Jaroslav Kratochvíl

Jaroslav Kratochvíl (ur. 1 maja 1901 w Przemyślu, zm. 5 kwietnia 1984 w Železným Brodzie)^[1] – czeski przedsiębiorca i polityk, minister przemysłu i handlu Protektoratu Czech i Moraw w latach 1940–1942^[2].

Życiorys

Urodził się w Przemyślu, w rodzinie zawodowego żołnierza c.k. Armii. W wieku kilku lat wraz z rodziną przeprowadził się do Wiednia, a w 1908 roku zamieszkał w Pradze^[3]. Po maturze rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Karola. Podczas studiów pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Czechosłowacji, pomagając w tłumaczeniu traktatów międzynarodowych^[3].

Po ukończeniu studiów, w 1923 roku rozpoczął pracę jako urzędnik^[3]. W 1924 roku objął stanowisko sekretarza w związku czechosłowackich właścicieli kopalń, publikował także artykuły o gospodarce do różnych czechosłowackich gazet^[3]. Wkrótce po zajęciu Czechosłowacji przez III Rzeszę został wicedyrektorem związku^[3]. W lutym 1940 roku, po rezygnacji Vlastimila Šádeka został mianowany ministrem przemysłu i handlu w rządzie Aloisa Eliáša i urząd ten pełnił do powołania rządu Jaroslava Krejčíego w styczniu 1942^[3].

W 1944 roku proponowano mu wstąpienie do Czeskiej Ligi przeciw Bolszewizmowi, jednak odmówił, po wojnie tłumacząc to swoim podziwem dla działań Armii Czerwonej^[3]. W sierpniu 1944 roku został aresztowany przez Niemców w związku z jego kontaktami z czechosłowackim ruchem oporu^[3]. W więzieniu zachorował na błonicę, dzięki czemu uniknął postawienia przed sądem i koniec wojny spędził w szpitalu^[3].

Szpital opuścił w sierpniu 1945 roku i powrócił do pracy w zarządzie przedsiębiorstwa Carbonia^[3]. Po II wojnie światowej prowadzono przeciwko niemu śledztwo w sprawie kolaboracji, nie postawiono mu jednak żadnych zarzutów^[3]. Po zamachu stanu w 1948 roku Carbonia została znacjonalizowana i musiał opuścić jej zarząd, przeniósł się następnie do wsi Vrát pod Železným Brodem, gdzie znalazł pracę jako doradca w tamtejszym zrzeszeniu szklarzy^[3].

W 1952 roku został zatrzymany przez StB i oskarżony o zdradę i przygotowywanie zamachu stanu, ostatecznie spędził w więzieniu 7 lat i został zwolniony w 1959 roku^[3]. Po zwolnieniu pracował jako magazynier i jego rodzina borykała się z poważnymi problemami finansowymi, musiał także spłacać długi z tytułu kosztów poniesionych przez państwo podczas jego uwięzienia^[3]. Po spłacie długów przeszedł na emeryturę, zmarł w odosobnieniu w 1984 roku^[3].

Przypisy