Jaskinia pod Dachem

Jaskinia pod Dachem

Plan jaskini
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Położenie	Tatry Zachodnie Dolina Miętusia
Właściciel	Skarb Państwa (Tatrzański Park Narodowy)
Długość	104 m
Głębokość	66 m
Deniwelacja	66
Wysokość otworów	1477, 1483, 1510, 1526 m n.p.m.
Wysokość otworów nad dnem doliny	130 m
Ekspozycja otworów	ku W, ku dołowi, N, ku górze
Data odkrycia	1961
Odkrywca	T. Branicki, R. Rodziński
Kod	(nr inwentarzowy PIG) T.E-11.08
Położenie na mapie Tatr Jaskinia pod Dachem
Położenie na mapie Karpat Jaskinia pod Dachem
49°14′26″N 19°54′20″E/49,240678 19,905653

Przekrój jaskini

Jaskinia pod Dachem – jaskinia w ścianie Ratusza Mułowego w Dolinie Miętusiej w Tatrach Zachodnich. Ma cztery otwory wejściowe położone powyżej Jaskini nad Piargiem, odpowiednio na wysokości 1477, 1483, 1510 i 1526 metrów n.p.m. Jej długość wynosi 104 metry, a deniwelacja 66 metrów^[1][2].

Otwór 2

Otwór 3

Otoczenie Wielkiej Świstówki w Dolinie Miętusiej

Jaskinia pod Dachem jest najniżej położoną z jaskiń Ratusza Mułowego. Ponad wejściem do niej znajdują się otwory Jaskini nad Dachem, Jaskini Lodowej Litworowej i Ptasiej Studni, połączonych ze sobą w system, którego korytarze mają razem powyżej 6 km^[3][4].

Opis jaskini

Ta trudno dostępna jaskinia stanowi system kominów przebiegających blisko powierzchni. Do dużych fragmentów korytarzy dociera odbite światło dzienne. Wspinaczka kominami we wnętrzu sięga VI stopnia trudności^[1].

Od dolnego obszernego otworu zaczyna się ślepa studnia (17–18 metrów głębokości) ze śniegiem na dnie. Trawersując jej ścianę, dochodzi się na most nad II studnią, również ślepą, o głębokości 15 metrów. Trawersując również tę studnię, dociera się do salki, z której prowadzi pionowa szczelina kończąca się na dnie kominka z zaciskiem w stropie. Za zaciskiem dochodzi się do komina (18 metrów wysokości). Górny wylot komina przechodzi w ciasny meander, który prowadzi w dwie strony. W jedną po kilkunastu metrach zwęża się, przechodząc w szczelinę, w drugą prowadzi do zawaliskowej sali nad progiem (13 metrów), gdzie przez drugi otwór (na zdjęciu obok) można zjechać na półkę przy pierwszym otworze. Znad drugiego otworu można też wspiąć się w górę do salki przy kolejnym, trzecim otworze (na zdjęciu obok), skąd komin (22 metry wysokości) prowadzi do niewielkiego korytarzyka zakończonego czwartym otworem^[5][6].

Przyroda

Namulisko jaskini tworzą gruz i bloki skalne. Przy większych opadach od strony czwartego otworu płynie woda.

W jaskini jest widno między drugim a czwartym otworem.

Historia odkryć

Jaskinia została odkryta latem 1961 roku przez Tadeusza Branickiego i Ryszarda Rodzińskiego, którzy uznali ją za najtrudniej dostępną ze wszystkich znanych jaskiń polskich Tatr. Zbadali oni wówczas okolice I (najniżej położonego) otworu. Dalsze badania jaskini prowadzone były przez grotołazów z Krakowskiego Klubu Taternictwa Jaskiniowego (kierownik: Andrzej Ciszewski) w 1975 roku. Trzy akcje pozwoliły wtedy poznać resztę znanych dziś partii jaskini^[1].

Przypisy