Jean-Luc Godard
 Godard w 1968 | |
| Data i miejsce urodzenia | 3 grudnia 1930 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 13 września 2022 |
| Zawód | |
 | |
Jean-Luc Godard (ur. 3 grudnia 1930 w Paryżu, zm. 13 września 2022 w Rolle, w Szwajcarii[1][2]) – francuski reżyser, scenarzysta, operator, montażysta, producent i krytyk filmowy. Jest często utożsamiany z grupą filmowców określanych jako przedstawicieli francuskiej Nowej Fali (fr. Nouvelle Vague).
Charakterystyka dorobku
Wiele z filmów Godarda stało się wyzwaniem dla tradycyjnej konwencji kina Hollywood, a także francuskej „tradycji jakości”. Jako reżyser jest często uważany za jednego z najbardziej ekstremalnych lub radykalnych przedstawicieli Nowej Fali. Jego filmy są odzwierciedleniem jego politycznych ideologii, jak również jego znajomości historii filmu. Godard był zapalonym czytelnikiem filozofii egzystencjalnej i marksistowskiej, dlatego filmy często odwołują się do egzystencjalizmu.
Jego radykalne podejście w konwencji filmu, polityki i filozofii uczyniły go jednym z najbardziej wpływowych twórców francuskiej Nowej Fali. Filmy Godarda okazały się inspiracją dla wielu różnych reżyserów, jak Quentin Tarantino, Martin Scorsese, Bernardo Bertolucci, Arthur Penn, Richard Linklater, Gregg Araki, John Woo, Mike Figgis, Robert Altman, Steven Soderbergh, Richard Lester, Jim Jarmusch, Rainer Werner Fassbinder, Brian De Palma, Wim Wenders, Oliver Stone i Ken Loach.
W 2002 roku w plebiscycie magazynu filmowego "Sight & Sound" krytycy umieścili Godarda na trzecim miejscu w rankingu dziesięciu reżyserów wszech czasów[3]. W sierpniu 2010 Amerykańska Akademia Sztuki i Wiedzy Filmowej ogłosiła go laureatem Oscara za całokształt twórczości. Godard nie odebrał jednak tej nagrody osobiście.
Zmarł 13 września 2022 w Rolle, w Szwajcarii w wyniku wspomaganego samobójstwa[2].
Wybrana filmografia
- Reżyser
- Charlotte et Véronique, ou Tous les garçons s'appellent Patrick (1959)
- Charlotte et son jules (1960)
- Do utraty tchu (1960, À bout de souffle)
- Kobieta jest kobietą (1961, Femme est une femme, Une)
- Żyć własnym życiem (1962, Vivre sa vie: Film en douze tableaux)
- Żołnierzyk (1963, Petit soldat, Le)
- Karabinierzy (1963, Carabiniers, Les)
- Pogarda (1963, Mépris, Le)
- Amatorski gang (1964, Bande á part)
- Szalony Piotruś (1965, Pierrot le fou)
- Alphaville (1965, Alphaville, une étrange aventure de Lemmy Caution)
- Made in U.S.A. (1966)
- Męski - żeński (1966, Masculin, féminin: 15 faits précis)
- 2 lub 3 rzeczy, które o niej wiem... (1967, 2 ou 3 choses que je sais d'elle)
- Weekend (1967, Week End)
- Chinka (1967, Chinoise, La)
- Wszystko w porządku (1972,Tout va bien)
- Comment ça va? (1978)
- Ratuj kto może (życie) (1980, Sauve qui peut (la vie))
- Lettre à Freddy Buache (1981)
- Pasja (1982, Passion)
- Imię: Carmen (1983, Prénom Carmen)
- Zdrowaś, Mario (1985, Je vous salue, Marie)
- Uważaj z prawej (1987, Soigne ta droite)
- Król Lear (1987, King Lear)
- Nowa fala (1990, Nouvelle vague)
- Historia/e kina (1998, Histoire(s) du cinéma)
- Pochwała miłości (2001, Éloge de l’amour)
- Nasza muzyka (2004, Notre musique)
Nagrody i wyróżnienia
W 1965 za film Alphaville otrzymał nagrodę Złotego Niedźwiedzia na 15. MFF w Berlinie. W 1983 za film Imię: Carmen otrzymał nagrodę Złotego Lwa na 40. MFF w Wenecji. W 1987 otrzymał nagrodę Cezar Honorowy. W 2011 otrzymał Honorowego Oscara.
Sześciokrotnie nominowany do nagrody Złotej Palmy na MFF w Cannes.
Życie prywatne
Potomek dawnych kalwińskich rodzin. Kuzyn byłego peruwiańskiego prezydenta Pedro Pablo Kuczynskiego[4].
Godard był dwa razy żonaty, m.in. z francuską aktorką Anną Kariną.
Przypisy
- ↑ Jean-Luc Godard, giant of the French new wave, dies at 91. The Guardian. [dostęp 2022-09-13].
- ↑ a b Jean-Luc Godard zdecydował się na "wspomagane samobójstwo" | Interia Film, 13.09.2022
- ↑ Nick James i inni, BFI | Sight & Sound | Top Ten Poll 2002 - The Critics' Top Ten Directors, old.bfi.org.uk [dostęp 2017-03-06] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-08] (ang.).
- ↑ Pierwsza tura dla córki byłego prezydenta, w drugiej czeka Kuczynski. tvn24.pl, 2016-04-12. [dostęp 2016-06-11].
Bibliografia
- Ewa Mazierska: Pasja. Filmy Jean-Luca Godarda. Warszawa: ha!art, 2010, s. 352. ISBN 978-83-61407-23-2.
- Paweł Mościcki: Godard. Pasaże. Warszawa: ha!art, 2010, s. 400. ISBN 978-83-61407-87-4.
Linki zewnętrzne
- Jean-Luc Godard w bazie IMDb (ang.)
- Jean-Luc Godard w bazie Filmweb
- Jean-Luc Godard w bazie Notable Names Database (ang.)
| 1950-59 | |
|---|---|
| 1960-69 |
|
| 1970-79 | |
| 1980-89 |
|
| 1990-99 |
|
| 2000-09 | |
| 2010-19 |
- ISNI: 0000 0003 6864 6695, 0000 0001 2147 1125
- VIAF: 108762210
- ULAN: 500193556
- LCCN: n79055544
- GND: 118540009
- NDL: 00441091
- LIBRIS: nl0225g61f80z5x
- BnF: 11905213z
- SUDOC: 027323560
- SBN: RAVV025442
- NLA: 35129196
- NKC: js20030216057
- BNE: XX4578348
- NTA: 068515200
- BIBSYS: 90083073
- CiNii: DA01110376
- Open Library: OL226886A
- PLWABN: 9810554141405606
- NUKAT: n96025294
- J9U: 987007463148105171
- PTBNP: 772654
- CANTIC: a10462120
- LNB: 000007902
- NSK: 000161606
- CONOR: 11204963
- ΕΒΕ: 281307
- BLBNB: 000985979
- KRNLK: KAC199634051
- LIH: LNB:LVR;=BQ
- WorldCat: lccn-n79055544
Media użyte na tej stronie
Signature of french director Jean-Luc Godard
Autor: Gary Stevens, Licencja: CC BY 2.0
Jean-Luc Godard at Berkeley, 1968