Jeļena Ostapenko
_(48199115066).jpg) | |||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 8 czerwca 1997 | ||||||||||||||||||
| Wzrost | 177 cm | ||||||||||||||||||
| Gra | praworęczna, oburęczny bekhend | ||||||||||||||||||
| Zakończenie kariery | aktywna | ||||||||||||||||||
| Trener | Stanislav Khmarsky | ||||||||||||||||||
| Gra pojedyncza | |||||||||||||||||||
| Wygrane turnieje | 5 WTA, 7 ITF | ||||||||||||||||||
| Najwyżej w rankingu | 5 (19 marca 2018) | ||||||||||||||||||
| Australian Open | 3R (2017, 2018, 2022) | ||||||||||||||||||
| Roland Garros | W (2017) | ||||||||||||||||||
| Wimbledon | SF (2018) | ||||||||||||||||||
| US Open | 3R (2017–2019) | ||||||||||||||||||
| Gra podwójna | |||||||||||||||||||
| Wygrane turnieje | 6 WTA, 8 ITF | ||||||||||||||||||
| Najwyżej w rankingu | 9 (22 sierpnia 2022) | ||||||||||||||||||
| Australian Open | QF (2020) | ||||||||||||||||||
| Roland Garros | SF (2022) | ||||||||||||||||||
| Wimbledon | SF (2022) | ||||||||||||||||||
| US Open | QF (2019) | ||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Jeļena Ostapenko (ukr. Олена Євгенівна Остапенко – Ołena Jewheniwna Ostapenko), znana także jako Aļona Ostapenko[1] (ur. 8 czerwca 1997 w Rydze) – łotewska tenisistka narodowości ukraińskiej, zwyciężczyni French Open 2017.
Kariera tenisowa
2012–2014
W zawodach rangi ITF w Tallinnie w roku 2012 po raz pierwszy przeszła przez kwalifikacje i wygrała jeden mecz w turnieju głównym.
Jeszcze w tym samym sezonie zdobyła pierwszy tytuł (w Sztokholmie).
Dwa lata później wygrała juniorski Wimbledon w grze pojedynczej oraz została brązową medalistką igrzysk olimpijskich młodzieży w Nankinie.
2015–2016
W kolejnym sezonie dotarła do finału rozgrywek cyklu WTA w Québecu, w finale przegrywając z Anniką Beck.
Rok później, po pokonaniu Kuzniecowej i Kvitovej, osiągnęła ostatni etap zawodów rangi WTA Premier 5 w Dosze, gdzie była bliska zwycięstwa, ostatecznie ulegając Carli Suárez Navarro.
2017
Nowy sezon zaczęła od półfinału w Auckland. Na australijskim Wielkim Szlemie przegrała w trzeciej rundzie z Karolíną Plíškovą 6:4, 0:6, 8:10. Następnie wygrała zawody deblowe w Petersburgu w parze z Alicją Rosolską oraz w Stuttgarcie razem z Raquel Atawo.
Okres gry na kortach ziemnych zaczęła od wygrania z Caroline Wozniacki i dotarcia do finału w Charleston. Pokonała Dunkę także w Pradze, kończąc udział na półfinale. Po raz trzeci wygrała z nią podczas French Open, a następnie doszła do finału, w którym zwyciężyła z rozstawioną z numerem trzecim Simoną Halep 4:6, 6:4, 6:3. W ten sposób stała się pierwszym nierozstawionym zdobywcą paryskiego tytułu od czasu Gustavo Kuertena.
W Londynie osiągnęła ćwierćfinał, triumfując między innymi nad Switoliną. W spotkaniu o półfinał przegrała z późniejszą finalistką zawodów Venus Williams.
Jesienią na kortach twardych w Azji Wschodniej Ostapenko wygrała w Seulu oraz osiągnęła półfinał w Wuhanie i Pekinie. Dostała się do turnieju mistrzyń w Singapurze, gdzie nie udało jej się wyjść z grupy. Zaliczyła jedno zwycięstwo i dwie porażki.
Rok zakończyła jako 7. rakieta świata.
2018
W kolejnym roku Ostapenko wygrała turniej deblowy w Dosze, następnie doszła do singlowego finału w Miami i półfinału Wimbledonu.
Razem z Soraną Cîrsteą doszła do półfinału deblowych rozgrywek w Rzymie, ulegając w nim późniejszym triumfatorkom tego turnieju.
Na US Open dotarła do trzeciej rundy, ulegając Marii Szarapowej. Również szybko pożegnała się z turniejami odbywającymi się w Azji.
