Jeżeli...

Jeżeli...
if...
Gatunek

dramat

Data premiery

1968

Kraj produkcji

Wielka Brytania

Język

angielski

Czas trwania

111 min

Reżyseria

Lindsay Anderson

Scenariusz

David Sherwin,
John Howlett

Muzyka

Marc Wilkinson

Zdjęcia

Miroslav Ondříček

Scenografia

Jocelyn Herbert

Kostiumy

Shura Cohen

Montaż

David Gladwell

Produkcja

Lindsay Anderson,
Michael Medwin,
Roy Baird

Wytwórnia

Memorial Enterprises

Dystrybucja

Paramount Pictures

Nagrody
Złota Palma na 22. MFF w Cannes

Jeżeli... (ang. if...) – brytyjski film fabularny z 1968 roku w reżyserii Lindsaya Andersona. Zdobywca Złotej Palmy na 22. MFF w Cannes w 1969.

Film kręcony był podczas rewolty studentów w maju 1968 w Paryżu, wokoło szkoły do której chodził Lindsay Anderson, reżyser dzieła. Jest pierwszą częścią trylogii złożonej z O Lucky Man! (1973) i z Britannia Hospital (1982)[1]. Anderson cytował Jeana Vigo jako jednego z inspiratorów dzieła[2].

Obsada

  • Malcolm McDowell jako Mick Travis
  • David Wood jako Johnny Knightley
  • Richard Warwick jako Wallace
  • Christine Noonan jako dziewczyna
  • Rupert Webster jako Bobby Philips
  • Robert Swann jako Rowntree
  • Hugh Thomas jako Denson
  • Michael Cadman jako Fortinbras
  • Peter Sproule jako Barnes
  • Peter Jeffrey jako nauczyciel
  • Anthony Nicholls jako generał Denson
  • Arthur Lowe jako pan Kemp
  • Mona Washbourne jako Matron
  • Mary MacLeod jako pani Kemp
  • Geoffrey Chater jako kapelan

Treść

Spędziwszy lato w Londynie, jednej ze stolic kontrkultury i buntu, Mick Travis (Malcolm McDowell) wraca do swej szkoły, typowo brytyjskiej, z internatem i mundurkami. College House, miejsce w którym mieszka, jest instytucją o ostrych podziałach hierarchicznych i wszechobecnej przemocy wobec osób znajdujących się na niższych szczeblach hierarchii. Wraz z dwoma przyjaciółmi, Wallacem i Knightleym, Mick organizuje protest przeciwko istniejącemu systemowi – protest dość klasyczny, polegający na przemycaniu wódki, zakazanych wyjściach do miasta, itp. Spotyka ich za to kara, która ma stać się dla innych przykładem; kara ta (fizyczna) jest jednak niewspółmiernie wysoka w stosunku do występku. Trzej koledzy, wraz z kilkoma nowymi osobami, wypowiadają tedy wojnę swym przełożonym, instytucji, i biernym kolegom.

Film kończy się w sposób takoż brutalny jak i surrealistyczny: strzelaniną i rzucaniem granatów. Instytucja umiera, a upadek jej przełożonych jest natomiast daleki od godnego.

Przypisy

  1. Robert Shail, British Film Directors: A Critical GuideEdinburgh University Press, 2007, s. 16.
  2. film.thedigitalfix.com. [dostęp 2014-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-12)].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Palmed'or.jpg
Autor: karel leermans, Licencja: CC BY-SA 4.0
Plaquette avec la Palme d'or.