Jeżeli...
Gatunek | dramat |
---|---|
Data premiery | 1968 |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania | 111 min |
Reżyseria | |
Scenariusz | David Sherwin, |
Muzyka | Marc Wilkinson |
Zdjęcia | |
Scenografia | Jocelyn Herbert |
Kostiumy | Shura Cohen |
Montaż | David Gladwell |
Produkcja | Lindsay Anderson, |
Wytwórnia | Memorial Enterprises |
Dystrybucja | |
Nagrody | |
Złota Palma na 22. MFF w Cannes |
Jeżeli... (ang. if...) – brytyjski film fabularny z 1968 roku w reżyserii Lindsaya Andersona. Zdobywca Złotej Palmy na 22. MFF w Cannes w 1969.
Film kręcony był podczas rewolty studentów w maju 1968 w Paryżu, wokoło szkoły do której chodził Lindsay Anderson, reżyser dzieła. Jest pierwszą częścią trylogii złożonej z O Lucky Man! (1973) i z Britannia Hospital (1982)[1]. Anderson cytował Jeana Vigo jako jednego z inspiratorów dzieła[2].
Obsada
- Malcolm McDowell jako Mick Travis
- David Wood jako Johnny Knightley
- Richard Warwick jako Wallace
- Christine Noonan jako dziewczyna
- Rupert Webster jako Bobby Philips
- Robert Swann jako Rowntree
- Hugh Thomas jako Denson
- Michael Cadman jako Fortinbras
- Peter Sproule jako Barnes
- Peter Jeffrey jako nauczyciel
- Anthony Nicholls jako generał Denson
- Arthur Lowe jako pan Kemp
- Mona Washbourne jako Matron
- Mary MacLeod jako pani Kemp
- Geoffrey Chater jako kapelan
Treść
Spędziwszy lato w Londynie, jednej ze stolic kontrkultury i buntu, Mick Travis (Malcolm McDowell) wraca do swej szkoły, typowo brytyjskiej, z internatem i mundurkami. College House, miejsce w którym mieszka, jest instytucją o ostrych podziałach hierarchicznych i wszechobecnej przemocy wobec osób znajdujących się na niższych szczeblach hierarchii. Wraz z dwoma przyjaciółmi, Wallacem i Knightleym, Mick organizuje protest przeciwko istniejącemu systemowi – protest dość klasyczny, polegający na przemycaniu wódki, zakazanych wyjściach do miasta, itp. Spotyka ich za to kara, która ma stać się dla innych przykładem; kara ta (fizyczna) jest jednak niewspółmiernie wysoka w stosunku do występku. Trzej koledzy, wraz z kilkoma nowymi osobami, wypowiadają tedy wojnę swym przełożonym, instytucji, i biernym kolegom.
Film kończy się w sposób takoż brutalny jak i surrealistyczny: strzelaniną i rzucaniem granatów. Instytucja umiera, a upadek jej przełożonych jest natomiast daleki od godnego.
Przypisy
- ↑ Robert Shail, British Film Directors: A Critical GuideEdinburgh University Press, 2007, s. 16.
- ↑ film.thedigitalfix.com. [dostęp 2014-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-12)].