Jaz Coleman

Jaz Coleman
Ilustracja
Jaz Coleman (2011)
Imię i nazwisko

Jeremy Coleman

Pseudonim

Jaz

Data i miejsce urodzenia

26 lutego 1960
Cheltenham, Gloucestershire

Instrumenty

instrumenty klawiszowe

Gatunki

rock alternatywny[1][2], indie rock[1][2], post punk[1][2], muzyka filmowa[1], dance rock[2], new wave[2], punk[2]

Zawód

piosenkarz, kompozytor, muzyk

Wydawnictwo

China Records, RCA Records, Point Music, Decca Records, Venkow Records

Powiązania

Anne Dudley, Nigel Kennedy, Čechomor

Zespoły
Killing Joke
Odznaczenia
Kawaler Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Strona internetowa

Jaz Coleman, właśc. Jeremy Coleman (ur. 26 lutego 1960 w Cheltenham) – muzyk, kompozytor, piosenkarz, autor piosenek i producent. Lider post-punkowo-metalowo-industrialnego zespołu Killing Joke. Ma podwójne obywatelstwo: brytyjskie i nowozelandzkie[3].

Biografia i życie prywatne

Coleman urodził się w Cheltenham w Anglii. Jego ojciec był Anglikiem a matka Hinduską pochodzenia bengalskiego, oboje byli nauczycielami. W wieku sześciu lat podjął naukę gry na skrzypcach i na pianinie. Występował także w chórach kościelnych w Anglii. W 1982 roku rozpoczął studia w Anglii z zakresu kompozycji, po pięciu latach kontynuował naukę w Mińsku i w Lipsku. W 1989 podjął studia z zakresu muzyki arabskiej w Konserwatorium Kairskim. Jak twierdzi, studiował także bankowość w Szwajcarii. Mieszka w Nowej Zelandii[4]. Był dwukrotnie żonaty. Ma trzy[4][5] córki o imionach: Jade, Tabitha i Odessa[6]. Jego o dwa lata starszy brat, Piers Coleman, jest profesorem fizyki teoretycznej pracującym na Rutgers University.

27 września 2010, Jaz Coleman został odznaczony francuskim Orderem Sztuki i Literatury (Ordre des Arts et des Lettres) w randze Kawalera, w uznaniu za jego wkład w muzykę współczesną[7].

Jest fanem takich grup jak System of a Down, natomiast jest wrogiem muzyki brit-pop, którą uważa za regresję[8].

Działalność artystyczna

Killing Joke

W 1979 roku założył razem z perkusistą Paulem Fergusonem zespół Killing Joke. Zwerbowali do zespołu także gitarzystę Geordiego Walkera i basistę Martina Glovera (alias Youth). Pierwszy singel nagrali w październiku 1979 roku, a cały album ukazał się w 1980. Coleman został wokalistą i klawiszowcem zespołu. Grupa szybko stała się pionierem post-punkowej stylistki, która w późniejszym okresie wpłynęła na rozwój industrialu i metalu. Na wizerunek grupy nałożyły się kontrowersyjne poglądy społeczne i polityczne Colemana, oraz jego zainteresowanie teoriami spiskowymi i okultyzmem. Z powodu tego zainteresowania opuścił Anglię na początku 1982 roku i udał się na Islandię. Po tym wydarzeniu zespół wystąpił w telewizji bez Jaza, którego miejsce zajął manekin. Niedługo później grupa również udała się na Islandię, tym samym dołączając do wokalisty[9].

Kariera solowa

Po swoim wyjeździe na Islandię, który miał miejsce w 1982 roku, Jaz Coleman zaczął współpracę z nowofalowym zespołem Þeyr. Po zmianach personalnych w Þeyr, w 1983 roku założył heavymetalowy zespół Iceland, którego nazwa została później zmieniona na Niceland. Grupa ta stworzyła pięć utworów, z czego nagrała jedynie trzy. Owe utwory nie zostały opublikowane do dziś. Problemy Jaza z alkoholem spowodowały, że reszta członków Niceland zaczęła sama pisać utwory, a sam Jaz dołączył do grupy Vonbrigði, która grała przez dwa miesiące, czyli do czasu powrotu Jaza Colemana do Wielkiej Brytanii.

Coleman studiował i grał muzykę z różnych obszarów kulturowych. Jego pasją jest m.in. kultura ludowa Czech i kultura maoryska. Wspólnie z czeską grupą Čechomor nagrał album Proměny (2001) zadedykowany Czechom. Jeden z jego projektów związanych z Maorysami to Druga Symfonia na głos maoryski i orkiestrę (ang. Second Symphony for Māori Voice and Orchestra). Był zaangażowany w dodanie jednego wersu w języku maoryskim do hymnu Nowej Zelandii, zaśpiewanego przez sopranistkę i aktywistkę (pół Europejkę, pół Maoryskę) Hinewehi Mohi w czasie meczu na Pucharu Świata w rugby w 1999 roku. Coleman i Hinewehi Mohi, utworzyli również projekt Oceania, który zaowocował dwoma albumami: Oceania (1999) i Oceania II (2002).