Zakończyła rok jako 22. rakieta świata.
2019
Rok zaczęła od trzech porażek z rzędu. Pierwsze zwycięstwo zaliczyła w Petersburgu z Kristiną Mladenovic, a później, w drugiej rundzie, uległa Pawluczenkowej.
Fed Cup w Łotwie był dla niej udany – wygrała po jednym singlowym i deblowym spotkaniu.
Po nieudanych występach na Półwyspie Arabskim i w Stanach Zjednoczonych, wzięła udział w turnieju w Charleston, gdzie doszła do trzeciej rundy.
Historia występów wielkoszlemowych
- Legenda
W, wygrany turniej
F, przegrana w finale
SF, przegrana w półfinale
QF, przegrana w ćwierćfinale
xR, przegrana w x rundzie
Qx, przegrana w x rundzie kwalifikacji
A, brak startu
NH, turniej nie odbył się
Występy w grze pojedynczej
| Turniej | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | 2020 | 2021 | 2022 | Tytuły | Z–P | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Australian Open | A | A | A | A | 1R | 3R | 3R | 1R | 2R | 1R | 3R | 0 / 7 | 7 – 7 | |||||||||||||
| French Open | A | A | A | Q1 | 1R | W | 1R | 1R | 3R | 1R | 2R | 1 / 7 | 10 – 6 | |||||||||||||
| Wimbledon | A | A | A | 2R | 1R | QF | SF | 1R | NH | 3R | 4R | 0 / 7 | 15 – 7 | |||||||||||||
| US Open | A | A | A | 2R | 1R | 3R | 3R | 3R | A | A | 1R | 0 / 6 | 7 – 6 | |||||||||||||
| Ranking na koniec roku | 892 | 672 | 308 | 79 | 43 | 7 | 22 | 44 | 44 | 28 | 1 / 27 | 39 – 26 | ||||||||||||||
Występy w grze podwójnej
| Turniej | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | 2020 | 2021 | 2022 | Tytuły | Z–P | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Australian Open | A | A | A | A | 1R | 1R | 1R | 2R | QF | 3R | 2R | 0 / 7 | 7 – 7 | ||||||||||||||
| French Open | A | A | A | A | 1R | 1R | 1R | QF | 3R | 3R | SF | 0 / 7 | 10 – 7 | ||||||||||||||
| Wimbledon | A | A | A | A | 3R | 1R | 3R | 1R | NH | 2R | SF | 0 / 6 | 9 – 4 | ||||||||||||||
| US Open | A | A | A | A | 2R | 1R | 1R | QF | A | A | 3R | 0 / 5 | 6 – 5 | ||||||||||||||
| Ranking na koniec roku | 934 | 409 | 452 | 152 | 101 | 42 | 38 | 22 | 19 | 23 | 0 / 25 | 32 – 23 | |||||||||||||||
Występy w grze mieszanej
| Turniej | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | 2020 | 2021 | 2022 | Tytuły | Z–P | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Australian Open | A | A | A | A | A | A | A | A | 2R | 1R | A | 0 / 2 | 1 – 2 | ||||||||||||||
| French Open | A | A | A | A | A | 1R | 1R | A | NH | A | A | 0 / 2 | 0 – 2 | ||||||||||||||
| Wimbledon | A | A | A | A | SF | A | A | F | NH | A | QF | 0 / 3 | 11 – 3 | ||||||||||||||
| US Open | A | A | A | A | 1R | 2R | A | A | NH | A | QF | 0 / 3 | 3 – 3 | ||||||||||||||
| 0 / 10 | 15 – 10 | ||||||||||||||||||||||||||
Finały turniejów WTA
Gra pojedyncza 13 (5–8)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwniczka | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalistka | 1. | 20 września 2015 | Québec | Dywanowa (hala) |  Annika Beck | 2:6, 2:6 |
| Finalistka | 2. | 27 lutego 2016 | Doha | Twarda |  Carla Suárez Navarro | 6:1, 4:6, 4:6 |
| Finalistka | 3. | 9 kwietnia 2017 | Charleston | Ceglana |  Darja Kasatkina | 3:6, 1:6 |
| Zwyciężczyni | 1. | 10 czerwca 2017 | French Open | Ceglana |  Simona Halep | 4:6, 6:4, 6:3 |
| Zwyciężczyni | 2. | 24 września 2017 | Seul | Twarda |  Beatriz Haddad Maia | 6:7(5), 6:1, 6:4 |
| Finalistka | 4. | 31 marca 2018 | Miami | Twarda |  Sloane Stephens | 6:7(5), 1:6 |
| Finalistka | 5. | 13 października 2019 | Linz | Twarda (hala) | Coco Gauff | 3:6, 6:1, 2:6 |
