Jaskinia w Zielonej Górze

Jaskinia w Zielonej Górze

Plan jaskini
oprac. Norbert Sznober
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Położenie	rezerwat przyrody Zielona Góra
Właściciel	Lasy Państwowe
Długość	140[1] m
Deniwelacja	6 m
Wysokość otworów	316 m n.p.m.
Kod	J.Cz.I-01.10
Położenie na mapie gminy Olsztyn Jaskinia w Zielonej Górze
Położenie na mapie Polski Jaskinia w Zielonej Górze
Położenie na mapie województwa śląskiego Jaskinia w Zielonej Górze
Położenie na mapie powiatu częstochowskiego Jaskinia w Zielonej Górze
50°46′41″N 19°14′07″E/50,778056 19,235139

Jaskinia w Zielonej Górze – jaskinia na wzniesieniu Zielona Góra w miejscowości Kusięta w województwie śląskim, w powiecie częstochowskim, w gminie Olsztyn. Znajduje się w lesie, nieco poniżej szczytu wzniesienia, w obrębie rezerwatu przyrody Zielona Góra^[2].

Opis jaskini

Jest to jaskinia pozioma, o otworze wejściowym znajdującym się w skale na poziomie ziemi, tuż obok szlaku turystycznego. Jej przejście jest względnie łatwe^[3]. Otwór wejściowy ma szerokość około 2 m, wysokość 1,3 m i przechodzi w lekko opadający, niski korytarz o długości 11 m. Jego namulisko jest próchniczno-piaskowe. Korytarz ten ma niską, boczną odnogę, o długości ok. 5 m. Można się do niej dostać przez ciasne przejście za kamieniem^[1].

Główny korytarz doprowadza do niskiej, ale rozległej sali (10 × 8 m) z licznymi, grubymi kolumnami naciekowymi. Jest to jedyna na Jurze jaskinia o tak dużej ilości kolumn. Mają wysokość do 1,5 m. Te drobniejsze zostały wyłamane. Sala ta jest poobtłukiwana i okopcona łuczywami oraz palonymi wewnątrz ogniskami. W wielu miejscach jednak tworzą się nowe wytrącenia kalcytu, istnieje więc szansa na częściowe odtworzenie pierwotnego piękna jaskini. Obok znajduje się druga, mniejsza sala, która również posiada dobrze zachowaną szatę naciekową w postaci stalagnatów i dużych polew naciekowych. W końcowej części tej sali znajduje się ukryte między skałami wąskie, pionowe przejście do następnej komory. Ściana jej prawej strony pokryta jest polewą a dno zawalone skalnym rumoszem i większymi skałami. W ścianie wschodniej znajduje się zacisk prowadzący do niewielkiej komory z wnękami. W jednej z tych wnęk znajduje się ciasne i strome przejście do niewielkiej zawaliskowej komórki. Wychodzą z niej ciasne korytarzyki o łącznej długości około 15 m i dnie zawalonym kamiennym rumoszem. Są niemożliwe do przejścia przez człowieka. Prawdopodobnie łączą się ze znajdującym się po przeciwległej stronie wzgórza Schroniskiem pod szczytem Zielonej Góry^[1].

Jaskinia jest wilgotna, po większych opadach deszczu czasami na jej dnie stoi woda wpływająca do jaskini przez otwór wejściowy. Oświetlona jest słonecznym światłem tylko do pierwszej komory. Sporadycznie zimują w niej nietoperze. W 1983 r. obserwowano podkowca małego, potem pojedyncze osobniki gacka brunatnego i nocka dużego. Obserwowano też tropy borsuka^[1].

Historia odkrycia i eksploatacji

Jaskinia znana była od dawna. W piśmiennictwie po raz pierwszy wzmiankował ją J. Rafalski w 1931 r. Rok później pierwszą dokumentację wykonał H. Błaszczyk (plan i fotografie nacieków). W 1937 r. K. Maślankiewicz sporządził bardzo dokładny plan i opis jaskini oraz 3 fotografie kolumn naciekowych w pierwszej i drugiej komorze. Dokumentację Maślankiewicza wykorzystał Kazimierz Kowalski, który w 1951 r. zinwentaryzował jaskinię. W 1986 r. zaktualizowali opis jaskini A. Górny i M. Szelerewicz^[1]. W 1988 r. grotołazi S. Zewiór, K. Garncarz i R. Marczak poszerzyli zacisk udostępniając boczny korytarz o kilkumetrowej długości^[3].

Obok jaskini prowadzi czerwono znakowany szlak turystyczny (Szlak Orlich Gniazd)^[2].

Szlak turystyczny

odcinek: Kusięta – rezerwat przyrody Zielona Góra – Częstochowa

Przypisy