Wspólnie z Anne Dudley skomponował muzykę do albumu składającego się z instrumentalnych aranżacji muzyki bliskowschodniej: Songs From the Victorious City (1990). Album został zadedykowany Kairowi. Współpracował z grupą The Mission przy albumie Masque (1991). Od 1995 roku realizuje albumy z symfoniczną muzyką rockową. Us and Them: Symphonic Pink Floyd (1995), Kashmir: Symphonic Led Zeppelin (1997) i Who's Serious: The Symphonic Music of The Who (1998) były napisane i wyprodukowane przez Colemana razem z Peterem Scholesem, który dyrygował orkiestrą Filharmonii Londyńskiej. Wspólnie z Nigelem Kennedym zajął się aranżacją piosenek zespołu The Doors – w nagraniach uczestniczyła także Praska Orkiestra Symfoniczna a album wydano pod tytułem Riders on the Storm: The Doors Concerto w 2000 roku. Coleman zajął się produkcją muzyczną albumu East Meets East (2003) Nigela Kennedy'ego i grupy Kroke. Pracował także z Nowozelandzką Orkiestrą Symfoniczną, z którą nagrał swoją Symfonię Nr 1 Idavoll, z Filharmonią w Auckland i jako kompozytor-rezydent z Praską Orkiestrą Symfoniczną. Pracował także przy albumach: Halim (1997) Natachy Atlas oraz Harem (2003) Sary Brightman.

Wraz z Laurence'em Gardnerem, jest autorem oratorium Bloodline of the Holy Grail[10][11]. Muzykę skomponował Coleman, natomiast Gardner napisał libretto[10][11]. Dzieło to przedstawiało wesele w Kanie po ślubie Jezusa i Marii Magdaleny[11]. Światowa premiera miała miejsce w Vilar Floral Hall w Royal Opera House, Covent Garden, 9 grudnia 2001 roku[10].

Contemporary Youth Orchestra wykonała na koncercie 8 czerwca 2001 utwory ze wspomnianego wyżej albumu Riders on the Storm: The Doors Concerto, a 9 czerwca 2002 i 8 czerwca 2007 roku utwory z Kashmir: Symphonic Led Zeppelin[9][12].

Film

W 2002 roku Coleman, razem z Jaromírem Nohavicą i czeską grupą folkową Čechomor zagrał w wielokrotnie nagradzanym filmie Petra Zelenki Rok diabła (cz. Rok ďábla). Jest także współreżyserem (para)dokumentu o nim samym i grupie Killing Joke, zatytułowanego The Death and Resurrection Show, którego światowa premiera odbyła się 12 czerwca 2013 w The Academy Cinema w Auckland. Film bazuje na książce Letters from Cythera autorstwa Jaza Colemana, która ukazała się w 2013 roku. Tytuł zapożyczony jest od tytułu piosenki otwierającej album Killing Joke z 2003 roku.

Dyskografia

  • Anne Dudley, Jaz Coleman - Songs from the Victorious City (1990, China Records)
  • London Symphony Orchestra - Symphonic Music of the Rolling Stones (1994, RCA Records)
  • The New Zealand String Quartet, Jaz Coleman - Pacifica – Ambient Sketches (1995, Ode Records)
  • London Philharmonic Orchestra - Us and Them: Symphonic Pink Floyd (1995, Philips Records)
  • Jaz Coleman - Fanfare for the Millennium (Symphony No. 1 "Idavoll") (1996, RCA Records)
  • London Philharmonic Orchestra - Kashmir: Symphonic Led Zeppelin (1997, Philips Records)
  • London Philharmonic Orchestra - Who's Serious: The Symphonic Music of The Who (1998, RCA Records)
  • Oceania - Oceania (1999, Point Music)
  • Nigel Kennedy, Jaz Coleman - Riders on the Storm: The Doors Concerto (2000, Decca Records)
  • Jaz Coleman, Čechomor - Proměny (2001, Venkow Records)
  • Oceania - Oceania II (2002, Point Music)
  • The Island symphony plus książka Letters from Cythera (2013, PledgeMusic)

Nieprawdziwe informacje

W wywiadzie udzielonym magazynowi Word Magazine (październik 2008) Coleman przyznał, że nieprawdą jest, iż w październiku 2006 roku został on kompozytorem-rezydentem w Unii Europejskiej. Nie istnieje nawet takie stanowisko.

