Jaskinia Goryczkowa

Jaskinia Goryczkowa
Plan jaskini
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Położenie	Tatry Zachodnie Dolina Goryczkowa
Właściciel	Skarb Państwa (Tatrzański Park Narodowy)
Długość	605 m
Głębokość	28 m
Deniwelacja	31 m
Wysokość otworów	1263 m n.p.m.
Wysokość otworów nad dnem doliny	50 m
Ekspozycja otworów	ku W
Data odkrycia	znana od dawna
Kod	(nr inwentarzowy PIG) T.D-16.01
Położenie na mapie Tatr Jaskinia Goryczkowa
49°15′08″N 19°58′20″E/49,252200 19,972308

Jaskinia Goryczkowa (w Kasprowej I) – jaskinia w rejonie Myślenickich Turni w Dolinie Goryczkowej w Tatrach Zachodnich. Wejście do niej znajduje się u północno-zachodniego podnóża Myślenickich Turni na wysokości 1263 m n.p.m.^[1] Nieco na północ od jaskini położone jest Goryczkowe Wywierzysko. Otwór wejściowy znajduje się około 40 metrów nad dnem doliny^[1], a 25 metrów powyżej starej nartostrady, pod najniższą ścianką Myślenickich Turni^[2]. Długość jaskini wynosi 605 metrów, a jej głębokość 31 metrów^[3].

Tuż ponad Jaskinią Goryczkową znajduje się druga jaskinia, Myślenicka Dziura^[2].

Myślenickie Turnie

Opis jaskini

Jaskinia składa się ze skomplikowanej siatki dość małych korytarzy. Główny korytarz prowadzi od otworu wejściowego do Sali Końcowej^[4]. Odgałęziają się od niego dziesiątki mniejszych korytarzyków kończących się przeważnie ślepo lub łączących się dalej z głównym korytarzem. Idąc od otworu wejściowego głównym korytarzem, najciekawsze boczne odnogi to:

Sariska Hodba – boczne partie jaskini o długości około 100 metrów zaczynające się niedaleko otworu wejściowego (czwarty w kolejności korytarzyk odchodzący od głównego ciągu). Partie te to korytarz z odchodzącymi od niego bocznymi korytarzykami. Kończą się syfonem i zawaliskiem.

Ciąg do studni. Zaczyna się od rozwidlenia głównego korytarza (12 metrów od otworu wejściowego). Prowadzi stromą pochylnią (z dość bogatą szatą naciekową) do studni wypełnionej zawaliskiem i komina.

Dolne partie do syfonu. Ciąg ten odchodzi w lewo od głównego korytarza niedaleko za rozwidleniem. Prowadzi przez pochylnię i niewielką studnię do syfonu, a dalej do głównego korytarza.

Dolne partie do salki. Prawie w tym samym miejscu od głównego korytarza, ale w prawo, odchodzi ciąg prowadzący do salki, a dalej do jeziorka.

Sala Końcowa. Za szczeliną przecinającą główny korytarz dochodzi się do Sali Końcowej. Zalegają w niej duże bloki skał, wśród których znajdują się niewielkie korytarzyki. W jej dolnym rogu umiejscowione są dwa niewielkie otwory, skąd prawdopodobnie korytarze prowadzą do niższych partii jaskini^[5].

Przyroda

Jaskinia ma ubogą szatę naciekową. Są w niej nieliczne polewy, stalaktyty i stalagmity oraz mleko wapienne.

Jaskinia jest wilgotna, w jej dolnych partiach występują jeziorka. Woda w jaskini musiała płynąć w dwóch przeciwległych kierunkach, czego dowodzą liczne ślady przepływu^[5].

We wstępnej części Jaskini Goryczkowej znaleziono w 1889 roku kości niedźwiedzia jaskiniowego i kozicy. Zimują w niej nietoperze^[1].

Historia odkryć

Bliższe wejścia partie jaskini były góralom znane od dawna^[1].

W 1881 roku był w niej Gotfryd Ossowski, w 1887 roku Jan Gwalbert Pawlikowski^[4].

W latach 1889–91 leśniczy z Zakopanego Edward Pauli poszerzył ciasne przejście, co pozwoliło na zwiedzenie całej jaskini wraz z towarzyszami^[1].

W 1953 roku plan Jaskini Goryczkowej utworzył Kazimierz Kowalski.

Według Krzysztofa Dudzińskiego w latach 1975–76 działali tutaj grotołazi z Zakopanego. Mieli odkryć dodatkowe 30 metrów korytarzy, ale nie ma dokumentacji na ten temat^[4].

W marcu 2012 roku podczas wyprawy słowackich grotołazów odkryto boczne partie jaskini, które zostały nazwane przez odkrywców Sariska Hodba^[5]. 

Dawniej jaskinia była opisywana w przewodnikach, ale rzadko odwiedzana. Później była częstszym celem zwiedzania i poważnie niszczona^[1]. Obecnie w otworze wejściowym znajduje się odsunięta krata^[2].

Przypisy