| Zwyciężczyni | 3. | 20 października 2019 | Luksemburg | Twarda (hala) | Julia Görges | 6:4, 6:1 |
| Zwyciężczyni | 4. | 26 czerwca 2021 | Eastbourne | Trawiasta |  Anett Kontaveit | 6:3, 6:3 |
| Finalistka | 6. | 19 września 2021 | Luksemburg | Twarda (hala) |  Clara Tauson | 3:6, 6:4, 4:6 |
| Zwyciężczyni | 5. | 19 lutego 2022 | Dubaj | Twarda | Wieronika Kudiermietowa | 6:0, 6:4 |
| Finalistka | 7. | 25 czerwca 2022 | Eastbourne | Trawiasta |  Petra Kvitová | 3:6, 2:6 |
| Finalistka | 8. | 25 września 2022 | Seul | Twarda |  Jekatierina Aleksandrowa | 6:7(4), 0:6 |
Gra podwójna 12 (6–6)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwyciężczyni | 1. | 5 lutego 2017 | Petersburg | Twarda (hala) |  Alicja Rosolska |  Darija Jurak Xenia Knoll | 3:6, 6:2, 10–5 |
| Zwyciężczyni | 2. | 30 kwietnia 2017 | Stuttgart | Ceglana (hala) | Raquel Atawo | Abigail Spears Katarina Srebotnik | 6:4, 6:4 |
| Zwyciężczyni | 3. | 18 lutego 2018 | Doha | Twarda |  Gabriela Dabrowski | Andreja Klepač María José Martínez Sánchez | 6:3, 6:3 |
| Finalistka | 1. | 28 lipca 2019 | Jurmała | Ceglana |  Galina Woskobojewa | Sharon Fichman Nina Stojanović | 6:2, 6:7(1), 6–10 |
| Finalistka | 2. | 6 października 2019 | Pekin | Ceglana |  Dajana Jastremśka | Sofia Kenin Bethanie Mattek-Sands | 3:6, 7:6(5), 7–10 |
| Finalistka | 3. | 28 lutego 2020 | Doha | Twarda | Gabriela Dabrowski |  Hsieh Su-wei Barbora Strýcová | 2:6, 7:5, 2–10 |
| Finalistka | 4. | 5 marca 2021 | Doha | Twarda | Monica Niculescu | Nicole Melichar Demi Schuurs | 2:6, 6:2, 8–10 |
| Zwyciężczyni | 4. | 23 października 2021 | Moskwa | Twarda | Kateřina Siniaková | Nadija Kiczenok Raluca Olaru | 6:2, 4:6, 10–8 |
| Finalistka | 5. | 19 lutego 2022 | Dubaj | Twarda | Ludmyła Kiczenok | Wieronika Kudiermietowa Elise Mertens | 1:6, 3:6 |
| Zwyciężczyni | 5. | 19 czerwca 2022 | Birmingham | Trawiasta | Ludmyła Kiczenok | Elise Mertens Zhang Shuai | walkower |
| Finalistka | 6. | 25 czerwca 2022 | Eastbourne | Trawiasta | Ludmyła Kiczenok | Aleksandra Krunić Magda Linette | walkower |
| Zwyciężczyni | 6. | 20 sierpnia 2022 | Cincinnati | Twarda | Ludmyła Kiczenok | Nicole Melichar-Martinez Ellen Perez | 7:6(5), 6:3 |
Gra mieszana 1 (0–1)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalistka | 1. | 14 lipca 2019 | Wimbledon | Trawiasta |  Robert Lindstedt | Latisha Chan Ivan Dodig | 2:6, 3:6 |
Występy w Turnieju Mistrzyń
W grze pojedynczej
| Rok | Rezultat | Przeciwniczka | Wynik |
| 2017 | Faza grupowa | Garbiñe Muguruza Venus Williams Karolína Plíšková | 3:6, 4:6 5:7, 7:6(3), 5:7 6:3, 6:1 |
W grze podwójnej
| Rok | Rezultat | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik |
| 2022 | Półfinał | Ludmyła Kiczenok | Barbora Krejčíková Kateřina Siniaková | 6:7(5), 2:6 |
Występy w Turnieju WTA Elite Trophy
W grze pojedynczej
| Rok | Rezultat | Przeciwniczka | Wynik |
| 2018 | Wycofanie | zrezygnowała ze startu mimo kwalifikacji | |
Wygrane turnieje rangi ITF
| turnieje z pulą nagród 100 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 75 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 50 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 25 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 15 000 $ |
| turnieje z pulą nagród 10 000 $ |
Gra pojedyncza
| Data | Turniej | ($) | Naw. | Finalistka | Wynik | |
| 1. | 29/11/2012 | Sztokholm | 10 000 | twarda (hala) | Ellen Allgurin | 6:1, 6:3 |
| 2. | 18/02/2013 | Helsingborg | 10 000 | dywanowa (hala) | Ellen Allgurin | 6:2, 7:6(3) |
