinema: Theme and Tradition. Edinburgh: Edinburgh University Press, 2010. ISBN 978-0-7486-2082-1. (ang.)
- Jadwiga Hučková. Od prawdy życia po rewoltę estetyczną. Kilka aspektów czechosłowackiej Nowej Fali. „Estetyka i Krytyka”. 44 (1/2017), s. 55-72, 2017. DOI: 10.19205/44.17.4. ISSN 1643-1243.
- Maria Janion: Odnawianie znaczeń. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1980. ISBN 978-83-08-00264-3.
- Vladimir Opela: Jireš, Jaromil. W: Sara Pendergast, Tom Pendergast (red.): International Dictionary of Films and Filmmakers. T. 2. Detroit: St. James Press, 2000, s. 487-488. ISBN 978-1-55862-449-8. (ang.)
- Patrycjusz Pająk: Z dziejów czeskiego horroru literackiego i filmowego w czasach komunizmu. W: Magdalena Bogusławska, Zuzanna Grębecka (red.): Popkomunizm. Doświadczenie komunizmu a kultura popularna. Kraków: Libron, 2010, s. 149–167. ISBN 978-83-62196-10-4.
- Steven Jay Schneider: 501 Movie Directors. Hauppauge: Barrons Educational Series, 2007. ISBN 978-0-7641-6022-6. (ang.)
- Jan Trzynadlowski (red.): W kręgu filmu, telewizji i teatru. Wrocław: Uniwersytet Wrocławski, 1992. ISBN 978-83-229-0608-8.
- José Luis Tuduri: San Sebastián: un festival, una historia (1967-1977). San Sebastián: Euskadiko Filmategia, 1992. ISBN 978-84-604-3080-3. (hiszp.)
- Jack David Zipes, Pauline Greenhill, Kendra Magnus-Johnston (ed.): Fairy-Tale Films Beyond Disney: International Perspectives. New York: Routledge, 2016. ISBN 978-0-415-70929-3. (ang.)
Linki zewnętrzne
- Jaromil Jireš w bazie Filmweb
- Jaromil Jireš w bazie IMDb (ang.)