Przypisy

  1. ↑ a b c d Zac Johnson: Jaz Coleman Biography. www.allmusic.com. [dostęp 2012-08-16]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f John Dougan: Killing Joke Biography. www.allmusic.com. [dostęp 2012-08-16]. (ang.).
  3. ↑ Oceania. Sonicnet.com, 15 czerwca 2000. [dostęp 2012-08-16]. (ang.).
  4. ↑ a b Jaz Coleman: Life on the wild side. The New Zealand Herald, 2012-04-21. [dostęp 2012-08-21].
  5. ↑ Linda Laban: Killing Joke's Jaz Coleman's Advice on Marriage: 'Don't Pick a Poor Wife'. Spinner.com, 2011-01-03. [dostęp 2012-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-28)]. (ang.).
  6. ↑ podziękowania zamieszczone w książeczce albumu Oceania, 1999, Point Music
  7. ↑ jamesgill: Jaz Coleman Knighted + Killing Joke Ticket Discount. metalhammer.co.uk, 2010-09-28. [dostęp 2010-11-04]. (ang.).
  8. ↑ Daniel Bukszpan: The Encyclöpedia öf Heavy Metal. Barnes & Noble Publishing, 2003, s. 88. ISBN 978-0-7607-4218-1.
  9. ↑ a b Peter Buckley: The rough guide to rock. Londyn: Rough Guides, 2003, s. 555. ISBN 978-1-84353-105-0.
  10. ↑ a b c Bloodline Of The Holy Grail At The Royal Opera House. The Official Home Page Of Laurence Gardner. [dostęp 2010-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2002-10-21)]. (ang.).
  11. ↑ a b c Rozmawiał Piotr Stelmach. Killing Joke: Wyspa skarbów. „Muza: magazyn muzyczny”. Sierpień 2003 (numer 4). s. 36. ISSN 1730-6639. (pol.). 
  12. ↑ Contemporary Youth Orchestra Repertoire. [dostęp 2010-08-18]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Killing Joke
Albumy studyjne
Albumy koncertowe
  • Ha! ("HA")
  • The Courtauld Talks
  • BBC in Concert
  • ...No Way Out But Forward Go
  • Love Like Blood
  • XXV Gathering: Let Us Prey
  • Duende – The Spanish Sessions
  • Live at the Forum / The Gathering 2008
  • Requiem
  • Live at Hammersmith Apollo 16.10.2010
  • Down by the River
Kompilacje
  • The Unperverted Pantomime
  • An Incomplete Collection
  • Laugh? I Nearly Bought One!
  • Wilful Days
  • Alchemy: The Remixes
  • Wardance: The Remixes
  • The Unperverted Pantomime?
  • Chaos for Breakfast
  • For Beginners
  • Inside Extremities: Mixes, Rehearsals and Live
  • Bootleg Vinyl Archive
  • Killing Joke RMXD
  • The Peel Sessions 1979–1981
  • The Singles Collection 1979–2012
EPki
  • Turn to Red
  • Almost Red
  • Birds of a Feather EP
  • Jana Live EP
  • In Excelsis
Single
  • „Nervous System”
  • „Wardance”
  • „Change”
  • „Requiem”
  • „Follow the Leaders”
  • „Empire Song”
  • „Chop-Chop”
  • „We Have Joy”
  • „Birds of a Feather”
  • „Let’s All Go (to the Fire Dances)”
  • „Me or You?”
  • „Eighties”
  • „A New Day”
  • „Love Like Blood”
  • „Kings and Queens”
  • „Adorations”
  • „Sanity”
  • „America”
  • „My Love of This Land”
  • „The Beautiful Dead”
  • „Money Is Not Our God”
  • „Change: The Spiral Tribe Mix/The Youth Mixes”
  • „Exorcism”
  • „Millennium”
  • „The Pandemonium Single”
  • „Jana”
  • „Democracy”
  • „Intellect”
  • „Love Like Blood / Intellect"'
  • "Loose Cannon”
  • „Seeing Red”
  • „Hosannas from the Basements of Hell”
  • „Invocation / Implosion”
  • „European Super State”
  • „In Cythera”
  • „Corporate Elect”
Filmy
  • XXV Gathering: The Band That Preys Together Stays Together
Powiązane

Media użyte na tej stronie

Killing Joke 6 - Flickr - SoulStealer.co.uk.jpg
Autor: Martin SoulStealer from London, England, Licencja: CC BY 2.0

Taken at the Wave Gotik Treffen festival, Leipzig, Germany, June 2011

Bands included are: Das Ich, Love Like Blood, Dornenreich, Lake of Tears, Tiamat, Killing Joke, Fields Of The Nephilim, Coppelius, Medievel Babes, Eluveitie
Ordre des Arts et des Lettres Chevalier ribbon.svg
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: l'Ordre des Arts et des Lettres, Chavalier rank