| 3. | 11/11/2013 |  Helsinki | 10 000 | twarda (hala) | Susanne Celik | 7:5, 4:6, 7:5 |
| 4. | 07/04/2014 |  Pula | 10 000 | ceglana |  Jade Suvrijn | 7:6(4), 6:1 |
| 5. | 21/04/2014 | Pula | 10 000 | ceglana | Yvonne Cavalle-Reimers | 6:2, 7:5 |
| 6. | 28/04/2014 | Pula | 10 000 | ceglana | Alice Balducci | 4:6, 7:6(1), 6:3 |
| 7. | 23/02/2015 | Petersburg | 50 000 | twarda (hala) | Patricia Maria Țig | 3:6, 7:5, 6:2 |
Występy w igrzyskach olimpijskich
Gra pojedyncza
| Runda | Przeciwniczka | Wynik |
|---|---|---|
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Rio de Janeiro 2016, reprezentując państwo  Łotwa | ||
| I runda | Australia: Samantha Stosur [13] | 6:1, 3:6, 2:6 |
| Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo Łotwa | ||
| I runda |  Rosyjski Komitet Olimpijski: Jelena Wiesnina | 4:6, 7:6(2), 4:6 |
Gra podwójna
| Runda | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik |
|---|---|---|---|
| Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo Łotwa | |||
| I runda | Anastasija Sevastova | Australia: Ellen Perez / Samantha Stosur | |
Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych
Gra pojedyncza (1)
| Końcowy wynik | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwniczka | Wynik finału |
| Zwyciężczyni | 2014 |  Wimbledon | Trawiasta |  Kristína Schmiedlová | 2:6, 6:3, 6:0 |
Przypisy
- ↑ Aļona Ostapenko: “Neviens mani nav tā apmācījis. Tas vienkārši ir stils, kurā spēlēju”. Latvijas Avīze, 2017-06-12. [dostęp 2020-08-23]. (łot.).
Bibliografia
- Profil na stronie WTA, Women’s Tennis Association [dostęp 2021-01-14] (ang.).
- Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2021-01-14] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Billie Jean King, Billie Jean King Cup [dostęp 2021-01-14] (ang.).
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Olympic Movement flag
Proportions 2:3, created 1913, adopted 1914, first used 1920.
- Colors as per http://fairspielen.de/wp-content/uploads/2015/09/Annexe-3-Olympism_and_the_Olympic_Symbol_-_Principles_and_Usages_Guide-1.pdf
- blue: PMS 3005C
- yellow: PMS 137C
- black: PMS 426C
- green: PMS 355C
- red: PMS 192C
- Dimensions of the rings taken from http://fairspielen.de/wp-content/uploads/2015/09/Annexe-3-Olympism_and_the_Olympic_Symbol_-_Principles_and_Usages_Guide-1.pdf
Autor: Pedro A. Gracia Fajardo, escudo de Manual de Imagen Institucional de la Administración General del Estado, Licencja: CC0
Flaga Hiszpanii
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag placeholder. See also Category:Flag placeholders and Coats of arms of None.svg.
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
.svg)
.svg)
Flag of Canada introduced in 1965, using Pantone colors. This design replaced the Canadian Red Ensign design.
Chinese Taipei Olympic Flag. According to the official website of Chinese Taipei Olympic Committee, Blue Sky(circle) & White Sun(triangles) above the Olympic rings is neither the National Emblem of the Republic of China, nor the Party Emblem of Kuomintang (KMT), but a design in between, where the triangles do not extend to the edge of the blue circle, as registered at International Olympic Committee in 1981 and digitally rendered in 2013. Besides, the blue outline of the five-petaled plum blossom is broader than the red one. Moreover, the CMYK code of the blue one and the Blue Sky & White Sun is "C100-M100-Y0-K0", and different from the Olympic rings (C100-M25-Y0-K0). Note that it's the only version recognized by IOC.
.svg)
Flaga Finlandii
.svg)
