Jean-Baptiste Vuillaume

Jean-Baptiste Vuillaume
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 października 1798
Mirecourt

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

19 marca 1875
Paryż

Instrumenty

skrzypce, wiolonczela, oktobas, altówka

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

lutnik

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Jean-Baptiste Vuillaume (ur. 7 października 1798 w Mirecourt, zm. 19 marca 1875 w Paryżu[1][2]) – francuski lutnik.

Życiorys

Pochodził z rodziny lutników, pobierał nauki w rodzinnym Mirecourt u wuja, Claude’a-François Vuillaume’a[1]. W 1818 roku przyjechał do Paryża, gdzie początkowo pracował u François Chanota, a w 1821 roku podjął pracę u budowniczego organów Simona Létégo[1][2]. W 1825 roku został wspólnikiem Létégo, a w 1827 roku założył własny warsztat lutniczy[1][2]. Nie mogąc znaleźć nabywców swoich instrumentów, zaczął kopiować skrzypce i wiolonczele włoskich mistrzów, m.in. Stradivariego[1][2]. Zbudował około 3 tysięcy instrumentów[1]. Niektóre z nich sygnowane zostały jako rzekome dzieła Caspara Tieffenbruckera, mistyfikację tę zdemaskowano dopiero w XX wieku[1]. Zgromadził także bogatą kolekcję historycznych instrumentów smyczkowych, po śmierci włoskiego kupca Luigiego Tarisia w 1854 roku nabył jego zbiory[1].

Osiągnął mistrzostwo w kopiowaniu instrumentów włoskich mistrzów lutnictwa, podparte wnikliwymi studiami i dbałością o jakość wykonania[1]. Korzystał z najlepszych dostępnych gatunków drewna, które pozyskiwał m.in. z rozbiórki zabytkowych mebli[1]. Eksperymentował z metodami produkcji lakieru[1]. Tworzył też tańsze instrumenty do użytku pedagogicznego i smyczki[1]. Jego instrumenty nagradzane były na wystawach światowych: w Londynie (1851) i Paryżu (1855)[1]. W 1851 roku został odznaczony orderem Legii Honorowej[1].

Budował własne instrumenty, skonstruował m.in. wielki trzystrunowy kontrabas zwany oktobasem o długości ponad 3,5 m i ze strunami skracanymi za pomocą trzech pedałów (1849–1851) oraz powiększoną altówkę zwaną contralto (1855)[1][2]. Eksperymentował także z konstrukcją smyczka[1][2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 317–318. ISBN 978-83-224-0905-3.
  2. ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3810. ISBN 0-02-865571-0.

Media użyte na tej stronie